Ta historia wynikła przypadkiem przy okazji misji Voyager. Kiedy amerykańska sonda przelatywała w pobliżu Jowisza jej detektory magnetyczne zaczęły odbierać silny sygnał, który był spowodowany magnetyzmem tej planety. W siedzibie NASA przeprowadzono eksperyment i zapis "burzy magnetycznej" z Jowisza przekształcono w zapis dźwiękowy. Eksperyment okazał się niezwykle udany, bo dźwięk był zadziwiajacy.

 Początkowo sprawę zbagatelizowano i uznano za ciekawostkę. Dźwięk został wydane na płycie CD: JUPITER NASA-VOYAGER SPACE SOUNDS (1990) BRAIN/MIND Research.

Do końca nie jest jasne, jak to się dzieje, że Jowisz emituje w przestrzeń tak dziwne fale magnetyczne, których ampiltuda przypomina zapis dźwięku. Są jedynie próby wyjaśnienia tego fenomenu. Być może wpływa na to niezwykły magnetyzm tej planety, który powoduje wibracje okolic biegunów.

Sam dźwięk przetworzony przez NASA istotnie brzmi intrygująco i warto jest go posłuchać. Został on zamieszczony na portalu youtube.com. Warto posłuchać fragmentu tych nagrań:

O sprawie od lat piszą wszystkie portale zajmujące się zjawiskami niewyjaśnionymi i nasi czytelnicy także o tym wspominają w swoich e-mailach. Oto link do angielskojęzycznych stron podejmujących ten temat:

http://www.answers.com/topic/nasa-voyager-i-ii-space-sound-recordings-jupiter

Jowisz jest największą planetą w Układzie Słonecznym. Ma 11 razy większą średnicę i 318 razy większą masę niż Ziemia. Droga wokół Słońca, w średniej odległości od niego 800 mln km, zabiera mu prawie 12 lat. Jowisz - z pasami obłoków w atmosferze i Wielką Czerwoną Plamą - jest planetą o bardzo kolorowej tarczy.

Jowisz jest planetą ciekłą. W przeciwieństwie do najbliższych Słońca czterech skalistych planet ziemiopodobnych z twardą skorupą - Jowisz jest olbrzymią kulą gazową. Oprócz niego są jeszcze trzy takie planety - olbrzymy: Saturn, Uran i Neptun. Ich skład chemiczny, bardzo różny od składu planet wewnętrznych, przypomina skład chemiczny Słońca. Jowiszowa atmosfera zawiera 85% wodoru i blisko 14% helu. Dokładniejsze dane o składzie chemicznym różnych warstw Jowisza, o wiejących tam huraganowych wiatrach itp. napływają od planetologów analizujących materiały uzyskane przez sondę Galileo. Żadnej twardej powierzchni Jowisza nie widzimy pod chmurami, ale głęboko w środku planety wodór jest tak ściśnięty, że ma pewne właściwości metalu.

Jowisz bardzo szybko, raz na 10 godzin, obraca się, dlatego na równiku planeta ta jest nieco "rozciągnięta", a przy biegunach spłaszczona. Gwałtowny obrót wywołuje także szybkie wiatry w górnej atmosferze, co rozciąga chmury w kolorowe pasy. Na różnych szerokociach jowiszowych obrót następuje w nieco różnym tempie i właśnie te różnice prędkości powodują występowanie równoleżnikowych pasów. Chmury oczywiście stale się kłębią, więc wygląd pasów w ciągu kilku dni może znacznie się zmieniać. Na jowiszowej tarczy jest też wiele wirów i okrągłych plam. Największa - Wielka Czerwona Plama, gigantyczny twór atmosferyczny obserwowany już od ponad 300 lat - jest większa od Ziemi. Widać ją nawet przez mały teleskop.

Wokół Jowisza krąży przynajmniej 16 księżyców. Jeden z nich, Ganimedes, większy nawet od Merkurego, jest największym satelitą w naszym Układzie Słonecznym. Tylko cztery księżyce Jowisza są duże - pozostała dwunastka to ciała drobne.