[...] Dzień dobry, wczoraj rano zmarła moja babcia. Ostatnia żyjąca do tej pory babcia. Miała 90 lat. Prawdziwa, ciepła babcia. Przeżyła w czasie wojny obóz pracy w Niemczech i potworny głód. Stąd zawsze gdy się u niej zjawiałem zawsze pytała czy nie jestem głodny i czy czasem nie chciałbym coś zjeść. Będzie mi jej bardzo brakowało.

W każdym bądź razie wczoraj po pracy gdy wróciliśmy z żoną i synem  do domu on jak zwykle bawił się głośno, dokazywał, itp. Wytłumaczyliśmy mu, że jego prababcia właśnie zmarła i jest nam smutno. Syn mając 4 lata wysłuchał tej wiadomości i znów zachowywał się tak jakby nic się nie stało. W pewnym momencie moja żona nie wytrzymała i mówi do synka: "Widzisz jaki tata jest smutny z powodu śmierci babci? Nie jest Ci przykro?". Syn na to "A dlaczego?". Moja żona: "Bo już nigdy babci nie zobaczy". Na to syn zupełnie naturalnie bez żadnego namysłu odpowiedział: "Babcia wróci. Zleci po drabince z chmurki i znów będzie dzidziusiem". I znów dalej zaczął się bawić jakby nigdy nic...
pozdrawiam
[dane do wiad. FN]

Dzień dobry

Piszę ponieważ od dwóch lat mam hm...taki problem lub w sumie temat którego raczej chyba nikt nie poruszał na państwa forum ani w Polsce a problem najwyraźniej jest. Borykam się z czymś dziwnym co za mną najwyraźniej "chodzi". Psychicznie i fizycznie.
    Nie jest to zjawiskiem UFO więc piszę wstępnie by zapytać czy państwa interesują "potwory" lub "duchy-potwory" nie wiem jak go/to nazwać? :-)

To co ja spotkałam to bym określiła jako strzygę albo osobę fizyczną wyglądającą jak "potwór" ale napewno nie ufo chociaż kto wie bo ta "osoba" różni się od ludzi. Człowiekiem chyba nie jest ale oczywiście bez obrazy - nikogo nie chcę deprecjonować.

     Musiałabym wysłać długi list z opisem do państwa od oceny bo to trwało długo i sporo rzeczy się wydarzyło z udziałem tego czegoś więc piszę wstępnie z pytaniem czy przysłać pełen opis, zdjęcia ubrań (moich podartych w niewyjaśnionych okolicznościach) i linki do materiałów z internetu o podobnych przypadkach bo oczywiście zaczęłam szukać czy kogoś spotkało coś podobnego?

 Okazuje się, że spotkało i spotyka innych i jest sporo materiałów na ten temat. Wydaje mi się, że to coś z wyglądu podobny jest do istoty znanej pod nazwą "rake" za granicą ale w Polsce nikt tego nie poruszał. Uzbierałam wszelkie możliwe filmy i opisy z tym związane z internetu. Może państwa to zainteresuje?

Rzecz miała miejsce w Warszawie na Młocinach ja jestem z Warszawy ogólnie.

Do dzisiaj nie jestem w stanie określić do końca czy to jest fizyczne czy to duch ponieważ atakowało mnie to w środku samochodu gdy spałam na parkingu nie tylko w nocy ale i o 6 lub 9 rano w dzień. To miała być zabawa jak pobyt pod namiotem i nie oczekiwałam, że coś takiego może łazić w Warszawie. Uznałam, że to bezpieczne spać w ruchliwym miejscu w Warszawie i nie oczekiwałam, że coś się takiego może zdarzyć chociaż wcześniej pod namiotem na wakacjach zdarzyło się raz że coś mnie drapało ale wydaje mi się że może to nie być to samo. Rzecz miała miejsce na przestrzeni roku ponieważ samochód nie był na chodzie i stał na tym parkingu bez możliwości przedstawienia go. (nie był ubezpieczony i nie można było nim jeździć ale go kupiłam z sentymentu i na wypadek gdybym nie miała gdzie spać). Potem gdy już nie spałam w samochodzie to coś mi przychodziło do pokoju w domu w którym wynajmuję pokój. Także kotka właścicieli kiedyś uciekła w momencie gdy to przyszło do mojego pokoju co mnie utwierdziło w przekonaniu, że nie tylko ja to widzę.
     Oczywiście jest to kłopot bo mnie to drapie i szeleszczą mi rzeczy w pokoju więc śpię z zapalonym światłem i nie wysypiam się no i wypalam więcej prądu.
     
To nie był nikt fizyczny ten lub to coś co mnie atakowało w samochodzie bo fizyczny ktoś nie wszedł by przez ścianę ale spotkałam potem osobę w leżącym 50 m. dalej lasku, która poruszała się bardzo dziwnie oraz na ulicy jakby bezdomną która miała twarz podobną do tego czegoś co mnie nawiedzało.Wydaje mi się, że nawiązałam z tym czymś już jakąś relację. Czasem mi tego czegoś szkoda.  Do dzisiaj nie wiem czy to fizyczna istota czy bezdomny nawiedzony przez jakąś istotę np. Ale twarz i ruchy ciała tego kogoś były nieludzkie.

Natomiast ta osoba była bardzo chuda i ruch jakby mięśni tej osoby był absolutnie nieludzki. Musiałabym opisać krok po kroku co się działo i co widziałam by to mogli państwo sami ocenić. Niepokoi mnie to, że to sobie jest w lesie w Warszawie i co z tym zrobić?

     To coś najwyraźniej porwało mi ubrania bo są uszkodzone w sposób w jaki nie dałoby się zrobić nożyczkami czy nożem a nawet skalpelem. Zachowałam oczywiście te ubrania na wypadek gdybym kiedyś miała je komuś pokazać. Myślałam nawet by dać je jasnowidzowi by sprawdził co zrobiło te rozdarcia.

     Zaczęłam przeszukiwać materiały w internecie na ten temat - chyba wszyscy tak robią po tym jak coś zobaczą - czy ktoś widział coś podobnego i z tego co udało mi się znaleźć, to jest sporo informacji w tym nagrań na temat w 90% podobnych stworzeń które poruszają się, piszczą i zachowują w podobny sposób. Tylko, że to są nagrania w znacznej mierze stworzeń bez ubrań natomiast ten ktoś był ubrany w jakby stary garnitur lub marynarkę.  

     Przeraża mnie fakt, że znalazłam w sieci rok temu przypadkiem film dokumentalny z serii o mordercach. Morderca z tego filmu dokumentalnego jest z wyglądu bardzo podobny do tej osoby i tego stworzenia które wydedukowałam z materiałów z internetu. Ten morderca atakował na terenie Rosji i zabił kilkadziesiąt osób i dzieci.

Musieliby by państwo sami to ocenić na podstawie opisu krok po kroku (a który chciałabym przysłać). Z tego filmu wynika, że ta osoba (fizyczna) mordowała w specyficzny sposób, podobny do tego w jaki sposób ja byłam drapana i nagabywana. Morderca atakował dokładnie te miejsca w których ja czułam albo drapanie albo mam rozwalone ciuchy.

Poza tym ten morderca wabił ofiary do lasu w inteligentny sposób a ja odnoszę wrażenie że to coś także mną manipuluje bym o tym myślała, bym weszła do tego lasku w którym ten ktoś się znajduje. Wydaje się sprawiać bardzo przyjemne wrażenie.  Ogólnie rok temu udało mi się to przegonić, ale za to od tamtego momentu nie mogę przestać o tym myśleć.

Dlatego pomyślałam, że nie powinnam bagatelizować sprawy skoro był już morderca podobny do tego czegoś co mnie atakuje.

     Ja śpiąc w samochodzie zostałam poinformowana przed Straż Miejską, że "tu chodzą tacy różni" (wiedzieli że śpię w samochodzie jeśli boją się państwo że wkręcam to może uda mi się od nich uzyskać potwierdzenie że spałam tam jakiś czas) i bym uważała więc podejrzewam, że problem stamtąd jest znany i mieszkańcom i straży miejskiej.  

Długo nie pisałam bo było mi tej istoty lub człowieka w gruncie rzeczy żal no bo to żywe stworzenie.  Nie wiem co państwo mieliby zrobić. Przecież nikt nie pójdzie tam z siatką go szukać lub zaczepiać bezdomnych. Może tylko jasnowidz mógłby coś stwierdzić po ubraniach które są podarte. Ale to niemożliwe bym sobie sama wymyśliła takie piski, krzyki i ataki które potem podobne znajduję w internecie. Jeżeli istnieją strzygi to coś może być tą właśnie strzygą.

Napisałam też, ponieważ niepokoi mnie fakt, że w sieci znajduję filmiki gdzie 10 letnie dzieciaki chodzą po ruinach i lasach i najwyraźniej interesują się takimi miejscami coś je najwyraźniej tam ciągnie. Ja już raczej nie wejdę w żaden pustostan po tym co mnie spotkało. Materiały które znajduję w internecie na ten temat to zwykle materiały z tzw. Urban Exploringu lub Urbexu który jest modny ostatnio.
    
   Nie chcę robić żadnemu stworzeniu ani żadnym osobom krzywdy ale coraz częściej nachodzi mnie myśl czy nie jest moim obowiązkiem tego gdzieś zgłosić. Oczywiście nie wyślę tego sama na policję ale może państwo znają kogoś kto takie materiały zbiera. Na dodatek mam wrażenie że mam z tym kimś kontakt myślowy i wzbudza we mnie litość ogólnie co mnie męczy bo w sumie to coś jest jakoś ze mną ciągle więc nie wiem czy to nie wpływa jakoś negatywnie na moje życie prywatne i otoczenie.
 
Przyznaję się bez bicia, że dużo szukałam informacji na ten temat w internecie z nudów i czaję się z napisaniem tutaj od dłuższego czasu ale w sumie co mam niby zrobić.

Przedwczoraj znalazłam kolejny nowy film z udziałem podobnego gościa który czai się podobnymi ruchami na podwórku jakiejś kobiety i ją podgląda. Porusza się w specyficzny sposób który ja kojarzę z gościem z lasku. Więc w sumie mam dość i napisałam. Ogólnie i moja historia nie jest mniej przerażająca ale myślę że i tak wszystkiego słowami się nie da opisać.

Co państwo o tym myślą? Czy wysłać pełen opis tego i na jaki adres?

Przeczesałam państwa forum ale chyba nie ma opisu czegoś podobnego. Natomiast mam wątpliwości z podpisywaniem się pod tą historią imieniem i nazwiskiem bo nie chcę by mnie to prześladowało bardziej. Obawiam się, że mówienie o tym publicznie spowoduje, że przetrwam jako ta "dręczona przez jakąś istotę". Siła mediów tkwi w tym, że się wszystko zachowuje na amen i zamiast mieć kłopot z głowy to jeszcze to się zachowa. :-) Prawdopodobnie to głównie mnie powstrzymało przed pisaniem. Oczywiście pieniędzy nie chcę z tego natomiast zastanawiam się, czy nie należy gdzieś tego wysłać.

Tak czy inaczej będę się cieszyć jeśli państwo odpiszą i się jakoś ustosunkują może gdzieś indziej jeszcze to wysłać? Może za jakiś czas ktoś poruszy podobny temat?

Pozdrawiam

[...]

Pięknie dziękujemy za opis tej historii - oczywiście poza XXI PIĘTREM także trafił do naszego Archiwum FN.

[...] Witam. Trafiłam na Waszą stronę dopiero teraz, ale filmy na youtube oglądam już jakiś czas,. Wierzę w ich autentyczność , bo sama widziałam niezidentyfikowany obiekt na niebie 2 razy. Raz to był obiekt podobny jak jeden z tych trójkątnych obiektów z relacji pani ze Świecia. Moja obserwacja miała miejsce 25 lat temu w Koninie- nocą. Nie byłam sama, byłam z kolegą i on widział to samo, niestety bardzo niechętnie o tym później mówił.

To było w 1993 roku w marcu lub kwietniu, wracałam późno z pracy w kawiarni, było już ciemno, a odprowadzał mnie kolega, który w tej kawiarni często bywał, była godzina około 23.00. Niebo było bezchmurne, widać było gwiazdy, spojrzałam w górę i zobaczyłam jasny trójkąt ostrokątny, bardzo wyraźny, cały jasny jak żarówka, ale bez poświaty. Po prostu bardzo jasny trójkąt jakby cały świecił.

Ostry kąt to był dziób tego obiektu, a leciał na dość dużej wysokości, na takiej, na jakiej latają samoloty pasażerskie, a może ciut niżej. Mogło to być kilka tysięcy metrów może 9, nie wiem. Szybko to pokazałam koledze i dalej już obserwowaliśmy razem. Obiekt poruszał się dużo szybciej niż samolot, po prostu przemknął po całym niebie w kilka sekund i na końcu zrobił coś jakby pętlę po czym zniknął z widnokręgu nieba. Akurat byliśmy na pustym nieoświetlonym latarniami placu z dala od bloków i innych zabudowań. Teraz ten teren jest zabudowany, ale wtedy był to pusty wielki plac porośnięty trawą i niskimi krzakami. Obecnie w tym miejscu jest w Koninie kompleks sklepów i duży parking.

Tak więc wówczas widzieliśmy kawał nieba nad nami i mogliśmy obserwować cały tor lotu tego obiektu. Patrząc na ten obiekt nie czułam absolutnie żadnego strachu, nie miałam też absolutnie wątpliwości co to jest? Po prostu wiedziałam, że to jest jakiś obcy obiekt pozaziemski, nie samolot, nie jakiś sputnik, świetlik, latawiec, laser czy cokolwiek mi znanego, a co potem sugerowali mi znajomi, którym o tym mówiłam. Każdy traktował to jak wymyśloną historię, wyśmiewał itp. Następnego dnia w pracy, kiedy ten kolega- świadek zdarzenia przyszedł do kawiarni, opowiadaliśmy razem o tym mojemu szefowi- oczywiście nas wyśmiał, może dlatego ten kolega już później nie chciał o tym więcej mówić. To było 25 lat temu, ale pamiętam to jakby to było wczoraj. Całość obserwacji trwała dobrych kilka sekund, rozmawialiśmy w tym czasie z kolegą, mówiliśmy: ,, o! UFO, kurcze UFO....

Potem przez jaki czas upewnialiśmy się, że widzieliśmy to samo, porównywaliśmy do różnych znanych nam pojazdów, przedmiotów, oboje byliśmy pewni, że to było coś nieznanego, innego, nieziemskiego, nietworzonego przez człowieka. Z tym kolegą nie mam dziś już kontaktu, minęło tyle lat, miał na imię Tomek, ale nazwiska nie znam, znałam go tylko z tej kawiarni. Zawsze wierzyłam, że nie jesteśmy sami w kosmosie, od dziecka obserwowałam niebo i może dlatego też wtedy w niebo spojrzałam. Od tej pory wiem, że warto to robić i obserwuję niebo przy każdej okazji, czasami spędzam na tarasie po kilka godzin, ale nigdy już nic takiego nie zauważyłam.

Natomiast wcześniej w wieku 15 lat mieszkając na 4 pietrze w bloku i obserwowałam niebo czasami nawet do świtu. Raz widziałam coś jakby spód ogromnego statku przelatującego tuż nad dachem bloku, ale tak szybko, że ledwo mój wzrok zdołał zarejestrować obraz.

To był ułamek sekundy, coś ogromnego i jakby przezroczystego i czerwonego przeleciało nade mną. W oczach przez moment został mi tylko obraz jakichś części maszyny, ale to nie były światła, to były widoczne jakieś bardzo skomplikowane w budowie urządzenia, tak jak się w filmach widzi spód ogromnych statków komicznych- coś takiego. Jednak prędkość z jaką ten ogromny obiekt się poruszał nie pozwoliła mi zaobserwować nic więcej np kształtu.
Myślę, że mój wzrok zarejestrował coś, czego ludzki wzrok nie powinien zobaczyć, a być może widzą to inne organizmy żywe na ziemi? Zastanawia mnie dlaczego obiekt był przezroczysty i czerwony, czyżbym przez moment widziała w podczerwieni?
Z nikim nie podzieliłam się tą pierwszą obserwacją, nawet nie wiedziałam jak to opisać słowami, ale wiedziałam, że coś jest na rzeczy. Dziś mam 45 lat i niebo obserwuję przy każdej możliwej okazji.
Pozdrawiam serdecznie
[dane do wiad. FN]

Sprawa nigdy nie była poruszana w serwisie FN, a jest niezwykle ciekawa. Ma związek z tym, jak reinkarnacja wiąże się z imionami dzieci. Wiele osób myśli tak:

- Co jest niezwykłego w tym, że rodzice wybierają imię dla swojego dziecka? Ot przypadek i tyle.

Ale tak nie jest. Wielokrotnie mieliśmy okazję przekonać się, że dziwnym trafem dzieci będące ponownymi wcieleniami osób mają albo podobne (lub identyczne) imiona lub nazwiska jak w poprzednim wcieleniu. Prawdopodobnie potężna moc karmy (przeznaczenia) także pojawia się wtedy, kiedy rodzice wybierają imię dla swojego dziecka. Myślą „to po prostu ładne imię!”, a jest w tej decyzji coś znacznie więcej niż tylko „znalezienie ciekawego imienia dla dziecka” – to kolejny ślad wędrówki duszy. Oto historia, która trafiła do naszego Archiwum FN.

----Original Message-----

From: [dane do wiad. FN]

Sent: Friday, August 10, 2018 10:06 PM

To: nautilus <nautilus@nautilus.org.pl>

Subject: Niezwykłe pytanie córki

Droga Redakcja Nautilusa.

Witam serdecznie.

Chciałbym opisać pewną sytuację, która miała miejsce w połowie lipca bieżącego roku. Moja starsza córka ma obecnie 4,5 roku i ma na imię Pola. Moja babcia, a jej prababcia miała na imię Apolonia, ale wszyscy mówili na nią zdrobniale Pola. Moja babcia Pola zmarła w 1988 roku. Moja córka zatem nigdy jej nie poznała, aczkolwiek kiedyś mówiłem jej, że miałem babcię o imieniu Pola.

Moja córka umie liczyć do 40-tu. Jeszcze nie wie ile to setki czy tysiące. Pewnego razu zaczęła się mnie pytać, kto był starszy Pan Jezus czy Lech, Czech i Rus itp. Nagle się mnie zapytała: "a kto urodził się w roku 1906" ?

Ja jej odpowiedziałem, że moja babcia, a jej prababcia o imieniu Pola... Powiem szczerze, że to pytanie zrobiło na mnie wrażenie. Skąd dziecku do głowy przyszła akurat taka data? Zapytałem się córki, czy jest moją babcią. Ona mi na to odpowiedziała, że jest moją córeczką.

Nie wiem co mam o tym sądzić. Historia naprawdę dziwna.

Pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

I jeszcze jedna historia z nadesłanych do FN.

Witam wszystkich. Podziele sie z Wami moim doswiadczeniem z dziecinstwa. Nie wiem ile mialem wtedy lat, ale z pewnoscia nie chodzilem jeszcze do szkoly. Moi rodzice pracowali wiec glowny ciezar mojego wychowania spadl na babcie. W moich dzieciecych latach to ona byla dla mnie najukochansza osoba. Ona nauczyla mnie czytac, z nia sie bawilem i to ona poswiecala mi najwiecej czasu. Bardzo czesto - mowie tu o moich latach przedszkolnych, uzywalem okreslenia : babcia, kiedys kiedy bylem duzy, robilem to a to, mowilem tak a tak, bylem tu i tu. Niestety nie pamietam co mowilem co robilem, co mowilem ze gdzie bylem, od tego czasu minelo mnostwo lat. Pamietam natomiast, ze swiecie wierzylem w to co mowie, a babcia nigdy nie dala mi odczuc tego ze bredze i klamie. Po przeczytaniu i po wysluchaniu materialow na lamach FN o reinkarnacji, zastanawiam sie czy ja mowilem babci prawde, czy po dziecinnemu po prostu opowiadalem bajki. Jak juz wspomnialem nie jestem w stanie przypomniec sobie coz ja takiego opowiadalem. .. Historia nastepna,zupelnie z innej beczki : Od czasu gdy urodzil sie moj mlodszy syn, a bylo to 22 lata temu czesciej lub rzadziej chodzi za mna mysl zeby chronic go od wody. Czesto mam mysli o tym ze on sie gdzies utopi. Znow na lamach FN czytałem […]  poswieconych przepowiedniom. Dowiedzialem sie o majacych nastapic zmianach w uksztaltowaniu terenu. O zatopieniu wybrzeza USA (chyba zachodniego), oraz o zmianach w wygladzie zachodniej Europy. W tym, o zniknieciu z map calej Wielkiej Brytanii. Los tak pokierowal moim zyciem, ze wlasnie w Wielkiej Brytanii mieszkam od kilkunastu lat. .. Co gorsze, od zeszlego roku z roznych przyczyn, glownie ekonomicznych mieszka tu rowniez moj wczesniej wspomniany syn. Ten, ktory juz w dniu jego narodzin poddal mi mysl, ze trzeba chronic go przed woda bo sie utopi. Oczywiscie nie wiem co o tym myslec ale obawy mam. Pozdrawiam wszystkich Zalogantow i przepraszam za brak polskich znakow.

[dane do wiad. FN]

Sprawa tzw. śladów po poprzednich wcieleniach jest fascynująca, a czasami wręcz obezwładnia swoją dziwnością. Oto przykład z naszego archiwum – mamy dobrze udokumentowaną historię kolejnego wcielenia jednego ze scenarzystów filmu „Przeminęło z Wiatrem”. W poprzednim wcieleniu nosił nazwisko Coe, a teraz bardzo podobne, ale z „l”, czyli Cole. To także dowód tego, że siła karmy jest potężna i potrafi nawet przekroczyć barierę wydawałoby się nieprzekraczalną, czyli „podobieństwo nazwisk”.

/sprawa jest poruszona w materiale ok. 30 minuty/

[...] Witam serdecznie. Chciałbym podzielić się z Wami historią, która spotkała mnie jakieś 12 lat temu. Zdarzenie to miało miejsce w Zbąszynku w województwie lubuskim. Gdy wracaliśmy do domu wieczorem, z wtedy jeszcze narzeczoną zobaczyliśmy nad blokiem piękny, duży księżyc.

Tak nam się wtedy przez chwilę wydawało, że to był księżyc. Przystaneliśmy przed wejściem do bloku aby przez chwilę nacieszyć oczy. Jakież było nasze zdziwienie gdy po paru sekundach "księżyc" ruszył w poziomie po linii prostej i zniknął nam za drzewami. Temu ruchowi nie towarzyszył żaden dźwięk, a to wszystko trwało kilka sekund. Staliśmy wtedy jeszcze dłuższą chwilę i próbowaliśmy to sobie jakoś wytłumaczyć. Ciekawe w tym wszystkim było to, że w ręku trzymałem wtedy w futerale kamerę którą pożyczyłem tego dnia.

[...] Do dzisiaj nie mogę odżałować, że w tamtym momencie nawet nie przyszło mi do głowy aby uwiecznić ten moment, ale z drugiej strony to wszystko działo się tak szybko i nieoczekiwanie...

[...] Po tym wszystkim rozejrzałem się jeszcze po okolicy czy ktoś mógł to jeszcze widzieć, ale najpewniej pora była już zbyt późna bo pomiędzy blokami nie było żywej duszy. Do dzisiaj gdy w towarzystwie rozmowa schodzi na "te" tematy zawsze z żoną przypominamy naszą historię i za każdym razem na ciele pojawia się u mnie gęsia skórka.

Ostatnio gdy rozmawiałem ze swoją teściową opowiedziała mi, że miała podobną sytuację. Około 20 lat temu z tego samego bloku będąc na balkonie również widziała poruszający się "księżyc". Pomimo, że interesuje się zjawiskami niewyjaśnionymi zawsze staram się podchodzić do tego z dystansem i próbuję to wytłumaczyć w sposób racjonalny. Niestety tego zdarzenia nie jestem w stanie zrozumieć.
Jestem ciekawy czy ktoś miał podobne zdarzenia z obiektem przypominającym księżyc i będącym tak wyraźnym. Nie był to obiekt który trzeba wypatrzeć gdzieś na niebie, mieliśmy wrażenie, że to dzieje się tuż nad naszymi głowami.
Pozdrawiam całą redakcję i czytelników.

[...] (dane osobowe tylko do wiadomości redakcji).

[...] witam chciałbym nawiązać do tematu dzieci które widzą duchy pochodzę z województwa wielkopolskiego tam znajduje się wioska o nazwie białośliwie mieszkałem przez pewien czas niedaleko tej miejscowosci i dowiedzialem sie zaskakujacych rzeczy otoz przypadkow dzieci ktore widza zmarlych bylo sporo to juz bylo zastanawiajace jeden z nich wygladal tak : gdy umarl dziadek rodzice postanowili nie informowac o tym swojej corki , dziecko bylo male oni sami ciezko to przezywali wiec nie zabrali dziecka na pogrzeb i nic nie mowili o smierci poniewaz ciezko bylo im to wytlumaczyc 

i cala rodzina rowniez milczala  pare dni po pogrzebie rodzice zauwazli dziwna zabawe dziecka zapytali sie wiec co robisz a ono odpowiedzialo "bawie sie z dziadkiem" wstrzasnelo to cala rodzina , cala sytuacja moze by i nie wyszla poniewaz dlugo milczeli bojac sie krytyki ale podobne sytuacje spotykaly inne rodziny wiec postanowili powiedziec cecha laczaca te przypadki to wiek dzieci ktore widzialy zmarlych byl to orientacyjnie wiek 4-6 lat...

[...] Mam znajomą, której dziecko ma dar widzenia duchów. Wielokrotnie byłem świadkiem, jak rozmawia z kimś niewidzialnym, przekomarza się, czasami w milczeniu kiwa głową potakująco lub zaprzecza. Dziewczynka ma w tej chwili 3 latka i zapytana przez rodziców z kim rozmawia mówi na przykład: z tą panią co tam stoi w kącie i się uśmiecha. Ale tam nikogo nie ma. Niezwykły przypadek"

/poniżej ciekawy komentarz, który przeczytać można pod tym tekstem/

[...] Miałam podobne przeżycie w wieku 7 lat. Moi rodzice odebrali telefon w nocy i nie chcieli powiedzieć mi co usłyszeli , tylko kazali iść spać. Ja się akurat wybudziłam po wielce znaczącym śnie, gdzie śniło mi się, że jestem na pogrzebie dziadka, który leży w otwartej trumnie otoczonej rodziną ( nie wiem nawet czy miałam już taką świadomość, ze w tamtych czasach dokładnie tak było, że ludzie żegnali ciała przy otwartej trumnie). Byłam w śnie świadoma, że dziadek nie żyje. Nagle jednak dziadek się do mnie odezwał, czy chciałabym, aby on żył. Na co ja odpowiedziałam, że oczywiście, że chciałabym. Dziadek, więc wstał z tej trumny. Niestety nie był w takiej kondycji, jak przed śmiercią i musiałam go wozić na wózku inwalidzkim, Do wszystkich mijanych osób, mówił z radością w głosie i szczęściem - " Widzicie, moja rodzina chciała żebym żył i JA ŻYJĘ!!!" Te "JA ŻYJĘ" było bardzo mocno zaakcentowane. Wracając do sytuacji po telefonie, z wiedzą z mojego snu odparłam (ja 7 latka) - mama, ja wiem, że dziadek nie żyje, ale nie chcecie mi tego powiedzieć. Druga sprawa, dopiero po latach zrozumiałam ten sen w pełni:) Dziadek powiedział mi już wtedy, że on żyje nadal, że śmierć ciała to nie koniec, a wózek może miał symbolizować, że te życie ma trochę inną formę. Te jego "I JA ŻYJĘ" to miała być informacja, którą wiedział, że jak dorosnę rozszyfruję. Dziadka bardzo kochałam, bo był dobrym człowiekiem. Dziś mam 46 lat.

[...] Witam serdecznie, Chciałbym opisać wam niezwykłe, a zarazem strasznie wydarzenie które działo się w moim zyciu. Otóż kiedy pewniej nocy gdy połozyłem się spać i zasnąłem przysniło mi się że leżę piętro niżej u mojej babci ( mieszkalismy wtedy z babcią i dziadkiem) w salonie, wszytsko było takie rzeczywiste, że zapomnialem że to jest sen do dziś pamiętam wszystkie szczegóły.

A więc leżąc na łózku usłyszałem najpierw śpiew, jak w operze, dość przerażający, był dośc dziwny bo bez żadnych słów, pamiętam że przestraszylem się bardzo i chcialem wstać, jednak nie mogłem wogólę się ruszyc, jakbym był sparaliżowany, wobec czego chciałem zacząc wołać rodziców, pamiętam doskonale gdy zacząłem otwierać usta zaczęło coś mnie dusic, im bardziej staralem się wydobyć krzyk o pomoc tym bardziej "jakaś siła" w tym śnie mnie dusiła to było straszne, nie mogłem w ogole oddychac, czułem ucisk na klatce piersiowej...

Jednak po pewnym czasie  obudzilem się z przerażeniem i przez sekunde nie mogłem złapać powietrza, gdy usłyszała mnie moja matka przybiegła i powiedziała że to tylko senny koszmar, dalej spalem już bez problemu... parę dni później o moim śnie powiedzialem zakonnicy która uczyła nas religii, jej wzrok był dość dziwny, jakby coś wiedziałą ale nic nie powiedziałą, kazała jedynie się modlić do Matki Bożej... Jednak ppo jakimś czasie sen się powtorzył. To było około 2 lata później po przeprowadzce. Ten sam sen był bardzo podobny, lecz nie było dziwnego śpiewu, lecz parali i czułem jak powoli się dusze, to wszystko działo się na moim łozku,a nie tak jak wczesniej przysniło mi się to w salonie babci. Mimo ze minęło 2 lata od rozmowy z siostra, we śnie przypomniała mi sie Zdrowaśka!!! I co dziwne zarowno duszność jak i paraliż naprawdę ustapiły!! Jednak tej nocy ze starchu nie spalem do samego rana... opowiedzialem tę historię paru osobom, niektórzy uwierzyli a niektórzy nie, chciałęm podkreslić, że jestem wierzący, jednak do kościoal chodze sporadycznie.

Na ten temat wiele czytałem, między innymi zainteresowała mnie sprawa tzw. Zmor nocnych, o których pisano już w średniowieczu, mogły nawet zabijac... Nie wiem czy to prawda czy nie, ale może wy wiecie coś na ten temat, może ktoś miał podobne sny i potrafi w jakiś sposób to wyjaśnić? chciałbym rónież zachowac anonimowośc gdyż nie zalezy mi, że tak powiem na "zabłyśnięciu"

[dane do wiad. FN]

[...] witam,  piszę bo nie potrafię znaleźć odpowiedzi.... Trzy dni temu wracając do domu samochodem ok.23,30 jechałam ulicą dobrze oświetloną.Z prawej strony jezdni ogrodzony siatką las a z lewej strony domki...niska zabudowa.

W pewnym momencie zobaczyłam w odległości ok.50m. przed autem,jak mężczyzna stoi przy jezdni twarzą zwrócony w kierunku lasu. Pomyślałam,że zapewne wyszedł z psem na spacer więc zwolniłam autem.Mężczyzna ten ubrany był w ciemny kombinezon jednoczęściowy, nie oglądają się na boki czy jadą samochody /oprócz mnie nie jechało żadne auto/  wszedł na jezdnię i przeszedł na drugą stronę.

Gdy zbliżyłam się do tego miejsca mężczyzny nie było ,przeszedł przez siatkę.W siatce nie było żadnej dziury czy też furtki .Siatka odgradza Park .Duch?? dlaczego go widziałam?? a widziałam na pewno. Nigdy nie wierzyłam ,myślę realnie i wszystko ze mną ok.
pozdrawiam,

Ewa

[...]

 
[...] Witam. W czwartek rano umarła moja babcia. Mój brat cioteczny wracał samochodem z wachy około godziny 22.00 do swojego domu. Po ujechaniu około 4 km wiejskimi drogami, na skrzyżowaniu niedaleko kościoła spotkała go niecodzienna sytuacja. Mimo, że panował mrok, biały gołąb nadleciał nagle w pobliże samochodu, a po chwili wzbił się do góry i znikł. Brat zapamiętał to dobrze, wywarło to na nim duże wrażenie.

Był trzeźwy i nie ma mowy o żadnym przewidzeniu. My myślimy, że to znak od umarłej babci, która lubiła mojego brata. Czy spotkaliście się już kiedyś z takimi opowieściami? Czy biały gołąb ma związek ze śmiercią bliskich osób? Co oznacza pojawienie się białego gołębia bliskiemu zmarłego?

Pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

Witam serdecznie. Na Państwa prośbę przesyłam jeszcze raz opis i poglądowy plik z rysunkiem zdarzenia, które wydarzyło się ok 3-4 lat temu. Już dokładnie nie pamiętam.

Całe to zdarzenie dotyczy obserwacji kuli światła i śledzenia jej przez 2 samoloty! Niestety nie posiadam na to dowodów w postaci filmu lub  zdjęcia. Jednak to było jak najbardziej prawdziwe. Było to lato, ciepła noc. Siedziałem na tarasie  bo w domu nie dało się wytrzymać z duchoty.

Nagle zobaczyłem na niebie jasny punkt, który przemieszczał się w linii prostej w miarę szybko z SW na NE. W pierwszej chwili pomyślałem, że może to być satelita albo jakieś inne ciało niebieskie. Tylko coś mi w tej układance nie pasowało.

W niedalekiej odległości za tą kulą światła zobaczyłem również inne światła, ale te były już jakieś takie bardziej swojskie. Były one ułożone w parach czerwone i zielone. Kolorowe światła przypominały te, które można zaobserwować na skrzydłach samolotów. Take obiekty były 2. Najdziwniejsze było to, że leciały dokładnie po tej samej linii  i w niedalekiej odległości od kuli światła, o której wspomniałem wcześniej. Wyglądało to jakby śledziły albo goniły ten obiekt. Śledziłem te obiekty dopóki nie zniknęły na horyzoncie za domami.
W załączeniu przesyłam rysunek w pliku jpg.
Jeśli chcieli by Państwo wykorzystać plik graficzny  lub opis zdarzenia na stronie to nie widzę problemu aby tak się stało.
Pozdrawiam
Załogant [dane do wiad. FN]

Witam, Na początku chciałabym serdecznie pozdrowić całą Załogę Nautilusa i podziękować za ogrom świetnej pracy, którą wykonujecie (i mam nadzieję nigdy nie przestaniecie wykonywać! ;) ). Chciałabym podzielić się historią, która przytrafiła mi się w nocy z 15-go na 16-go czerwca 2018. Jest ona dla mnie swego rodzaju dowodem na to, że duchy (czy cokolwiek miałam okazję wtedy zobaczyć) nie są widziane jedynie przez wzrok, ale również przez inny nieokreślony zmysł.

Otóż około godziny 1 paląc papierosa w oknie obserwowałam kota idącego przez plac zabaw. Nagle zwierzak zatrzymał się i jakby przyglądał się czemuś w miejscu gdzie ja niczego nie widziałam. Na początku nie zwróciłam na to uwagi, kociak poszedł dalej niewzruszony.

Nagle zauważyłam cień poruszający się dokładnie z miejsca w którym wcześniej zatrzymał się kot. Początkowo myślałam że to cień jakiejś muchy która przeleciała w poblizu latarni, ale cień przybrał ksztalt sylwetki człowieka. "Przeszedł" w kierunku zjeżdżalni i zniknął za drzewami.

Po chwili zaświeciła się latarnia w miejscu do którego szedł cień. (Latarnia która zapala się gdy wykryje ruch). Dodam że panowała absolutna cisza i jestem pewna że nikogo tam nie było. Najdziwniejszy był dla mnie fakt że widziałam zarys sylwetki niezwykle wyraźnie, a nie miałam na sobie okularów bez których mój zakres wyraźnego widzenia kończy się na odległości mniej więcej 2 metrów a mieszkam na 4 piętrze. Od tego zdarzenia minął już ponad miesiąc, a zaszokowanie tym doświadczeniem nadal mnie nie opuszcza.
Na tym zakończę, bo mam świadomość, że otrzymujecie Państwo wiele wiadomości. Jeszcze raz serdecznie pozdrawiam! ;)
[dane do wiad. FN]

Witam załogę Nautilusa, Chciałbym zdać relację z tego co ujrzałem dwa dni temu z piątkowej na sobotnią noc dokładnie 15 lipca 2018r. o godzinie 00.12. Paląc papierosa na dachu kamienicy, w której mieszkam. Obserwowałem sobie życie nocy w moim rodzimym mieście Bydgoszcz, prawie przy skrzyżowaniu ulic Jackowskiego/Śląska.
Niebo było dość przejrzyste i gdzieniegdzie zawieszone były nisko chmury. Zaznaczam na wstępie, że nie było silnego wiatru gdyż siedziałem na t-shircie i nie odczuwalem dyskomfortu. Przy około 2 minucie palenia ujrzałem zwykły meteor w okolicach między wschodem, a południem na wysokości trzech dłoni od widnokregu (horyzontu). Lecz to tylko wstęp do dalszych zdarzeń.

Otóż chciałbym wam opisać coś co nie daje mi spokoju jest poniedzialek minęły dwa dni odkąd obserwuję codziennie niebo po 3h-4h między 23-3, żeby udowodnić sobie, że to musiały być ptaki, lecz na nic to się zdało dlatego pisze do was, gdyż jesteście jedynymi osobami, którego by mi uwierzyły, a przynajmniej sami próbowali analizować co to mogło być.
Dosłownie 2-3 sekundy po ujrzeniu tego meteoru, poczułem wielkie zaniepokojenie, gdy ujrzałem dziwne światła na wysokości dwóch dłoni od widnokregu, około wschodu.

Dosłownie zaparło mi dech w piersi i powiedziałem co jest kur... . Między chmurami przelatywały obiekty jeden za drugim jakby kule, zostawiajace lekka smuge. Były w tym momencie koloru zielonego takiego samego jak tworzy zorza polarna, ale nie były jaskrawe dawały delikatne światło jak te lampki fluidowe. Działo się to cholernie szybko, tam straciłem z nimi kontakt nagle obiektu te zazwróciły. Wyłoniły się z chmur i pędzily w kierunku południa obniżając swój pułap. Wtedy zobaczyłem, że jest to coś nadzwyczajnego trzy kule mające jeszcze ten kolor zielonkawy tworzyły grot przy czym dwa tylne ramiona grotu wciąż wymienialy się miejscami, za nimi w odstępie na oko 3 palców leciało 4-5 takich samych obiektów, ale tworzyły symetryczny łuk (parabole), ktorej brzuch był wypukły ku ogonowi formacji. Nie jestem w stanie stwierdzic ile ich było dokładnie dlatego mówię 4-5 cholernie szybko to się działo, a ja skupialem uwagę bardziej na tym grocie, gdyż obiawialem się, że poleci w moją stronę.

Gdy obiekty te dolatywaly już do okolic poludniowego-wschodu zrobiły się krwisto czerwone! Po czym nagle jakby (podnosząc dzioby statków powietrznych i lecąc do góry nogami- takby ten manewr wykonały wojskowe samoloty) pedzily znów w kierunku wschodu utrzymując cały czas ta sama formację grot i łuk i do cholery jasnej! caly czas w tym grocie dwie boczne kule wymienialy się miejscami i znów zaczęły wszystkie obiekty robić zielonkawe i znikły znikły chmurach Ale już z nich nie wyleciały.

Mogłem to nagrać smartfonem, ale wiedziałem, że to się nie uda. Po pierwsze trwało to bardzo szybko 15-20 sekund max, po drugie zdawałem sobie sprawę, że nie dam rady uwiecznić tego telefonem, gdyż wielokrotnie paląc papierosy ma dachu próbowałem uchwycić piękny księżyc albo lecące metoryty i wychodził efefkt dużo mniejszy niż potrafi dotrzeć człowiek gołym okiem.
Ps. Wiadomość dla redakcji proszę o nie udostępnianie moich danych osobowych wolę zostać anonimowy zdaje sobie sprawę jak ludzie traktują osoby które coś tam widziały.

/grafika z Archiwum FN/

I jeszcze jedna obserwacja dokonana tego samego dnia, czyli 15 lipca.

[...] Chciałbym podzielić się z Państwem obserwacją jaką dokonałem w dniu 15 lipca 2918 w miejscowości Kiełczów. Około godziny 22:00, zauważyłem na niebie lecący punkt. Punkt zatrzymał się nad okolicznym polem i zaczął świecić mocnym białym światłem. To światło pulsowało. Po 1 minucie, biała kula poleciała w tym samym kierunku skąd przyleciała. Światło zgasło były tylko kolorowe słabo widoczne światła. Zrobiłem zdjęcie tej kuli. Może jest to dron, ale nic nie słyszałem, a obiekt świecił tak, że mnie raził. Jego światło pulsowało!

Może ktoś z okolic Wrocławia, Kiełczowa, Kiełczówka to widział. [...]

[...] Witam. Pisałam już do Państwa kiedyś w sprawie swoich przeczuć. Dziś chcę jednak powiedzieć o swoim wspomnieniu dzieciństwa, które wróciło do mnie niedawno, oraz o pewnej dziwnej historii rodzinnej.

 Zacznijmy od wspomnienia. Był to rok chyba 1997, więc miałam niecałe 6 lat, ale wszystko pamiętam wyraźnie. Szłam wtedy z mamą i bratem po tatę do pracy. Przechodziliśmy obok sporego skweru, kiedy pomiędzy drzewami zauważyłam sześć czerwonych świateł tworzących sześciokąt. Wskazałam go palcem i zapytałam czy to samolot, a mama popatrzyła w tamtą stronę i usłyszałam tylko jak głośno wdycha powietrze. Staliśmy tak przez dłuższą chwilę wpatrując się w tamto miejsce, a chwilę później mama dziwnym (jakby wypranym z uczuć) głosem powiedziała, że nie powinniśmy się tym interesować i musimy iść dalej. Ruszyła do przodu, a ja jeszcze chwilę patrzyłam w tamtą stronę i zdążyłam zaobserwować, jak obiekt rozpływa się w powietrzu. Wracając do domu we czwórkę, nie zaobserwowaliśmy już nic dziwnego.

Kiedy pytałam mamę, czy coś pamięta z tamtej nocy, odpowiedziała, że nie. Brat pamięta tylko czerwone światła i strach. Do tej pory myśleliśmy, że to sen, ale na to wygląda, że byliśmy w błędzie.

 Jakieś 13 lat później w naszym domu zaczęły dziać się rzeczy niewytłumaczalne. Ważne dla historii, jest to, że w sypialni rodziców jest wejście na strych. Zaczęło się od tego, że pewnego wieczoru babcia, stojąc w kuchni, usłyszała odgłos otwierania drzwi do domu, a potem drzwi prowadzących z wiatrołapu do salonu.

Myślała, że to mój brat, ale gdy weszła do salonu, nie zastała tam nikogo. Od tamtej pory zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Ucierpiał zwłaszcza mój tata. W nocy, gdy spał, jakaś czarna postać siadała na nim i dusiła go. Sama wielokrotnie słyszałam i widziałam, jak ojciec przez sen wyrywał się jej i wrzeszczał. W końcu zaczęliśmy spać wszyscy razem. Pewnego razu przebudziłam się w środku nocy i zobaczyłam jak coś czarnego pełznie przez pokój od strony wejścia na strych i siada okrakiem na klatce piersiowej mojego taty. Miało cztery dugie i chude kończyny przymocowane do tułowia, chyba nie miało głowy. Cała sylwetka spowita była jakby czarną mgłą.

Gdy zobaczyłam, co robi zerwałam się na równe nogi, a istota zniknęła. Rano opowiedziałam tacie, co widziałam, a on potwierdził, że we śnie widuje to samo. Od tamtej pory zaczęliśmy spać przy zapalonym świetle, bałam się sama iść do sypialni mimo, że wtedy miałam już skończone 18 lat. Mama chodziła do kościoła po wodę święconą. Codziennie ustawiała odkręcony słoiczek przy wejściu na strych, kilka razy rano zastaliśmy wodę rozlaną na podłodze. Wiele razy licho przewracało też poświęcone obrazki ustawione przy drzwiach. Szukaliśmy pomocy w Kościele. Wikary przyszedł i poświęcił wszystkie kąty domu, podziałało przez tydzień.

Na następnej wizycie na plebanii dowiedzieliśmy się, że trzeba wezwać księdza egzorcystę, a najbliższy jest bardzo zapracowany. Wszyscy już byliśmy wtedy na krawędzi załamania, mój najmłodszy, wtedy dziesięcioletni brat płakał co noc, nie chciał spać bez mamy. Drugi- dwa lata ode mnie młodszy- robił wszystko, żeby jak najkrócej przebywać w domu, gdyby mógł, spałby u kolegów. Ja bałam się wracać do domu ze szkoły. Cała sytuacja trawała około 2 miesiące, nie wiem, co sprawiło, że ustała. Od tamtej pory nic szczególnego się nie działo, oprócz sporadycznych odgłosów kroków na strychu.

 Odkąd pamiętam, bałam się chodzić na strych po zmroku mimo, że w dzień było to moje ulubione miejsce. Od tamtego zdarzenia boję sie tam pójść sama nawet w dzień mimo, że już trochę mam lat. Cały czas czuję na sobie czyjś wzrok, czuję też czyjąś obecność w jednym miejscu, w rogu pomieszczenia. Do tej pory nie wiemy dokładnie, co to była za siła.

 Z góry dziękuję za poświęcenie czasu na przeczytanie mojej wiadomości i pozdrawiam. 

[...] Jestem bardzo wdzięczny za Wasz wkład w próbę poznania działania mechanizmów świata. Zrelacjonuję w skrócie moje doświadczenie życia, może się przyda. Przez pierwsze lata życia (podobno od kiedy miałem 2 lata) miałem w/g lekarzy stany lękowe, lecz żaden z nich nie był w stanie podać ich przyczyny. Polegały one na tym, że czasami po obudzeniu się biegałem i krzyczałem jak szalony. Z mojej perspektywy 90% tych sytuacji wyglądało następująco :

jest polana obok lasu, na niej domek/przyczepa kempingowa (dokładnie nie pamietam). Obok stoi stół przy którym siedzę, na przeciwko mnie siedzi dziewczynka i o czymś rozmawiamy. Po rozmowie wstaje od stołu, odchodzę w kierunku dziur w polanie, które wyglądają jak betonowe kręgi do budowy studni. Następnie wskakuje do jednej z dziur i zaczynam spadać, co chwilę zajmuje, aby widząc już świat z perspektywy kamery stojącej w pokoju gdzie śpi moje dziecięce ciało zobaczyć jak jedno ciało wpada w drugie. W tym momencie budzę się jako dziecko totalnie przerażone, biegam i krzyczę.

Z wiekiem sytuacja zaczeła się modyfikować. Rozpoczął się czas widzenia. Wydaje mi się że miałem ok 9,10 lat). Widziałem kilka razy coś co dziś nazwał bym aurą, latającą jasną kulę, siebie z jakby zewnętrznych kamer, pierwszy raz wychodziłem z ciała. Podejrzewam, że przez to że były to miłe wspomnienia ( w porównaniu z tym co miało nastąpić) że niewiele z nich pamiętam, ale nie wiem tak naprawdę. A to co miało nastąpić trwało od ok 11 do 25 roku życia, z przewagą bycia nastolatkiem.

Dzisiaj wiem, że po prostu często wychodziłem z ciała, ale w naszej kulturze nikt nas o takich rzeczach nie uczył więc wychowywany jak normalny człowiek zachodu, myślałem że jestem chory i sam się zgłaszałem do psychiatrów i psychologów, jednak żaden z nich nie mial pojęcia co mi jest, co doprowadziło mnie w wieku 27 lat do egzorcysty. Po tej wizycie zrozumiałem, że nikt nic nie wie i pora porzucić szukanie pomocy na zewnątrz i czas spojrzeć wewnątrz.
Wychodzenie z ciała kiedy się nie wie o co chodzi i jest się przerażonym dzieckiem w moim przypadku owocowało tym, że większość nocy swojego życia spędziłem bojąc się zasnąć, stojąc i kręcąc się w kółko bojąc się tego co jest za mną, trzymając różne akcesoria do obrony w sypialni. Poza stresem w "normalnym" życiu sprawia to niezaliczanie porannych zajęć w szkole i na studiach, wiecznym niewyspaniem itp.

Piszę ten fragment nie po to by wyrzucić żal, tylko żeby ludzie którzy mają dzieci wychodzące z ciał wiedzieli i dali im jakieś wskazówki, żeby nie cierpiały a nie wysyłali do lekarzy lub bagatelizowali.
Jednym ze światów do których się trafia po drodze do lub z ciała jest świat wyobraźni (tak mi się wydaje, ponieważ żadne rzeczy które się w nim zdarzyły nie miały nigdy wpływu na życe tu), który w doznawaniu go niczym nie różni się od "rzeczywistoci"(posiadanie osobowości, tok myślowy, bodźce i upływ czasu są normalne), różni się tym, że spełnia twoje oczekiwania (jak świadomy sen), więc jak jesteś przerażonym dzieckiem to przeżywasz prawdziwy koszmar, gdyż ze strachu powstają straszne rzeczy które przeżywa się totalnie realistycznie.

Np. mam ok 17 lat, w tym wieku znam już mechanizm: czuje że w nocy będę miał paraliż, ale znam jakieś sposoby żeby przeczekać, może nawet szybko się "obudzić". Po wyjściu z ciała (niestety nie wiem wtedy, że jestem poza ciałem i nie mając już ciała muszę się nauczyć inaczej poruszać, tylko wydaje mi się że "jakieś złe siły" mną motają i rzucają po pokoju jak w egzorcyscie:). Później następuje kolejny etap (wizje lub inne światy) z których czasami przechodziłem do świadomego snu. Tej nocy właśnie na świadomym śnieniu się skończyło. Wstaje zmęczony i spocony z łóżka (przy wychodznieu z ciała moje fizyczne ciało potrafiło się bardzo rozgrzać) i idę do kuchni, otwieram lodówkę i wyjmuje zimną wodę, piję i nagle połowa mojego ciała zostaje sparaliżowana (przeżyłem to kiedyś na żywo przy mocnym porażniu prądem). Leże przestraszony na podłodzę w kuchni, przybiega moja mama, ma szaleństwo w oczach, wydaje dziwne dzwięki i jak zwierz czteronożny, na czworakach zaczyna mnie gryźć i zjadać żywcem. z czego wszystkie doznania fizyczne i psychiczne są totalnie ralistyczne. Chwilę później budze sie w łóżku. Bywały sytuacje które się jakby zapętlały czasoprzestrzennie i powtarzały jak w dniu świastaka (na szczęscie nie cały dzien tylko kilkanaście minut na oko), ale doprowadza to do sytuacji kiedy codzienna niepewność w rozróżnieniu tego co naprawdę od reszty jest stresujące, aż w końcu staje się bez znaczenia i się dostaje depresji:)

Dlatego proszę jeżeli jesteście w stanie coś przekazać rodzicom takich dzieci żeby się nie męczyły i później nie żałowały. Całe życie błagałem dzień w dzień żeby koszmar się skończył i była to super psychodeliczna przeprawa i skończyło się i teraz żałuję. Miałem możliwość wychodzenia z ciała i zwiedzania innych światów i tego świata z innych perspektyw a brak edukacji w tej kwesti i strach spowodoały że cierpiałem i bałem się zamiast sie uczyc , i uwsteczniałem zamiast rozwijać. Teraz mimo prób i chęci jestem chwilowo uwięzioiny w moim robociku. Dużo o tym napisałem, ale naprawdę jak bym mógł chcialbym oszczedzić innym takim cierpienia.

Żeby już nie przedłużać w skrócie:
światy które odwiedziłem:
1.świat snu
a)"tradycyjny" sen + świadomy (świat ten sam)
b)sny opierające się na poszczególnych zmysłach
c)sny niebieskie - w tym kolorze śniły mi się rzeczy z przyszłości, warto zaznaczyć że nie były to nigdy ważne światowe wydarzenia, ani nawet własne bardzo istotne momenty, tylko fragmenty zazwyczaj życia codziennego.
Z własnego badania tego zjawiska wiem, że nie sposób jest zmienić toku wydarzeń niezależnie od podjętych prób, albo po prostu ja nie potrafię.
d)udawana rzeczywistość (w moim przypadku zawsze okrutna, ale pewnie nie musi taka być dla innych)
2. Poza ciałem:
a)bez ciała w tym świecie ze świadomością sytuacji, z emocjami
b)bez ciała w tym świecie z poczuciem pastelowej ciepłej miłości bez specjalnej woli powrotu do ciała
c) srebrna siatka w czarnej przestrzeni z kulami na łączeniach siatki, bez poczucia istanienia, bez czasu, bez wspomnień, bez niczego jakkolwiek trudno to opisać.
d)świat z którego się wskakuje tutaj (polana z wizji w dzieciństwie)
e)i rózne dziwne które nie wiem jak skategoryzować i opisać, jakby krótkie wystrzały z ciała podczas medytacji.
3.na jawie:
[to mozecie pominąć w czytaniu bo nie wiem czy będe w stanie to wyjaśnić] pisze o tym bo dzieje się w to rzeczywistośći w której przebywamy i może kiedyś się przyda.
Jest to rzecz trudna do opisania, przez co pewne trudna do zrozumienia, ale może kiedyś się spotkaliście lub spotkacie z czyms takim. Nazywam to dniem ze snem. Mechanizm jest taki;
w ciągu jednego dnia przewija się przeze mnie jeden sen chronologicznie, sen który znam, ale którego nie pamiętam, który widze nie widząc go. Nie chce żeby brzmiało to jakoś mistycznie, albo dziwnie, jest to tylko opis bodzca trudnego do opisania. Mam uczucie że dzień idzie chronologicznie do snu który kiedyś miałem. kilkadziesiat razy takiego dnia sytuacja, dzwięk, obraz, myśl czy cokolwiek co można pewnie ograniczyć do nazwy bodziec wyzwala we mnie (jakby przenosi mnie na chwile, uczucie podobne jak kiedy nagle przypomnisz sobie że ziemniaki są na ogniu jak jesteś już w daleko od domu, tyle że bez strachu, chodzi o ten moment przeniesienia kiedy widzisz w wyobrazni garnek na ogniu jak widziałes go po raz ostatni który wyskakuje nagle zasłaniając aktualnie obserwowaną rzeczywistość) widzenie kawałka snu, który wiem że widzę i poznaje ale naprawdę go nie widzę i nie pamiętam. Wiem tylko że jest chronologicznie i na miejscu
Podejrzewam, że nikt nie wie gdzie, ani czym jest i o co chodzi tak naprawdę, ale łącząc doświadczenia może dojdziemy chociaż do poznania mechanizmu, dlatego chętnie odpowiem wszelkie na pytania.
Nie bierzcie za pewnik co u mnie wystepowało w jakim wieku co do roku, gdyż nie jestem 100% pewien. Na pewno w pierwszych latach życia była polana, pózniej wychodzenie. Światy podzieliłem jak mi się wydaje, bo jak jest nie wiem. Jako kryterium przyjąłem mocno wyczuwalną róznicę w jakości doświadczenia

Dziękuje że szukacie odpowiedzi
życzę Wam wszystkiego co dla Was najlepsze
[dane do wiad. FN]

[...] Witam wszystkich przeglądających "Nautilusa" Chcę przedstawić swoją historię sprzed wielu, wielu lat (gdzieś z początku lat 80-tych. Uczyłem się w Technikum odległego o około 98 km od miejscowości, w której mieszkałem z rodzicami i przyjechałem do domu rodzinnego na ferie zimowe.

Będąc tam w szkole "zakochałem się w dziewczynie" Byłem wtedy chyba w 3 klasie (ona nawet mnie nie zauważała). Pewnej nocy bardzo chciałem ją zobaczyć. Zacząłem mocno o niej myśleć i myśleć. Po pewnym czasie skod przymkniętych powiek zaczęły napływać w moim kierunku "kręgi" energii na tle gwiazd. Zobaczyłem wtedy jej dom. Przez kilka lat myślałem, że to przewidzenia, ale będąc w wojsku w Szczecinie spotkałem w pociągu Leszka Szumana (autor "Życie po śmierci". On potwierdził, że coś takiego (widzenie na odległość) istnieje. Teraz wiem, że mam kolor radiestezyjny INDYGO i potrafię różczką znaleść źródło wody. Potrafię też (oczywiście po ćwiczeniach) przy użyciu wahadełka odczytywać zadawane przez innych odpowiedzi na pytania dotyczące przyszłości.
Pozdrawiam [...]

/poniżej zdj. Leszka Szumana - Archiwum FN/

/okładka jego najsłynniejszej książki - Archiwum FN/

[...] Witam wszystkich, To moja historia sprzed prawie 10 lat. Poznałem wspaniałą dziewczynę, w której się zakochałem (teraz jesteśmy ze sobą) na początku spotykaliśmy się tylko w weekendy. Chcieliśmy być razem ale wychodziło inaczej. Zaczęliśmy z tego pragnienia rozmawiać ze sobą telepatycznie i przesyłaliśmy sobie nawet spakowane informacje (jak w zip lub rar). Na początku wydawało mi się, że to mi się tylko wydaje, ale skonsultowałem to ze swoją polówka i potwierdziły się moje przypuszczenia, że to działo się naprawdę. Gdy zamieszkaliśmy razem to już się nie powtórzyło. Pozdrawiam [...]

Ostatnio mieliśmy w XXI PIĘTRZE historię o diable... dostaliśmy kolejną, którą publikujemy poniżej.

[...]  Opowiadała moja nieżyjąca już Mama. W 1940 roku rodzina mojej Mamy czyli moi dziadkowie, wujkowie i ciocie zostali zesłani na Sybir pierwszym transportem /było to w styczniu 1940 r/. Panował niewyobrażalny głód. Spotkali tam również innych Polaków i między innymi kobietę z gromadką małych dzieci. Ojciec tych dzieci a mąż tej kobiety brał udział w kampanii wrześniowej i nie było od niego żadnej wiadomości.

Trudno było samotnej matce wyżywić gromadkę dzieci, nikt oprócz niej nie mógł troszczyć się o jej dzieci. Zdesperowana kobieta podjęła dramatyczną decyzję - postanowiła popełnić samobójstwo , myślała że jak jej już nie będzie dzieci zostaną oddane do domu dziecka i w tym domu dziecka przynajmniej raz dziennie dostaną jakiś posiłek. Poszła więc do kołchozowej stodoły, zrobiła pętlę ze sznura, przewiesiła pętlę przez belkę, ale pomyślała że jeszcze przed śmiercią pomodli się , by Pan Bóg wybaczył jej ten grzech, ponieważ nie widzi wyjścia z tej trudnej sytuacji - nie może już znieść płaczu głodnych dzieci. Uklękła więc w tej stodole i zaczęła mówić pacierz. Nagle w tej pętli ze sznura ukazał się jej diabeł - z rogami, kopytami, ogonem , był wielkości kota i tak cieszył się , machał rękami, ogonem, cieszył się że zaraz dostanie duszę. Tak zachowanie diabełka wytłumaczyła sobie ta kobieta. Jak ona to zobaczyła, jak wyskoczyła z tej stodoły, nawet nie obejrzała sie za siebie. Nigdy już nie myślała o samobójstwie. Nie wiem czy cała rodzina tej kobiety przeżyli zesłanie , ponieważ moja Mama ze swoją rodziną została przewieziona w okolice Krasnojarska [...]