[...] Droga Redakcjo! Pisałam do Was już kilkukrotnie. Jestem niższej klasy medium, czasami śnią mi się zmarli, lub zdarza mi się widzieć dziwne rzeczy. Jednak dzisiaj, po przeczytaniu jednego z Waszych artykułów przypomniało mi się kilka faktów z czasów, gdy byłam dzieckiem. Było to wiele lat temu i pamiętam, że dokładnie nikt nie traktował poważnie tego, co opowiadałam rodzicom, a wszystko było zwalane na karb fantazji dziecięcej.

Uważam, że jako dziecko miałam znacznie wyższe zdolności mediumiczne, niż obecnie. Bardzo często widywałam naocznie różne rzeczy i nie były to głównie sny (jak obecnie). Najwięcej dziwnych "tworów" widywałam w nocy. Niejednokrotnie były to ciemne kształty przebiegające, lub pełznące po pokoju. Widok takich obiektów zawsze wywoływał u mnie jedną reakcję - nakrywałam głowę kołdrą i kładłam się twarzą do ściany. Była to moja forma obrony, przed tym, co widziałam. Po nakryciu głowy kołdrą po pewnym czasie udawało mi się zasnąć.

I teraz napiszę coś, co spowoduje, że większość czytających weźmie mnie (w najlepszym wypadku) za wariatkę. Nie zawsze były to ciemne kształty, wszystkie moje "widzenia" i "słyszenia" (że tak je nazwę) przeplatały się, nie zdarzały ciągle, w sensie, że jedno za drugim. Często miewałam również przyjemne przeżycia. Lubiłam patrzeć w ciemny kąt i widzieć kolorowe "kwiaty". Były to błyszczące i symetryczne kształty, które zmieniały się jak w kalejdoskopie, które wywoływałam świadomie. Zaczynało się od wyobrażenia sobie kolorowych kwiatów o metalicznych kolorach, a kończyło obrazem zmieniającym się i kolorowym, a następnie zaśnięciem. Drugim rodzajem przyjemnych i "nadprzyrodzonych" przeżyć były moje "słyszenia" i miałam je tylko przez kilka lat, gdy moje łóżko stało w konkretnym pomieszczeniu, pod jedną, konkretną ścianą. Przed zaśnięciem lubiłam wystawiać głowę lekko poza łóżko. Najpierw chwilę czekałam, a gdy się skupiłam zawsze zaczynałam słyszeć chór wojskowy.

I chcę zaznaczyć - nie mogło być tutaj mowy o jakimś pogłosie zza ściany, czy muzyce puszczanej przez sąsiadów. Po prostu - godzina dwudziesta, czy jedenasta wieczór często potrafiłam to usłyszeć, uspokajało mnie to i sprawiało przyjemność. Nie bałam się i nie wiem skąd, ale zdawałam sobie wówczas sprawę, że to śpiew zmarłych żołnierzy. Po prostu to wiedziałam, Bóg raczy wiedzieć skąd.

Jednak to nie koniec mojej historii, ponieważ wiąże się z tym wszystkim jeszcze zdarzenie, gdy byłam starsza i pojechałam na kolonie, jako dwunastoletnia dziewczynka. Starym zwyczajem spałam twarzą do ściany, do czasu gdy coś na niej zobaczyłam. Do końca życia tego nie zapomnę, najgorszy był śmiech i drwienie ze mnie. Obudziłam się w środku nocy. Na ścianie zobaczyłam biegnący, biały kształt. Kształt wyglądał jak kobieta z welonem, biegnąca w miejscu, jakby ktoś wyświetlał ją na projektorze.

Byłam przekonana, że to mi się śni! Przecierałam oczy dwa razy, a to biegło dalej na ścianie! Podniosłam się z łóżka, a to nie chciało zniknąć! Wtedy narobiłam okropnego krzyku, pobudziłam wszystkie koleżanki i wychowawców. Oczywiście nikt mi wówczas nie uwierzył. Od tego czasu również nie sypiam z twarzą przy ścianie. Do tej pory jest tak, że nie chcę i nie lubię widzieć duchów. Jeżeli mi się śnią, to jest ok, nie boję się, rozmawiam z nimi, nawet gdy pojawi mi się obcy głos w głowie i rozmawia ze mną, też się nie boję. Jednak zobaczyć naocznie takie zjawisko, to już zupełnie inna bajka. Pozdrawiam i proszę nie brać mnie za wariatkę. Piszę dlatego, że w Nautilusie mogę pozostać anonimowa i jest szansa, że inni ludzie mieli podobne przeżycia. Pozdrawiam serdecznie.

[Dane dla Redakcji]

Pięknie dziękujemy za przesłaną historię. Nie mamy w tej chwili czasu przeszukiwać archiwum FN, ale gdzieś jest opis od czytelnika, który przeżył coś podobnego, choć z ważną różnicą. Też był na koloniach, też w nocy na ścianie zobaczył "wyświetlane litery i napisy jak z projektora", ale tu świadkami były także pozostałe dzieci, które były w tym pomieszczeniu. Wszystkie obudziły się i w przerażeniu oglądały napisy wyświetlane na ścianie.

Całość nie budziła przerażenia, a raczej zaciekawienie. Była to poruszająca historia.