Święty człowiek, Sokrates, cudownie prosto, a jednocześnie szeroko zdefiniował i uzasadnił etykę. Powiedział on lapidarnie: „Kto zna dobro, ten je też czyni!”

Zdanie to brzmi w pierwszym momencie trochę banalnie, ale nagle dociera do nas jego wielka mądrość. Innymi słowy: Określenie to działa w typowy dla głębokich prawd sposób: Musisz mu pozwolić, jak dobrej potrawie, długo rozpływać się w ustach, aby móc w pełni rozkoszować się jego smakiem.

Sokrates ujął w swoim wielkim zdaniu zarówno ziemską, jak i niebiańską prawdę. Cała ewolucja powstała po to, żeby dusze mogły od nieświadomego działania dojść do świadomego. Archaniołowie np. działają zawsze zgodnie z Boskimi prawami. Inaczej w ogóle nie potrafią.

Podobnie jest z duszami przychodzącymi na Ziemię. Dlatego niemowlęta są pełne miłości, radości i światła. Z czasem i odpowiednio do swojej karmy oraz wskutek złego traktowania uczą się grzeszyć. Nie znały one, tak jak Archaniołowie, dobrego, lecz czyniły je automatycznie. Me uświadamiały sobie jego znaczenia - okoliczność uwzględniona przez Biblię w obrazie Adama i Ewy z jabłkiem. Dopiero w świecie i przez świat dusze uczą się świadomie rozróżniać między dobrem i złem.

Widzisz, to jest sensem życia, o który tak wielu pyta i którego nieliczni szukają: Tak znać dobro, żeby stale do niego dążyć i je czynić Wszystko inne jest tylko drogą do tego celu.

Sokrates o tym wiedział, inaczej nie mógłby tak swobodnie wypić czary z trucizną. Był świadomy tego, że nie tylko jest ważnym, żeby żyć w prawdzie, ale że jest decydujące, by w prawdzie umrzeć. Dokładnie tak czynił. Dlatego jego myślenie i działanie promieniują do dzisiaj.