Miejsca, w których rozegrała się jakaś tragedią, mają jakąś tajemnicę i bardzo często dochodzi tam do wydarzeń, które śmiało można zaliczyć do „znaków z innego świata”. Wielokrotnie na adres FN przychodziły historie o tym, jak to ktoś znalazł się w miejscu morderstwa, nieszczęśliwego wypadku lub samobójstwa i tam przeżył coś, czego w żaden sposób nie może zrozumieć. Warto przypomnieć opowieść jednego z bliskich przyjaciół „pokładu Nautilusa”. Kiedyś podczas wakacji miał okazję wejść do opuszczonego domu, w którym rozegrała się straszna tragedia rodzinna (darujmy sobie szczegóły). Nagle po wejściu zaczęły w jego kierunku lecieć różne przedmioty! Według jego relacji wyglądało to tak, jakby ktoś celowo w niego rzucał, choć oczywiście dom był pusty. Natychmiast nasz znajomy uciekł z tego miejsca i opowiedział to swojej rodzinie, która mieszkała w miejscowości obok. Wtedy dowiedział się, że takie zjawiska tam zdarzają się bardzo często, a on „nie jest pierwszym”, który został z tego domu w ten sposób wypędzony. Podobną historię znaleźliśmy w naszej „skrzynce e-mailowej”, a podobieństwo do tej opisanej powyżej było tak znaczące, że warto przedstawić ją naszym czytelnikom. ----Original Message----- From: Pawel [] Sent: Friday, May 08, 2009 1:46 PM To: nautilus@nautilus.org.pl Subject: Znaki od zmarłych Droga FN. Czytam dziś o znakach od zmarłych o dziewczynce z Kamienia Pomorskiego i przypomina mi sie moje własne doświadczenie które przeżyłem jak byłem małym chłopcem. Postanowiłem, że je opisze. Była to wiosna nie pamiętam którego roku ale było już ciepło. Pojechałem rowerem spotkać się z kolegami. Jak to młodzi i ciekawi świata postanowiliśmy spróbować papierosów, kolega miał paczkę więc trzeba było znaleźć tylko odpowiednie miejsce. jeden z nas wpadł na pomysł żeby pojechać do opuszczonego domu który stoi kawałek od drogi gminnej prawie na środku jakiegoś pola. Wszyscy się zgodzili więc pojechaliśmy tam weszliśmy do środka przez okno(drzwi były zabite deskami), każdy znalazł sobie miejsce i mieliśmy zacząć palić papierosy ale ktoś z nas zauważył że nad drzwiami wisi krzyż więc postanowiliśmy go zdjąć. Z racji że byłem najwyższy zdjąłem go i włożyliśmy go do szuflady w kredensie który stał w pomieszczeniu w którym byliśmy. Zaczynamy rozdawanie papierosów i po kolei zapalamy je.. przyszła kolej na mnie i w momencie gdy zbliżyłem zapałkę do papierosa zrobił sie straszny huk, jak by wybuch granat.. dom się zatrząsł każdy przestraszony zaczęliśmy wychodzić z tego domu ja się odwróciłem w stronę tego kredensu a tam szuflada do której wcześniej schowaliśmy krzyż była cała otwarta a wszystkie inne były zamknięte. Jak już wyszliśmy z tego domu to nie widzieliśmy nikogo w pobliżu kto chciał nas przestraszyć, to było w promieniu około 200-300 m równe płaskie pole. a w środku stał ten dom. Po jakimś czasie przyjechał do mnie do domu kuzyn, który lubi bardzo takie historie, i zaczął mi opowiadać właśnie o tym domu że tam kiedyś schroniła się nasza rodzina w czasie wojny i Rosjanie wrzucili do tego domu granat i wszyscy zginęli. Po wysłuchaniu tej historii od kuzyna jestem pewien że ludzie którzy tam zginęli nie chcieli żebyśmy tam przebywali. Od tamtej pory trzymam się z daleka od tego domu a wiem że stoi tam do dziś. Dodam jeszcze że nigdy nie rozmawialiśmy o tym z kolegami. Pozdrawiam wszystkich serdecznie Proszę o nieujawnianie moich danych osobowych. Jeśli uznacie że moja historia jest godna opublikowania na waszej stronie to wyrażam na to zgodę. -- Pozdrawiam Paweł [] I jeszcze dwie historie w jakiś sposób nawiązujące do tego tematu. Kiedyś pisaliśmy o miejscach widmach, które ktoś zauważa w opuszczonym terenie, a kiedy wraca ponownie, tego miejsca... już nie ma! Sprawę można by zbagatelizować i wszystko zrzucić na „roztargnienie ludzkie”, ale tego typu zjawisko „miejsc widm” zostało bardzo skrupulatnie opisane w literaturze światowej. Oto e-mail opisujący takie właśnie zdarzenie: -----Original Message----- From: Roman xxxxxxxxxx Sent: Tuesday, April 21, 2009 3:48 PM To: nautilus@nautilus.org.pl Subject: miejsca widma Kiedyś przeżyłem podobną sytuacją na Dolnym Śląsku w rejonie miasta Zagań ok 2001roku.Dużo podróżowałem autem w celach służbowych , przejeżdżając autostradą poniemiecką, chciałem skrócić drogę z miejscowosci Wymiarki w kierunku na Szprotawę.Bardziej na nos niż z atlasem ( nie było jeszcze GPS) skrecilem w drogę oznaczoną w atlasie.Nie wiem czy zjechałem gdzieś z głownej drogi,jednak w pewnym skonczyl się asfalt, droga przeszła w brukową. Nagle wjechałem do wioski poniemieckiej opuszczczonej przez mieszkanców.Zniszczony pociskiem kosciól robił ogromne wrażenie.Przejeżdzając przez wioskę obserwowałem opuszczone domy.Zdziwiło mnie to ,że wiekszość chałup nie była zdewastowana.Całe drzwi, firanki w oknach, stojące płoty.Całość robiła wrażenie jakby mieszkańcy opuscili domy kilka tygodni lub miesięcy wczesniej.Nie było żadnych sladów po złomiarzach lub włamywaczach.Dodam że wyjechałem w rejonie w którym w ogóle nie powinienem się znależć.Po jakimś miesiącu znów byłem w rejonie owej miejscowości.Postanowiłem zajrzeć do niej na dłużej.Jechałem tą samą drogą lecz nie znalazlem miejscowosci.Zaintrygowany wrócilem do punktu wyjazdu i powoli przemierzyłem ta trasę wypatrując bocznych dróg. Nie było nic! Roman J. Na koniec historia, którą przysłał do nas nasz serdeczny przyjaciel od wielu lat, znakomity polski rysownik pan Tadeusz Baranowski. Opisał on bowiem coś, co przeżył praktycznie każdy z nas, czyli przemożne uczucie, że jesteśmy „obserwowani”. Tego typu sygnał odbiera nasza podświadomość i przeważnie jest to... prawdziwe wyczucie jakiegoś „obserwatora” w pobliżu. W archiwach wideo Fundacji NAUTILUS jest bardzo ciekawy film dokumentalny o radzieckich kosmonautach. Wśród wielu przedstawionych tam historii jedna szczególnie zapadła nam w pamięć. Oto jeden z kosmonautów opisuje sytuację, kiedy przebywał na stacji Mir i postanowił po raz kolejny spojrzeć przez bulaj w przestrzeń kosmiczną. Robił tak wiele razy każdego dnia, ale... tym razem coś ścisnęło go za gardło. Wyczuł bowiem, że jest bardzo uważnie obserwowany z przestrzeni w pobliżu statku. Czuł to „każdą komórką swojego ciała”, zjeżyły mu się włosy na głowie i zaschło mu w gardle. Za bulajem stacji była bowiem tylko pustka przestrzeni kosmicznej, ale on wiedział, że... tam ktoś jest i na niego patrzy! Bardzo ciekawa historia. A oto ta, którą przesłał nam p. Tadeusz. Witam Nautilusa. Do napisnia tego listu sprowokował mnie temat: "Nietypowe historie". Nie jestem zabobonny, ani lękliwy. Wierzę, że Wszechświat to wielka zagadka. Jestem całkowicie przekonany w istnienie dziwnych rzeczy i traktuję je jako normalne zjawiska, które nie dane nam w tej chwili pojąć. Jestem absolutnie przekonany w istnienie UFO /co by to nie było/, ale nie mam w zwiazku z tym "zwidów" i nie widzę ufonautów za kążdym zakrętem. W tym roku (czyli 2007 przyp. Red.), wiosną jak co roku byłem na Mazurach i mam taki zwyczaj, ze poźną nocą zapuszczam się na wycieczki z latarką w lasy. Jest wtedy zupełna cisza i nikt sie po lesie nie kręci. W zasadzie są to kilkukilometrowe utarte szlaki, ktore dobrze znam. Idąc w ciemności lasem nie odczuwam żadnych emocji, lęków, nie przychodza mi do głowy pomysły, ze ktoś się tam czai w krzakach. Tak było i tym razem. Przeszedłem juz spory kawałek drogi zajęty własnymi myślami i obserwacją nieba. W zupełnej ciszy i całkowicie oderwany od rzeczywistości. I nagle w jednej chwili - bez żadnego racjonalnego powodu - jak to się mówi wszystkie włosy "stanęły mi dęba na główie". Ciarki po plecach i dzikie przerażenie. Poczułem, że ktoś jest za mną i ktoś mnie obserwuje i nie jest to przyjaciel.Jeszcze chwilę szedlem do naprzód, ale wrażenie bylo tak nieprzyjemne, że postanowiłem zawrócić. Gdy minąłem miejsce gdzie to wszystko sie zaczęło - wszystko wróciło do normy.Byłem tylko lekko podenerwowany. Na drugi dzien poszedłem w to miejsce w dzień, obejrzeć okolice. Natrafiłem tam na powojenne okopy z pierwszej lub drugiej wojny. Takie zarośniete wijące sie rowy wdłuż drogi. Następnym razem idę tam z aparatem fotograficznym. Ot, taka przygoda, ale pozostała w mojej pamięci jako coś bardzo nieprzyjemnego. Pozdrawiam Was. TB PS. Nie pisze do Was, gdyż powoduje mną chęć publikacji przez Was mego listu. Piszę do Was po prostu jak do przyjaciół "w wierze". Miałem w swoim życiu kilka takich przedziwnych wydarzeń i wydaje mi się, ze jestem uwrażliwiony na takie zjawiska. Np. budzę się w nocy, bo wyraźnie czuję, że ktoś mi siada na brzegu łóżka. Wrażenie jest tak sugestywne, że zapalam swiatło. Na drugi dzień otrzymuje wiadomośc, że właśnie tej nocy zmarł mój dość bliski mi kolega.Itd, itd. Mógłbym pisac i pisac. Kiedyś przesyłałem Wam moja historię, którą zamieścił Nieznany świat" I pozwalam ją Wam jeszcze raz przesłać. B. to wszystko dziwne. Pzdr. /t/
By fundacjanautilus, shot with Canon EOS 300D DIGITAL at 2009-05-16 Podczas naszych podróży po Polsce spróbowaliśmy zrobić na własny użytek swoistą "mapę miejsc nawiedzonych", które są warte tego, aby przynajmniej przez kilka dni objąć je monitoringiem. Z naszego doświadczenia wynika jednak, że musielibyśmy mieć doprowadzone stałe napięcie do naszych układów monitorujących. Podczas naszego ostatniego pobytu w Biesiadce (przypominamy, że tam podobno ukazuje się zjawa małej dziewczynki) i uruchomieniu kamer okazało się, że dźwięk agregatów prądotwórczych (mamy dwa niezależne agregaty na pokładzie NAUT-Mobile, które możemy ustawić w znacznym oddaleniu od wozu) jest mimo tego dość... rozpraszający. Powinna być całkowita cisza. Nasze auto ma w sumie trzy duże akumulatory, ale ich energia nie pozwala na dłuższy niż kilka godzin monitoring danego miejsca. Stąd szukamy takiego nawiedzonego miejsca, w którego pobliżu będzie jakieś gospodarstwo, w którym będziemy mogli podłączyć kabel z napięciem do naszego studia w NAUT-Mobile. I jeszcze jedna ciekawostka z „pokładu Nautilusa”. Własnie kupiliśmy kompletny sprzęt do założenia monitoringu z tzw. streamingiem na strony internetowe. Kupiliśmy bardzo dobrą kamerą z dość dobrym nocnym oświetleniem podczerwieni, a także cały osprzęt internetowy (laptop, wzmacniacz do modemu internetowego, panel do podłączenia kilku kamer, kable itp). To oznacza, że będziemy mogli w dowolnym miejscu Polski ustawiać naszą kamerę, a obraz w systemie „live to web” będzie mógł odbierać każdy czytelnik stron FN. Na razie czekamy na ostatnie elementy całego wyposażenia, które „jeszcze nie nadeszły do nas pocztą” i już wkrótce zaczniemy przeprowadzać pierwsze próby. No i jeszcze drobiazg, czyli wybór miejsca, gdzie zostawimy „nasz sprzęt”... Jak się domyślacie, musi być spełnionych kilka warunków (dom z życzliwymi mieszkańcami, w którym będzie komputer wraz z kablem na zewnątrz do kamer), ale tu tez mamy kilka propozycji. Być może wybierzemy miejsce związane z kręgami zbożowymi, UFO lub... pojawiającymi się często zjawami. A poniżej zdjęcie z naszego przyjazdu do Biesiadki w 2008 roku.
By fundacjanautilus, shot with E-510 at 2009-05-16