Jak to jest: zabić drugiego człowieka? W grach komputerowych i filmach sensacyjnych to prosta sprawa: strzelasz, tamten pada, uśmiechasz się i idziesz dalej. W życiu jest to trudne: ludzie mimo wielu śmiertelnych pozornie ran potrafią dalej żyć... a to dopiero początek problemów dla potencjalnego mordercy. Ta pozornie drobna kwestia stanowi śmiertelny cios dla tzw. teorii spiskowych 11 września 2001.

Bardzo bliska mi osoba przesłała mi bardzo ciekawą dyskusję e-mailową z osobą, która na zabój zakochała się w tzw. spiskowych teoriach 11 września. Zakładają one ni mniej, ni więcej, tylko że:

- Nie ma żadnego „islamskiego terroryzmu”, a jedynie jest to wielka inscenizacja amerykańskich i żydowskich służb specjalnych, które dla jakiejś mitycznej „kasy i władzy” inscenizują zamachy, a tak naprawdę z uśmiechem własnymi rękami mordują tysiące ludzi, czyli swoich rodaków.

Dlaczego to robią? Tu miłośnik spisków natychmiast strzela do nas krótkim, dosadnym komunikatem: dla kasy i władzy! Kiedy zadamy pytanie „dla jakiej władzy?” pada natychmiastowa odpowiedź: Iluminatów, służb specjalnych, rodziny Bushów, koncernów naftowych itp. Itp. – można wyliczać tych, którzy (według wyznawców tej teorii) zyskują na zamachach przez najbliższe 20 minut. Wysyłają oni do nas cały czas setki linków do przeróżnych stron, gdzie z regularnością kury znoszącej w kurniku jaja pojawiają się kolejne, „miażdżące dowody”.

Dyskusja z takimi ludźmi jest trudna, o ile w ogóle nawet niemożliwa, gdyż ich miłość do „teorii spiskowych zakładających nikczemność zachodniej cywilizacji” jest tak duża, że przypomina tylko zakochanie w „koleżance/koledze z podwórka” nastolatków – ma siłę bomby atomowej i zmiata wszystko na swojej drodze…

Moja koleżanka jest jednak osobą szczególną ze względu na swój zawód. Jako psycholog sądowy przez wiele lat wycierała korytarze najbardziej mrocznych zakładów karnych w Polsce i rozmawiała z dziesiątkami ludzi, którzy albo kogoś zamordowali, albo uczestniczyli w morderstwie. Jej obserwacja opierająca się na wieloletnim doświadczeniu jest bezlitosna dla wszystkich rozgrzanych do czerwoności miłośników teorii spiskowych, a sprowadza się ona do bardzo prostego stwierdzenia: zabijanie innych osób nie jest takie proste!

I nie chodzi tutaj o technikę, gdyż nawet zwykły nóż kuchenny i odrobinę zręczności w palcach pozwoli wbić go komuś w serce, doprowadzić do krwotoku z tętnicy i pozbawić życia… nie o to chodzi! Najważniejsze jest to, co dzieje się później z takim człowiekiem.

A dzieją się rzeczy ciekawe, gdyż tacy ludzie w większości nie wytrzymują obciążenia psychicznego związanego z pozbawieniem życia niewinnej osoby lub pośrednim uczestniczeniu w takiej zbrodni. Część natychmiast targa się na życie, inna grupa po krótkich wahaniach idzie sypać morderców (nawet z bliskiej rodziny) lub – jeśli sama zamordowała – zgłasza się na policję. Oczywiście jest jakiś promil psychopatów, którzy z zabijania czerpią przyjemność i ich psychika znosi obciążenie owej „krwi ofiary na rękach”, ale są to dosłownie pojedynczy ludzie na miliony populacji.

Ta niby bardzo prosta obserwacja jest fundamentalna dla oceny, a raczej wysadzenia w daleki kosmos wszelkich teorii o ataku „zwykłych ludzi idących na ulicy na zwykłych ludzi idących na ulicy dla czegokolwiek” w naszej kulturze, którą ogólnie nazwijmy Judeo-chrześcijańską.

Aby to zrozumieć, posłużę się przykładem. W kraju który znam chyba najlepiej (gdyż tam jeżdżę najczęściej) czyli Stanach Zjednoczonych jest dziwaczny zwyczaj, że wszyscy „mówią wszystko w mediach”. Mamy więc tam całe korowody agentów przeróżnych służb występujących w programach informacyjnych, publikujących książki, prowadzących blogi. Można zobaczyć ich twarze, poznać rodziny, psów, także ulubione filmy. Już nawet krótka lektura ich blogu pokazuje, że ludzie ci niczym się nie różnią od całej reszty ludzi na ulicy. Łysieją, mają kłopoty z nadwagą, żona od dawna uważa ich za zbyt leniwych, dzieci bardzo często sprawiają niemiłe niespodzianki itp. Mówiąc krótko: zwykli ludzie prowadzący zwykłe życie.

Ile takich osób jest? Liczba jest utajniona, ale oceniam, że w służbach specjalnych (administracji itp.) pracuje około 500 tysięcy osób. Razem z firmami współpracującymi, a także ich rodzinami w ten czy w inny sposób w amerykańskim „przemyśle wywiadowczym” jest około dwóch milionów ludzi. Dużo? Sporo, ale w końcu jest to potężny kraj.

W każdym razie są to kobiety i mężczyźni, młodzi i starzy, w pełni zdrowi i zmagający się z przeróżnymi chorobami, czyli pełen przekrój społeczny tak jak w każdej grupie zawodowej. Co ciekawe – mniej więcej 1/4 to kobiety, gdyż od dawna w służbach specjalnych jest bardzo silne lobby kobiece domagające się równego zatrudniania „obu płci” także w wojsku czy służbach specjalnych. Osobiście uważam to za idiotyzm, ale pomińmy tę kwestię.

Mniej więcej rok po zamachach 11 września w USA powstała teoria, która zakłada bardzo ciekawą sytuację. Otóż mówi ona mniej więcej tak:

Ci zwykli Amerykanie, kobiety i mężczyźni, matki i ojcowie, córki i synowie, prowadzący codziennie samochód autostradą do pracy, chodzący na niedzielne msze do zborów protestanckich, robiących zakupy w hipermarketach, odprowadzający dzieci z dziećmi innych rodziców do przedszkoli, więc ci wszyscy ludzie bez najmniejszego oporu uczestniczyli w bestialskich zamordowaniu swoich rodaków, których na co dzień spotykają na mszach, na zakupach w hipermarketach, odbierając dzieci ze żłobków. Dlaczego tak zrobili? Cóż, taką mają pracę. Jeden sprzedaje buty, inny jako pracownik agencji morduje tysiące swoich rodaków. Za dobrze wykonaną robotę oczywiście są uśmiechy od szefa i premie.

Ale najpierw zadajmy najważniejsze, choć pozornie niewinnie brzmiące pytanie: ile osób musiałoby uczestniczyć w tzw. inscenizacji „11 września”? W Stanach Zjednoczonych na uniwersytecie „Cornell University” (Ithaca) zrobiono taką symulację, którą posiadam. Założono, że 11 września był wielką inscenizacją zrobioną przez wysokiej klasy specjalistów. Wstępne symulacje pokazały, że w sprawę musiałoby być zaangażowanych około dwóch milionów (!) ludzi. Zarówno największej klasy specjalistów od scenografii, jak i np. aktorów udających głosy „rzekomych” pasażerów porwanych samolotów, które słyszały rodziny w słynnych ostatnich pożegnalnych rozmowach z pokładów.

Czyli dwa miliony? Oczywiście, że nie! Znacznie więcej, bo dodajmy do tego ich rodziny, które muszą wiedzieć o tym, że nowy dywan kupiony przez tatusia jest nasączony krwią ofiar, które skakały płonąc z wież WTC. Także dodajmy do tego firmy współpracujące – mamy w tym momencie zawrotną liczbę 10 milionów Amerykanów, którzy uczestniczyli w operacji zabicia innych Amerykanów. I co się stało? Nic. Według miłośników spisków „spłynęło po nich jak po kaczce”. Dostali na konto przelew premii za „dobrą robotę z zabiciem 3 tysięcy niewinnych osób”, uśmiechnęli się szeroko i za zarobione w ten sposób pieniądze kupili „rower dla trzyletniej córki, żonie nową sukienkę, a za resztę wyjechali z dzieciakami do Disneylandu. Tam bez najmniejszego problemu patrzyli na smutne dzieci zamordowanych przez nich wcześniej rodziców, gdyż… taka praca. Jeden sprzedaje hamburgery, a jeden/jedna robi krwawe zamachy na swoich sąsiadów, rodaków, ludzi spotykanych w parku, na ulicy czy hipermarketów.

Oczywiście wyczuwacie Państwo ironię w moim głosie i dobrze wiecie, że tego typu założenie nie jest nawet szczytem idiotyzmu, ale wręcz Himalajami kompletnego zidiocenia! Moja koleżanka psycholog sądowy mówi, że współczesna kultura masowa gier komputerowych i filmów sensacyjnych wbiła ludziom do głów przekonanie, że morderca „morduje”, a potem normalnie działa dalej. Tymczasem ludzka psychika okazuje się potężnym taranem, który potem uderza w takiego człowieka. Ten patrząc na płaczące i osierocone dzieci (w wyniku jego udanej operacji) nie wytrzymałby nawet jednej sekundy i natychmiast wpadłby w potężne załamanie nerwowe, poszybował do mediów sypać cały spisek, a bardzo możliwe, że sam targnął by się na własne życie…

Moja znajoma mówi wyraźnie: jest tylko jedna sytuacja, kiedy człowiek jest gotów utopić we krwi własnych sąsiadów, ludzi spotykanych na zakupach w sklepie czy spacerze w parku: kiedy jest owładnięty szaleństwem religijnym i wierzy, że owo bestialskie spalenie ludzi żywcem i wysadzenie w powietrze zapewni mu nagrodę od samego, najwyższego Boga. Innej możliwości nie ma!

 Ale to nie wszystko - wysadzają się tylko młodzi. Nie ma "starych terrorystów-samobójców", zwróciliście na to uwagę? Powód tego jest prosty - starsi dżihadyści mają dzieci, rodziny, nie potrafią zabić ojców tworząc sieroty, gdyż przed oczami mają własne dzieci... Zabijanie wtedy nie jest takie proste, jak w sytuacji, kiedy się ma lat dwadzieścia.

Jaki jest z tego wszystkiego wniosek? Wszystkie teorie zakładające „udział milionów amerykańskich kobiet i mężczyzn w zabiciu innych amerykańskich kobiet i mężczyzn” jest szambem głupoty i największego idiotyzmu, który mógł powstać tylko w głowach ludzi myślących, że zabijanie rodaków dla „kasy i władzy” przypomina sprzedawanie hamburgerów w McDonalds – pakujesz, sprzedajesz, uśmiechasz się i następny, a pod koniec miesiąca przelew od pracodawcy na konto.

I na koniec: nie wiem czy wiecie Państwo, że z tym samym problemem spotkali się przywódcy faszystowskiej Rzeszy? W 1941 roku tak zwane Grupy Operacyjne (Einsatzgruppen) rozpoczęły mordercze działania na terenach Białorusi i Ukrainy.

Natrafiono na zaskakujący problem. Rozstrzeliwanie żołnierzy lub partyzantów? Tu żołnierze z Grup Operacyjnych nie mieli problemów – zabijali mężczyzn, którzy chcieli ich zabić, mieli broń itp. Mówiąc krótko – taki żołnierski los.

Kiedy jednak Einsatzgruppen zaczęły robić masowe rozstrzeliwania całych wiosek żydowskich, w szeregi żołnierzy... wkradły się nowe zjawiska. Pojawiły się samobójstwa, coraz więcej osób prosiło o zmianę jednostki, żołnierze wpadali w depresję. Bardzo szczegółowo to zjawisko zostało omówione w pracach historycznych poświęconych osobie Heinricha Himmlera. Był on świadkiem jednej z takich egzekucji na Ukrainie. Zrobiła na nim wstrząsające wrażenie, ale także wstrząsnęło nim… zachowanie najtwardszych żołnierzy SS. Nie rozumieli oni, dlaczego mają zabijać bezbronne kobiety i dzieci. Oczywiście byli tam także rasowi psychopaci, ale milcząca większość patrzyła na Himmlera z ogromną dezaprobatą. Jeden ze współpracowników Himmlera powiedział:

- Jeśli nadal będziemy robić te rzezie, to stracimy naszych (!) najlepszych ludzi.

To była praprzyczyna tego, aby odejść od masowych rozstrzeliwań, a śmierć uczynić bardziej anonimową w obozach koncentracyjnych. Zabić człowieka… to naprawdę nie jest taka prosta sprawa, jak myślą gracze „Call of Duty” – prujesz serią w ludzi, kończysz zadanie i otrzymujesz premię, za którą zabierasz dzieci na wakacje… to nie jest takie proste i jest to jedno z największych kłamstw współczesnego świata.