Mało kto wie, że słynny płaskowyż Nazca nie jest jedynym miejscem w Peru, które pokryte jest zagadkowymi rysunkami gigantycznej wielkości. Około 30 km na północ od miasta Nazca znajduje się niewielkie miasteczko Palpa. W jego okolicach, na płaskowyżu Pampa Palpa, znajduje ogromna liczba niezbadanych dotychczas geoglifów. Miejscowa ludność wiedziała o nich od dawna, choć naukowcy odkryli je dopiero w latach 90-tych.

Nazca to pustynny płaskowyż w Ameryce Południowej położony w południowo-zachodniej części Peru w paśmie Kordyliery Nadbrzeżnej. Płaskowyż znany jest zwłaszcza z tzw. Rysunków z Nazca – systemu linii, które oglądane z góry wyobrażają kształtem zwierzęta lub figury geometryczne będących dziełem tajemniczej kultury ludu Nazca. Ale jest jeszcze inny rejon Peru, gdzie występują takie geoglify.  Około 30 km na północ od miasta Nazca znajduje się niewielkie miasteczko Palpa. W jego okolicach, na płaskowyżu Pampa Palpa, znajduje ogromna liczba niezbadanych dotychczas geoglifów.

Jednak zainteresowanie uczonych wzbudziła dopiero publikacja na ten temat, w początkach lat 90, znanego badacza zagadek przeszłości Ericha von Dänikena. Dziwne, że Maria Reiche, która prawie pół wieku poświęciła na badania Nazca, nie wspominała w swoich pracach o sąsiednim płaskowyżu, chociaż nie mogła o nim nie wiedzieć. Sam płaskowyż Palpa jest dwa razy mniejszy pod względem powierzchni od Nazca.

Pierwsze, co się rzuca w oczy, to niezwykła rzeźba tego terenu. Mnóstwo niewysokich wzgórz, których zbocza długimi językami schodzą na równinę, a na ich płaskich wierzchołkach ciągną się szerokie, wykonane ludzką ręką linie i pasy. Powstaje nawet wrażenie, że wierzchołki tych wzgórz zostały celowo ścięte przed naniesieniem rysunków.

Podobnie jak w Nazca, na płaskowyżu Palpa zdecydowaną część figur stanowią linie i pasy dziesiątki razy szersze od linii, i mające często trapezowe zakończenie. Pasy mogą rozdwajać się, zmieniać swój kierunek pod kątem prostym, przechodzić w trójkąty. Ich szerokość może dochodzić do kilkuset metrów. Poszczególne figury przecinają się wzajemnie albo nakładają na siebie, co wyraźnie świadczy o kilku różnych okresach ich tworzenia.

Miejscowa ludność wiedziała o nich od dawna, a jeden z nich bardzo zainteresował Fundację Nautilus. Jedną z najbardziej intrygujących figur z okolic Palpy jest „Cruz de Palpa” czyli Krzyż Palpy.  

Jest to jedna z jeden z wielu geoglifów, który zasługuje na specjalne omówienie. Po pierwsze ze względu na zdumiewającą precyzję, a po drugie na kształt przypominający znaki na ludzkim ciele, o których informacje spływają do FN od końcówki lat 90-tych.

Geoglif „Krzyż Palpy” jest zdumiewający. Jego okrągłe i prostokątne kształty intrygują naukowców, podobnie jak jego struktura, która powstała przez mieszankę rowków i kamieni.

W Peru, na południe od Limy i na wschód od departamentu ICA, na 395 kilometrze autostrady południowo-panamerykańskiej i około 1 godziny i 15 minut jazdy samochodem, w prowincji Palpa znajdują się tajemnicze linie Palpa. Zapomniane i zniszczone są tak samo imponujące jak ich siostry „Rysunki z Nazca” i mają prawie takie same imponujące rozmiary i idealne proporcje.

 Te linie występują w różnych obszarach Palpy, takich jak Sacramento, Pinchango i Llipata. Podobnie jak słynne rysunki z Nazca są rozmieszczone na płaskowyżach i wzgórzach. Ich wykonanie musiało być mistrzostwem precyzji i znajomości geometrii, a także umiejętnością projektowania harmonogramu prac na dużych obszarach bez możliwości kontrolowania pracy z powietrza, co wydaje się wręcz nieprawdopodobne.

 
Zostały one pierwszy raz opisane przez grupę peruwiańskich i zagranicznych archeologów pod kierownictwem Markusa Reindela i Jhonny Isla z Fundacji Szwajcaria-Liechtenstein, którzy badali to miejsce od 1997 roku. Wyniki ich badań były jednoznaczne – rysunki z Palpy są starsze niż słynne geoglify z Nazca i musiały być zrobione przez ludy kultury Paracas kilkaset lat wcześniej.

Czy to przypomina hinduską mandalę? 

Jednym z najciekawszych geoglifów znalezionych w Palpie jest „Gwiazda” lub jak niektórzy ten znak nazywają „Starożytna Mandala”. Jest ona uważana za symbol rytualny w religiach Indii i reprezentuje wszechświat. Dziś mandala stała się ogólnym terminem używanym do opisywania dowolnego diagramu, wykresu lub wzoru geometrycznego reprezentującego kosmos. Mandala symbolizuje również ideę tego, czym jest życie – to cykl przemian, który nigdy się nie kończy. Ale co ta postać robi w Peru? Kto to wszystko stworzył i po co? Wydaje się, że mandala w Palpa została wyrzeźbiona z niezwykłą precyzją i szczegółowością; Ma około 55 metrów szerokości i okrąg o tej samej średnicy. Ponadto w krajobrazie wyryto kilka innych mniejszych okręgów o średnicy około 20 stóp wraz z serią równomiernie rozmieszczonych otworów.

Krzyż Palpa – czy to plan Wielkiej Piramidy?

 Istnieje bardzo ciekawa teoria dotycząca Krzyża z Palpy. Ma być to tak naprawdę  plan Wielkiej Piramidy, zarówno w jej wymiarach, jak i proporcjach.

 Prawdziwe mistrzostwo tego geoglifu można docenić jedynie z dużej wysokości. Jest on bardzo ciekawy także dlatego, że został umieszczony w pozycji odpowiadającej tej, w jakiej została ustawiona Wielka Piramida w Gizie. O przypadku trudno mówić - Krzyż Palpy jest prawie idealnie zorientowany na północ wyznaczaną przez biegun magnetyczny, z błędem wynoszącym zaledwie 0,2 stopnia.

Archeolodzy mają z „Krzyżem z Palpy” duży problem, gdyż nie są w stanie wyjaśnić, jak prymitywne ludy były w stanie tak precyzyjnie określić północ. Profesor Josué Lancho badający to miejsce postawił tezę, że krzyż został stworzony nawet 3,5 tysiąca lat temu.

 W rejonie Palpy są trzy figury, w których występują dziwne trzy koncentryczne okręgi. W świecie andyjskim istnieją trzy światy: Hanan Pacha (świat powyżej), Kai Pacha (świat pośredni) i Ucu Pacha (świat podziemny), które są związane z czterema głównymi punktami, które dzielą świat na cztery części: Chinchasuyo na północy, Cuntisuyo na zachodzie, Collasuyo na południu i Antisuyo na wschodzie.

 W centrum Cruz de Palpa znajduje się rodzaj gwiazdy składającej się z 16 linii, które zaczynają się od środka. Dla Eduardo Herrána 12 małych kwadratów, które znajdują się w wewnętrznych kątach większego kwadratu narysowanego na tym geoglifie, może reprezentować dwanaście miesięcy w roku - każdy podzielony na 4 tygodnie.

Warto przypomnieć jeden ze znaków na ludziach, którymi zajmuje się projekt FN „Otwarte Niebo”. Czy jest to przypadek, czy może ważny ślad na drodze do rozwikłania tej zagadki?