[...] Droga FN! Bardzo chętnie czytam Wasz portal i pamiętam, jak kiedyś poruszyliście temat dziwnych wizji, które mieli ludzie mordujących swoich bliskich. Wtedy napisaliście o tym, że to może mieć związek z opętaniami demonicznymi. Oficjalnie oczywiście jest to wyjaśnianie tak, że taka osoba miała atak schizofrenii. Ja jednak musze opisać historię, której byłem świadkiem, a która dotyczyła mojego sąsiada, którego dobrze znałem. Miało to miejsce w 1985 roku. Miał na imię Krzysiek. W wieku 20 lat o mało nie zamordował własnej matki uderzając ją w głowę różnymi przedmiotami. Interweniowała policja, trafił do szpitala psychiatrycznego, a potem popełnił samobójstwo. Piszę o tym tragicznym wydarzeniu dlatego, że on tłumaczył to tak, że twarz matki zmieniła się w demona, który się z niego śmiał i zachęcał do tego, aby go uderzyć. Pamiętam, że bardzo się wtedy dziwiłem i przez myśl mi przeszło, że być może ten biedny człowiek został opętany przez jakąś niewidzialną i złą istotę. Kto wie, czy nie macie racji?

Jestem na Waszym pokładzie praktycznie każdego dnia i to też wielokrotnie, robicie świetną robotę. Oby tak dalej!

Pozdrawiam

[dane do wiad. FN}

Pięknie dziękujemy za tę historię i ciepłe słowa. Od wielu lat nie mamy wątpliwości, że niewidzialne zło ze „świata duchowych istot” jest odpowiedzialne za wiele dramatów, w tym morderstw. Tak się składa, że właśnie w momencie pisania tego komentarza (29 czerwca 2017 – przyp. FN) ukazała się dramatyczna informacja o wydarzeniach w Elblągu w serwisie www.elblag24.pl

Wiadomość ten wychwycił nasz monitoring mediów.

Prosimy zwrócić uwagę na to, co mówił policji morderca.

http://www.elblag24.pl/93992-zabil-matke-ale-do-wiezienia-nie-pojdzie-taka-decyzje-podjeli-biegli.html

Czytelnicy serwisu FN bardzo często opisują swoje sny, które wydały im się z jakiegoś powodu ciekawe. Część z nich zawiera wizje dotyczące czegoś, co dopiero ma się wydarzyć i co ma być związane z przeróżnymi kataklizmami naturalnymi (powodzie, trzęsienia ziemi itp.), a także konfliktami zbrojnymi, które w snach przetaczają się przez nasz kontynent. Opisy oczywiście zachowujemy w naszym archiwum i staramy się weryfikować i zaznaczać te, które okazały się przynajmniej w przybliżeniu prawdziwe.

Poniżej kilka takich opisów, które publikujemy w dziale XXI PIĘTRO przed przekazaniem ich do odpowiedniego katalogu w naszym cyfrowym archiwum FN. Na początek wizja potopu, którą we śnie miał nasz czytelnik z Gdańska.

Witam .
Pisze na gorąco . Dzisiaj śnił się mi sen lub wizja o wielkiej wodzie . Mieszkam w Gdańsku dzielnica Oliwa . Zaczęło się to mniej więcej tak . Był wieczór , dziwny i nie słyszany wcześniej dźwięk dochodził z za okna , było to coś w rodzaju ciągłego szumu , choć nie tak głośnego jak podczas burzy . Wyjrzałem przez okno i zobaczyłem szybko przybierającą wodę , nadchodziła ona od strony wzgórz morenowych ( zachód ) a nie od strony morza ( wschód ) . Ostatecznie jej poziom ustalił się bardzo szybko do wysokości parapetu na parterze i zaczą opadać . Po ustąpieniu wody zorganizowałem odpompowanie piwnic za pomocą pompy spalinowej ( prądu nie było ) którą musiałem wy nurkować z piwnicy zalanej po sufit . nie jest to pierwszy sen/wizja wielkiej wody . rok temu wielka woda przelała się przez wzgórza morenowe , ale w innym miejscu . Na szczycie wzniesienia na którym mam działkę było wiele osób które uciekły przed wielką wodą z niżej położonych miejsc . Trwało to dość długo , bo ludzie byli juz na krawędzi wytrzymałości . W końcu poziom się zaczą obniżać i ktoś wyraził chęć udania się do urzędu gminy po pomoc i informacje " co dalej ? " , Pamiętam że zadałem mu pytanie " po co ? przecież tam już nic nie ma .... a najważniejsze jest żeby się zorganizować , tu i teraz ... " . Urząd Gminy znajduje się 100 m niżej , według mojej wizji był około 80 m pod powierzchnią wody . Może to tylko sen , ale może wizja i co wtedy !! . Pozdrawiam Jarek z Gdańska .  

I kolejne, bardzo smutne wizje, które we śnie zobaczyli nasi czytelnicy serwisu FN. I znowu pojawia się w nich "wielka fala".

[...] Zjawiskami paranormalnymi interesuję się od dzieciństwa, na swoim koncie miałem różne historie. Wiele razy zdarzało mi się, że miałem sny, które były bardzo realistyczne i zapadające w pamięć na długi czas. W dzieciństwie miałem również zdolności słyszenia zdań innych zanim oni je wypowiedzieli. Chciałbym przytoczyć ciekawy sen, który miałem w nocy 9 lipca 2006 roku (dodam, że wtedy jeszcze nie interesowałem się rokiem 2012 i podobnymi wydarzeniami związanymi z końcem świata). Otóż znajdowałem się w swoim mieszkaniu razem z rodzicami, na dworze powoli zachodziło słońce - porę roku określiłbym na jesień (widać było miejscami powoli schnące liście na drzewach, nie było też zimno na dworze ). Sąsiadka będąc u nas w domu powiedziała, że za 15min uderzy wielka fala. Mama natomiast mówiła, że fala będzie bardzo ciepła i duża. Nie wiem dlaczego, ale dostaliśmy jakieś 2-3m "słomki", które niby mogą nam pomóc, ale nie wiedziałem w jaki sposób mamy je użyć. Następnie udałem się na strych domu, z którego patrzyłem na oddalony na zachód pagórek, gdzie ujrzałem ogromne, czerwono-pomarańczowe słońce w kształcie serca. Słychać było narastający szum zza pagórka, po chwili ujrzałem ogromną falę wodną, która mknęła w naszym kierunku - niszczyła wszystko, co popadnie. Spanikowałem i zacząłem biec na drugi koniec strychu, po chwili poczułem ogromne pchnięcie, jeszcze większy odgłos szumu i upadając straciłem przytomność. Na tym sen się skończył, lecz utkwił mi na dobre w pamięci.
 
Pozdrawiam

To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: Dwa sny o wielkiej wodzie / tsunami - próba umiejscowienia w czasie rzeczywistym

Witam serdecznie,

Chciałbym podzielić się z Wami dwoma moimi snami, które miały miejsce w ostatnim okresie. Niestety bardzo żałuję, że nie podzieliłem się nimi z Wami na bieżąco, ponieważ zarówno dokładna ich data, jak i przede wszystkim ich szczegóły nie uległy by zamazaniu. Postaram się jednak przekazać Wam wszystko to, co udało mi się zapamiętać.

Pierwszy sen miał miejsce kilka miesięcy temu (pewnie gdzieś na początku tego roku), drugi kilka tygodni temu. Oba był wielkiej wodzie/tsunami jakkolwiek to nazwać. Dopiero nie tak dawno zaintrygowało mnie to, że choć czas między nimi był znaczny i opisują wydarzenia pozornie od siebie niezależne, mogą mieć wspólne elementy w czasie rzeczywistym (jeżeli oczywiście miałby się - nie daj Bóg - spełnić).

Pierwszy z nich wyglądał następująco. Znajduję się w dość małym pokoju.
Mimo jego rozmiaru było w nim dość jasno, ściany miały jasny kolor.
Stałem przy oknie, które było wąskie, ale długie w pionie (niemal do samej podłogi). Pokój był dość pusty, a po lewej stronie znajdowały się drzwi (były zamknięte lub lekko uchylone). We śnie zdawałem sobie sprawę, że nie jest to mój pokój i że znajduję się tam tymczasowo, że jestem tam na wakacjach, wypoczynkowo. Patrząc przez okno widziałem ocean. Co istotne, było to ocean, nie morze czy inny zbiornik wodny - we śnie miałem świadomość, że jest to ocean. Woda była dość blisko budynku, w którym się znajdowałem, dość nisko w dole (co mogło sugerować, że pokój był na wysokim piętrze, a sam budynek praktycznie nad oceanem).
Rozmawiałem z kimś przez te drzwi, prawdopodobnie z ojcem. W pewnym momencie rozmawialiśmy o tym, że ocean zaczyna się robić niespokojny, fale stawały się coraz większe. Po pewnym czasie ja bądź mój rozmówca zaczął się coraz bardziej niepokoić (teraz właśnie nie pamiętam, kto), a drugi z nas uspokajał, że nic się nie stanie i że można się czuć bezpiecznie. Nagle fala podniosła się bardzo wysoko i zmierzała z impetem wprost w moje okno. Poczułem ogromny strach i na moment przed uderzeniem odskoczyłem w lewo pod ścianę, pomiędzy drzwi a okno.
Obudziłem się w na setne sekundy przed uderzeniem.

Co istotne, jakiś czas po tym śnie rodzina wpadła na pomysł, by pojechać na zagraniczne wakacje na Wyspy Kanaryjskie. Nigdy nie jeździliśmy razem za granicę na wakacje, zwykle nad nasze morze lub Mazury. To właściwie będą moje pierwsze wakacje w takim miejscu. Zaznaczę, że nie miałem wpływu na to gdzie pojedziemy, nie rozmawiałem z nimi na ten temat, nie sugerowałem, przystałem na to, gdy załatwianie wakacji było już w toku.
Gdy wszystko było dograne ojciec pokazał mi hotel. Okazuje się, że jest nad samym oceanem, i choć jest dość niski, to znajduję się na wysokim klifie. Będę tam od 20-27 sierpnia.

Drugi sen, który miał miejsce kilka tygodni temu był nieco bardziej rozbudowany przez co nie pamiętam go już tak dobrze. Był dość chaotyczny, nie pamiętam początku. Wydarzenia miały miejsce gdzieś na łonie natury, w otoczeniu lasów, nizinnych terenów, dużo zieleni, stawy, jeziorka. Wydarzenia rozgrywały się w jakiejś chatce, drewnianej, dość dużej, z piętrem. Było sporo ludzi, jakaś impreza czy coś w tym rodzaju.
Nagle wdarła się tam woda, kompletny chaos, rozpacz, próby walki z żywiołem w tym domku. Kiedy było już po wszystkim, usłyszałem jak ktoś mówi (chyba w wywiadzie w mediach), że ubierze koszulkę z nazwiskiem tego co tam umarł, na jego cześć. Zdałem sobie sprawę, że zginął tam chyba jakiś piłkarz, czy inny sportowiec. Sam byłem połowicznie obserwatorem tych wydarzeń, a połowicznie sam w nich uczestniczyłem, ale żywioł był dla mnie bardziej łaskawy, być może miałem więcej szczęścia.
Potem pojawił się inny flesz, w którym z lotu ptaka widziałem grupkę biegaczy, w strojach sportowych, jakby maraton czy coś podobnego. Wokół było sporo drzew (jakby las), ale oni biegli po drodze asfaltowej. Było szarawo, późniejsza pora. Nagle za nimi pojawiła się woda, fala nie była wysoka i szybka, ale stanowiła dla nich zagrożenie, poza tym wciąż jej przybywało. Zaczęli uciekać w popłochu, dobiegali już właściwie do małego stadionu (widziałem jedną trybunkę), ludzie także zaczęli uciekać. Jakaś tenisistka (dziwne..) w ucieczce przed falą wsiadła do prywatnego helikoptera. Nie wiem jak to się skończyło, jakie były straty. Potem przeżyłem to wydarzenie ponownie, wracając do wydarzeń z domku. O ile wtedy byłem zaskoczony, teraz wiedziałem co się stanie, zebrałem kilku ludzi i uciekłem z tamtego miejsca. Wiedziałem, gdzie mam biec, gdzie będę bezpieczny. Schronieniem miał okazać się dach innego domku, który pozornie nie dawał żadnych szans na przetrwanie. Kiedy dobiegaliśmy do tego drugiego domku, fala była już za nami. Część innych ludzi biegła za nami, jednak nie zdążyli. Nam się udało. Kiedy zebraliśmy się na dachu, a woda się uspokoiła, widok był przytłaczający, bardzo przygnębiający. Wszystko było praktycznie zrównane z ziemią tak bardzo, że dokładnie widoczna była linia horyzontu. Nagle zrobiło się bardzo pusto. Było też całkiem widno (co przeczy wątkowi o uczestnikach biegu). Potem w migawce zobaczyłem jeszcze przyczynę całego zdarzenia - trzesięnie ziemii na zbiorniku wodnym. Co wydało mi się bez sensu, zbiornik ten nie był oceanem czy morzem. Kiedy to się zaczęło ciemne niebo wskazywało na późniejszą porę lub wydarzenia miały miejsce przed świtem.

Jak to się ma do rzeczywistości. Dopiero wczoraj dowiedziałem się, że są jakieś Mistrzostwa Lekkoatletyczne. Nie interesuję się tym, a dowiedziałem się o nich po niespodziewanym zwycięstwie Polaka w bodaj rzucie młotem. Czyżby ten sen opisuje jakąś katastrofę naturalną właśnie podczas tych mistrzostw? Zastanawiające jest też to, że pierwszy sen, który skojarzyłem z moim zagranicznym wyjazdem zbiega się z tymi mistrzostwami. Kiedy te sny miały miejsce nie wiedziałem ani o wyjeździe, ani o mistrzostwach lekkoatletycznych. Zastanawiające.

Dziękuję za przeczytanie.
Pozdrawiam Fundację.
Szymon (moje dane tylko dla Waszej wiadomości).

To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: Wysoka woda na granicy Warmii i Mazur.

Kilka dni temu przeczytałam, że wiele osób śni o wielkiej wodzie. Wtedy przypomniałam sobie, że taki sen ja również miałam chyba na  początku miesiąca. O nim powiedziałam tylko synowi. Na stałe mieszkam na pograniczu Warmii i Mazur (czasowo przebywam w Warszawie).
We śnie byłam w swojej miejscowości na II piętrze  Pałacu (od strony południowej), który się tam znajduje. W pewnym momencie niebo stało się ciemne, wzmógł się wiatr, biły pioruny i widziałam błyskawice. Woda sięgała II pietra ( to  mogło być 6 -7 m. wody. Od strony północnej automatycznie  o ok. 2 m. wyżej (strona północna jest niżej położona).  Widok był przerażający. Ja w tym pałacu (ze mną były  jeszcze jakieś osoby - być może rodzina.) czułam się bezpiecznie. Po jakimś czasie wszystko ucichło, wody opadły, pozostał tylko ślad na murze dokąd woda sięgała.
Z poważaniem
Eugenia W.

Zdarzają się sny, w których czytelnicy serwisu widzą konkretne miejsca, choć nie potrafią właściwie umiejscowić takiego wydarzenia w czasie. Tym razem chodzi o Manhatan w Nowym Jorku.

Droga FN,

[...] od sierpnia 2016 mieszkam w NYC. Mniej więcej w styczniu 2017 zacząłem mieć wyraźne sny o tym, że Manhatan będzie zalany. Widziałem budynki zanurzone w wodzie, na dachach stali ludzie i wołali pomocy. Nie potrafię tego wytłumaczyć inaczej niż tak, że Nowy Jork będzie zalany przez powódź. Mam przeczucie, że stanie się to do 2020 roku. [...]

Kolejny sen oprócz wizji potopu zawiera także mały "bonus" w postaci obiektu UFO nad Manhatanem.

To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: Sen odnosnie UFO nad manhatanem

Witam, nazywam sie Jakub ... (prosze o nie ujawnianie nazwiska), przeczytalem przed chwila, artykul z 14 pazdziernika, o ufo, nad manhatanem, otoz mieszkam w Nowym Jorku.I od pewnego czasu miewam strasznie dziwne sny, najpierw zwiazane z potopem, tj. snia mi sie fale rozne ktore widze w roznych miejsca jak ida w moja strone.
Ale ostatnio dokladnie z 13tego na 14tego mialem bardzo dziwny sen, otoz snilo mi sie, najpierw ze widzialem ufo na niebie, najpierw jeden obiekt, a potem 4, 5, snilo mi sie ze byl to wieczor, bylo juz ciemno, i patrzylem przez okno w niebo, i bylem w szoku, sen byl bardzo realistyczny, do tej pory go pamietam, bo z reguly szybko sie zapomina sny.Wiec we snie patrzac przez okno, widzialem 4,5 obiektow, podobnych do tego na pierwszym zdjeciu, potem, ten urywek snu sie urwal, i znowu stalem przy oknie patrzac na ulice, i zobaczylem setki ludzi idacych ulica, lecz nie wygladali oni jak ludzie, byli poubierani w kostiumy takie trudne do opisania, ci ludzie wydawali sie bardzo duzi, przynajmniej z 2,30m wzrostu mogli miec.Potem jak zaczeli przechodzic, szla za nimi nastepna grupa, ale tamci nastepni wygladali juz jak humanoidy (niewiem czy dobrze to okreslilem, mieli glowy jak banki, i taka blado szara skore, a niektorzy pastelowo zielona, ale tez blada,(i byli duzo nizsi, cos kolo 1,30-1,50 ale tez w takich kostiumach) nie byl to najmilszy sen.Rano gdy sie obudzilem czulem sie jakby wyrwany z innego swiata, tak bardzo niepewnie sie czulem.A i najwazniejsze ten sen ktory mi sie snil, to wszystko rozgrywalo sie w stanach (bo widzialem charakterystyczne budynki z dzielnicy na ktorej mieszkam, tj.Brooklyn) i dzisiaj gdy wszedlem na nautilusa, i przeczytalem ten artykul, ze taki obiekt byl widziany nad manhatanem w tym dniu, sklonilo mnie to do napisania maila do was. Chcialem odrazu zaznaczyc, ze nie posiadam telewizora w domu, poniewaz pracuje po 12, 13 godzin wiec nie mialbym czasu go ogladac, i niemoglem uslyszec nic o tym zdarzeniu, wiec nie moglo miec to wplywu na to co mi sie przysnilo.
 
Pozdrawiam Jakub!

Przyszedł czas na sen o wojnie. Opisów takich snów dostajemy sporo - do tej publikacji dołączamy jeden z ciekawszych. Zawiera zaskakująco precyzyjny opis przyszłych wydarzeń, które mają się zacząć od konfliktu z Koreą Północną.

To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: wojna - sen

Witam gorąco,

Jestem Waszym stałym czytelnikiem i wieloletnim sympatykiem.
Ostatnio dość często na waszych łamach pojawia się temat III wojny światowej dlatego też zdecydowałem się do Was napisać list, w którym pragnę opisać niepokojący sen jaki przyśnił mi się niedawno. Najbardziej przerażające w tym śnie było to, że był on cholernie realistyczny. Obudziłem się po nim z ogromnym niepokojem - niepokojem o to, że faktycznie może się to wszystko wydarzyć.
Nie chcę siać paniki ani pochopnie interpretować swoich odczuć, ale od dnia a właściwie nocy, kiedy przyśnił mi się ten koszmar, głowę zaprząta mi jedna myśl: że był to sen proroczy. Co więcej jeszcze 2 razy we śnie miałem nawiązanie do tego snu - nie chodzi o to, że śniła mi się znowu sama wojna - a śni mi się mój dawny przyjaciel, z którym nie mam już kontaktu - wyjechał z Polski kilkanaście lat temu do Kanady. W śnie tym ów kolega przyjeżdża do mojego rodzinnego miasta i opowiada mi na spotkaniu, że przyjeżdża do kraju właśnie z powodu proroczego snu - takiego jak mój - o III wojnie światowej - i że tutaj w kraju będzie bezpieczniejszy. Za kilka dni w śnie tym zaczyna się zawierucha.
Dało mi to wiele do myślenia - odczułem jakąś telepatyczną więź z dawno nie widzianym kolegą i skłaniam się ku stwierdzeniu, ze byc moze wielu ludzi na świecie ma takie sny i rzeczywiscie jest cos na rzeczy. Zaczynam się bać, że moj sen jest proroczy...

Sam opis wojny w moim koszmarze jest bardzo szczegółowy. Zaczyna się od konfliktu USA -Korea PN. Stany tak na prawdę chcą udeżyć na Chiny bo jest to ostani moment aby nie dac im wygrac gospodarczego wyscigu. Nie maja jednak podstaw ani poparcia miedzynarodowego. Dlatego prowokuja konflikt z Korea - ma pojsc o rakiety balistyczne z glowicami jadrowymi i ich proby. Rzekomo Korea odpali testowa rakiete ktora spadnie w Mongoli kolo Ulan Bator. Tak na prawde bedzie to rakieta amerykanska upozorowana na Koreanska. Stany ostrzelaja Koree z lotniskowcow a 3 dni pozniej wojska USA zajma Phenian. Niespodoba sie to Chinom , ktore potepia to na arenie miedzynarodowej - nie podejmujac jednak militarnych krokow. Wtedy USA chcac sprowokowac atak Chin udajac pomylke zbombarduja Chinski zaklad chemiczny przy granicy z Korea. Beda oficjalnie przepraszac, zwalac wine na blad danych z satelity, ktory wskazal cel w Chinach zamiast w Korei. Chiny jednak albo nie uwierza albo bedzie to bodziec do dzialania by pomoc Korei. Chinska flota zatopi wszystkie lotniskowce USA na morzu Chinsnkim z pomoca sil powietrznych. Wtedy zacznie sie prawdziwa wojna - na bron konwencjonalna - oba mocarstwa nie zdecyduja sie na atomowe uderzenie. Dzialania obejma cale Chiny. W USA bedzie spokojnie oprocz kilku zamachow terrorystycznych., do ktorych przyzana sie chinczycy i alkaida. Zamieszanie w Azji wykorzysta pakistan zajmujac duza czesc Indii. Europa jak zwykle apelowac bedzie o pokoj nie robiac nic. Dalej nie wiele pamietam bo za chwile sie budzilem- pamietam tylko ze zawieruche wykorzysta Turcja  ktora przywlaszczy armennie a rosja gruzje. OStatnie co pamietam to to, że Izrael udezy jednoczesnie na iran, egipt i syrie zalsaniajac sie rzekomymi wiadomosciami z wywiadu o planowanym ataku tych krajow na ziemie swieta. Tutaj uzyta zostanie bron atomowa. Rosja wkorczy do ukrainy nad morze czarne. Ukraina zostanie w trybie pilnym przyjeta do nato - nikt jej jednak nie pomoze. Niemcy i Rosja ponownie wkrocza do Polski. Tym razem jednak Wielka Brytania, Hiszpania i Włochy pomogą Polsce. Francja umyje ręce od jakiejkolwiek odpowiedzialności. Tutaj sie budze.

Pozdrawiam,
Kamil

Na koniec jeszcze jeden sen naszego kolegi z Projektu Messing, którego opis trafił na pokład okrętu Nautilus w ostatnich godzinach. Ciekawe, że dotyczy... całego kontynentu.

[...] Sen miałem 2 dni temu. Niesamowicie realny. To, że mam rozmaite predyspozycje to inna sprawa ale ów sen , tak realny , miałem pierwszy raz. Dodatkowo miał on przekaz. Nie był również kontynuacją myśli czy jakichkolwiek bodźców zewnętrznych, które mogłyby mieć wpływ na podświadomość. Ot, położyłem się spać i tyle. Zatem widziałem Australię, jakby z góry , jak mapę, dodatkowo wraz z Tasmanią. Cały kontynent był jakby zakryty mgłą , tak jakby się rozpuszczał-znikał. W północno zachodniej części widoczny był jedynie skrawek zieleni. To samo dotyczyło Tasmanii - jakby ktoś ją wygumkowywał. Usłyszałem nazwę: York Dalle. Nie wiem jak to się pisze, czy przez V czy z S na końcu, czy łącznie. Z pewnością przez dwa l. Odnosze wrażenie , że tyle ma zostać i taka będzie nazwa choć w necie znalazłem jakiś wielki market w Australii o takiej nazwie. Jednakże sen dotyczył całego kontynentu. Wizualizacja w załączeniu. We śnie kontynent stawał się coraz mnie widoczny. Niestety nie było daty.

/poniżej mapka dołączona do wiadomości/

[...] Witam. Kiedy miałem 14 lat z wielką niechęcią udałem się na obóz katolicki "Saurel" w Różanymstoku. To był okres w moim życiu kiedy słuchałem muzyki metalowej (nie rozdrabniam się jakiej ;) ) i buntowałem się przeciwko wszystkiemu. W którymś dniu trwania obozu, bardzo późno w nocy (około 2) poszliśmy razem z kolegą do kapliczki, która wówczas mieściła się w sali od biologii, w budynku szkoły w której spaliśmy. Po znudzeniu się pisaniem po tablicy kredą, usiedliśmy razem przed krzyżem salezjan. W końcu przyszedł taki moment, że się zamyśliliśmy i wtedy usłyszeliśmy głos.

Na początku zdawało mi się jakbym słyszał brzęczenie muchy ale wyraźnie usłyszałem "Już późno". Mój kolega nie zrozumiał co ten głos mówił, ale jak go usłyszeliśmy od razu spojrzeliśmy na siebie i kumpel zalał się łzami :) Głos był bardzo ciepły i spokojny, to tak jakby w jednym czasie mówiła i kobieta i mężczyzna (chciałbym zaznaczyć, że skrzydło szkolne gdzie mieściła się kaplica było wówczas całkowicie puste). Zbiegliśmy wtedy szybko  do księdza by go obudzić i opowiedzieć co się nam wydarzyło. Biedny i zaspany pobłogosławił nam i kazał iść spać :)

Druga historia tyczy się mojej siostry która wracając razem z przyjaciółką dość późno w nocy doświadczyła podobnej sytuacji. Pamiętam jak przybiegła zapłakana i roztrzęsiona do domu opowiadając co jej się wydarzyło. Dziewczyny znajdowały się blisko skrzyżowania i miały zamiar przejść przez jezdnię. Moja siostra usłyszała wtedy podobny dziwny głos mówiący "idź szybciej". Obejrzała się na koleżanke myśląc że to ona powiedziała, ale ta dalej "zmęczona" ;) szła przed siebie twierdząc, że nic nie mówi. Za chwilę znów słyszy to samo i zirytowana obstawiła swoją przyjaciółkę, że sobie z niej robi przysłowiowe jaja :) W tym momencie głos powiedział "biegnij, teraz biegnij" i siostra bez namysłu chwyciła koleżankę przez ramię i zaczeła biec. W tej samej chwili z piskiem opon na skrzyżowanie wjechał z bardzo dużą szybkością samochód, w te same miejsce na chodniku w którym jeszcze niedawno znajdowały się dziewczyny.
 
Pozdrawiam :)

W 1982 r gdy skończyłem technikum i dostałem się na studia, poszedłem pracować do Koksowni (w ramach OHP,było z tego potem dużo nieporozumień) aby zarobic na książki i na stancję we Wrocławiu. Byłem 2 maszynistą wozu przelotowego. Nazwa fajna ale robota ciężka. Do moich obowiązków należało zamiatanie torowiska, czyszczenie pieca koksoowniczego oraz wszystko co powiedział I maszynista (na imię miał Stefan).

Pewnej sierpniowej nocy (pracowałem w systemie 4 brygadowym) poszedłem zamiatać torowisko i w pewnym momencie zacząłem widziec sam siebie. Ja byłem jakieś 3 może 4 metry powyżej pieców i widziałem swoje ciało (tak jakbym patrzył na futerał zupełnie z nim nie związany), które chodziło, gwizdało Deszczową piosenkę i zamiatało torowisko (około 30 - 40 metrów). Ja wisiałem w powietrzu.

Byłem punktem czystej inteligencji. Miałem wrażenie, że cokolwiek pomyślę to natychmiast tam będę, będę wiedział i widział. Nie odczuwałem ani ciepła ani zimna. W pewnym momencie tzw. wóz pożarniczy (po nowy kokos) jechał na nową baterię i dawał sygnał dźwiękowy. Mnie przeszyły ciarki (moja babcia mówiła, że ją śmierc przeskoczyła) i nagle znalazłem się zupełnie ogłupiały w swoim ciele. Zgłupiały poszedłem do kolego Stefana i mówię daj zapalic (choc byłem zupełnym abstynentem). Usiadłem. opaliłem i myślałem co się stało. Przecież nigdy wcześniej mnie to nie spotkało. Na koksowni pracowałem już 2 miesiące i to nie była pierwsza nocka.

Piękna historia, mamy kontakt z jej autorem i na pewno jeszcze do tej sprawy wrócimy. Na razie przypomnijmy sobie słynną 'Deszczową Piosenkę" z filmu "Słomiany Wdowiec".

​

[...] Witam serdecznie. W odniesieniu do artykułu "To miała być zabawa w 'wychodzene z ciała'. Zakończyła się wizytą u egzorcysty", chciałabym opowiedzieć dwie historie moich przyjaciół.

Pierwsza historia.

Mój młody przyjaciel opowiadał mi, że potrafi wychodzić z ciała i przemieszczać się swobodnie do miejsc, które sobie wybierze. Mówił że spotyka "złe byty",których jest w okół mnóstwo. Czekają tylko na takich ludzi, jak on, aby zawładnąć ich ciałem i duszą. Jednak, jak twierdzi można się przed nimi obronić stanowczą odmową. Tłumaczył mi, że za każdym razem, kiedy opuszcza swoje ciało te złe byty chcą nim zawładnąć. Jednak jego stanowcze NIE zawsze skutkuje.

Droga Załogo Nautilusa, nie raz czytałam artykuły o ludziach, którzy potrafią wychodzić ze swych ciał i przemieszczać się. Tak sobie nie raz myślałam, że mój młody kolega, też pewnie o tym czytał. A młodość ma swoje prawa. Chęć zabłyszczenia w towarzystwie itp. Znam tego młodego człowieka z Klubu Ufologicznego. Zawsze sprawiał wrażenie człowieka (mimo młodego wieku) zrównoważonego, nie narwańca. Sądzę więc, że mówił mi prawdę.

Druga historia.

Moja przyjaciółka opowiadała mi, że kiedyś dała się namówić swoim koleżankom na zabawę w wywoływanie duchów. Podczas tego seansu spirystycznego pojawił się duch księdza, którego tylko ona widziała i z nim rozmawiała. Duch tego księdza ostrzegł ją, żeby wraz z koleżankami nie robiły tego więcej. Wyjaśnił, że wokół krążą złe duchy, które doskonale przybierają postać wywoływanego ducha (osoby). Zachowują się i mówią, jak wywoływany duch. Zwodząc w ten sposób ludzi.
Natomiast kiedy w kręgu seansu spirystycznego znajdą osobę, która jest słaba, wówczas "złe byty" zawładną ciało i duszę tej osoby i mogą doprowadzić do jej śmierci.

Moja przyjaciółka podziękowała duchowi księdza i przyrzekła mu, że więcej tego nie będzie robić. Następnie opowiedziała uczestniczkom tego seansu o tym z kim rozmawiała i co usłyszała. Przyrzekła też sobie, że będzie ostrzegać wszystkich przed praktykami wywoływania duchów.


Pozdrawiam serdecznie
[dane do wiad. FN]

Na pokład okrętu Nautilus jeden z czytelników przysłał historie, którą znalazł w internecie. Biorąc pod uwagę naszą wiedzę na temat opętań - wielce prawdopodobną. Zamieszczamy ją poniżej.

Witam FN!  Mam dla Was ciekawą historię, znam ją od kilku lat, pomyślałem
że może będziecie coś na ten temat wiedzieć, ponieważ zjawisko to zostało
już kiedyś opisane w starych ksiązkach.

Mój bardzo dobry przyjaciel (człowiek około 50 lat) miał w dzieciństwie dziwne zdarzenie. Jako kilku letnie dziecko
siedząc samemu w pokoju zobaczył nagle bardzo wysoką postać ubraną na czerwono postać, według jego opisu była dużo wyższa od dorosłego człowieka.  (choć trzeba pamiętać, że kilkadziesiąt lat temu średnia wzrostu była mniejsza)

Postać ta była całkowicie fizyczna, nie była to jakaś "mglista" zjawa czy coś takiego, stała nieruchomo, nic nie mówiła tylko patrzyła się na obserwujące ją również dziecko. Mój przyjaciel gdy wspomina tę sytuację twierdzi, że nie odczuwał wtedy lęku ani przerażenia. Nie pamieta dokładnie co się stało później z ową postacią, czy znikła czy też wyszła. O ile tego typu wydażenie można by pominąć i zgonić je na karb fantazji dziecka to historia ta ma jednak swój dalszy zaskakujący ciąg.

Gdy mój przyjaciel miał już około trzydziestu kilku lat zaczął mieć poważne kłopoty z kręgosłupem (bardzo silne bóle) za które odpowiadała jego specyficzna praca. Za namową znajomych pojechał na wschód Polski (gdzieś do rejonu nadgranicznego) aby zasięgnąć pomocy u bardzo znanego znachora i kręgarza. Znachor ten (choć może to określenie nie jest tu najwłaściwsze) był bardzo wykształconym człowiekiem, z pochodzenia Rosjaninem lub Ukraincem.

W jego domu znajdowała się bardzo obszerna biblioteka zawierająca stare książki w większości wydane przed wojną, większość obcojęzyczna (głównie niemieckie, francuskie i rosyjskie). Książki te dotyczyły głownie kręgarstwa i zielarstwa, ale również parapsychologii oraz pewnych zjawisk określanych jako nadnaturalne. Ciekawą sprawą jest to, że kiedyś ludzie
chyba więcej wiedzieli na takie tematy oraz prowadzonych było dużo badań o charakterze naukowym w tej materii.

Znachor bardzo szybko pomógł mojemu przyjacielowi w jego problemach z kręgosłupem, terapia była jednorazowa i polegała na tym, że znachor cyt. "pobiegał troche po nim". Następnie kazał mu usiąść i zaczął rozmowę. Niestety nie mówił zbyt dobrze po Polsku, była to raczej mieszanka Rosyjskiego, Ukraińskiego i Polskiego. Dlatego mój przyjaciel niestety
nie zrozumiał wszystkiego.

Pierwszym zdaniem które wypowiedział znachor było:
"Ty widił krasnyj czaławiek" (Ty widziałeś czerwonego człowieka).

Następnie wyjaśnił mu, że niektórzy ludzie doświadczają w dzieciństwie takiego właśnie wydarzenia (wizyty czerwonej postaci), które w jakiś sposób odciska na nich piętno do końca życia. Skutki tych odwiedzin są raczej pozytywne jednak mój przyjaciel nie był w stanie zrozumieć dokładnie na czym polegają.

Znachor wyciągnął z biblioteczki książkę, napisaną po francusku, pokazał znajdującą się w tej książce rycinę przedstawiającą ową czerwoną postać. Generalnie wydarzenie to skutkuje tym, że człowiek który widział tę postac jest w pewien
sposób wyjątkowy oraz niektórzy (tak jak ten znachor) potrafią tę wyjątkowość zauważyć. Mój przyjaciel nie jest tego pewny ale ów znachor najprawdopodoniej powiedział mu, że sam widział w dzieciństwie tę postać.

Faktem jest to, że mój przyjaciel jest człowiekiem niezwykłym, posiada ogromną wiedzę oraz specyficzny sposób rozumowania. Przybliżenie tej niezwykłości było by jednak bardzo trudne ponieważ dotyczy ona konkretnych sytuacji, które musiałbym przytaczać w bardzo obszernych kontekstach sytuacyjnych. Jednak najtrafniejszym skrótem było by chyba stwierdzenie, że on WIDZI WIĘCEJ.

Jestem ciekawy czy w Waszych materiałach jest może coś spójnego z tą historią. [tak, mamy jeszcze 2 podobne historie - przyp. FN]

Pozdrawiam Fundacje Nautilus
Michał [dane do wiad. FN]

 W pokoju błysnęło - i przez okno, niezamknięte przez służbę, wpadł piorun kulisty, piłka elektryczności wielkości jagnięciej głowy. Obiegł stół, skacząc od sztućca do sztućca, od koziołka do koziołka, po czym wypadł kominem równie gwałtownie, jak wpadł, zostawiając oniemiałych gości, skręcone widelce i łyżki, osmalone kieliszki i długą czarną smugę wypaloną w stole i obrusie. [...]

Powyższy tekst to fragment książki Jacka Dehnela "Lala", o której to pozycji zawierającej opis pojawienia się pioruna kulistego zawiadomił pokład okrętu Nautilus nasz stały załogant - p. Jerzy.

From: jerzy_ [dane do wiad. FN]
Sent: Tuesday, June 13, 2017 9:09 PM
To: FUNDACJA NAUTILUS
Subject: "Czy to był piorun kulisty?"

https://www.nautilus.org.pl/pytania,127,13-czerwca-2017--czy-to-byl-piorun-kulisty.html

..."Czy to był w takim razie piorun kulisty? Mamy wątpliwości, gdyż nie spotkaliśmy się z tym, aby na skutek jego działalności powstały tak nietypowe objawy jak stopienie (jak od wysokiej temperatury) przedmiotów w domu. Mamy opisy tego, że piorun kulisty eksplodował, ale wtedy zniszczenia są zupełnie inne."...

 Nie spotkaliście się ?

No, to poczytajmy kilka zeskanowanych stron publikacji międzywojennych wspomnień "Lali" z podkieleckiego Lisowa...

Pozdrawiam - JWB

Poniżej zeskanowane fragmenty książki, które na pokład okrętu Nautilus przysłał p. Jerzy.

Poniżej grafika z naszego Archiwum FN.

[...] czy pisaliście kiedyś o tzw. syndromie obcej ręki? Oczywiście są próby wyjaśnienia tego dziwnego zjawiska na gruncie współczesnej medycyny, ale jest w tym jakaś niezwykła tajemnica, że ta ręka potrafi żyć własnym życiem.

Ofiary tej dolegliwości często tracą kontrolę nad którąś częścią swojego ciała, najczęściej jest to ręka. Nie pozostaje ona – jak można by się spodziewać – bez życia. Zamiast tego zaczyna żyć swoim własnym życiem. Ma własną wolę i własne pragnienia. Niektóre ofiary twierdzą, że posiada ona całkiem odrębną tożsamość. Potrafi być złośliwa, płatać figle, a w nocy nawet próbować udusić człowieka. Oto, co na ten temat powiedział Tod Feinberg, neurolog z Centrum Medycznego Beth Israel w Nowym Jorku:

–    Kiedy pierwszy raz usłyszałem o syndromie obcej ręki, byłem pod wrażeniem. Brzmiało to niezwykle, nawet nieco dziwacznie. Lecz pomyślałem, że badania tych niezwykłych przypadków pozwolą nam lepiej poznać mózg, umysł i to, w jaki sposób ze sobą współpracują. Syndrom obcej ręki polega na tym, że jedna ręka, lewa lub prawa, zachowuje się w sposób, który wymyka się spod kontroli pacjenta. Np. lewa ręka może wykonywać czynności, których pacjent nie kontroluje i których nie miał zamiaru wykonać. Ręka może podnieść filiżankę, używać ołówka, lub nawet zaatakować pacjenta. Dlatego właśnie zjawisko to nazywa się SOR. Czynności wykonywane przez kończynę pacjenta są dla niego obce.

 Syndromem obcej ręki nie można się zarazić tak jak innymi chorobami. Nie jest też dziedziczny. Każdy przypadek jest wyjątkowy, jednak łączy je jednak jedna wspólna cecha. Jest nią uszkodzenie mózgu. Może być ono spowodowane różnymi czynnikami. Wylewem, zwyrodnieniem, czy nawet uderzeniem w głowę. Jest to rodzaj uszkodzenia mózgu, który może zdarzyć się każdemu, w każdej chwili.

Syndrom obcej ręki to coś więcej niż tylko dziwna choroba, to zjawisko, które powoduje ż e zaczynamy głęboko zastanawiać się nad tym, co sprawia, że jesteśmy tym, czym jesteśmy. Pokazuje nam to, że mózg nasz może mieć dwie przeciwstawne sobie tożsamości, z których każda ma inne pragnienia i cele. Każdego dnia targają nami sprzeczne emocje. Potrafimy jednocześnie kochać i nienawidzić tę samą osobę, nie możemy zdecydować się w co się ubrać ani co zjeść. U osób dotkniętych SOR rozbieżności te przybierają ostrzejszą formę. Przeciwstawne impulsy nie zostawiają jednak śladów, lecz znajdują swoje ujście poprzez ręce, które robią, co chcą. Nie dysponujemy danymi o tym, czy i ile takich przypadków zdarzało się w przeszłości lub występują obecnie. Dokumentowanie tych przypadków jest utrudnione ze względu na jeden bardzo ważny czynnik. Lekarze wciąż nie są pewni, co je powoduje. Nie istnieje jeden powód ,dla którego ręka tak się właśnie zachowuje. Dlatego zrozumienie tego, w jaki sposób działa SOR, nie jest takie łatwe. Wiemy, że pojawia się on w wyniku całego szeregu błędów i niedokładności w działaniu naszego najbardziej skomplikowanego organu, mózgu. [...]

[...] Witam. Na wstepnie chcialem powiedziec ze zagladam do Was od ladnych paru lat I chyba przyszedl czas na moja historie. A wiec tak. Majac 5_7 lat nie pamietam dokladnie, jak kazde male dziecko balem sie ciemnosci,duchow zawsze mialem jakies koszmary a to snilo mi sie ze jakas stara baba mnie wciaga pod lozko I nagle budze sie na podlodze z nogami pod lozkiem, rozne takie dziwne rzeczy ale przejdzmy do sedna.

Bedac malym chlopcem zawsze spalem z mama w lozku. Mieszkanie mielismy male raptem 30m.Nagle obudzilem sie w nocy strasznie spragniony wiedzac, ze zostawilem obok w pokoju ojca kubek z herbata.Po przebudzeniu od razu wydalo mi sie cos nie tak, czulem cos, nie wiem jak to okreslic. Zaniepokoilo mnie jeszcze jedno, z mojego pokoju zawsze widzialem swiatlo wypadajace z kuchni na przedpokoj  z zegarka z kuchenki lecz tym razem bylo one starsznie biale/jasne po prostu rozswietalo cala kuchnie.

Pamitam ze chcialo mi sie tak pic ze pomyslalem ze szybko wyskocze z pod kolderki wypije szybciutko herbatke I czmychne spowrotem do lozka.No I stalo sie cos co rozkminiam przez cale swoje zycie. Wchodze do pokoju ojca chce chwycic ten kubek I nagle nie moge sie ruszac. Czuje za soba jakas obecnosc. Nagle czuje jak cos wbija w moje plecy jakby szpony, chocby jakis ptak. Unosimy sie pod sufit I latamy w kolo po pokoju ojca,a ten wypity spi na lozku. Zaczyna sie mniedzy mna a tym czyms konwersacja. Pierwsze o co poprosilem to zeby poluznil ten ucisk(normalnie czulem jakby chwycil mnie orzel w szpony) na moich plecach bo strasznie mnie to bolalo,to cos momentalnie spelnilo moja prosbe nastepnie chcialem sie odwrocic by zobaczyc co to jest, lecz moja glowa zostala sparalizowana(przytrzymana?) tak ze nie moglem tego zrobic.

Nastepnie uslyszalem ze nie moge tego zobaczyc bo sie wystrasze. I tu urywa sie wszystko co pamietam z naszej konwersacji wiem ze rozmowa, a raczej wymiana telepatyczna  trwala jeszcze jakis czas. Po calym zdarzeniu jakbym sie ocknal przed kubkiem herbaty, wypilem go I wrocilem do lozka mamy. Probowalem ja obudzic ale nie dalem rady jakby wpadla w jakis trans,mowilem do niej,ruszalem ja ale ona ciagle spala. Cale zycie zastanawiam sie czego dotyczyla ta "rozmowa" coraz bardziej zastanawiam sie na hipnoza. Na drugi dzien po tym zdarzeniu pamietalem tylko to co napisalem wyzej .Nie wiem czy to ma znaczenie ale w niedlugim czasie poprzedzajace te wydarzenie zmarl moj pradziadek. Pisze do Was poniewaz wiem ze otrzymujecie mnostwo histori I strasznie ciekawi mnie czy spotkaliscie sie z podobna, jezeli nie to jakbyscie to zinterpretowali. Wiem ze czytajac caly ten tekst wyglada to jak bujna fantazja jakiegos dzieciaka ale zapewniam Was ze tak nie jest. Jak cos jestem do Waszej dyspozycji I czekam na odzew pozdrawiam [dane do wiad. FN}.

Bardzo ciekawa relacja i dość nietypowa, zwłaszcza ze "szponami, które wbiły się w plecy"... Czy wierzymy w takie historie? Jak najbardziej. Co to było? Jakaś istota duchowa, choć na odpowiedź "jaka i czym była" nikt z nas się nie odważy. Autor relacji przysłał ją na pokład okrętu Nautilus 1 czerwca 2017.

Cześć załogo! Wiecie już, że jestem medium, więc może Wam się przyda mój wpis z mojej strony (nie chodzi o reklamowanie mojej strony więc jej adresu nie podaję, ale mam nadzieję, poruszy to kogoś. Pozdrawiam.

Opiszę tutaj mój kontakt ze zmarłą ciotką "Dzidką" - tak na prawdę Józefą z Jastrzębia Zdroju. Dlatego, że jest to jeden z najłatwiejszych dla mnie (i może dla Ciebie) kontakt z duchami, a sprawił on, że w końcu moja (już nieżyjąca) matka miała okazję się przekonać, że widzę duchy. Tak moja mama była moim największym sceptykiem, jakiego poznałem. Ale po tym spotkaniu z duchem ciotki Dzidki już nie miała argumentów, by mi nie wierzyć. Przed swoją śmiercią stała się anty-sceptykiem :-)

Kim była Ciotka Dzidka? To Józefa Kloss z Jastrzębia-Zdroju. Przyjaciółka moich rodziców. Rok przed moimi urodzinami urodziła swoje drugie dziecko Damiana, a potem złapała wirusa/bakterię które zainfekowały jej kręgosłup i od tamtej pory Dzidka była inwalidką. Odkąd ją pamiętam była piękną kobietą, pełną wigoru, humoru i życia, choć wiele jej radości i czasu z życia zabrała choroba: na operacje kręgosłupa i poruszanie się tylko na wózku inwalidzkim. Przed tym, jak umarła nie widziałem się z nią około pięciu lat. Moja mama wówczas bardzo chorowała i spędzała czas pomiędzy operacjami w szpitalu, a rekonwalescencją w domu, w Żorach. Tęskniłem za spotkaniem z ciotką Dzidką, ale czas tak leci.... Umarła.

Tę noc kiedy umarła spędziłem w Boguchwałowicach w domku letniskowym znajomych. Nazajutrz miałem wyjechać do Raciborza z przyjacielem Mirkiem, który mnie gościł w Boguchwałowicach, w odwiedziny do przyjaciółki Bożeny, do Raciborza. Kiedy się budziłem, poczułem obecność ducha, dlatego postanowiłem utrzymać fazę przebudzania się, by utrzymać kontakt z duchem [w tej fazie: snu, półsnu, świadomego snu najlepiej mi jest połączyć się z duchem - omówię metodę dla chętnych spróbowania bycia medium w innym dziale].

Dostrzegam Ciotkę Dzidkę na tle nieba, która biegnie do mnie i uśmiecha się (to wszystko toczy się tak bardzo szybko, że nie nadążam - jak zawsze - rozumieć wszystkiego na raz) i krzyczy radośnie: "Marcinku ja już biegam i tańczę!!!! [dopiero teraz dociera do mnie, że przecież nigdy nie chodziła i musiała umrzeć, skoro ją tak widzę. Prosi mnie bym podziękował jej mężowi, że większość życia nosił ją na rękach, jak również jej syn. Potem powiadomiła mnie, że moja mama przeżyje jeszcze półtora roku i że ona ją przywita po Tamtej Stronie, abym się nie martwił. "Chwilę pogadaliśmy"[ta chwila to ułamki sekund, które ja rozumiem później] o jej przejściu na tamten świat i kilka jej rad dla mnie - bardzo osobistych, które wkrótce potem się ziściły. Kończąc kontakt ze mną powiedziała: Jedź do Bożeny, my się już pożegnaliśmy, zapomnij o moim pogrzebie, przecież biegam i frunę...

Wstałem zapłakany. Nie widziałem jej pięć lat, a teraz ona nie żyje. Tzn. żyje, właśnie ją widziałem, ale po drugiej stronie. Mirek - z którym miałem zaraz wsiąść do samochodu i udać się do Raciborza, usłyszawszy moją opowieść o kontakcie nocnym ze zmarłą właśnie ciotką Dzidką zapytał, czy nie chcę zrezygnować z wyjazdu i powiadomić rodzinę o tragedii. Odpowiedziałem: "nie, ciotka żyje już w DOMU, a moja sceptyczna do mnie rodzina i tak nie uwierzy, a jeszcze dziś dostanie telegram".

W drodze do Raciborza opowiedziałem o mojej ciotce Mirkowi i o tym wspaniałym kontakcie. Wkrótce zapomniałem o całym zdarzeniu. Medium tak mają, że widząc "zmarłych nadal żywymi" przechodzą nad tym do porządku dziennego, co nie znaczy, że nie tęsknią, albo że mają całodobowy dostęp do nich. Tak nie jest. W takcie wizyty u Bożeny w Raciborzu zadzwoniła moja komórka, to moja siostra Żaneta chciała mnie poinformować, że mamy pogrzeb w rodzinie. Zaskoczony spytałem: kto umarł? Odpowiedziała , ciotka Dzidka.

- Wiem!!! Była u mnie rano - odpowiedziałem - w tym momencie musiałem poprosić mojego przyjaciela, by opowiedział moją poranną relację> I to są te chwile w życiu medium, które nie tylko dodają radości z kontaktem ze zmarłymi, które dowodzą ich życia nadal, obok nas, w lepszym miejscu, ale także zmieniają życie sceptyków. Moja mama i siostra nie były już sceptyczne, a mama zmarała - jak powiedziała mi Ciotka Dzidka, półtora roku później. L. O. V. E. Marcin Kapral.
Mam nadzieję, że tak historia dała Wam odrobinę nowego, odrobinę nadziei. Ta historia jest jedną z setek podobnych, które zdarzyły się w moim życiu i z którymi chcę się z Wami podzielić.

Witam serdecznie. Chcę się podzielić z kimś kompetentnym o tym co mnie spotkało latem 85-87 . Obserwowałam dwa obiekty UFO nad Gdynią , w pobliżu Marynarki Wojennej podczas opalania się na pobliskiej działce. Proszę, chcę pozostać anonimowa. Obecnie mam 45 lat, wtedy byłam nastolatką i byłam zszokowana tym co widziałam. O tym zdarzeniu powiedziałam tylko siostrze, rodzicom, i jednej przyjaciółce. Przez tyle lat nosiłam to w sobie. Teraz kiedy tu trafiłam chcę o tym napisać tylko.

Pierwszy obiekt który zauważyłam nad sobą centralnie prawie , nad chmurami lekko, był koloru kremowego. To nie było UFO w kształcie talerza . Był zawieszony w powietrzu, nie wydawał dźwięku, ani żadnych świateł nie widziałam od niego. Od momentu kiedy go zobaczyłam wisiał tak 20min. około.

Kilka razy spuszczałam głowę na dół, i po którymś razie kiedy ponownie spojrzałam w stronę obiektu jego nie było, znikł bezgłośnie. Szukałam w powietrzu gdzie odleciał, nie było. Wtedy po prawej stronie ode mnie pod chmurami zobaczyłam drugi obiekt mniejszy który miał coś z tyłu i się obracał raz po raz w jedną stronę. Wisiał tak w powietrzu krócej niż pierwszy obiekt, po czym w jednej chwili z bardzo szybką prędkością na moich oczach odleciał jednym skokiem w chmury nie do góry tylko poziomo. Już go nie widziałam.

Podczas tej obserwacji była totalna cisza, co mnie zaintrygowało. Dopiero jak odleciał drugi obiekt po dwóch, trzech minutach usłyszałam helikopter który leciał w tym samym kierunku co ten drugi obiekt UFO. Helikopter leciał od strony lotniska na Babie Dołach w Gdyni, lub z pobliskiej Jednostki Wojskowej. To nie było mi coś znanego, to nie był żaden ziemski samolot, ani balony, ani drony. Wiem co widziałam. Niestety nie miałam wtedy aparatu fotograficznego aby uwiecznić to co widziałam. Nad czym ubolewam. Chcę pozostać anonimowa. Pozdrawiam serdecznie.

[...] w moim życiu pojawia się sporo rzeczy "niewyjaśnionych". Na niektóre tylko ja zwracam uwagę, inni jakby tego nie zauważali. Dziś chciałbym się z Wami podzielić jedną z takich sytuacji, która na przestrzeni 45 lat zdaje się ujawniać jakąś klątwę bądź miejsce posiadające bardzo specyficzną energetykę.

Siostra mojego dziadka wraz ze swoim mężem w latach 60-tych własnoręcznie wybudowali dom jednorodzinny w Rydułtowach (woj. śląskie). Mieli jedynaka syna Eugeniusza, który był kuzynem mojej matki. Zmarł jako 29 letni chłopak chyba w 1973 roku na raka trzustki. Jego rodzice do śmierci mieszkali w tym domu zapisując go w spadku mojej cioci (siostrze mamy).

Ciocia mieszka obecnie w Niemczech ale zamierzała dom przygotować pod ewentualny powrót do kraju albo dla swego jedynaka syna Rafała. Niestety Rafał zmagał się z depresją i w 2010 roku popełnił samobójstwo w wieku 30 lat. Po jego śmierci ciocia wystawiła dom do sprzedaży. Dom został kupiony przez obcą rodzinę, następnie pięknie wyremontowany i zamieszkany.

Po dwóch latach dowiedziałem się, że 24 letni syn nowych właścicieli zginął w wypadku motocyklowym. Trzech właścicieli domu i każdemu z tych właścicieli umiera syn w trzeciej dekadzie swojego życia. Czy to tylko przypadek? Czy może istnieje jakieś parapsychiczne wyjaśnienie, które każdemu nowemu właścicielowi tego domu albo działki będzie zabierało pierworodnego po osiągnięciu dojrzałości? A może to klątwa rodziców, którzy pierwsi stracili syna w tym domu? Nawet jeżeli to tylko przypadek, ja na pewno nie kupiłbym tego domu znając jego historię. Drudzy i trzeci właściciele jeszcze żyją. Ci ostatni wciąż mieszkają w ty domu. Pozdrawiam, Jacek.

W naszych poszukiwaniach dowodów istnienia zjawisk związanych z istnieniem duszy bardzo ważne są deklaracje znanych osób, które mówią o swoich doświadczeniach. Zdarza się to bardzo rzadko, ale każde takie wystąpienie jest na wagę złota. Przez wiele lata zebraliśmy już kilka takich relacji, ale autorem jednej z ciekawszych jest Adam Hanuszkiewicz. W wywiadzie dla Gazety Wyborczej aktor powiedział wiele lat temu, że to fenomenalne zjawisko przeżył na próbie w Teatrze Małym. Oto fragment rozmowy „Teatr jest nudny beze mnie”, jaką z Adamem Hanuszkiewiczem przeprowadził Roman Pawłowski. Tekst się ukazał 28 sierpnia 2002 i pochodzi z Archiwum Fundacji Nautilus.

 .......

Wierzy Pan w takie przesądy?

Jeżeli ja sam przeczytałem w numerologii, że jestem siódmym i ostatnim wcieleniem?! I w czwartym małżeństwie odpokutuję za to, że w dwóch ostatnich wcieleniach zostawiłem żony i dzieci?!

Ostatnie wcielenie, a co potem?

Kosmos. Byłem tam.

Niech Pan nie żartuje.

To było na próbie generalnej "Kartoteki" z Siemionem w Teatrze Małym. Siedziałem w czwartym rzędzie, na pustej widowni. Słucham, podoba mi się coraz bardziej i nagle zamazały mi się kontury, pływać mi zaczął obraz. Nie wiedziałem, że to zjawisko jest powszechnie znane i nazywa się eksterioryzacją. A więc "wychyliłem się" fizycznie z siebie. Zawisłem pod sufitem.

Archiwum FN

[...] Co prawda dopiero co zarejestrowałam się na stronie Fundacji, ale zjawiskami paranormalnymi interesuję się od lat. Jedną z dziwnych historii, która mnie spotkała, chciałabym się z Państwem podzielić. Dotyczy ona reinkarnacji.
Wyznaję rodzimowierstwo słowiańskie i w mojej wierze reinkarnacja jest uznawana, jednak jeszcze do niedawna sądziłam, że nie mam żadnych wspomnień z poprzednich żyć.

Od dziecka pasjonuję się historią, zwłaszcza XIX i XX wieku, zawsze czułam, że pasowałabym raczej do dawnych czasów. Zawsze też żałowałam, że nie jestem mężczyzną. A także, mimo zainteresowania militariami, boję się pirotechniki, petard, wybuchów - nawet wystrzeliwującego korka od szampana.

Jakiś czas temu miałam dziwny sen. Potrafiłam określić w nim precyzyjnie miejsce i czas. Była to Srebrna Góra w II połowie XIX lub na początku XX wieku.

We śnie byłam pruskim żołnierzem, który służył w tamtejszej twierdzy. Pewnego dnia mieliśmy za zadanie testować nowe, eksperymentalne moździerze. Jednak podczas przestrzeliwania ich coś poszło nie tak. Doszło do straszliwego wybuchu i zginęłam.

I pewnie do dziś myślałabym, że to najzwyklejszy, dość realistyczny sen, gdyby nie to, że jakiś czas później zobaczyłam w internecie zdjęcie żelaznego krzyża. Zaintrygowało mnie, zaczęłam drążyć i okazało się, że krzyż ten stoi przy twierdzy w Srebrnej Górze, na pamiątkę tragedii - wybuchu przy testowaniu moździerzy, w wyniku którego zginęło kilku żołnierzy. A stało się to właśnie w II połowie XIX wieku.

Jestem całkowicie przekonana, że nigdy wcześniej nie słyszałam o tym zdarzeniu. W ogóle w twierdzy srebrnogórskiej nigdy nie byłam i nie interesowałam się jej historią, do niedawna nie wiedziałam o niej nic, poza tym że jest stara i pruska. Myślę, że jeśli ten sen jest jedynie zbiegiem okoliczności, to dość niebywałym.

Być może zainteresuje Was ta historią, którą interpretuję jako wspomnienie z poprzedniego życia. W bliskiej przyszłości mam zamiar odwiedzić tę twierdzę, może jej widok przywróci mi więcej wspomnień.
Pozdrawiam!

„Było to w latach 70-tych w małej miejscowości w zachodniej Polsce. W domu razem z rodziną mieszkały pies i kot, którzy byli ze sobą bardzo zaprzyjaźnieni. Oba zwierzaki spały razem obok siebie. Pies bardzo troszczył się o to, aby kot zawsze miał miejsce na posłaniu obok psa. Mieli także swoje ulubione zabawy i zwyczaje. Ich przyjaźń była tak słynna, że do tego domu przychodzili ludzie, aby zobaczyć niezwykły fenomen autentycznej przyjaźni dwóch tak bardzo różnych gatunków.

 Mijały lata i kot zachorował na niewydolność nerek. Wtedy nie było możliwości takich, jakie daje współczesna weterynaria. Pies skomlał i lizał kota, który bardzo cierpiał. Nic nie jadł i tylko nosem przysuwał do kota miskę z wodą do picia. Podobno była to tak rozdzierająca scena, że ludzie oglądający to bez wyjątku płakali. Wreszcie przyszedł moment, kiedy zwierzak zdechł. Pies zaczął zachowywać się dziwnie, gdyż najpierw bardzo wył, aż nagle zaczął merdać ogonem patrząc na pusty róg pokoju. Zaczął się bawić z czymś niewidzialnym, a robił to dokładnie tak, jak zawsze bawił się z kotem. Po kilku minutach przestał się tak zachowywać, a następnie podszedł do zawiniętego w koc kotka i zaczął wydawać dźwięki przypominające płacz. Przestał jeść i pić, po czym po kilku dniach zdechł. Został zakopany obok miejsca, gdzie był pochowany jego największy przyjaciel kot. Do dziś ludzie pamiętający tę niezwykłą historię nie potrafią wyjaśnić, jak to możliwe, że zwierzęta potrafią zachowywać się w tak ludzki sposób”.

/poniżej zdjęcia z Archiwum FN/