Na rynku polskim jest kilka ciekawych pozycji związanych z paleoastronomią. Jedna z pozycji to Pitagoras i teoria strun w której autorzy wykazali, że Pitagoras istotnie znał od kapłanów egipskich podstawowe prawa dotyczące układu słonecznego. Dowód wynika wprost ze słynnego doświadczenia Pitagorasa polegającego na napinaniu jelit baranich i odniesienie wyników do muzyki i harmonii sfer. Wykazali również, że podstawy współczesnej teorii liczb zespolonych, to klasyczna filozofia pitagorejska.

Inna pozycja tych samych autorów to Sfery w przestrzeni, czyli tajemnice starożytnej astronomii, która w ostatnim czasie ukazała się na polskim rynku. W książce podjęto temat egipskiej legendy o bogini Nut i powiązano tą mitologiczną opowieść z inną… równie fascynującą. Z legendą o oczach Horusa… W książce pojawiła się także, w odniesieniu do doświadczeń Pitagorasa, słynna grecka legenda o lirze Apollina. Nawiązując to tych niezwykłych starożytnych opowieści autorzy wyjaśnili istotę podziału okręgu na 360 części i związek tego podziału z hipotezą Titiusa i Bodego. Podano sposób tworzenia przez starożytnych wielkich cykli astronomicznych.

Warto przyjrzeć się zamieszczonym w książce ciekawym wyliczeniom:

odległość Ziemia-Słońce (średnia orbita Ziemi) wynosi 149597890 km; zaś okres obrotu Ziemi wokół własnej osi (wyrażony w dniach) wynosi 0,99726968 dnia. Okres ten wyrażony w sekundach wyniesie:

86400 × 0,99726968 sekund = 86164,10035 sekund.

Dzieląc odległość Ziemia-Słońce przez liczbę, która określa okres obrotu Ziemi wokół własnej osi (wyrażony w sekundach), otrzymamy:

149597 890 km / 86164,10035 = 1736,174 km

Jest to promień biegunowy Księżyca większy o 97,4 m od wielkości 1736,1 km podawanej w tabelach astronomicznych. Popełniony błąd wyliczeń jest rzędu ok. 0,0561%. Przyjęcie najnowszych teorii głoszących, że od chwili powstania Księżyca jego średnica zmalała o ok. 100 m, niweluje ten błąd całkowicie.

Każdy obserwator, który potrafi zmierzyć biegunową średnicę Księżyca i wyrazi ją w swoich jednostkach długości (calach, łokciach, stopach, sumeryjskim beru i innych dowolnych), zauważy, że średni promień orbity Ziemi w jej obiegu wokół Słońca (w jego własnych jednostkach długości) wynosi:

86 400 × 0,99726968 × Rk [ j.ob ] = Rs [ j.ob ].

Przy założeniu, że promień biegunowy Księżyca (w współczesnych jednostkach długości) ma 1736,1 km, jak mówią nam podręczniki i encyklopedie, to promień orbity Ziemi w jej obiegu wokół Słońca wynosi:

86 400 × 0,99726968 × 1736,1 [km] = 149 589 494,6 [km].

Uwzględniając współczesne dane wskazujące, że promień orbity Ziemi wynosi 149 597 890 km, błąd wynosi 8395,38 km. Jest to błąd rzędu 0,005612%. Trudno uznać to za dzieło przypadku…

Pozdrowienia.