[...] We wczesnej młodości a raczej dzieciństwie przechodziłem przez obcowanie z duchem. To był pałac ,w piwnicy świetlica,zawsze wychodziłem ostatni a duch zawsze odprowadzał mnie do drzwi, intensywność jego obecności zawsze przypadała w czasie gdy wszyscy sobie poszli a ja musiałem pogasić światła i zakluczyć piwnicę.

Często tak mi ręce drżały że trudno mi było trafić kluczem w zamek,milczałem lata ,ale kiedyś powiedziałem rodzicom. Ojciec o tym duchu wiedział, jak się póżniej okazało wiedziało więcej osób, stróż widział. Jeden raz ja widziałem, ale widziałem w parku tego ducha-obok pałacu-to starsza kobieta. Po prostu kobieta chodząca ,najzwyczajniej po swoich włościach, widziana w nocy a w jednym wypadku była widziana w bardzo dobrze oświetlonym pomieszczeniu. Na 100% że nadal tam jest , tylko ja tam już nie mieszkam. Pamiętam że ojciec się zdziwił że tyle lat milczałem, że tyle lat żyłem jakby pod presią tej kobiety choć mi krzywdy żadnej nie zrobiła.

Ale to odprowadzanie mnie do drzwi było dla mnie niezwykle trudne.Dodam że w oświetlonym pomieszczeniu wyglądała jak zwykła kobieta ,,,nikt by nawet nie pomyślał że to duch!!!. Jest jakiś świat,którego nie ogarnia fizyka pola-świat jakby na innych częstotliwościach, który czasem uchyla na zasłonę,która nam nieznanych powodów zostaje uchylana
Pozdrowienia

[dane do wiad. FN]