[...] Witam serdecznie , Nazywam się [dane do wiad. FN] lat 38 i na wstępie proszę o zachowanie anonimowości.
Zdarzenie, o którym chciałbym opowiedzieć miało miejsce 28.07.2018r o godzinie 18.07 - wiem bo chwilę wcześniej patrzyłem na zegarek.
Wspólnie z małżonką Agnieszką spędzaliśmy ten słoneczny wieczór na tarasie w ogrodzie za domem przy grillu z zimnym drinkiem i fajną muzyczką w tle.
Wygodnie siedząc na krześle kątem oka coś zauważyłem i odruchowo spojrzałem w górę. Na niebie dostrzegłem obiekt(rysunek po prawej) w kolorze prawie czarnego grafitu, na pewno metaliczny. Oniemiały z wrażenia aż wstałem z miejsca i podeszłem parę metrów przed siebie.
STANĄŁEM JAK WRYTY AŻ MI KOPARA OPADŁA!!!!!!!!!!
Obiekt unosił się w bezruchu na wysokości około 100m nad moją głową ale nie centralnie, może 10 stopni w dół. Po upływie jakiegoś niedługiego czasu, myślę że mniej niż 20 sekund obiekt powoli zmienił położenie(rysunek po lewej)

Wszystko to odbywało się totalnie bezdzwięcznie tak jakby otoczenie niczego nie było świadome.
Po zakończeniu manewru z podstawy obiektu dostrzegłem 2 błyski.
Połączenie niebieskiego i fioletowego światła wydobywające się z trzech zewnętrznych okręgów nie było mocne lecz trochę rażące, więc wielu szczegółów nie dostrzegłem. Mijający błysk pzerwał następny - o takiej samej sile lecz czerwony z wielkiego okręgu ze środka obiektu . Po upływie około 5 sekund sekwencja się powtórzyła.
Powoli obiekt zaczął się oddalać w górę i z niewielką prędkością pod kątem około 60 stopni na wysokości około 200m zmienił kurs i prosto przed siebie powoli przyspieszając odleciał. Sekwencyjne błyski następowały raz po raz aż do momentu gdy obiekt znikną w niedalekich kłębiastych chmurach gdzie zobaczyłem je ostatni raz.
Większą część tego zdarzenia widziała również moja żona.
W razie co jestem dostępny a to mój numer [dane do wiad. FN]
Pozdrawiam

[...] Droga Fundacjo!  Jestem Waszym wieloletnim czytelnikiem. Nie napiszę nic zaskakującego jeśli powiem, jak jeden z wielu, że zmieniliście moje życie na lepsze i pomogliście z właściwym zdefiniowaniem systemu wartości.

Bardzo rzadko śnię takie wyraziste sny ale jak już się pojawią to często się one spełniają. Zawsze opowiadam je żonie a potem po kilku tygodniach, miesiącach jak coś się wydarzy na świecie czy u nas w domu to przypominamy sobie o tym, że coś takiego śniłem. Dlatego pomyślałem, że napiszę do Was.

Chciałbym opisać Wam mój sen z nocy 11 na 12.09. Obudziłem się dokładnie o 6:00 i jak najszybciej go zapisałem. Cała akcja działa się jesienią bądź wiosną (t-shirt i długie spodnie) w  Kielcach. W samych Kielcach bywam rzadko - mieszkam ok 50km od tej miejscowości. Krajobraz tego miasta był gruzowiskiem, budynki popękane, wiele z nich w połowie zawalone tak, że były widoczne ich kondygnacje, ściany, ludzie stali w takich budynkach na krawędziach i byli ewakuowani. Drogi i ich nawierzchnia była popękana, jak po trzęsieniu ziemi, gdzieniegdzie szczeliny szerokie na 1m. Trasy były nieprzejezdne bądź ruch odbywał się wahadłowo. Ruchem kierowało wojsko jak i całą akcją ratunkowo - ewakuacyjną.

Widziałem na ulicach małe dzieci, brudne od pyłu, które były eskortowane przez żołnierzy (znalezione bez opieki). Wszędzie można było odczuć chaos, lament, smutek i strach. Miałem również wrażenie, że ludzie bardzo sobie pomagają i są bardzo solidarni w tej sytuacji. Czułem ogromny strach przed niebem, przed światłem z nieba, non stop sprawdzałem czy coś się nade mną nie pojawia, szukałem jasnych świateł przebijających się przez chmury. Patrzyłem na niebo zawsze w kierunku północno-zachodnim. Widziałem, że w oddali takie światła spadały na ziemię i miałem świadomość, że ktoś umarł. Byłem pewien, że nie jest to zagrożenie z powodu wojny/ataku innego państwa ale - kataklizm, armagedon, zagrożenie pozaziemskie.

Wiedziałem, że moje dziecko jest bezpieczne - jest ze swoją klasą w szkole a tam jest wojsko i pilnuje szkoły i dzieci. Szedłem po Kielcach szukając mojej żony, wiedziałem, że jest w jednym z budynków oddalonych ode mnie. Bałem się, czy ją znajdę, czy uda mi się tam dotrzeć. --- Chciałbym jeszcze raz wspomnieć, że non stop co 10 - 15 sek. sprawdzałem niebo, non stop szedłem w strachu, wiedziałem że w każdym momencie mogę umrzeć. Czułem również ogromny strach przed nadchodzącą nocą, czułem że ma się wydarzyć coś strasznego, chciałem zdążyć przed nocą --- Dotarłem do budynku w którym miała być żona ale był on w połowie zawalony. Żołnierz mnie powstrzymywał ale wszedłem na drugie piętro bo tam powinna być żona, doszedłem do krawędzi gdzie budynek się kończył (był zawalony) i nigdzie jej nie widziałem. Zacząłem tracić nadzieję, lamentowałem, łzy ciekły mi po policzkach.

Spojrzałem wtedy przez okno znów w stronę północno-zachodnim, widziałem światła jasne, żółte, przebijające się przez chmury. W tym momencie ukazały mi się dwie kobiety - były ogromne - tak jakby stały na ziemi ale głowami dosięgały chmur a największe budynki sięgały im do kolan. Było oddalone na tyle, że widziałem ich całą postać. Kobiety były piękne, jak bliźniaczki, włosy złote związane w kitkę. Ważne były ich stroje - jedna była ubrana w narodowy sportowy strój Polski - trochę podobny do siatkarek - przeważała czerwień z dodatkami bieli. Druga kobieta również miała taki strój ale w barwach Rosji. Cały niebieski z czerwonymi wstawkami. Nie mam wątpliwości co do określenia narodowości - po prostu to czułem.

Z mojej perspektywy kobieta Polka stała po lewej a Rosjanka po prawej stronie - ramię w ramię. W tym momencie kobiety jednocześnie upadły na kolana, łokcie położyły na ziemi a dłonie złożyły razem do modlitwy,głowy schowały między łokcie. Zaczęły się modlić do Boga i Maryi. Zrozumiałem to i natychmiast upadłem na kolana, przyjąłem tą samą pozycję do modlitwy. Modliłem się płacząc, prosiłem żebym odnalazł się z żoną i dziećmi, żebyśmy się znaleźli i przeżyli, łzy kapały mi na zieloną posadzkę. Do tej pory pamiętam tą zieloną posadzkę zalaną moimi łzami - Koniec snu.

 Droga Fundacjo - bardzo proszę o drobny komentarz, informację - co sądzicie o tym śnie, o takiej wizji jakiegoś "końca?"

Proszę o zachowanie mojego maila i nazwiska dla wiedzy FN.

 Z wyrazami szacunku,

[dane do wiad. FN], wiek 32 lata.

Dziękujemy za opis swojego snu, który zaprezentowaliśmy w dziale XXI PIĘTRO. Nazywamy tego typu relacje "snami o armagedonie i zniszczeniu", które są to nas przysyłane od samego początku "zbierania dziwnych historii" przez FN. Trudno ocenić, na ile jest to efekt faktycznych wizji jasnowidczych ujawniających się we snach czy zasugerowania naszej podświadomości przez media czy filmy katastroficzne.

Pytanie czytelnika dotyczyło dość osobliwego końca snu - akurat czegoś podobnego w naszym archiwum nie ma, choć zdarzają się jeszcze bardziej dramatyczne opisy. Trzeba jednak przyznać, że współczesne wydarzenia na świecie związane z co chwila uderzającymi huraganami dostarczają wiele obrazów, które zapadają w pamięć... Oto przykład z ostatnich godzin: huragan Florence uderzył w wybrzeże USA.
Wizualizacja pokazana w czwartek wieczorem przez Weather Channel pokazuje, jak wysoka może być fala sztormowa w Karolinie Północnej. Pierwszy etap to fala o wysokości około 3 stóp (niecały metr), która zaleje domy i ulice, ale nie będzie zagrażała życiu, kolejny będzie miał 6 stóp (ok. 1,8 m) i jest już niebezpieczny - będzie m.in. unosić samochody i wyrywać drzewa. Ostatni etap to fala uderzeniowa o wysokości nawet powyżej 9 stóp, czyli około 3 metrów. Fala będzie już nie tylko zalewać, ale może nawet przenosić domy. Tego typu obrazy są na tyle sugestywne, że mogą pojawić się także w snach.

Droga Fundacjo!  Właśnie przeczytałam artykuł od Czytelnika o śnie ze śniegiem, który śnił się trzem osobom.  Nie mogłam uwierzyć w to, co czytam.  W nocy z niedzieli na poniedziałek, miałam dziwny sen, który następnego dnia zrelacjonowałam mojej przyjaciółce na messengerze na Facebooku.

 Wysyłam Wam zrzut z rozmowy, z podświetlonym czasem, kiedy to napisałam - poniedziałek 21:46.  Jestem pewna, że to coś oznacza. Może nie dosłownie atak zimy, chociaż nie można tego wykluczyć. Ale raczej obstawiam jakąś symbolikę tych snów. I to raczej złowrogą.  Wyrażam zgodę na publikację mojego maila i zrzutu ekranu, proszę jedynie o nieujawnianie mojego adresu mailowego.  Pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

/link do XXI PIĘTRA i snów o "ataku zimy" poniżej/

https://www.nautilus.org.pl/xxi-pietro,780,10-wrzesnia-2018--trzy-rozne-osoby-i-trzy-prawie-takie-same-.html

[...] Szanowna Fundacjo,

W  miniony  poniedziałek 3 września 2018 r. byłem tak zmęczony, że musiałem położyć się na krótką popołudniową drzemkę. Miałem sen, który był bardzo realistyczny, kolorowy, dynamiczny, z rozbudowaną fabułą. Zapamiętałem bardzo dobrze prawie wszystkie najważniejsze jego „sceny”, mógłbym je namalować, gdybym potrafił. Nie będę go opisywał szczegółowo. Napiszę tylko o tym, co było głównym motywem, wydarzeniem, tematem tego snu.

W piękny, ciepły i słoneczny, jeszcze letni wrześniowy dzień, na moje miasto spadł pierwszy śnieg. Niespodziewany atak zimy sparaliżował życie mieszkańców, szczególnie kierowców, którzy nie byli na nią przygotowani (mieli letnie opony). Mokre i śliskie ulice sprawiły, że powrót do domów stał się nie lada wyzwaniem zarówno dla pieszych, jak i dla zmotoryzowanych. Jak to czasami w snach bywa, sytuacja była nieco absurdalna. Na ziemi leżał śnieg, a jednocześnie dzień był przepiękny, niebo błękitne, wokół bujna zieleń drzew, ludzie w letnich ubraniach. Wszyscy byli zdezorientowani patrząc na tę pogodową anomalię.

Po obudzeniu, nie wstając z łóżka i mając wciąż przed oczami obrazy ze snu, spisałem wszystko w formie notatki, którą nadal mam w swoim telefonie. Sen jak sen,  zwiastuje zapewne nadchodzące stany depresyjne, kłopoty zdrowotne lub po prostu wczesną zimę, która przyjdzie już we wrześniu – pomyślałem wtedy. Zapomniałbym o nim, gdyby nie to, co stało się 6 września.

Tego dnia koleżanka z pracy opowiedziała o porannych trudnościach ze wstaniem z łóżka. Przebudziła się na chwilę tuż przed usłyszeniem sygnału budzika, przyłożyła jeszcze na chwilę głowę do poduszki i zasnęła. Wtedy pojawił się sen - na nasze miasto, tonące jeszcze w soczystej zieleni, zaczęły spadać duże płatki śniegu, które pokryły ziemię warstwą białego puchu. We śnie zapytała swojego męża - jak dojedziemy samochodem do pracy? Trzeba odśnieżyć samochód, mamy letnie opony, na pewno się spóźnimy.

Wtedy momentalnie przypomniałem sobie swój sen z 3 września. Byłem zdziwiony tym, że dwóm obcym osobom śniło się prawie to samo w odstępie zaledwie kilkudziesięciu godzin. Ciekawy przypadek - pomyślałem. Ale to jeszcze nie koniec historii.

Również wczoraj, 6 września, wychodząc do pracy zauważyłem, że tata leżący jeszcze w łóżku zakrył się kołdrą tak, że wystawał mu tylko czubek głowy. Przecież może się udusić – pomyślałem i szybko odkryłem jego twarz. Przebudził się, mogłem więc spokojnie wyjść do pracy. Po powrocie do domu zganiłem ojca za to, że przykrywa kołdrą całą swoją twarz, gdy śpi. Gdybym tego nie zauważył, nie wiadomo jak by się to mogło skończyć. Ojciec zaczął się tłumaczyć i wyjaśnił, że nigdy tak nie robi. Być może był to odruch, miał bowiem sen, w którym... do naszego miasta, pomimo letniej wrześniowej aury, zawitała śnieżna zima! Podświadomie chciał ochronić się przed wyimaginowanym zimnem i prawdopodobnie dlatego zakrył się w ten sposób.

Trzy osoby, a prawie takie same sny, w tym dwa tego samego dnia. Nie wiedziałem i nie wiem, co o tym sądzić.

Serdecznie pozdrawiam
[dane do wiad. FN]
(dane i adres e-mail tylko do wiadomości Fundacji)

[...] Witam. Chciałbym opisać jak mój kot się pożegnał. Mój ulubiony rudzielec niestety musiał zostać uśpiony w związku z powikłaniami po potrąceniu przez samochód. Leczenie nie rokowało nadziei, a utrzymywanie go przy życiu (i cierpieniu) nie miało sensu. Zawiozłem go do weterynarza po ostatni zastrzyk i tu zaczyna się niewyjaśnione.

Wróciłem z martwym kotem, wyjąłem klatkę z samochodu i szykowałem się żeby go zakopać w ogrodzie. Gdy wszedłem do kuchni, to zauważyłem "pstrykanie" zapalników do gazu i to na wszystkich palnikach.

Zawołałem żonę i spytałem czy wie co się dzieje w kuchni? A ona na to: Niem wiem, to się stało jak przyjechałeś i dodała, że to pewnie kot się z nami żegna. Powiedziałem głośno coś w stylu "Już dobrze Rudy, uspokój się" i wtedy "pstrykanie" zrobiło się coraz słabsze, aż całkiem ustało. Dla mnie to wydarzenie jest ostatecznym dowodem, że zwierzęta mają duszę.

P.S.
Miałem podobne doświadczenie wcześniej z innym kotem, tylko że wtedy po śmierci kotka zaczęła mi mrugać żarówką (niepodłączoną do prądu)

[...] Witam Chciałem wam opowiedzieć o sytuacjach jakie zdarzają mi się dość często a mianowicie o snach w którym przewiduje śmierć. Może Wam się to wydać absurdalne ale muszę się tym z wami podzielić.

Około dwóch lat temu przyjaciółka mojej rodziny zachorowała na raka(miała około45 lat).Lekarze nie wróżyli jej dobrze. jakiś miesiąc przed śmiercią, odwiedziła nas wraz ze swoją rodziną na mazurach, spędziliśmy razem kilka dni. Po powrocie do domu miałem sen w którym widziałem dokładnie ich dom, za oknem stał jej płaczący ojciec, w oknach zawieszone były czarne firanki i wszystko wskazywało na to ze jest to stypa. Obraz tego domu i ludzi w nim przebywającym widziałem bardzo dokładnie z lotu ptaka, nic nie było za mgłą ani nic z tych rzeczy. Obudziłem sie rano dokładnie pamiętając ten sen, ale nie zdawałem sobie sprawy że coś się mogło tej nocy wydarzyć. Po paru godzinach dostałem wiadomość od rodziców, że Magda umarła dzisiejszej nocy. wtedy zdałem sobie sprawę że to właśnie jej śmierć widziałem.

Kolejny taki przypadek miał miejsce około pół roku później. U mojego brata był kolega z roku, chwile z nim pogadałem na różne błahe tematy. Wieczorem położyłem się spać jak zwykle, i znowu miałem sen. Śniła mi sie kobieta niesiona na noszach przez sanitariuszy, była ona martwa ale jakaś siła nie wiem jaka przekazywała mi informację że nie zginęła ona w wypadku(na co wskazywały ślady na jej ciele)ale została uduszona. Następnego dnia dowiedziałem się o dwóch przykrych rzeczach jakie miały miejsce tego dnia. Kolega mojego brata po powrocie do domu chciał wejść do łazienki, która była zamknięta od środka, kiedy już się do niej dostał zastał powieszonego na sznurku swojego ojca. Wieczorem zadzwonił do mnie mój kolega, że wracając ze sklepu potrącił na przejściu dla pieszych starszą kobietę która zmarła na miejscu.

Czy macie jakieś wyjaśnienie na sny które nawiedzają mnie kiedy śpie? Ja niesety nie umiem znaleźć na to wytłumaczenia.
Pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

/poniżej z najnowszej poczty do FN/

Witam
Własnie "wpadłam" na Wasz program z 2-go lipca i jedno zdanie przypomniało mi coś z dzieciństwa.
Pewnie w porównaniu z posiadanymi przez Was materiałami to nic nadzwyczajnego i mało interesującego ale chciałam się tym podzielić.
...To był początek lat 80-ych , dla mnie początek szkoły podstawowej - ktoś z mojej klasy przyniósł do szkoły długopis, którym oczywiście nie omieszkał się pochwalić. Na pierwszy rzut oka przypominał on zwykły długopis kolorowy ale w miejscu tych - nie wiem jak to nazwać -przełączników kolorów , były jedynie kolorowe kółeczka, których nie można było ani przesunąć ani wcisnąć, ale kolory się zmieniały na ten pożądany - bez dotykania, tylko przy pomocy wzroku.

[dane do wiad. FN]

Dobry wieczór, piszę w sprawie audycji którą znalazłam w internecie Nautilusa w radiu Zet, która była na temat reinkarnacji.
W wspomnianej audycji była mowa o chłopczyku który pamięta zdarzenia przed swoim teraźniejszym życiem ale w miarę dorastania zapomina zdarzenia. Piszę abyście wiedzieli i nie szufladkowali, że jest to rzecz przyczynowo skutkowa, iż w miarę dorastania zapomina się o  zdarzeniach sprzed życia przeszłego.

W moim przypadku pamięć z tamtych zdarzeń dobrze się zachowała a mam już 21 lat. Co prawda nie pamiętam swojego poprzedniego cielesnego życia ale te chwile pomiędzy jednym stanem a obecnym. Może też dlatego że jest to krótsze wspomnienie nie zapomniałam go, a może dlatego że jak byłam u wróżki to mówiła, że "też mam jakieś zdolności". U mnie, w przeciwieństwie do wspomnień chłopczyka, nie pamiętam aby ktoś mnie kierował i dawał opcje do wybrania. Pamiętam za to, że przebywając bardzo przyjemnej białej (w którym jednocześnie wielokolorowej strefie) stwierdziłam, że jest wspaniale ale już czas.

Szybko przeniknęłam do ziemi i byłam w locie w którym zbliżałam się do celu. A było nim moje obecne ciało, tzn widziałam ulicę i kobietę z wózkiem a ja leciałam do ciała w wózku. Jakieś 4 metry przed celem film mi się urwał i przez chwilę widziałam czerń a potem już byłam w swoim ciele i stałam przed rodzicami pytając się, dokładnie to mówiąc "Gdzie ja jestem? Kim ja jestem?". Po czym patrząc ze zdziwieniem pomiędzy sobą,  zaczęli się z tego śmiać, więc stwierdziłam, że nie warto o tym rozmawiać, ponieważ miałam przeczucie jakby byli, trudno to powiedzieć, nieświadomi i bardziej słabi ode mnie.

Ciekawe jest jeszcze to, że w dzieciństwie miałam częste zaniki pamięci ale ukrywałam je bez problemów przed rodzicami, którzy nie za bardzo skupiali się na mnie (w sensie rozmowach ze mną). Twierdziłam, że nie warto z nimi o tym rozmawiać, ponieważ nie wierzyli mi nawet jak mówiłam, że przeżyłam OOBE. później zaniki pamięci ustały a kiedy zaczęłam wchodzić w wiek dorastania zniknęły także przeżycia związane z OOBE, z czego akurat byłam bardzo szczęśliwa bo były dla mnie bardzo stresujące. Dopiero od jakiegoś roku może półtorej znowu zapadam w stany OOBE ale ciągle się  na tyle stresuję, że nie chcę wyjść z ciała.

Mam nadzieję, że moja zdarzenie będzie małym krokiem na przód w państwa badaniach,
pozdrawiam serdecznie

[daae do wiad. FN]

Już kilka razy przesyłałam do was opisy swoich przeżyć. Dziś przeczytałam wpis jednego z internautów o nawiedzonym domu. Znam taki jeden dom, a jest to dom moich rodziców. Kupili go kilkanaście lat temu w katastrofalnym stanie ( w zasadzie były gołe mury i ziemia). Wyremontowali od podstaw i zamieszkali. Początkowo był spokój. Później, w tym domu miało miejsce kilka niezwykłych zdarzeń. Nie jestem w stanie opisać wszystkich, ponieważ zajęłoby to zbyt wiele miejsca. Opiszę tylko kilka najbardziej dziwnych zjawisk, które spotkały mnie, moją córkę i kilku innych członków rodziny. Początkowo, w niektórych miejscach domu dziwną atmosferę wyczuwałam tylko ja (jestem medium, ale moim zdaniem dość słabym) i oczywiście były drwiny ze strony braci i rodziców, że wymyślam.

Podczas pierwszej wizyty mojej Ś.P. babci (która również była medium), w świeżo wyremontowanym domu babcia widziała kilka duchów. Gdy szła spać widziała kobietę w czarnej sukience i kapeluszu z woalką, wychodzącą z jednej ściany i wchodzącą w drugą ścianę. W wysuniętej części domu (wyposażonej w drzwi balkonowe) widziała wchodzących do pokoju żołnierzy. I powiem tylko tyle, że wszyscy się z babci śmiali, a ja jej również nie dowierzałam, bo choć sama wyczuwałam jakąś dziwną atmosferę, to jednak osobiście nic nie widziałam. Finał tej historii miał miejsce dopiero po ośmiu latach, gdy (też już Ś.P.) sąsiad opowiadał, o tym, że w czasie wojny, w domu moich rodziców mieszkała kobieta- wdowa, z synami. W żałobie chodziła w czarnej sukni i charakterystycznym, czarnym kapeluszu z woalką.

Drugą rewelacją, którą powiedział nam sąsiad był fakt, że jej synowie służyli w wojsku - jeden w niemieckim, drugi w polskim i jeden drugiego postrzelił w tej części domu, w której babcia widziała żołnierzy. Ale, jak już wspomniała wcześniej, to tylko jedna z wielu historii. Innym wydarzeniem, równie dziwnym były zapalone światła w całym domu (dom ma piętro i kilka pokoi). Gdy wróciłam do domu, z córką widziałyśmy, że we wszystkich oknach palą się światła. Zadowolone, że wszyscy już wrócili wysiadłyśmy z samochodu i poszłyśmy do domu. Nikt nie otwierał, więc wyjęłam klucze i otworzyłam drzwi. Po otworzeniu drzwi zgasło światło w przedpokoju, ale paliło się nadal w salonie i kuchni.

Otworzyłam drzwi do salonu i w tym momencie wszystkie światła zgasły (kliknęło SAMYCH 7 pstryczków w dwóch pomieszczeniach). Szczerze powiedziawszy, nawet mnie to nie wystraszyło, a rozbawiło. Weszłam do salonu i zapytałam, kto sobie jaja ze mnie robi. Moja córeczka jednak solidnie się wystraszyła. Musiałam ją przytulić i uspokoić. Jak się okazało, w domu, na piętrze był mój brat, razem ze swoją ówczesną partnerką i zapierali się, że nie zapalali świateł w domu. Chcę zaznaczyć również, że nie ma możliwości aby zgasił światła i uciekł do góry, ponieważ schody na piętro są bezpośrednio przy wejściu. Z tych zapalonych świateł śmiali się wszyscy, moi rodzice, bracia, a nikt nie uwierzył. Do czasu... Moi rodzice byli sami w domu, mama robiła śniadanie, ojciec brał prysznic.

Między kuchnią, a łazienką jest korytarzyk i są dwie pary drzwi. Ojciec usłyszał pukanie do drzwi, gdy siedział w wanie i myślał, że mama chce wejść do łazienki. Mama usłyszała pukanie do drzwi od strony kuchni i myślała, że tato puka, żeby przyniosła mu majtki. Poszła do pokoju po majtki i wlazła do łazienki, mówiąc : -Masz gacie, które chciałeś :). Ojciec natomiast zdziwiony zapytał, po co pukała do łazienki, a jeszcze podobno mówił, że nie jest zamknięte i może wejść... Było to dość zabawne, ale właśnie wtedy, w końcu mi uwierzyli (po kilku latach) i nawet się wystraszyli. Ogólnie duchy w tym domu nigdy nie wyrządziły nikomu krzywdy, a te historyjki w większości przypadków były zabawne.

Kiedyś, w jeden z weekendów, nocując u rodziców, w niedzielę rano słyszałam czajnik w kuchni, przekładanie talerzy, gotującą się wodę i zamykanie szafek. Przekonana, że ktoś robi śniadanie zeszłam na dół, do kuchni, aby na sępa załapać się na kawę z kanapką. Jakaż była moja mina, gdy w kuchni czajnik zimny, nikogo nie było, a mama po chwili przyszła do kuchni, mówiąc "Co tak córeczko wcześnie wstałaś i wszystkich budzisz idąc po schodach?". Historii było więcej, może je kiedyś jeszcze opiszę. Ale chcę powiedzieć jedno, że nie należy bać się duchów, które przebywają w takich miejscach. To po prostu ludzie, tacy jak my, którzy już odeszli do innego wymiaru. Należy się za nich modlić, lub dać na mszę. To zawsze pomaga. Pozdrawiam czytelników Nautilusa.

Witam. Po przeczytaniu artykułu "Nawiedzone Domy" postanowiłem opisać wam historię którą opowiedziała sąsiadka mojej ciotki. Kilka lat temu kupiła ona dom, w którym zmarł jego poprzedni właściciel. Z opowieści mojej ciotki wynikało, iż był to człowiek bardzo zżyty z tym miejscem ponieważ własnymi rękami go budował i wykończał. Po śmierci właściciela szybko dom sprzedano, a głównym tego powodem był perfekcyjny stan budynku.

Z zawodu jestem architektem i muszę przyznać, iż naprawdę w wykończenie tego domu włożono wiele solidnej pracy i pieniędzy. Z opowieści kobiety która teraz zamieszkuje to miejsce wynika iż stary właściciel wcale nie opuścił tego domu. Wiele razy np. odkurzacz którym kobieta odkurza dom samoistnie się wyłączył, lub drzwi zatrzasnęły się z hukiem kiedy w domu była tylko jedna osoba. Niby to zwykła historia nawiedzonego domu, ale mnie osobiście bardzo zdziwiło w jaki sposób ta rodzina radzi sobie z duchem.

Po prostu zaczęto do niego mówić, np. "Dlaczego, nas straszysz? przecież dbamy o ten dom," lub "dlaczego wyłączyłeś mi odkurzacz, chcesz aby twój dom był brudny?" Apogeum wszystkich tych manifestacji ducha nastąpiło gdy planowano rozbudować drewniany taras który był zbyt mały do potrzeb domowników. Podobno w okresie tym aktywność ducha wzmogła do tego stopnia iż chciano ten dom sprzedać, lecz po zaniechaniu planu rozbudowy wszystko wróciło do 'normy'. Osobiście słyszałem kiedy kobieta o tym opowiadała i jestem przekonany iż nie miała ona żadnych podstaw by kłamać. To dzieję się tam naprawdę, ale wam o tym chyba pisać nie muszę. Pozdrawiam serdecznie całą Fundację.

Rafał

[...] Witajcie!! Od jakiegoś czasu przeglądam Wasze strony ,ot tak z ciekawości. Kiedyś jako dziecko lubiłem opowiadania mojej babci i dziadka , którzy niektórych zjawisk ,napotkanych w swym zyciu nie potrafili wyjaśnic. Teraz sam przekazuję te historie swoim dzieciom , ale jest coś czego  doświadczyłem sam i nie potrafię ( jak wielu Waszych stałych odbiorców )wyjaśnic. Otóż jako mieszkaniec Kościerzyny ( Kaszuby ) dojeżdżałem do pracy , do Gdyni. Jeśli finanse nie pozwalały na jazdę samochodem ,
korzystałem z połączenia PKP.Samochodem zazwyczaj jeździłem sam ,zabierając ewentualnie po drodze jakiegoś autostopowicza.

Tym razem jechałem samochodem . Mogło byc po godz. 6:00 ( w pracy miałem się zjawic na 7:00 )niedziela rano , praktycznie żadnego ruchu na drodze krajowej K-20. Zapowiadał się słoneczny dzionek , byłem jakieś 13 km od
Kościerzyny na odcinku pomiędzy miejscowościami Kaliska i Kłobuczyno , po obu stronach szosy miałem stary las iglasty . Żadnego przystanku , budynku itp. W pewnym momencie minąłem stojącą na lewym poboczu kobietę w czerni. Miała na sobie długą czarną suknię , na głowie coś w rodzaju toczka i woalką okrytą twarz. Nie byłoby może w tym nic dziwnego , gdyby nie to ,że czarny welon falował na wietrze i był bardzo długi.

Na oko mógł miec ok. 10 metrów. Nawet się z cicha zaśmiałem z tego widoku , ale zbaraniałem momentalnie , bo w lusterku wstecznym widok się nie powtórzył. Natychmiast zwolniłem oglądając się za siebie po czym się zatrzymałem. Otworzyłem drzwi , wysiadłem i stwierdziłem że nikogo tam na poboczu nie ma. Ogłupiony trochę pojechałem dalej , tłumacząc to
sobie jako przestrogę , że jechałem za szybko . Teraz nie muszę już dojeżdżac , pracuję na miejscu i mogę już odchodzic na zasłużoną emeryturę. Przejeżdżając jednak tamtędy jestem w stanie bezbłędnie wskazac miejsce , w którym mnie to spotkało. Dowiedziałem sie też , że nieopodal tego miejsca zginęli dziadek z wnukiem . Wypadek ten miał szczególnie drastyczny przebieg , gdyż dziadek zginął jadąc motocyklem ( został potrącony przez samochód ) chłopiec który przybiegł na miejsce
uklęknął przy jego zwłokach i płakał . Zabiła go ciężarówka , która dośc szybko wjechała na miejsce tragedii. To mogłoby tłumaczyc czerń ( załoba ) w którą ubrana była ta postac na poboczu. Lecz to tylko moje
domniemywania. Pozdrawiam serdecznie


P.S.

Jestem policjantem , toteż nietrudno było ustalic mi fakt zaistnienia powyzej opisanego wypadku. To jedno właśnie jest pewne w całej tej historii . Znam osobiście naocznego świadka smierci tego chłopca . Nie zdążył zabrac dziecka z jezdni i jest to jego osobistą tragedią. Patrząc realnie na otaczajacą rzeczywistośc , zawsze staram się racjonalnie w sposób logiczny wyjasnic napotkane zjawisko. Tego jednak nie jestem w stanie zrozumiec.

[...] Witam chciałabym się podzielić z Państwem historią która przydarzyła mi się jakieś 3 lata temu. Jest ciekawa o tyle że swoje zakończenie ma w czasie obecnym. Mniej więcej trzy lata temu zaszłam w ciążę i poroniłam. Mieliśmy już dwójkę dzieci, dwie córki i bardzo pragnęliśmy mieć synka. Niestety ale nie udało się....

Bardzo przeżyłam te sytuacje i byliśmy z mężem o krok od rozpadu małżeństwa. Jakiś czas później ok roku była noc ok 1 w nocy obudzilam się bo młodsza córka była niespokojna a ja mam bardzo lekki sen i słyszę każdy szmer. Kiedy otworzyłam oczy a jest absolutnie pewna że już nie spałam zobaczyłam że przede mną stoi chłopiec ok dwuletni cóż mogę powiedzieć był śliczny miał blond włosy i ubrany był w letnie ubrania krótkie spodenki t-shirt a był środek zimy co najbardziej zwróciło moją uwagę dziecięca czapeczkę z daszkiem te czapeczkę zapamiętałam najlepiej niebiesko biała z daszkiem w krateczke pokój był oświetlony lpka więc widziałam to dość wyraźnie Chłopiec stał tak chwilę wpatrując się we mnie i był dosłownie na wyciągnięcie ręki a potem zniknął. Po prostu zniknął. Długo zastanawiam się nad tym co widziałam w końcu odpuściłam. Rok później dowiedziałam się że jestem w ciąży. Urodziłam chlopca

Jakiś czas później odwiedziła nas moja starsza siostra przyniosła prezent dla maluszka...czapeczkę z daszkiem dokładnie taka w jaka ubrany był chłopiec którego widziałam tamtej nocy. Jutro mój chłopczyk skończy dokladnie rok w [...] . Miarę jak rósł odnosiłam wrażenie że gdzieś widział podobne dziecko szukałam w reklamach i książkach o tematyce pielęgnacji dzieci ale nie pewnego dnia spojrzałam na niego i załapał skąd te twarz znam. Mój syn wygląda dokładnie tak jak chłopiec którego widziałam. Tamtej nocy. Nie mam pojęcia czy to co wtedy widziałam to wizja czy duch wiem za to że mam cudownego syna i najblizsza jest mi myśl że tamtej zimowej nocy on przyszedł nas wybrać na swoich rodziców

[dane do wiad. FN]

/historia nadesłana na pokład okrętu Nautilus 31 sierpnia 2018/

[...] Witam serdecznie załogę Nautilusa. Czytam Wasze wszystkie teksty, interesuję się poruszaną tutaj tematyką. Piszę ponieważ ostatnio miałem ciekawy sen, którym chciałbym się podzielić. Mówi się, że sny są odzwierciedleniem duszy a mnie tematyka snów i ich interpretacji szalenie interesuje, szczególnie dlatego, że często śnią mi się osoby zmarłe i zwierzęta, których nie ma już wśród żywych a z którymi miałem szczególny kontakt.

Ale do rzeczy. Pomijając tematykę snu, przeżyłem coś niewyjaśnionego, o czym mówię na samym końcu listu a co dla mnie świadczy o istnieniu świata duchów.

Śniło mi się, że szedłem z drugą osobą przez znane mi miejsce w moim mieście, był tam taki większy dom, o którym wiedziałem, że mieszka jakiś mężczyzna. Potem z drugą osobą się rozdzieliłem i sen stał się mało przyjemny. Odczułem wrażenie, że ten facet mną steruje, a ja pomimo wysiłku nie potrafię iść dalej, a co więcej nie mam pojęcia co stało się z osobą, z którą przebywałem, pomimo tego, że ją wołałem. W pewnym momencie zrobiło się niebezpiecznie, gdy ów mężczyzna zaczął zapraszać mnie do podziemi. Ja próbowałem uciec ale jakbym zastygł w miejscu, nie mogłem wykonać ruchu i wiedziałem, że to sprawka tego gościa. Potem usłyszałem tylko głos w tle, żebym przemyślał wszystko na spokojnie i się nie szamotał. Obudziłem się zlany potem ale co najciekawsze, kiedy się obudziłem, zobaczyłem, że przed moim łóżkiem stoi męska postać (twarzy nie rozpoznałem), która wpatruje się we mnie, potem ta postać rozpłynęła się w powietrzu. To był pierwszy tego typu sen. Miałem wcześniej koszmary ale nie takie jak ten sprzed kilku dni. Pomimo wszystko nie czułem strachu, byłem tylko nieco zdziwiony.

Mam nadzieję, że mój list wnosi coś do archiwum wiedzy, która przez szerokie gremium jest wyśmiewana. Proszę moje nazwisko i adres email zachować dla siebie.

Pozdrawiam,
stały czytelnik forum.

[dane do wiad. FN]

[...] Dzień dobry Fundacjo:) Na wstępie jak zawsze wszystkiego dobrego. Dziś byłem u mojego dobrego kolegi porozmawiać ma on szerokie horyzonty na wszystko i konwersacja toczy sie nie tylko na temat "pieniedzy i co kto ma"
Dzis rozmowa byla na temat zycia i reinkarnacji mamy takie samo zdanie ze ona jest istnieje i to nie wiara oraz na temat ludzi dlaczego jest tyle zła itp. Kolega ma na imię [tylko do wiad. FN]

Opowiedział mi dziś historie ze szkoly która dotyczyła Pani ktora uczyla matematyki , mowił że któregoś dnia "ześwirowała" i kazała dzieciom wziąć krzesła i iść zabić dyrektora ot tak w jedej sekundzie podczas lekcji. Nie wiem jak dalej sie skonczyło ale otrzymała ksywkę "czarodziejka" ponieważ poźniej w sali lekcyjnej hmm nie wiem jak to opisać ale robiła coś w rodzaju seansu? miała coś w rodzaju wahadełka na nitce czy jakims sznureczku i trzymając owe wahadełko potrafiła powiedziec kto kim byl w poprzednim wcieleniu ,mojemu koledze powiedziała że jest to obecnie jego 4 inkarnacja ze wczesniej zyl w XI wieku jako jakiś książe a ostanim jego wcieleniem był prostytutka francuska ktora zginela w XVIIw podczas jakiejs wojny nie wiem chyba z Hiszpania???

Ps podczas kiedy mowial to mojemu koledze strasznie jej sie zmieniał głos zgrubiał i dostawała innych oczu....dodam jeszcze że należał on do subkultury deathmetal chyba tak to sie pisze miał na sobie kszulke z jakimiś trupimi czaszkami pentagramami wtedy kazała mu to sciagnac bo przyciaga to zlo i demony. Wiem że innym uczniom z klasy tez takie seanse robiła. Osobiscie podchodzę do tego z dystansem można zrzucic na chorbę,ale może coś w tym jest?Mowie konkretnie o tym przypadku poniewaz wiem ze sa na swiecie ludzie ktorzy potrafia takie cos powiedziec.

[dane do wiad. FN]

Witam.   Mam w chwili obecnej 28 lat. Jestem zdrowa psychicznie, i nic w życiu mi nie dolegało. Moja historia ma zaczątek od około 15 roku życia. Nie wiem, do dziś próbuje znaleźć jakieś wytłumaczenia co do tego, co chcę opisać.

Początki  były „niewinne” potem zmieniło się to w horror dla mnie. Gdy kładłam się chcąc spać, zasypiałam. Budziło mnie dziwne uczucie, że coś się stanie.  Leząc, widziałam jak z moich nóg wypływa energia (biała mgła) z której materializuje się jakaś postać. tak jakby budowała się od nóg w górę, czyli pojawiały się po kolei: tułów, ręce, niestety nigdy nie widziałam głowy tej postaci. Pojawiało się to w moim życiu co jakiś czas. Przestawiłam łóżko w inne miejsce iii…. Nie wiem dlaczego, ale budziłam się z nogami podniesionymi w górę.

Później…

Podczas mojego snu, na początku czułam jak paraliż obezwładnia moje ciało, a potem  lekkie podduszenie, czułam , że coś trzyma mnie za szyje i dusi. Trwało to około 10 min, w których nie mogłam się ruszyć, ani bronić.  Kończyło to się w ten sposób, że byłam bardzo wyczerpana, nie miałam siły nawet wstać z łóżka.  Następnego dnia czułam się dziwnie z tego powodu. 

Trwało to co noc, aż po pewnym czasie ucichło.

Powróciło znów pewnego dnia, lecz o większej sile.  Znów drętwienie całego ciała, i duszenie, z tymże, duszeniu towarzyszyła siła, która ciągnęła mnie z łóżka na przedpokój. Były to straszne męki.  Znów potarzało się to co noc. Jakaś siła – nie wiem jak to ująć, trzymała mnie za szyję, paraliżowała moje ciało, i z całej siły ciągnęła mnie z łóżka na podłogę. Pamiętam nawet, że kurczowo trzymałam się dolnego fragmentu drzwi, by się bronić. Próbowałam krzyczeć, ale bez skutku. Budziłam się ze strachu, i znów mnie ogarniało uczucie senności i zabawa się powtarzała  w kółko. Chciałam nie spać, ale nie mogłam. Znów zasypiałam w ciągu paru sekund- gdzie to jest bardzo dziwne, gdyż normalnie zaśnięcie trwa u mnie około godziny, nawet gdy jestem bardzo zmęczona. W tych momentach wiedziałam co się dzieje, wiedziałam jaki będzie ciąg dalszy. Z całych sił próbowałam nie zasnąć, tylko jedną nogę, potem drugą nogę wystawić za łóżko , wstać i pójść spać do łóżka mojej Mamy. Czułam jakbym lunatykowała.

Później przybył nowy element tego całego zdarzenia: podczas mojego snu, znów drętwienie ciała, duszenie. Otwierałam oczy i widziałam nad moją głową czarną elektryzująca kulę, która „obserwowała mnie”. Nie wiem co to było.  Widziałam ją może tylko z 5 razy, potem jej już nie było.

 Następnym razem, gdy spałam obudziło mnie przedziwne uczucie, że ktoś mnie obserwuje. Gdy otworzyłam oczy, zobaczyłam białą postać, stojącą w moim pokoju, smutną, to była moja Mama, która spała w pokoju obok. To trwało tylko chwilę. Moment.  Pobiegłam przerażona do łóżka Mamy, myśląc, że coś się stało. Na szczęście Mama spała.

 To są przykłady tylko, które mnie spotkały, podejrzewałam jakieś otępienie, ale po rozmowie z zaufanym księdzem, zalecił mi modlić się za zmarłych z rodziny. Skorzystałam także z usług psychologa, który stwierdził, że nie mam żadnych odchyleń od normy.

 Myślę, że punktem kulminacyjnym był dzień, w którym, zmęczona po nocce wróciłam z pracy. Mieszkałam wtedy w akademiku. Położyłam się spać, byłam sama w pokoju, koleżanki wyjechały do domów.  Mój sen był przedziwny. Otóż śniła mi się cała Apokalipsa. Wers po wersie.

Była to wizji o 7 pieczęciach, która kończyła się zagładą ziemi i wszelkiego zła.  Widziałam także jeźdźców : Zwycięzca, wojna, głód, i śmierć. Na niebie dwie kule, czerwone, które płonęły, a miedzy nimi był trójkąt, w  którym była światłość. Ta światłość do mnie przemawiała ukazując mi kataklizm na świecie. Brat zabijał brata, ludzie byli otępieni, domy w gruzach, wojna, czołgi, żołnierze, To było dla mnie straszne, wszystko obserwowałam – znajdowałam się nie na ziemi, tylko obserwowałam wszystko z boku. Płakałam. Nie mogłam w to uwierzyć, chciałam już się obudzić.

Ale ta światłość nadal do mnie przemawiała. Ukazywała mi wszystkie kataklizmy. Kazała mi się modlić do Matki Boskiej, która może to wszystko ocalić.  Zaczęłam mówić „Zdrowaś Mario…” , obudziłam się z tymi słowami w ustach. Co najdziwniejsze, nie wiem  dlaczego, ale drzwi od mojego pokoju były otwarte. Nie wiedziałam co o tym myśleć. Siedziałam na łóżku, wzięłam do reki biblię i przeczytałam ze łzami całą Apokalipsę. Wers po wersie mi się dokładnie to samo śniło.

Później przyszedł do mnie do pokoju mój obecny narzeczony mówiąc mi, że Papież zmarł.

Tym bardziej mój sen zdał mi się dziwny.

Jestem osobą wierzącą, ale nie chodzę w każdą niedzielę do kościoła. Nie mówiłam nigdy o nich głośno, jedynie mama wie, oraz narzeczony.

 [dane do wiad. FN]

/poniżej zdjęcie z Archiwum FN przysłane przez jednego z naszych czytelników/

[...] Witam serdecznie, juz od dluzszego czasu zastanawialam sie, czy powinnam napisac do was i podzielic sie tym, co spotkalo mnie w dziecinstwie. I dzisiaj przez to, ze przez upaly nie spac, pisze do was....

Krotko o mnie: mam 39 lat, od wielu lat mieszkam w Niemczech, z zawodu jestem Informatykiem i pracuje dla Urzedu Panstwowego w Niemczech.

*************
A teraz opowiem po krotce moja historia:

Zdarzenie to mialo miejsce w zimie ok 1986 roku. Z dwojka mojego mlodszego rodzenstwa i mama wracalismy wtedy wieczorem od babci do domu. Musialo byc ok godz. 20:00, bo wyszlismy zaraz po wiadomosciach wieczornych.
Moja babcia mieszkala na obrzezach naszego miasta - Zlotoryji na Dolnym Slasku. W kolo znajduja sie tam tylko pola, lasy I male jeziorko tzw. “Oczko”.

Idac do domu musielismy przejsc przez maly lasek, ktory nie byl wtedy jeszcze oswietlony. Po wyjsciu z niego jakos obrocilam sie za siebie I wtedy zobaczylam, ze po lewej stronie nad tym laskiem wisi jakas bardzo jaskrawa, biala kula. Co dziwne, kula ta mimo ze byla bardzo jasna, to nie razila w oczy. Z rozmiarow (z tamtego miejsca) przypominala  ksiezyc podczas pelni,ale byla od niego duzo jaskrawsza i wisiala maksymalnie jakies 3-4 metry nad drzewami. Chcialam to cos koniecznie z bliska zobaczyc I zaczelam prosic mame, zebysmy tam podeszli. Mama bardzo sie bala, I na poczatku nie chciala tam isc, ale tak ja mocno prosilismy, ze w koncu dala sie namowic I poszlismy tam.

Po dojsciu do tego miejsca, znajdowalismy sie moze w odleglosci ok 15-20 metrow od tej kuli. Dopiero z bliska widac bylo, ze wisiala ona nad polem z tylu tego lasku, I tym razem juz tylko jakies 5-7 metrow nad ziemia. Miala ona z tamtej odleglosci maksymalnie ok 0,5-1 metra srednicy I wisiala tam caly czas nieruchomo. Wpatrywalismy sie w nia gdzies ok 20 minut, az w koncu zaczelo nam byc zimno I nudno, bo nic sie nie dzialo. Chcielismy juz isc do domu, gdy nagle kula ta niesamowicie szybkim ruchem przemiescila sie pionowo w gore - na jakies 20 metrow, a nastepnie wolnym i plynnym ruchem zaczela sie od nas oddalac. Podczas tego zdarzenia, byla kompletna cisza. Nie bylo kompletnie nic slychac. Po jakims czasie kula ta zatrzymala sie I wyszedl z niej cienki, jakby laser - promien w strone ziemi. Wygladalo to tak, jakby ten promien czegos szukal, albo cos sprawdzal. Po chwili promien ten zniknal i kula ta znow bardzo wolnym i plynnym ruchem poleciala nad polami w strone innego lasku, ktory w linii prostej znajdowal sie ok 2 km od nas. Lasek ten jest dosc dobrze widoczny, bo w kolo niego sa same pola, i pozatym wtedy lezal tam snieg.

Kula ta wleciala za ten lasek, I po chwili wysunela sie przed niego w nasza strone, tylko ze tym razem nie byla to juz kula, tylko objekt latajacy - talerz, dookola ktorego swiecily kolorowe swiatelka. Nie wiem jak duzy mogl byc ten obiekt, ale moglismy z tamtej odleglosci (I przez to kolorowe oswietlenie) doskonale widziec jego ksztalt. Zaczelismy isc w jego strone. W pewnym momecie obiekt ten zaczal sie chowac za ten lasek. W momecie jak zaczynalismy sie wracac, wysuwal sie on spowrotem na przod. To bylo bardzo dziwne. W pewnym momecie moja mama nie miala juz cierpliwosci I chciala stamtad isc, ale ja nalegalam zebysmy do tego czegos podeszli. Mama byla troche zla na mnie I chyba tez sie bala, ale w koncu powiedziala, ze pojdziemy tam, ale najpierw musimy moja najmlodsza siostre (wtedy miala ona 3 albo 4 letka) do babci zaprowadzic.
Po powrocie,  nie bylo widac tam juz niczego.

Prawde mowiac czasami zastanawialam sie, czy moglo wtedy dojsc do czegos wiecej jak tylko obserwacji, ale jesli tak, to ani ja ani moje rodzenstwo i mama nic z tego nie pamietamy - chociaz czasami mialam przypuszczenia.
Bardzo chetnie porozmawialabym o tym z kims, kto sam mial podobne doswiadzenia.

Ps. Przepraszam za pismo, ale nie mialam mozliwosci pisania polskimi znakami na komputerze. Mam nadzieje, ze sie doczytacie. :) Prosilabym rowniez, gdybyscie Panstwo chcieli mojego E-Mail‘a gdzies pokazac, o zachowanie mojej anonimowosci.

Podrawiam goraco,
[dane do wiad. FN]