Każdy z nas, choć raz zadał sobie pytanie: „Czy istnieje inna cywilizacja poza naszą?” To pytanie nurtuje zarówno zwykłych zjadaczy chleba, jak również naukowców, czy filozofów. Próbując odpowiedzieć na nie, szukamy rozwiązania gdzieś tam, wśród gwiazd. Nikt jednak nawet nie dopuszcza myśli, że obca cywilizacja mogłaby „zadomowić” się tu, na Ziemi...a właściwie pod nią. Dwaj angielscy kronikarze: Ralph, opat Coggeshall i William z Newburgh opisujący w swych kronikach takie wydarzenia, jak najazdy Wikingów na Anglię, wyprawy krzyżowe, czy życie Henryka II, zarezerwowali odrobinę miejsca na dość niecodzienny zapis. Otóż, niedaleko miejscowości Suffolk i Woolpit grupa wieśniaków pracujących na polu usłyszała czyjś krzyk. Gdy dotarli na miejsce, znaleźli tam chłopca i dziewczynkę krzyczących w nieznanym języku, ubranych w stroje o niespotykanym materiale i zielonym kolorze skóry. Oboje zostali zabrani do wioski. Dzieci nie chciały niczego jeść, ani pić do momentu, aż ktoś nie przyniósł im zielonego groszku. To była jedyna rzecz do jedzenia, którą tolerowały. Niestety jakiś czas później, chłopiec zachorował i zmarł, natomiast dziewczynka utrzymywała się przy zdrowiu. Po pewnym czasie zanikł u niej nawet zielony kolor skóry. Żyjąc w wiosce nauczyła się lokalnego języka, dzięki czemu mieszkańcy mogli poznać odpowiedzi na dręczące ich od dawna pytania. Dziewczynka powiedziała, że chłopiec był jej bratem i że pewnego razu wybrali się na spacer. Podczas wędrówki usłyszeli bicie dzwonów (dzwony kościoła w Woolpit). Bardzo ich to zainteresowało, więc postanowili sprawdzić skąd dochodzi dźwięk. Kiedy wyszli na powierzchnię, poraziło ich światło słoneczne i stracili orientację, nie mogąc w ten sposób wrócić z powrotem do domu. Dziewczynka powiedziała również, że pochodzi z miejsca gdzie nie ma światła słonecznego, że żyją w półmroku i że wszyscy mieszkańcy jej krainy mają zieloną skórę. Gdy dziewczynka dorosła, poślubiła nieznanego nam z nazwiska mieszkańca wsi i wszelki słuch po niej zaginął. Naukowcy z Instytutu Badań Podziemnych natrafili na ciekawą zbieżność wśród legend plemion indiańskich. Jedna z nich, plemienia Siuksów mówi o tym, że pewnego razu Biały Koń wybrał się na polowanie. Będąc u podnóża gór, zauważył w skale dziwną szczelinę. Z ciekawości wszedł do środka. Zadziwił go fakt, że tunel był skonstruowany tak, jak gdyby powstał dzięki czyjejś pomocy, a nie w sposób naturalny. Kiedy szedł owym tunelem, dostrzegł słabe światełko gdzieś w głębi - postanowił to sprawdzić. Kiedy dotarł na miejsce, znalazł się w obszernej sali, na środku której siedziała kobieta i mężczyzna o jasnej skórze i blond-złotych włosach. Wyglądali na bardzo przygnębionych. Kiedy Biały koń spytał dlaczego są tacy smutni, odpowiedzieli, że zaginął ich syn. Powiedzieli również, że pochodzą z podziemnego świata i że pierwszy raz widzą kogoś z „góry”. Cała trójka rozmawiała bardzo długo, opowiadając sobie o tym jak wygląda życie w ich świecie. Z relacji „tajemniczej pary” wynikało, że cała ludzkość pochodzi z nieistniejącego już kontynentu, z którego kiedyś nasi przodkowie przybyli na Ziemię specjalnym tunelem. Dla porównania, plemię Apaczów wierzy, że ich lud przybył do Ameryki tunelami z „Ognistej Wyspy”. Podobne wierzenia mają Szoszoni - oni również twierdzą, że ich przodkowie przybyli tutaj tunelami z „Wielkiego Lądu”. Idąc tym tropem, Amerykańscy badacze odkryli pod górą Mt. Shasta tunele mierzące ok. 260 km długości. Ściany owych tuneli są idealnie gładkie, pokryte czymś w rodzaju stopionego szkliwa. Metoda manipulowania strukturą skalną w ten sposób znana jest pod nazwą „metody topienia skał” lub „techniki przetapiania się przez caliznę skalną”. Polega ona na wypuszczeniu wiązki plazmy o temperaturze od dziesięciu tysięcy do kilkudziesięciu tysięcy stopni. Metoda ta jest oczywiście szeroko znana i wykorzystywana, aczkolwiek dopiero od kilku lat, natomiast góra Mt. Shasta powstała około 593,000 lat temu. Dalsze prace nad tunelami zostały niestety przerwane przez rząd USA pod pretekstem rzekomej budowy bazy dla armii amerykańskiej. Faktyczna długość tuneli nigdy nie została zmierzona zarówno przez oficjalny zakaz wchodzenia do środka, jak również przed trzęsienia ziemi, które zasypały część z nich. Podobnie mają się tunele w Peru. Tunele te biegną od starożytnego miasta Cuzco w kierunku północnym, przechodzą pod stolicą Peru, Limą, a następnie pod dżunglą aż do Boliwii. Ich długość wynosi dwa tysiące kilometrów. Ściany tych tuneli, tak jak poprzednich wykonane są metodą topienia skał. W irlandzkich legendach można się spotkać z opowieścią o kraju leżącym daleko za morzem (Ocean Atlantycki) zwanym "Hy Brazil". Ponoć mieszkali tam bogowie o blond włosach, którzy „odwiedzali” Irlandię podmorskimi tunelami. Odległość między Brazylią a Irlandią w linii prostej to ponad siedem tysięcy kilometrów. Czy jest to zwykła legenda? W 1999r. pewien mieszkaniec Tankerness (wyspa w archipelagu Orkady na północ od Szkocji) natrafił na wyłom skalny w nadmorskiej skale. Do wewnątrz zszedł po linie, a następnie schodami, które zaprowadziły go do podziemnej sali. Po wyjściu z sali próbował iść dalej tunelem, niestety po kilkudziesięciu metrach musiał zrezygnować z wędrówki, gdyż dalsza część była zawalona. Należy dodać, że zawalona część wiodła już pod dnem morskim, w kierunku zachodu. Naukowcy szacują wiek tunelu na 5000 lat, aczkolwiek znaleziono tam zwierzęce szczątki starsze od samego tunelu o jakieś kilkanaście tysięcy lat. Podobne wejście zostało odkryte w ścianie Wielkiego Kanionu, długość Kanionu to około 350 km. W tunelu znaleziono szczątki niedźwiedzi jaskiniowych, które wymarły 20 tysięcy lat temu. Na całym świecie pojawiają się wzmianki o „tajemniczych podziemnych tunelach”. Czy są to legendy, zapiski historyczne, czy namacalne miejsca w których owe tunele się znajdują? Pewne jest, że istnieją. Zastanawiające jest jedynie skąd się wzięły i kto je tak naprawdę skonstruował?