Przybywa pytań do FN, które ‘czekają na odpowiedź’. Z racji tego, że w ostatnim czasie mieliśmy sporo wyjazdów i dodatkowej pracy musieliśmy ograniczyć naszą aktywność w serwisie FN. Postaramy się nadrobić zaległości choćby w dziale „Pytania do FN” i dlatego dzisiaj krótkie (prosimy o wybaczenie!) odpowiedzi na kilka pytań. Na pierwszy ogień ‘chowanie zmarłych’.

Witam państwa! Ja miałbym do Was pytanie trochę z innej beczki. Z uwagi,że się państwo zajmujecie sprawami tzw. pozacielesnymi, chciałbym się zapytać jakie jest Wasze zdanie na temat rodzaju pochówku doczesnych ,ludzkich szczątków po śmierci? Czy z punktu widzenia reinkarnacji, lepszy jest pochówek tradycyjny, czy kremacja zwłok? A może nie ma to ŻADNEGO znaczenia??? W Hinduizmie kolebce reinkarnacji z tego co wiem obowiązuje kremacja.

Zanim odpowiemy na to pytanie jedna uwaga – nasze odpowiedzi są na podstawie zebranego przez nas materiału w ciągu 25 lat. Nie opieramy się na żadnej znanej religii czy ideologii nawet związanej z reinkarnacją, choć nasza dokumentacja absolutnie potwierdza istnienie wędrówki dusz.

Sprawa wygląda tak – dla reinkarnacji nie ma znaczenia, czy ktoś jest pochowany „tak czy siak”, natomiast dla wielu prostych dusz niestety wszystko na to wskazuje, że czasami ma znaczenie. Potrafią one przywiązywać się do własnego ciała, przychodzą do niego na cmentarz, zdarza się, że ich przywiązanie do własnego ciała jest tak potężne, że trzyma ich niczym balast na ziemi i nie idą w stronę światła. Wynika to oczywiście z fatalnego etapu w dziejach naszej cywilizacji, gdzie wiedzę duchową spycha się do kąta „dziwactw i sekt”. Po śmierci dusza człowieka zachowuje także jego poglądy na świat, gdyż przecież jest tym człowiekiem!

Nie mamy cienia wątpliwości, że kremacja zwłok jest jedynym kierunkiem z wielu powodów (także estetycznych). Przypominamy sobie, że kiedyś takie pytanie zostało zadane duchowi zmarłej fizycznie osoby, którego zwłoki chciała rodzina skremować i „bała się jego reakcji”. Odpowiedź ducha była bardzo szczera i w zasadzie jest także dobrą puentą do tego tekstu:

- To ciało nie ma dla mnie żadnego znaczenia, róbcie z nim co chcecie!

[...] Witam. Zastanawiam się jak to jest, skoro dziecko wybiera sobie rodziców to czy daje wcześniej jakieś znaki tym rodzicom, że to właśnie do nich chce zejść, czy duchowo da się to odebrać? I czy jest jakaś ilość dzieci przydzielona na daną osobę? Pozdrawiam

Kwestia „ilości dzieci przydzielonych na daną osobę” jest trochę dla nas nieprecyzyjna, ale… powiedzmy tak – pojawienie się dziecka jest aktem na tyle ważnym w życiu ludzi, że ma charakter karmiczny wynikający z przeznaczenia. Nie zmienia to jednak faktu, że ludzie mają także „dar od stwórcy świata” kształtowania własnej karmy. Są pewne rzeczy od góry narzucone (zdrowie, uroda itp.), ale wiele możemy także sami tworzyć. Nie mamy wątpliwości, że ludzie są w stanie ograniczyć płodność i wpływać na liczbę potomstwa. Jest to zgodne z prawami związanymi z duchowością pod jednym wszakże warunkiem: musi być to moralnie czyste i niezwiązane np. z zabijaniem płodów.

Na koniec sprawa „znaków od dzieci przed narodzeniem” – faktycznie tego typu rzeczy zdarzają się, ale naszym zdaniem ekstremalnie rzadko. Przynajmniej taki wniosek można wyciągnąć na podstawie materiału zebranego przez FN. Oczekiwanie na pojawienie się takich znaków „w naszym życiu” jest związane z małym prawdopodobieństwem, że je zauważymy, choć nie ma wątpliwości – dusze dzieci obserwują swoich przyszłych rodziców!

[...] Czy można cieszyć się rzeczami materialnymi? Gdzie jest granica pomiędzy obsesją na ich punkcie, a zwykłą radością życia?

Oczywiście, że należy cieszyć się przedmiotami i w ogóle materią wokół nas, która jest nieskończenie piękna i pokazuje geniusz twórcy wszechświata. Trzeba jednak pamiętać o tym, że materia jest nietrwała i następuje powolny, lecz nieuchronny proces jej rozpadu. Przedmioty należy traktować jako bagaż, który dostaliśmy na tę krótką podróż zwaną życiem. Pisaliśmy o tej filozofii wiele razy, ale będziemy ją powtarzać – żaden przedmiot „nie jest nasz”, lecz został nam jedynie wypożyczony na okres podróży. Naszym zdaniem lepiej iść przez życie z małym bagażem, bo wtedy unika się kłopotów związanych z jego zaginięciem, utratą itp.

Oczywiście pojawiają się także owe obsesje, które także są wspomniane w pytaniu. Jeśli komuś przedmioty wypełniają cały sens życia, wtedy jest to błąd. Każdy musi we własnym sumieniu odpowiedzieć sobie na pytanie: czy w moim przypadku przedmioty stanowią jedynie „uatrakcyjnienie życia i dają radość”, czy może zawładnęły moim życiem i zamieniły się w potwora, który niszczy całą resztę?

Na koniec – radzimy obchodzić się z przedmiotami z szacunkiem, ale pamiętać, że one przynależą jednak do innego świata niż my, choć także mają „swoje odbicie w świecie duchowym” podobnie ja my. I jeśli wykonujemy z materii jakiś przedmiot, to w ten sposób także tworzymy nową istotę. Nieskończenie bardziej prymitywną niż ta, którą my jesteśmy, ale to także jest nowy byt. I w tym sensie jesteśmy także częścią wielkiej całości aktu stworzenia. Tworzone przez nas przedmioty powinny także służyć dobru i prawdzie, a wtedy będą miały zupełnie inną energię i przestaną „odwracać się od nas”. Co przez to rozumiemy? Otóż postawimy taką ciekawą tezę – z zebranego przez nas materiału wynika, że jest coś takiego jak „przedmiot przynoszący pecha”. Związane jest to z tym, że została w nim zmagazynowana zła energia. Przedmioty są bowiem właśnie magazynami energii (nie przypadkiem jasnowidze są w stanie z nich wyciągnąć informacje o ludziach, którzy mieli z nimi coś do czynienia). Wkładając w nie naszą dobrą energię i okazując im szacunek mamy gwarancję, że będą naszymi sojusznikami w naszej krótkiej podróży po Ziemi, a nie wrogami.