Czym jest Dybuk? Musimy tutaj oprzeć się na tym, co mówią wierzenia żydowskie.

Dybuk (hebr. ‏דבוק‎ dibuk dosł. „przylgnięcie”; jid. ‏דיבוק‎ dibek) to w mistycyzmie i folklorze żydowskim byt niewidzialny dla oka, pochodzący ze świata demonicznego, który potrafi wybrać sobie dowolnego człowieka za cel i doprowadzić go do całkowitej paranoi, a nawet śmierci.

Część źródeł mówi, że dybuk to duch zmarłej osoby, która był zła za życia i taka także pozostała po śmierci. Potrafi taki byt dosłownie zawładnąć ciałem żywego człowiek. Dybukiem nazywa się też samego ducha, duszę zmarłego, która nie może zaznać spoczynku (czy też, wśród zwolenników kabały, reinkarnacji) z powodu popełnionych grzechów i szuka osoby żyjącej, aby wtargnąć w jej ciało. Wedle niektórych mistyków podatne na opanowanie przez dybuka miały być osoby grzeszne, zaś duchy przejawiać miały szczególną aktywność w noc święta Jom Kippur (Dzień Pojednania, Sądny Dzień).

Wiara w dybuki znana była wśród Żydów, zwłaszcza środkowoeuropejskich, począwszy od epoki talmudycznej, ale sam termin „dybuk” pojawił się dopiero w XVII wieku. Wtedy też wiara w dybuki stała się wyobrażeniem powszechnym.

Doprowadza do szaleństwa – potrafi wywoływać halucynacje

Żydzi wierzą, że Dybuk opanowując daną osobę powoduje zmianę jej osobowości. Zdarza się, że taki byt przemawia jej ustami, ale swoim głosem. Należało wówczas znaleźć rabina, aby odprawił egzorcyzmy, dzięki którym dybuk opuszczał ciało przez mały palec u nogi.

Aby dybuk znalazł spokój i nie opanował kolejnej osoby, trzeba go było przy egzorcyzmach namówić do wyjawienia swojej tożsamości i przeprowadzić tikun (naprawę) poprzez poczęstunek wiernych alkoholem przez rodzinę ujawnionego dybuka. Osoby cierpiące na choroby umysłowe lub nerwowe uważano często za nawiedzone przez dybuka i leczono je poprzez egzorcyzmy. Szczególny rodzaj dybuka opanowywał niektóre kobiety. Nie był on duszą zmarłego, lecz demonem, który czynił z opanowanej czarownicę.

Do naszego "Projektu Messing” jeden z czytelników przysłał historię swojego bliskiego, który jego zdaniem miał przygodę z takim bytem. Prosił jednak, aby nie cytować jego e-maila, więc jedynie w kilku słowach opiszemy to, co opisał ten człowiek.

Było to w latach 70-tych. Jego brat przeżywał silną i zupełnie niewytłumaczalną dla pozostałych członków rodziny fascynację judaizmem. Zbierał przeróżne symbole żydowskie, kupował po wsiach i małych miasteczkach pamiątki. Udało mu się kiedyś nabyć okazyjnie coś, co nazywało się „Szafką Dybuka”. Sprzedający tę szafkę za bezcen handlarz zapewniał, że w szafce ma „mieszkać demon”. Mimo protestów rodziny brat naszego czytelnika przyniósł dziwną szafkę do domu.

Od dnia, kiedy trafiła szafka do jego pokoju zaczął się zmieniać. Mówił, że ma kontakt z czymś, co „daje mu znaki”, a nawet „odpowiada na pytania”. W nocy w mieszkaniu przewracały się krzesła, a także spadały ze ścian obrazy. Ciekawe, że działo się to zawsze o trzeciej w nocy.

Nasz czytelnik opowiadał, że kiedyś widział nad „Szafką Dybuka” unoszący się dym. Myślał, że stanęła ona w płomieniach, ale potem nie był w stanie znaleźć źródła ognia. Paranoja jego brata pogłębiała się, zaczął zmieniać się jego wygląd, a także miał zupełnie inną osobowość. O pomoc rodzina zwróciła się do pewnego jasnowidza, który spalił „Szafkę Dybuka” wcześniej odprawiając nad nią niezrozumiałe egzorcyzmy. Od tego czasu ustały wszelkie dziwne manifestacje, choć kilka lat później jego brat ciężko zachorował i zmarł. Nasz czytelnik był pewien, że na pewno odegrała tutaj rolę piekielna „szafka ze demonem”.

W naszym archiwum wideo FN jest jeden z odcinków serii „Paranormal Witness” poświęcony dokładnie „Szafce Dybuka”, która – co intrygujące – także pochodziła z Polski. Dostrzegamy tutaj wiele podobieństwo z historią, którą opowiedział nasz czytelnik.

Materiał archiwalny „Szafka Dybuka” poniżej. 

Dybuk według Maurycego Liliena (1874–1925), grafika polsko-żydowskiego.