Ludzie nie dostrzegają wielkich rzeczy, które dzieją się przed ich oczami. Pojawienie się na niebie ogromnej, gorejącej kuli plazmy, która nas nie rani, a daje ciepło i radość. Czy to nie jest cud? Albo wszelkie życie zamknięte w subtelnej układance przeróżnych atomów metali, węgla, tlenu i wodoru, która to układanka nagle rozpościera skrzydła i podrywa się do lotu, a już po chwili szybuje po niebie. Jeśli nie jest to cud, to czym w takim razie on jest?

Ale oczekiwania są inne. Cud w powszechnym rozumieniu musi być połączony z tajemniczym światłem, jakimiś niebiańskimi postaciami, dymem, a także najlepiej uzdrowieniem z takiej czy innej choroby. Dopiero wtedy można takie wydarzenie nazwać cudem.

Tymczasem według wielkich mistrzów ducha każdego dnia doświadczamy niezliczonej ilości cudów, których nie dostrzegamy, a jeśli nawet je dostrzeżemy, to je bagatelizujemy. Wielu rzeczy nie cenimy również dlatego, że ich po prostu nie widzimy i nie rozumiemy.

Każdemu życiu towarzyszą niezliczone cuda. Otworzenie się na nie oznacza, że zaczniemy czerpać ogromną radość z rzeczy najprostszych, najmniejszych i najdrobniejszych. Dostrzeżenie tych cudów jest niczym otworzenie „niebiańskich oczu”. Kto raz to zrobi, już zawsze będzie miał je otwarte. Naprawdę warto!