W dziale XXI PIĘTRO prezentujemy bardzo długi opis od naszej czytelniczki. W tytule e-maila był tekst "Wzmianka o sprawach paranormalnych i jasnowidzeniu". Na pokładzie okrętu Nautilus od wielu lat nie używamy sformułowania "paranormalne", gdyż zawiera w sobie ono fałsz. Nie ma bowiem zjawisk "paranormalnych", a są jedynie normalne, tyle że nie wyjaśnione. Z szacunku za ogrom pracy przy pisaniu tak długiego tekstu zachowujemy oryginalny tytuł.  Natomiast "ćma z zaświatów" to nazwa grafiki, którą prezentujemy na końcu.

Wszystkim czytelnikom przysyłającym nam opisy swoich spotkań z nieznanym, które prezentujemy w dziale XXI PIĘTRO pięknie dziękujemy.

Witam serdecznie,

na wstępie chciałabym nadmienić, że duża część treści poniższego e-maila została także wysłana do pana Krzysztofa Jackowskiego pod koniec maja i czerwca bieżącego roku  ze względu na chęć nawiązania kontaktu z nim w sprawach paranormalnych i podzielenia się swoimi doświadczeniami oraz wskazówkami dotyczącymi dalszego rozwoju zdolności jasnowidzenia. Ze strony pana Jackowskiego jednak nie otrzymałam kontaktu, co podejrzewam jest przyczyną jego braku wolnego czasu spowodowanego pracą zawodową w kwestii ciągłych poszukiwań osób zaginionych. Dodatkowo, pan Jackowski z pewnością otrzymuje ogrom wiadomości od innych swoich słuchaczy na youtubie czy facebooku, a mój e-mail jest dość długi do przeczytania.

Piszę do Państwa, ponieważ doszłam do wniosku, że może w przyszłości chcieliby Państwo wykorzystać jakieś dodatkowe materiały do tworzenia poszczególnych artykułów na stronie Fundacji Nautilus, której także jestem stałą czytelniczką.

Z góry chciałabym napomknąć, że to, co opiszę w kolejnych zdaniach nie jest wymyśloną przeze mnie opowieścią science-fiction, przy czym nie chcę się kreować na jakąś superbohaterkę z komiksów, ani nie cierpię na jakąkolwiek chorobę psychiczną, co być może mogłyby wywnioskować osoby, które nie mają pojęcia o sprawach paranormalnych czy też się nimi w ogóle nie interesują lub je ignorują.                                            

Od najmłodszych lat byłam osobą wrażliwą i dostrzegającą to, czego inni nie widzieli i nie słyszeli. Pamiętam moje pierwsze wspomnienie w obecnym fizycznym ciele, gdy otworzyłam oczy i jako niemowlak leżałam w drewnianym łóżeczku. Byłam dość mocno zdziwiona, że jedyne co potrafiłam, to niezdarne machanie rękami oraz nogami. Jeszcze większy szok przeżyłam, gdy widząc nad sobą pochyloną mamę nie byłam w stanie powiedzieć w jej kierunku żadnego konkretnego słowa czy zdania, a z moich ust wydobywał się jedynie bełkot i mlaskanie. Co dziwne, idealnie rozumiałam co mówiła do mnie,  ale czułam się wtedy, jakby coś wyraźnie blokowało moją mowę, mimo że moje myśli były rozwinięte jak u dorosłej osoby. Czułam się jak zamknięta w klatce w postaci ciała.                                      

Najgorsza w niemowlęcym stanie była dla mnie nuda, a wielogodzinne oglądanie sufitu  lub maskotek nie było interesującym zajęciem. Czas wlókł się niemiłosiernie.  Specjalnie rozkopywałam więc swoje niebieskie kocyki lub krzyczałam (co brzmiało oczywiście jak normalny płacz niemowlaka), by tylko ktoś z rodziców co chwilę do mnie podchodził i towarzyszył w tej niedoli. Z  tego okresu pozostało mi jedno: nienawidzę się nudzić, dlatego ciągle muszę mieć jakieś zajęcie, inaczej moje samopoczucie się pogarsza  i  natychmiast tracę dobry humor.                                                                                                       

 Kiedyś przeczytałam ciekawostkę, że większość dzieci traci całą swoją dotychczasową pamięć po przekroczeniu wieku 5-6 lat, ale u mnie te wspomnienia nie zostały w ogóle wymazane. Pamiętam swoje pierwsze zabawki (ich kształt, zapach i dotyk), jazdę w tzw. głębokim wózku (co śmieszne, mdliły mnie spacery i kręciło mi się w głowie, skoro wciąż widziałam tylko szybko przesuwające się niebo i gałęzie drzew), potem jazdę w typowej spacerówce, jak również pierwsze kroki w chodziku, co było dla mnie męczące i irytujące, skoro moje nogi były niczym z waty i nie potrafiły się zgrabnie poruszać. Kilka lat później będąc już w przedszkolu szokowałam się, że nie potrafię płynnie czytać i pisać.   Denerwowało mnie uczenie się tego wszystkiego od nowa.

Od urodzenia mieszkałam w małym miasteczku w starym domu, który został zbudowany na początku XIX w.

W wieku ok. 7-8 lat za każdym razem leżąc w nocy w łóżku w swoim pokoju czułam  ze strony przedpokoju (mimo zamkniętych drzwi do mojego pokoju, które niestety były  przeszklone, więc mogłam widzieć wszystko co się dzieje po drugiej stronie), że coś mnie obserwowało, jak gdyby czarny słup poruszał się w tych ciemnościach i pojawiało się odczucie swego rodzaju napierania na moją osobę, co było na tyle silne, że miałam problemy z zasypianiem oraz pociłam się ze strachu. Wtedy też zaczęłam słyszeć niezrozumiałe szepty, rozmowy wielu głosów i bolesne jęki dobiegające z różnych kątów sufitu (dodam, że nie mieliśmy nigdy sąsiadów, a w nocy telewizor był zawsze wyłączony, więc dźwięki nie mogły dochodzić  z salonu).

Przełom ujawnienia się u mnie zdolności jasnowidzenia nastąpił w wieku 19 lat, choć i we wcześniejszych latach zdarzało się, że moje mocne przeczucia i wizje się sprawdzały, np. wiedziałam w jakim konkursie plastycznym lub pisarskim powinnam wziąć udział, by zająć pierwsze miejsce, a gdy tego nie widziałam poprzez wizje lub po prostu nie czułam, to moje konkursowe wysiłki się nie opłacały. W kolejnych latach była to dla mnie przydatna umiejętność, ponieważ z góry widziałam przynajmniej 2-3 zadania, jakie miały się pojawić podczas sprawdzianów w liceum  czy podczas sesji na studiach. Wiedziałam także jakie pytania padną podczas obrony mojej pracy licencjackiej. Potrafiłam przewidzieć, że następnego dnia nie będzie wody w kranie lub mój autobus nie przyjedzie. Mój narzeczony czasem się nieco irytuje, bo wiem, gdzie ukrywa przede mną prezenty. Twierdzi, że nie można mi zrobić niespodzianki. Raz powiedziałam mu nawet kiedy i w jakim miejscu mi się oświadczy (na ok. dwa tygodnie przed planowanym przez niego wydarzeniem), co też spotkało się z jego zaskoczeniem i ciężkim westchnieniem. Wielokrotnie miałam wizje jak będą wyglądały moje dzieci w przyszłości, jak sama będę wyglądała na starość (w tym i moi bliscy)  i w jaki sposób umrę oraz co mnie czeka po śmierci.

Każdą wizję odczuwam za każdym razem tak samo - pojawia się jakby lekki, ciepły ucisk  na gałki oczne i tuż przed swoimi oczami widzę nałożony, wyraźny obraz - ewentualnie sylwetki ludzi lub budynki, za którymi widać jedynie białe tło. Wizja zazwyczaj trwa kilka sekund.

Jako początek najdziwniejszych wg mojej opinii przygód uznaję wydarzenie,  gdy wybrałam się ze znajomymi na ognisko w lesie. Ci obchodzili wówczas słowiańskie święto (osobiście nie należę do grona rodzimowierstwa, ani jakiejkolwiek innej religii,    lecz nie jestem ateistką), a byłam jedynie zaciekawionym obserwatorem siedzącym na skale poza ich kręgiem. W pewnym momencie wszyscy musieli się odwrócić plecami do ogniska, by nie patrzeć w stronę tzw. przez nich ,,złego spojrzenia” –  nie wierzyłam wtedy w takie gusła, więc specjalnie patrzyłam w stronę ogniska i ku mojemu skrajnemu zdziwieniu moim oczom ukazała się na moment twarz długowłosego mężczyzny z wąsami i brodą (wyglądała identycznie niczym pogański bóg podziemi i magii zwany Welesem). Ten spojrzał w moją stronę. Sprawa nieprawdopodobna, bo później przez cały tydzień często słyszałam w głowie dźwięki słowiańskich fletów, dzwonków i harf.

Mając 20 lat zaczęłam odczuwać silne mrowienie na czole, które pojawiało się dokładnie  w miejscu tzw. trzeciego oka. Z początku sądziłam, że może to jakieś łaskotanie spowodowane moim uczuleniem na kurz, ale wspomniane mrowienie pojawiało się  za każdym razem, gdy w moim domu zjawiały się nieznośne duchy.

Często siedząc przed komputerem czułam, że coś wysokiego stoi za moimi plecami.  Zdarzało się, że coś chuchało mi zimnem w ucho lub szyję (wszystkie okna w domu były zamknięte, więc nie było możliwości przeciągu). Czasem łapało mnie mocno za łydki niczym lodowata ręka, łaskotało po stopach lub ciągnęło za włosy.

Lubię kolekcjonować wszelkiego rodzaju modele, a w tym okresie posiadałam na regale sporą kolekcję figurek. Często zauważałam, że są one poprzesuwane w lewo lub prawo, a figurki tylko złych bohaterów zawsze były odwrócone idealnie o kąt 90 stopni.

Coraz częściej widziałam jakby półprzezroczyste, latające przez ściany postacie ludzkie  i przebiegające po ścianach cienie. Cienie były zarówno wysokości kilkuletniego dziecka,  jak i dorosłych osób. Niektóre cienie wyglądały jak zwykły cień rzucany przez człowieka,  a inne przypominały jakby czarną wyrwę w przestrzeni mającą postrzępiony kontur.                                   

Raz idąc przez pomieszczenia strychowe zobaczyłam szybko przesuwający się po podłodze okrągły cień. Kilka razy  zlękłam się widząc cień mocno zgarbionego człowieka.  Gdy przygotowywałam się do spania i gasiłam światło w pokoju, to nie mogłam się zrelaksować ani zasnąć, ponieważ czułam, że coś wciąż mi się przygląda i stoi tuż przed moim łóżkiem. Pewnego razu przeraziłam się nie na żarty, gdy w nocy leżąc przy zapalonej lampce i patrząc przed siebie ukazała się przed moimi oczami czarna, kobieca dłoń, która energicznie pomachała do mnie i zniknęła.

Jednak z czasem widzenie cieni i mglistych, duchowych postaci nie było dla mnie aż tak uciążliwe jak słyszenie ich zawodzenia, jęków czy niezrozumiałych bełkotów za dnia  i w nocy. Rzecz działa się jedynie w moim domu i na ogół w moim pokoju.                         Najczęściej pojawiał się kobiecy lament w jednym rogu pomieszczenia, a w drugim rogu raz na jakiś czas zjawiał się męski, niski głos jakby psychicznie znęcał się nad tą kobietą.  

Duch kobiety dziwnie reagował, gdy włączałam w internecie nagrania ludzi ukazujące duchy zjawiające się w ich domach, magazynach, nieczynnych fabrykach, zamkach czy kopalniach. Wtedy wspomniany duch kobiety szybko coś niewyraźnie mówił i wzdychał ze zdziwieniem lub złością. Gdy coś jej się podobało, to stwierdzała charakterystycznie i głośno: ,,Łuuuuuu!”.

Oprócz widzenia cieni, w moim domu dostrzegałam także świetliste orby (dowody na ich pojawianie się mam na niektórych zdjęciach). Orb, którego zobaczyłam pierwszy raz w życiu, miał średnicę ok. 20 cm i lśnił w kolorze złota. Czułam się przez niego obserwowana  i wydawało mi się, że w pewnym sensie łączy się z moim czołem chcąc mi coś przekazać, lecz po chwili zniknął. Od tamtej pory stale widzę orby nie tylko w domach, ale i w ruinach zamków, pałacach, hotelach, na cmentarzach. Są małe lub duże i przybierają różne kolory   w zależności od atmosfery panującej w danym miejscu. Widzę również u ludzi różnobarwne aury otaczające ich ciała.

Kolejne dziwy, jakie mnie spotkały na terenie mojego domu, to kilkukrotne dostrzeżenie  za oknem poszarpanego, kulistego cienia o średnicy 10 cm, który z niesamowitą szybkością gonił różne ptaki. Te zazwyczaj uciekały poza nasze podwórko, a czasem rozbijały się  z nadmierną prędkością o okno mojego pokoju i padały nieprzytomne lub martwe – tak jakby to coś specjalnie chciało im zrobić krzywdę, a przy okazji zakłócić mój spokój. Stworzyłam kilka szybkich szkiców ukazujących dokładnie to, czego byłam świadkiem.

W sypialni rodziców pewnego popołudnia przeleciała obok mnie czarna ćma wielkości dłoni, której głowa była zakończona szpicem, a jej odwłok ciągnął się przypominając szary dym, po czym zniknęła. Coś podobnego widziała moja mama w trakcie remontu łazienki (okna  w pomieszczeniu były zamknięte), gdy opisywana ćma pojawiła się nie wiadomo skąd, wleciała prosto do wymontowanego syfonu prysznica, zaś mama sądząc, że to jakiś zmutowany owad, chciała go wyciągnąć ze starej rury i ku jej zaskoczeniu nic się w niej  nie znajdowało.

Życie z domowymi duchami stało się nie do zniesienia czasie, gdy moi rodzice sprzedawali nasz dom i postanowili przeprowadzić się do innego miasta. Zawodzenie duchów mocno się nasiliło, jakby nie chciały, żebym się stąd wyprowadziła.

Gdy przebywałam w domu sama, to coś wbiegało na górę po schodach, a potem się z nich turlało z ogromnym hukiem. Stukania, drwiące chichoty i kroki po innych pomieszczeniach były na porządku dziennym. Nie miałam w domu żadnego zwierzęcia, a zdarzało się nawet, że słyszałam odgłosy psa przechodzącego wzdłuż  jednego z pomieszczeń. W ciemnym korytarzu w kącie pojawiały się błyszczące, żółte ślepia, które zaraz szybko znikały.

Miałam wizje bytów mieszkających w moim domu. Te śniły mi się również w identycznej postaci. Jeden duch wyglądał jak wysoki mężczyzna chudy niczym kościotrup.   Jego oczy były niemalże blade z ledwo widocznymi źrenicami, minę miał przeważnie wściekłą lub drwiącą, jego skóra przybierała kolory rozkładającej się szarości, żółci i zieleni. Ubrany był w czarny płaszcz (przypominający materiał z lateksu) z głęboko nasuniętym na głowę kapturem, a za każdym razem, gdy się pojawiał, to odczuwałam wokół siebie smród zgnilizny i chorób. Drugą postacią była otyła, blada jak papier kobieta w siwym koku, czarnej sukni w wiktoriańskim stylu i równie pustych oczach jak postać wspomnianego wcześniej mężczyzny – zazwyczaj też miała złowrogą minę. W moich snach czasem przemieniała się  w ciągnący się, czarny obłok, który mnie dusił. Taki sam obłok, wijący się niczym wąż, widziałam w moim domu już po przebudzeniu się. W owym czasie koszmary śniły mi się już codziennie. Za każdym razem te duchy chciały mnie zabić za pomocą sztyletów i zniewolić moją duszę.

Z dnia na dzień stawałam się coraz słabsza i myślałam, że w końcu umrę z braku energii. Czułam jak duchy mnie ze wszystkiego wysysają. Pewnego dnia zaczęłam wyraźnie słyszeć ich słowa w stylu: ,,Zostaniesz tutaj”, ,,Umrzesz tutaj” , ,,Zabij się” lub ,,Kocham cię”. Naciski ze strony duchów były na tyle silne, że serce mi biło jak po maratonie i miałam dreszcze całego ciała.

Raz ukazała mi się wizja przedstawiająca wygięte ostrze arabskiego noża, a po chwili poczułam, że coś mi się wbiło w plecy pod łopatkami i był to przeszywający ból nie do opisania.

Po jakimś czasie postanowiłam zrobić eksperyment. Przed spaniem skupiłam się kreując myśl: ,,Niech ukażą mi się w śnie duchy, które nawiedzają mój dom i nie pozwalają mi żyć  w spokoju”. Tej nocy jak na żądanie przyśniła mi się młoda para biorąca ślub kościelny.  Był to chudy, wysoki mężczyzna o ciemnych, rzadkich włosach, bladej cerze, ubrany  w czarny garnitur i sprawiający wrażenie chorego. Obok niego stała nachmurzona, szczupła blondynka, której kręcone włosy były upięte w niezdarny kok. Sądząc po urodzie, wydawało się, że są pochodzenia niemieckiego. Oboje byli wyjątkowo niezadowoleni z faktu, że się pobierają. Zaraz po nich ukazał mi się obraz przedstawiający mój pokój, ale wyglądający na co najmniej 100 lat wstecz. Dostrzegłam w nim przygarbionego, łysiejącego staruszka  w okularach, białej koszuli i szarych spodniach na szelkach. W kącie pokoju stało brązowe pianino, a obok skrzypce i gitara (nadmienię, że w moim pokoju w innym rogu pokoju też stała gitara akustyczna i zdarzało się, że w nocy jakiś duch pociągał za jedną ze strun).                  

Widać było, że muzyka jest jego największą pasją. Staruszek ten dał mi we śnie  do zrozumienia, że jest tutaj zniewolony przez dwa duchy i nie może przez nie opuścić tego świata. Następnie znalazłam się w małej sali kinowej i owy mężczyzna pokazał mi krótki film ze swojej młodości, który przedstawiał jak był prześladowany i bity przez Hitlerowców do nieprzytomności za to, że jest Żydem. Dodał, że aktualnie także Niemcy nie chcą go stąd wypuścić.

Gdy w końcu się wyprowadziłam z mojej rodzinnej miejscowości, to kilka dni po przeprowadzce znów przyśnił mi się duch owego Żyda-muzyka, który tym razem był jeszcze starszy (wydawało się, że ma ponad 100 lat). Ubrany był w ciemnoszary garnitur, a w ręce trzymał brązową walizkę podróżną. Stwierdził z uśmiechem, że wybiera się w daleką podróż. Ukłonił się i podziękował mi, że za moją sprawą na zawsze jest uwolniony.

Kilka miesięcy temu miałam wizję, że w moim dawnym domu pojawi się kiedyś wielki, czarno-szary wir iskrzących się, przeplatających duchowych postaci i będzie mu przy tym towarzyszyć atmosfera wyjątkowego zła.

Ponad 2 lata temu odkryłam w sobie nową umiejętność. Przykładając ręce do czoła danej osoby lub jedynie swoje czoło do czoła rozmówcy i zamykając oczy potrafię odczytywać różne obrazy z umysłu badanego człowieka. Mogą być to jego tajemnice, ukryte marzenia, wyobrażenia.  Czasem obrazy te są zaskakujące i wydaje mi się, że mogą przedstawiać miejsca, w których było się w poprzednich wcieleniach, np. starożytne świątynie.                   

 Skutkiem ubocznym tego sposobu jest pojawiający się ból głowy u badanej przeze mnie osoby. Przykładając dłoń do drugiego człowieka (albo trzymając dłoń na odległość ok. 2 cm  od jego ciała) potrafię z niego pobierać energię, w wyniku ten czuje się śpiący, a ja zaś odczuwam, jakbym się co najmniej napiła napoju energetycznego. Podobnie czyniłam  na kotach mojego narzeczonego, ale podczas pobierania z nich energii czułam w sobie jakąś dziką siłę (tak, że chciałabym niczym kot wyskoczyć przez okno lub balkon i pobiec do lasu). Niestety, ale ta metoda również wywoływała ból u kotów bez względu na to, w którą część ciała zwierzęcia przyłożyłam rękę. Koty podczas badania o tyle dziwnie się zachowywały, że stawały się nieruchome niczym posągi i dopiero po jakimś czasie ich futerko robiło się najeżone. Niezadowolone głośno dawały do zrozumienia, że mają już dość testów.

Zdarza się, że podczas rozmowy z nieznajomą osobą jestem w stanie uchwycić to, co ta  w danym momencie o mnie myśli. Czasami jestem w stanie odczytać myśli osoby przechodzącej obok mnie na ulicy. Zwłaszcza teraz podczas epidemii koronawirusa czuję       w obcych ludziach jakby chaotyczne drgania - przerażenie, problemy finansowe, kłopoty  z pracą, strapienia rodzinne. Pod koniec marca na początku rozwijającej się epidemii koronawirusa w Polsce wchodząc do marketów czułam się, jakbym była nagle chora i ktoś mnie całą (zwłaszcza na klatce piersiowej) obłożył ciężkimi głazami – na tyle przytłaczający był ogrom ludzkiej paniki, strachu i pesymistycznych myśli.

Wyczuwam u ludzi rodzaje posiadanej energii. Wyróżniam złotą energię (w przypadku ludzi inteligentnych, bardzo rozwiniętych duchowo, opanowanych, jakby mających wiele wcieleń za sobą, być może są to stare dusze) i niebieską energię (wydaje mi się, że są to młodsze dusze, ale na coraz wyższym poziomie rozwoju i wyróżniające się niespotykanymi dotąd umiejętnościami). Złotą energię widzę bezpośrednio we wnętrzu danej osoby w okolicach serca lub tuż nad jej skórą jako falujące, lśniące, złote drobinki przypominające rozsypany brokat na wietrze. Podobnie jest z niebieską energią.

Osobiście widzę u siebie złotą energię. Mój narzeczony zaś posiada niebieską energię (co ciekawe, od zawsze bardzo mu się podobał niebieski kolor), w związku z czym też coraz częściej odkrywa w sobie pewne paranormalne zdolności. Przykładowo jest w stanie na tyle się skupić, że za pomocą dłoni przyłożonej do jakiegoś bolącego mnie miejsca na ciele potrafi ten ból zmniejszyć lub całkowicie usunąć, w wyniku czego ból przechodzi na chwilę na jego rękę, ale radzi sobie z tym energicznie go strzepując. W przypadku mojego narzeczonego zauważyłam, że gdziekolwiek się pojawi, to zawsze uciekają przed nim wszystkie duchy. Może dzieje się tak, ponieważ ten całkowicie się ich nie boi i wytwarza w sobie jakby tarczę przeciwko nim. Kiedyś cieszyłam się na jego wizyty w moim poniemieckim domu, bowiem wtedy złośliwe duchy gdzieś nagle wywiewało, zgniłe powietrze robiło się raptem całkiem świeże, a sama czułam się fizycznie o wiele zdrowsza. Co więcej, narzeczony skupiając się i mając wtedy zamknięte oczy potrafi za pomocą trzeciego oka wyłapywać duchy znajdujące się nawet w dalekiej odległości od nas (to tak jakby w totalnych ciemnościach świecił latarką czołową i szukał za jej sprawą poszczególnych bytów). Widzi je wówczas jako rozmazane kształty. Gdy je namierzy, to potrafi je w pewnym sensie złapać trzecim okiem, a te zaraz się wyrywają jakby je to parzyło i szybko lecą gdzieś do góry. Od czasu do czasu narzeczony przykłada rękę lub głowę do mojego czoła, wymyśla jakiś obraz (oczywiście nie mówi mi, co ten ukazuje), przesyła mi go, a ja potrafię go trafnie odczytać ze szczegółami.

U części ludzi  w ich wnętrzach widzę całkowitą pustkę jakby byli dopiero na początku duchowej drogi i musieli się jeszcze wiele nauczyć. Są jak niezapisane strony księgi.                        

Jestem w stanie także rozróżnić osobę chorą psychicznie. Ta posiada w sobie wielki, szary słup ciężki i mocny niczym odlany z betonu. Z kolei, u złych osób czuję wyłącznie sam ciężar przypominający okrągły, czarny obłok. Zauważyłam też, że u dzieci chorych na Downa energia wygląda niczym krążące srebrno-niebieskie drobinki formujące się w rozgałęzione drzewo, którego energia uchodzi ze szczytu korony.

Nauczyłam się również wychodzić ze swojego ciała - czynię to aktualnie bez większego skupiania się. Oczywiście nie jestem w stanie wyjść z ciała za każdym razem na życzenie,  ponieważ wymaga to dużych pokładów energii i bycia w pełni wypoczętą. Podróżując jakby myślą mogę się znaleźć na wierzchołku wieży kościelnej, w domu mojego narzeczonego lub nawet poza Ziemią na odległych planetach. Kiedy teleportuję się myślą do mojego narzeczonego, ten nagle czuje mój zapach wokół siebie. Przebywanie poza ciałem nie trwa jednak długo – do 10 sekund. Potrafię nie tylko wychodzić z ciała, ale wnikać w nie, szukając w swoich organach miejsc chorobowych. Długo chorowałam na przewlekłe zapalenie zatok,  a wnikając w nie widziałam czarną energię otaczającą ich tkanki. Ponadto, zauważyłam coś ostro zakończonego i wbitego w nie (jak się później okazało, podczas leczenia kanałowego stomatolog przebił się materiałem wypełniającym kanał zęba aż do zatok, stąd rozwinęło się poważne zakażenie).

Od dziecka posiadam bardzo dobrze rozwinięty węch. Za pomocą węchu potrafię przywołać jakby do swojego nosa zapachy potraw, zmarłych osób z mojej rodziny, rzeczy i miejsc, które zwiedzałam. Wyczuwam u ludzi zapachy zwykłych przeziębień, a także tych bardziej poważnych, np. raka (wówczas czuję od osoby słodki zapach, ale z ciężką nutą rozkładającego się ciała). Czasami mogę rozpoznać u danej osoby raka mimo, że ta jeszcze nic nie wie o swojej rozwijającej się chorobie. Dodam, że od osób chorych na schizofrenię wyczuwam odór amoniaku. Za każdym razem, gdy pojawia się obok mnie jakiś duch, to także czuję jego zapach. Mogą być to babcine, różane perfumy, które utrzymują się chwilę  w danym miejscu niczym słup. Czasem są to też niestety odory wódki, piwa i spoconego mężczyzny.

Wyczuwam podobnie zapachy zmarłych zwierząt, np. kotów czy psów.    Nie tylko czuję te zwierzęta, ale i je widzę jako półprzezroczyste postacie przebiegające wzdłuż pokoju. Pamiętam jak kiedyś co noc w sypialni narzeczonego nękał mnie duch kota, który kiedyś gdzieś zaginął i nigdy nie wrócił. Nie wiadomo dokładnie, co się z nim stało.  Był to przesympatyczny kot, który za życia uwielbiał wspinać się na dach domu i tam przesiadywać w kominie. Leżąc w nocy w łóżku nie mogłam zasnąć, bo czułam, że coś małego siedzi w kącie pokoju i chce się przedrzeć do mojej głowy, ale nie może pokonać mojej bariery, którą stworzyłam. I tak na umysły mogliśmy się siłować aż do świtu, w wyniku czego noc miałam za każdym razem nieprzespaną. Zdarzało się, że owy duch kichał identycznie jak kot, słychać było, że liże futerko, chodzi po panelach. Widziałam jak szarpie się z foliowymi woreczkami leżącymi na podłodze – zachowywał się jak normalny kot z tą różnicą, że już nie żył i chyba nie zdawał sobie z tego sprawy. Raz wyczułam jak przeleciał nad naszym łóżkiem, przeniknął poprzez ścianę i wskoczył na dach, gdzie słychać było jego chodzenie po dachówkach. Pewnej nocy jednak miarka się przebrała. Czułam jak znów myślami napiera na mój umysł ( tym razem domagając się mleka) i miałam tego już serdecznie dość. Poprosiłam narzeczonego, by nalał do pustej miseczki mleka                          i położył ją w kącie pokoju. Po chwili wszystko się uspokoiło, a duch kota więcej nie powrócił. 

Zdarza się, że gdy siedzę na kanapie, to czasem pojawi się duch psa (zawsze jest to labrador)   i ten trąca mnie nosem w nogę lub na moment kładzie na niej swój łeb. Czasami mam sny traktujące o tym, że w przyszłości będę posiadała identycznego labradora kochającego mnie całym sercem. Ostatnio nawet mam wizje ukazujące małego, czarno-białego kota, którym być może będę się opiekować w przyszłości.

Mój narzeczony miał kiedyś ukochaną sukę - labradora. Zdechła wiele lat temu i osobiście jej nie poznałam, lecz pewnego razu skupiłam się na jej zdjęciu i posłałam jej myśl, że jej dawny właściciel bardzo za nią tęskni i ucieszyłby się z jej odwiedzin. Minął zaledwie tydzień, a mój narzeczony wspomniał mi, że podczas pracy poczuł wokół siebie zapach sierści mokrego psa i od razu się rozweselił. Jak się okazało, jego dawny pies uwielbiał się kąpać w rzekach.

Moment śmierci u osób z mojej rodziny jest o tyle dziwny, że zawsze go wyczuwam, zanim zostanę o tym poinformowana telefonicznie. Gdy mój dziadek zmarł, to czułam w sobie wirującą, niebieską spiralę napędzaną energią. Coś identycznego odczuwałam w przypadku śmierci mojej babci. Mój dziadek przed śmiercią mówił, że da mi znak, gdy będzie po drugiej stronie. W dniu jego śmierci siedząc w fotelu u siebie w domu słyszałam, jak coś idzie w moją stronę szybkim krokiem (przypominało to odgłos ciężkich butów wojskowych). Kroki zatrzymały się tuż przede mną i czułam, że jestem obserwowana. Zaraz na parterze mojego domu usłyszałam trzask rozbitego szkła, ale po sprawdzeniu nic nie leżało na podłodze.            

Moja babcia pojawiła się kilka dni po śmierci w moim pokoju wypowiadając głośno moje imię. Mocno mnie wtedy przestraszyła, bo nikt z moich zmarłych bliskich jako duch do mnie dotąd jeszcze nie przemawiał. Dzień przed jej śmiercią poczułam jej zapach tuż obok mnie, mimo że stałam zupełnie sama na dworcu autobusowym. Swoich zmarłych dziadków widzę  w snach zawsze tak samo: wyglądają na ok. 30-40 lat, są elegancko ubrani, zdrowi, ich skóra lśni słonecznym blaskiem i są naprawdę szczęśliwi. Gdy w snach pytam ich, co nas czeka  po śmierci, to nagle nie chcą lub nie mogą mówić - jakby im coś na to nie pozwalało.  Mój dziadek tylko raz wspomniał, że jeszcze nie mogę się o tym wszystkim dowiedzieć,  bo zachwiałabym równowagę.

Duchy spotykam w różnych miejscach. Widzę je czasami podczas koncertów, gdzie stoją  za barierkami (ale i nawet tam mnie zaczepiają). Im większe skupiska ludzi, tym więcej przyziemnych duchów, które wysysają naszą energię, dzięki czemu mogą w pewien sposób dalej funkcjonować. A im prostszy do przedarcia umysł, np. osoby, która jest pijana, tym lepiej. Nieprzyjemne w odbiorze są dla mnie szubienice w lasach (np. duch czarownicy skazanej na powieszenie za czary i błagającej mnie, bym przy niej została, męczył mnie na tyle swoją obecnością, że aż mnie mdliło). W obozach koncentracyjnych duchy dotykają mnie po rękach i nogach jakby chciały siłą zatrzymać – wtedy ich dotyk nie jest lodowaty, a parzy niczym przypiekanie żelazem. Ciągle słyszę tam ich jęki i płacz. W jednym z obozów koncentracyjnych wchodząc do pomieszczenia, gdzie zabito wielu więźniów za sprawą gazu. W miejscu tym rzeczywiście miałam problemy z oddychaniem. Zewsząd słyszałam okrzyki bólu i strachu. Później na jednej z szubienic znajdującej się na terenie obozu przez ułamek sekundy widziałam powieszonego żołnierza w zniszczonym płaszczu poplamionym krwią, jakby ta historia nieustannie dalej się odgrywała. Czasami przejeżdżając w pobliżu pól bitewnych, gdzie toczyły się wojny śląskie (np. Lutynia pod Wrocławiem), widzę tam stacjonujące wojska duchów żołnierzy – są to szaro-niebieskie postacie w poszarpanych mundurach, zmęczone, ranne, niektóre bez oczu, rąk, nóg czy z otwartymi klatkami piersiowymi. Część z nich stoi zupełnie nieruchomo i upiornie się we mnie wpatruje.

Nie lubię również mostów samobójców. Przebywając na nich mam ochotę wymiotować  i prawie klęczę tak dobija mnie w tych miejscach ogrom ludzkiego nieszczęścia i negatywnej energii. Oczywiście duchy wisielców zmuszają mnie, bym do nich dołączyła,  ale dla własnego bezpieczeństwa nigdy w takich miejscach nie jestem sama i raczej jestem na tyle silna, że nie poddałabym się ich żądaniom. Na mostach samobójców widzę szare duchy osób, które się powiesiły lub skoczyły w przepaść i tak w powietrzu lewitują oddalone o metr od siebie ze spuszczonymi głowami. We wszystkich miejscach związanych z zabójstwami, samobójstwami i ogólnie  w nawiedzonych budynkach odczuwam mrowienie trzeciego oka i lewej dłoni. Czuję wtedy także męczący ciężar w klatce piersiowej. Przechodząc się po cmentarzach wiem, kto zginął tragicznie (wtedy pojawia się mocne mrowienie czoła, coś  w rodzaju psychicznego bólu ze strony zmarłej osoby, jej przekonanie o niedokończonych sprawach na Ziemi i żal, że w taki sposób umarła lub że stało się to za wcześnie), a kto śmiercią naturalną ze starości (wówczas jest wrażenie spokoju i spełnienia).  Od pewnych starych grobów bije nawet swego rodzaju wrażenie mądrości, pasji –  po sprawdzeniu okazuje się, że jest to grób człowieka, który za życia był np. adwokatem  lub muzykiem.

Od kilku lat odczuwam także coś, co prywatnie nazywam ,,preludium do śmierci”. Czasami, gdy patrzę na kogoś zdjęcie (lub tego widząc kogoś na ulicy), to na widok tej osoby czuję specyficzne, mocne mrowienie trzeciego oka (jakby rój mrówek znajdował się na moim czole). Mija kilka dni, tydzień, miesiąc, pół roku czy rok, a dana osoba umiera śmiercią naturalną lub tragiczną z powodu wypadku czy choroby. Identycznie wyczuwam to   w przypadku zwierząt. Mrowi mi czoło na widok kota, a ten pewnego dnia wychodzi z domu i już więcej nie wraca. Czasami przeglądając w internecie zdjęcia osób zaginionych czoło mrowi mi tak samo na ich widok i po jakimś czasie okazuje się, że nie żyją, gdyż ich ciała zostały znalezione przez policję lub z pomocą pana Jackowskiego. Parokrotnie byłam w stanie na odległość stwierdzić, dlaczego taka osoba zaginęła, w jaki sposób umarła i co przed tym czuła.

Niekiedy dotykając pewnych przedmiotów miewam różne wizje.

Mam dziwne odczucia, gdy do ręki biorę np. oryginalną, starą szablę poszczerbioną od walki. Wtedy przed oczami pojawia mi się wizja do kogo należała i gdzie dana osoba walczyła. Oglądając w muzeach broń z czasów II wojny światowej wyświetla mi się przed oczami kolor czerwony – może jest to związane z tym, że daną bronią wyrządzono innym ludziom wiele złego. Czasami, gdy się zastanawiam, kiedy ma nastąpić jakieś wydarzenie, to wyświetlają mi się przed oczami konkretne kolory, np. zieleń oznacza lipiec, pomarańcz – sierpień.

Napomknę jeszcze, że urządzenia elektroniczne potrafią momentalnie przestać działać lub się zawieszają, gdy jestem w ich pobliżu. Nie zliczę ile razy nagle nie działały komputery,  przy których byłam obsługiwana w różnych bankach. Robiąc w markecie zakupy czasem cały rządek kas samoobsługowych potrafi się zawiesić. Nie lubię płacić kartą płatniczą, ponieważ urządzenie do jej odczytu często wariuje. Czasami kiedy przez przypadek dotknę dłonią kasy w Rossmannie, to ta przestaje działać, a zaskoczone kasjerki muszą ręcznie wpisywać kody zakupionych przeze mnie produktów. Chyba nie mogłabym w przyszłości pracować jako kasjerka… Gdy jestem z jakiegoś powodu zestresowana lub zdenerwowana,  to mój telefon przestaje działać lub nagle pendrive nie odczytuje się po wpięciu do komputera. Nie wspomnę, ile nerwów mnie kosztowały sytuacje, gdy podczas studiów  w trakcie kolokwium tylko mój komputer nagle nie działał. Tomograf komputerowy jak najbardziej też potrafił się zaciąć, gdy mnie badał, a czasami na prześwietleniach RTG ukazywały się wokół mojej czaszki jasne obłoki, w wyniku czego musiałam powtarzać badanie. Ostatnio pracując w sklepie odzieżowym w chwilach mojego dużego stresu zauważam, że terminale płatnicze przestają działać, metkownice się całkowicie zawieszają,  a urządzenia do skanowania kodów poszczególnych ciuchów tracą łączność bluetooth. 

Od kilku lat zbieram minerały. Może to zabrzmi nieprawdopodobnie, ale zauważyłam, że niektóre z nich wydają z siebie delikatne, oryginalne dźwięki. Każdy minerał wyróżnia się innym dźwiękiem np. wszystkie ametysty nie brzęczą tak samo. Lubię odwiedzać giełdy minerałów, podczas których wsłuchuję się w nie jak w małe instrumenty dźwięczące subtelnie. Lubię leżeć wieczorem na łóżku w totalnych ciemnościach i wsłuchiwać się  w muzykę dedykowaną do oczyszczania czakr i medytacji (przy okazji polecam kanał na youtubie o nazwie: ,,Meditative Mind"). Wtedy zamykam oczy i na czole umieszczam np. bryłkę ametystu. Po chwili wpadam w jakby trans, ciało robi się lekkie jak piórko, a każdy inny kamień przykładany wówczas do mojego czoła ukazuje mi różne wizje / obrazy przedstawiające m.in. lewitujące piramidy, skomplikowane przyrządy astronomiczne  oraz starożytne budowle znajdujące się na innych planetach (może w odległych galaktykach). Chwilami widzę również świetliste postacie, pozaziemskie formy życia i symbole (np. w ten sposób odkryłam, że istnieje symbol ,,om", o którym wcześniej nie miałam pojęcia, ale po jego ujrzeniu przeszukiwałam wiele źródeł internetowych i w końcu dowiedziałam się co oznacza).  Dla eksperymentu raz powtórzyłam daną czynność już bez udziału minerałów,  lecz wtedy nie odbywałam tego typu ,,kosmicznych” podróży. Jednak nie wszystkie minerały dobrze mi służą. Istnieje jeden, który wpływa na mnie wyjątkowo niekorzystnie.                          

Mimo wielokrotnego oczyszczania na różne sposoby nie mogę przebywać w pobliżu kwarcu dymnego zwanego morionem, który za każdym wywołuje u mnie nadmierne podwyższenie ciśnienia, jakby ciężkość w klatce piersiowej i ból głowy. Miałam do czynienia z innymi kwarcami dymnymi z zupełnie różnych sklepów i w towarzystwie każdego z nich czułam się zawsze źle. W nocy nie mogłam zasnąć, gdy morion znajdował się na wierzchu nawet  w innym pomieszczeniu i musiałam go chować jak najgłębiej w szufladzie. Do dziś mnie  to zastanawia, dlaczego kwarc dymny wywołuje u mnie na tyle negatywne poczucia, które są niemalże identyczne do tych odczuwanych w miejscach takich jak nawiedzone domy.

Jakiś czas temu zupełnie przez przypadek natknęłam się na film na temat zdolności pana Krzysztofa Jackowskiego pt.: ,,Dokument – jasnowidz”. Szczególną uwagę zwróciłam na rozmowę pana Jackowskiego z  Andrzejem Lepperem. Zawsze patrząc na jego  osobę na zdjęciach mocno mrowi moje trzecie oko i w pewnym sensie czuję, że nie popełnił samobójstwa. Nagle moim oczom ukazała się wizja przedstawiająca, że osobiście znajduję się w gabinecie Andrzeja Leppera i jestem jakby w jego ciele, ale… wiszę już uduszona, a przede mną stoi dwóch mężczyzn o sylwetkach dość umięśnionych (niczym sportowcy), ubranych w czarne, obcisłe kombinezony i kominiarki. Na koniec wizji usłyszałam tylko słowo Andrzeja Leppera: ,,Oszukany”.

Zawsze, gdy podczas audycji na youtubie pan Krzysztof Jackowski tworzy jakąkolwiek wizję, to natychmiast zaczyna mi mrowić trzecie oko, jakby wyczuwało, że ten się skupia na przywoływaniu obrazów przyszłościowych. Czasami dla treningu i także z ciekawości równocześnie skupiam się wraz z nim, by skonfrontować na bieżąco moje odczucia.

Od lutego bieżącego roku mocno mi mrowi na widok Jarosława Kaczyńskiego.  Identycznie się dzieje, gdy tylko usłyszę jego głos w telewizji czy radiu. Rok temu wizjowo zobaczyłam dwa następujące po sobie obrazy. Pierwszy: na stronie Wirtualnej Polski widziałam nagłówek z czarno-białym zdjęciem Jarosława Kaczyńskiego i poniższych mnóstwo informacji na temat jego śmierci. Zaraz pojawił się drugi obraz: opadające kwiaty lipy. Może oznacza to, że umarłby w miesiącu, gdy lipy zaczną opadać?                                         

Kilka miesięcy po tym pojawiła się kolejna wizja ukazująca co być może działoby się po śmierci J. Kaczyńskiego – widziałam sejm i dziejący się w nim totalny chaos.   Politycy się wzajemnie przekrzykiwali, wymachiwali rękami, grozili pięściami, szarpali się  ze sobą. Pojawiła się tam okazjonalnie Krystyna Pawłowicz, która swoją rozwrzeszczaną osobą również tworzyła dodatkowy zamęt. Niedawno usłyszałam pewne stwierdzenie, że gdy odchodzi lider, to rozpada się partia. Może byłoby tak w tym przypadku?

Podczas wakacji zeszłego roku pojawiła się u mnie wizja przedstawiająca kulę ziemską,   a następnie zobaczyłam narysowaną ołówkiem mapę świata i czarny obłok rozlewający się        od Chin aż po całą Europę i Stany Zjednoczone. Podejrzewam, że mogło być to wstępne ostrzeżenie przed koronawirusem. Co do koronawirusa, to widziałam również grupę polityków lub biznesmenów stojących w kręgu. Ubrani byli w eleganckie, szare garnitury,  a wszyscy oprócz jednego (siwego, łysiejącego, w okularach i dość otyłego – wydawało się, że jest ich przywódcą) mieli zamglone twarze. Nie byłam w stanie stwierdzić w jakim języku rozmawiają, ponieważ ich głosy były wyciszone, ale po chwili w mojej głowie pojawiła się informacja, że koronawirus to z góry zaplanowana symulacja choroby mająca ocenić jak społeczeństwa będą się zachowywały w obliczu zagrożenia zdrowia, życia i utraty pracy.

W maju bieżącego roku miałam wizję ukazującą tłumy ludzi głównie w wieku 25-55 lat szarpiących się z powodu jakiegoś poważnego problemu z osobami w ciemnych mundurach. Jedna z osób walczących miała na sobie koszulę w kratę. Moja wizja się potwierdziła   na stronie Wirtualnej Polski: był to protest polskich przedsiębiorców (a wśród nich na zdjęciu zobaczyłam mężczyznę w kraciastej koszuli) zmagających się z policją.

Jedną z bardziej niepokojących wizji miałam w listopadzie zeszłego roku.   Widziałam zrzucane bomby (wydaje mi się, że atomowe) i piaskowe obłoki na mapie ukazującej tereny m.in. Iranu, Iraku i Syrii. Mignął mi również tytuł wiadomości, że USA zaatakowało Izrael. Nie wierzę do końca swoim wizjom, ponieważ wszystko ma wiele zmiennych i historia ostatecznie może się potoczyć zupełnie inaczej.

Jeśli dotrwali Państwo do końca mojego e-maila, to ogromnie się cieszę, że poświęcili Państwo dla mnie swój czas i mieli cierpliwość, by to wszystko przeczytać. Podsumowując już całość dodam, że oczywiście mogą Państwo stwierdzić, że moje opowieści są nieprawdopodobne i jestem szaloną osobą, ale opisałam wszystko zgodnie z prawdą i z tym co odczuwam na co dzień.

Rzecz jasna, w powyższym e-mailu nie opisałam wszystkich dziwnych wydarzeń, których byłam świadkiem. Jeśli byliby Państwo zainteresowani, to w przyszłości mogłabym jeszcze o czymś wspomnieć.

Z serdecznymi pozdrowieniami,

/poniżej grafika dołączona przez autorkę historii do XXI PIĘTRA/

I jeszcze korespondencja w sprawie opublikowanej relacji, która przyszła na skrzynkę FN 27 sierpnia.

From: [...]
Sent: Thursday, August 27, 2020 5:04 PM
To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: Ćma z zaświatów - o sprawach paranormalnych i jasnowidzeniu

Witajcie,

To, co powiem, jest tak niesamowite, że postanowiłam do Państwa napisać, nie ukrywam, że mimo tego, iź piszę szczerze, to wydaje mi się to tak głupie, że boję się, że narażę się na ośmieszenie. Proszę o przekazanie autorce artykułu tego, co właśnie wydarzyło się w moim sercu i głowie po przeczytaniu tego fragmentu, jednocześnie prosząc o zachowanie anonimowości.

 Wyczuwam u ludzi rodzaje posiadanej energii. Wyróżniam złotą energię (w przypadku ludzi inteligentnych, bardzo rozwiniętych duchowo, opanowanych, jakby mających wiele wcieleń za sobą, być może są to stare dusze) i niebieską energię (wydaje mi się, że są to młodsze dusze, ale na coraz wyższym poziomie rozwoju i wyróżniające się niespotykanymi dotąd umiejętnościami). Złotą energię widzę bezpośrednio we wnętrzu danej osoby w okolicach serca lub tuż nad jej skórą jako falujące, lśniące, złote drobinki przypominające rozsypany brokat na wietrze. Podobnie jest z niebieską energią. 

 Otóż od dłuższego czasu, aby uspokoić skołatane serce i myśli przed snem, wyobrażam sobie, że kumuluję w swoim sercu energię, którą wystrzeliwuję na zewnątrz mojego ciała.

Otacza mnie, całe moje ciało, falując wokół mnie jak wielka bańka mydlana, tuż przy ciele. Energię tą wizualizowałam sobie zawsze właśnie jako złotą energię, złote drobinki. Taka bańka, która ochroni przez całą noc.

Kilka dni przed snem pomyślałam sobie, że bardzo bym się ucieszyła mogąc przeczytać gdzieś o kimś, kto ma podobne doświadczenia i odczucia.

 A tu, proszę, pojawia się artykuł zawierający opis dokładnie takiego odczucia :)

 --

Pozdrawiam,
[...]