Śmierć nie istnieje – taki komunikat od lat jest wysyłany w przestrzeń międzygwiezdną z pokładu okrętu Nautilus. Oczywiście nie chodzi tu o to, że istoty materialne są wieczne, ale wieczny jest wypełniający je duch. To on używa ciała, aby zdobywać wiedzę, doświadczenia, rozwijać się i doskonalić. A jednak zewsząd słyszymy „boję starości, boje się śmierci”. Skąd ten niepokój? Oczywiście z braku wiary ludzi w duchowość, a raczej z braku wiedzy o duchowości, ale z drugiej strony lęk przed śmiercią fizyczną jest czymś naturalnym i pożądanym w pewien sposób, gdyż inaczej ludzie zbyt nonszalancko traktowali by życie.

Po co jednak jest starość? Jaki jest jej cel? Należy ją traktować jako lekcję duchowego mistrza, który nagle sprawia, że tracimy urok fizyczny, stajemy się brzydsi, bardziej odpychający dla świata wokół, nieatrakcyjni. To szansa, aby wtedy spojrzeć wewnątrz i dostrzec wypełniające nas światło.
Poprzez śmierć porzucasz wszystko, co jest związane z ciałem. Ciało jest twoim narzędziem, którego przez pewien czas pilnie potrzebujesz. Potem jednak powinno coraz bardziej tracić na znaczeniu. To jest głębszy sens starości, która polega na stałym przekwitaniu ciała. Ma ona ci pomoc odwrócić uwagę od ciała i skierować ją ku światłu. Martwisz się? Niepotrzebnie. Świat duchowy jest tak pomyślany, że nawet starzenie się materii jest tylko sprytnym złudzeniem. Ona bowiem się nie starzeje, a ulega przemianie. A to zupełnie co innego.