Dzień dobry, Do napisania tego maila skłoniło mnie, to jak pan Jackowski podzieliłsię swoim ostatnim snem, w którym latał.
Nie chodzi mi o to, że też mialam sny o lataniu, bo takiesny ma mnóstwo ludzi, ale w moim wypadku od jakiegoś czasu, te sny są jakby chronologiczne.

Te sny trafiają się od czasu do czasu, a zaczęło się lata temu, kiedy śniło mi sięże jestem pod swoim blokiem i ktoś -  niewidoczne głosy, chyba w mojej głowie- , uczył mnie jak oderwać się od ziemi. Umiałam tylko podskakiwać, ale nie byłam w stanie na dłużej oderwać się od ziemi. Głosy mówiły mi wyraźnie- musisz na 100% uwierzyć, tylko wtedy możesz latać. To wszystko zależy tylko od twojej wiary i pewności.
Pod koniec snu, kilka razy udalo mi sie troszkę polecieć ( nisko ), ale okupione to było olbrzymim wysiłkiem umysłu i walką z moimi obawami, że coś mi się stanie, że spadnę.

Następny sen tego typu jakiś czas później, znów latałam, niepewnie, pamiętając o tym, żeby wierzyć że potrafię. Wychodziło już lepiej, ale ciągle musiałam być skoncentrowana na tej pewności. Jeśli tylko na chwile traciłam wysokość i chcialam się znów trochę wspiąć, to musiałam wytężać ten swój umysł. Kolejny sen, byłam już dość pewna i nie miałam problemów z oderwaniem się od ziemi i unosiłam się na wysokości drugiego piętra, uczyłam się swobodnie obracać, obserwowałam sobie osiedle dokoła ( nocą )

Kolejne sny, byly już absolutnie, całkowicie swobodne - pewność latania, robienie fikołków, latanie na wysokości wieży kościoła, który akurat mi sie snil. Zdarzalo sie tez, że mówiłam innym osobom we śnie, jak sie lata i powtarzałam te same słowa - musisz absolutnie uwierzyć.

Wygląda na to, że jak juz raz moja dusza ( czy umysł ) uwierzył, nauczył się tej sztuki, bez problemu kontynuuje.

Miałam jeszcze kilka innych, wartych wspomnienia, snow odnosnie tych słów " musisz tylko absolutnie uwierzyć" Wydaje mi sie, że to podsumowuje życie duszy i jej zdolności. Jak nie uwierzysz, że jest życie poza życiem w ciele, po śmierci, możesz mieć problem z pójściem dalej - nie można iść dalej w świat w który się nie wierzy. Wiara wydaje sie byc drzwiami, a w relacjach NDE często czytalam, że w tym "uwierzeniu" pomaga opiekun duchowy, który zawsze czuwa i pojawia sie jak tylko osoba uświadomi sobie, że może jednak nie żyje, ale że jest gdzieś indziej.

- sen 1:  uczono mnie, że świat duchowy jest tuż obok, i żeby sie tam przenieść na chwile i zobaczyc np zmarłą mamę, muszę wskoczyć w kałużę.
   Skakałam i skakałam i nic. Mówiono mi wyraźnie - musisz być absolutnie pewna, że się przeniesiesz.  Probowalam az sie udalo, ale było to
   znów tak trudne jak pierwsze lekcje latania.
- sen 2: We śnie umierałam ja i inna osoba. Inna osoba miała byc pierwsza i ja powtarzałam jej, żeby się nie bała, bo to tylko chwila i bedzie w drugim świecie. Jedyny warunek - musisz tylko uwierzyć i być pewnym, nic więcej.
- sen3: jechałam samochodem z grupa ludzi, spadaliśmy w przepaść, jako jedyna wiedzialam ze to koniec i mówilam wszystkim, żeby sie nie bali i zeby tylko zaufali i uwierzyli, i ze przeniesiemy się do dalszego życia/świata.

Bylo jeszcze kilka, ale wszystkie sa wlasciwie o tym samym. Zawsze w tych snach czuje, ze to nie jest zwykły sen o lataniu a kontakt
duszy z innym wymiarem - wyjscie z ciala noca i fruwanie. Moze to jest po prostu dla przyjemności, dusza chce choć na chwile pozbyc sie ciała,
te sny zawsze są cudownie przyjemne.

Chciałam się po prostu podzielić tym, że moja dusza jakby zdobywała doświadczenie w lataniu na przestrzeni kilku snów i nie zdarza się, żebym miala znów sen w ktorym nie umiem latać. Może inni też mają takie doświadczenia senne :)

Pozdrawiam serdecznie

[...]

Sen Krzysztofa Jackowskiego poniżej.

[...] Witam droga redakcjo.
Chciałem podzielić się jednym z moich snów, który choć krótki, zapamiętam do końca życia. Mam też sporo bardzo ciekawych przeżyć, połączeń w medytacjach, ale czy byłyby właściwie odebrane i  zrozumiane ..?   Nie mniej sen,  jego połączenia i przekazy z niego płynące to bardzo interesujący temat.
To było wiele lat temu, okresie kiedy na własną rękę uczyłem się wywoływać świadomy sen – lucid dream. Efekty mojej nauki nie były szczególnie poruszające, a nie  w pełni przespane noce i związane z tym zmęczenie w dzień trochę zniechęcało do systematycznej pracy.

Jednak po kilku nocach przyśniło mi się, że jestem w jakiejś nieokreślonej ciemności, a przede mną siedzi postać starszego mężczyzny. Zdałem też sobie sprawę, że znajduję się w jakiejś innej rzeczywistości, że tak naprawdę to po prostu teraz śnię !
Wówczas spojrzałem w twarz osoby, która na mnie patrzyła. Spojrzałem w  starą zmęczoną twarz, w ciemne zmęczone oczy i zobaczyłem w nich ogromne milczące cierpienie… Wtedy, nagle uzmysłowiłem sobie że to jest mój tata ! Co  mnie też zszokowało, bo  ten człowiek kompletnie nie był podobny do mojego ojca !

Jednak serce mi mówiło że to mój tata ! Że spotkałem go we śnie, choć z wyglądu to obcy człowiek ! Nie umiem tego wytłumaczyć racjonalnie, ale to tak jakbym odczytał w nim świadomość mojego taty.
Wtedy moje zatroskane serce wydarło wtedy ze mnie słowa :

- Tato, co ty tu robisz ? Co ci jest ?

Bo wyglądał bardzo, bardzo źle. Bardzo przygnębiony, milczący, smutny a dodatkowo na twarzy miał liczne bąble, zmiany jak przy jakiejś chorobie skórnej. Jakby trąd.

Moje emocje w tamtym momencie były jednak tak silne, że wyciągnęły mnie z tego snu, jakbym jechał jakąś windą z podziemi na powierzchnię ziemi… I obudziłem się, a był to środek ciemnej nocy, około 2-3ciej nad ranem. Serce mi łomotało z emocji. Leżałem przez moment w ciemnościach i dochodziłem do siebie, po czym zapaliłem lampkę nocną by zanotować szkic snu.
Tak naprawdę to nie musiałem, bo realizm snu trochę mnie przeraził i wszystko wyraźnie zapamiętałem.

Rano, o stosownej porze zadzwoniłem do mamy z zapytaniem o tatę. Usłyszałem jednak uspokajające słowa – wszystko w porządku, drzemie sobie w łóżku.
Po kilku dniach będąc w odwiedzinach u rodziców, próbowałem porozmawiać z tatą, jednak był jakiś osowiały i leżąc w łóżku stwarzał wrażenie, że mu przeszkadzam, że go niepotrzebnie wybudzam.

Mama stwierdziła, że od kilku dni jest taki niechętny i zdawkowy.
Mój tata mając ponad siedemdziesiąt lat dużo już leżał w łóżku, całymi dniami, gdyż rozłożył go zaawansowany gościec. Mama będąc podobnie w stosownym wieku roztoczyła nad nim wszelką opiekę, lecz nie radziła sobie najlepiej z niepełnosprawnym już tatą. Jednak jej niełatwa natura nie pozwalała by zatrudnić do pomocy jakąś osobę z zewnątrz. My synowie zabiegani przez codzienne sprawy i własne rodziny zaglądaliśmy do rodziców sporadycznie.

Wówczas podczas wizyty, jednak pod wpływem spotkania we śnie zacząłem się mu przyglądać i wyciągać z niego słowa. Zaniepokoił mnie bardzo, bo ciągle się zawieszał i nie potrafił kontynuować dialogu.
Wtedy na poważnie się wystraszyłem, uświadomiłem mamę o problemie i z miejsca załatwiłem tacie wizytę u neurologa. Trwało to kolejnych kilka dni, ale wizyta i badanie wykazały, że tata przeszedł lekkie niedotlenienie mózgu, prawdopodobnie przez jakiś zator w żyle doprowadzającej krew, i że jest to dosyć świeże… Ale zmiany w mózgu były już nieodwracalne. Tata już nigdy w pełni do nas nie powrócił, był w stanie podobnym do zaawansowanego alzheimera…
I tak, po jakimś czasie, gdy powróciłem myślami do mojego ld snu nagle mnie olśniło. Czyżby ten sen z cierpiącym w ciemności tatą był jego wołaniem o pomoc…? Albo ostrzeżeniem

Nie wiem tego do dziś i trochę mnie to dołuje, że nie zareagowałem natychmiast, bo być może mogłem powstrzymać mocno efekt zmian w mózgu w wyniku niedotlenienia. Bo niestety z tatą już nigdy nie było „normalnego kontaktu”. Ciężko żyć z takimi myślami

Ale, z drugiej strony na to patrząc może to było błogosławieństwo dla niego, bo będąc zdrowym tata był bystrym,  bardzo energicznym człowiekiem, pełniącym wiele funkcji społecznych, lubianym, dobrym człowiekiem. A gościec przykuł go swoimi kajdanami do łóżka i sprawił mu ogromne cierpienie fizyczne i psychiczne. Może zesłano mu ulgę w cierpieniu.
 Z pozdrowieniami
maxxx

E-mail dostaliśmy Thursday, October 22, 2020 12:12 PM

/z poczty do FN/

Tekst,który jest w załączniku jako list ukazał się w miesięczniku Nieznany Świat,(maj 2019) niemniej  zdecydowałem się przesłać do Nautilusa. Obecna sytuacja związana  z Covidem zobligowała  mnie do podzielenia się z jeszcze jednym  moim przypadkiem- a właściwie snem.

Jesienią ubiegłego roku mam sen-śni mi się brat,który z synem wykonuje prace fizyczne obok domu. Moja żona  ma do mnie  pretensje,że im nie pomagam.Podchodzę do brata, on mówi damy sobie radę. W tym momencie budzę się i słyszę w głowie nakaz .Wstań i zapisz to zdanie."KAŻDY DZIEŃ ŻYCIA NA ZIEMI JEST ZAPRZECZENIEM WOLNOŚCI".
Kiedy rano, i w następne dni dzielę się tym  przekazem z rodziną, nikt z nas  nie wie co to miało  znaczyć. Obecnie to nasze zagrożenie ,zastraszenie,restrykcje, pozwalają mi sądzić, że zaświat wie co nas czeka na tym wymiarze istnienia.

Pozdrawiam i jako osoba wierząca mam  w pamięci słowa Jezusa-Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą.

ŚWIAT JEST INNY

Podobno zdziwienie jest zaczątkiem  filozoficznego myślenia. Zdziwienie na otaczające  nas  zjawiska, zdarzenia oznacza, że poglądy indoktrynowane  nam przez  oficjalną naukę, religię czy uznawane  przez nas  autorytety stają się  niewystarczające. Moje zdziwienie skłaniało mnie do sięgania  po takie teorie, które  próbowały, lub w sposób  przekonujący  tłumaczyły  fenomen życia i  percepcję dziejących się  wokół  niego zjawisk. Na  ile wczytywanie się w  teorię bioelektronicznej teorii życia Sedlaka poprzez  dzieła filozoficzno- teologiczne  Teilharda de Chardna  aż do współcześnie  prezentowanych mniej lub bardziej  przekonujących tez  Ruperta Sherdrake, Nasima Harameina – wpływały na  to co na przestrzeni  kilkudziesięciu lat  było moim udziałem w realu ,czy w świecie  subtelnym, który  daje  znać o sobie  w snach.
           W bardzo  wyraźnym śnie  przeżywam śmierć mojego ojca. Po przebudzeniu  pytam mamę, gdzie  jest tata? W tym czasie  na wsi ,w której przyszło mi  się  pojawić  na  „tym świecie” po żniwach odbywały się  omłoty zebranego zboża. Mama  odpowiada, że tato jest  właśnie  przy omłotach  u  sąsiada. Mocno przeżywany realistyczny sen, każe mi  pobiec do sąsiada i przez  długi czas  obserwować ojca- czy aby dobrze się  czuje i nie grozi mu śmierć.  Po upływie  około piętnastu lat śmierć upomniała się  o ojca. Odszedł nagle  i w dzień  jego pogrzebu u sąsiada odbywały się  omłoty.
       

  Po śmierci kuzyna  mojego ojca (który żył  i pracował   w USA  i żywo interesował się  moim życiem, które  wkraczało w dorosłość, założenie rodziny, wychowanie dzieci)mam sen. Kuzyn, który zmarł  zaprasza mnie  do wędrówki- mówi choć coś ci pokaże. W chodzimy  jak gdyby  do rzeki ( symbol upływu czasu), przechodzimy  pod jakimś mostem .Moim oczom  ukazuję się  hala  produkcyjna. Przechodzimy obok oszklonej ściany, za którą widzę dziwne  obrabiarki, monitory, pod nogami mam  gładką posadzkę  w kolorze popielatym, drogi komunikacyjne w kolorze  pomarańczowym. Sen się  urywa.  W „realu” jestem  pracownikiem  dużej firmy produkującej sprzęt AGD. I kiedy po kilku latach w zakładzie  przeprowadza się generalny remont, doposażenie  w maszyny, ja zdziwionym  kolegom  mówię o nowoczesnych obrabiarkach CNC, elektrodrążarkach  montowanych w  odizolowanym szklaną ścianą pomieszczeniu. Jeszcze większe było   ich zdziwienie, kiedy powiedziałem w jakim kolorze będzie posadzka, której jeszcze  nie  było. Po kilku miesiącach  sen stał się rzeczywistością.
    

  Życiowe doświadczenia  i uwarunkowania w jakich przychodzi nam przeżywać  wyznaczony nam czas wśród towarzyszących nam osób, które zwykliśmy zwać  najbliższymi- powinno nas czegoś nauczyć. W moim życiu i w mojej rodzinie  do roku 2005 by zwiększyć deficyt miłości obecna  była siostra .Urodzona  z zespołem Downa, upośledzona  na tyle, że wymagała stałej opieki, ze strony mamy, i całej mojej rodziny, z którą  mieszkała. Szpital że względu brak  komunikacji werbalnej  z chorą, opiekę nad  odchodzącą  powierzył rodzinie. W noc  poprzedzającą dzień jej śmierci   mam sen( chociaż trudno nazwać snem czuwanie, które na przemian z żoną miało miejsce przy łóżku  umierającej)- zjawia się obok mnie  około trzydziestoletnia  ruchliwa ,niezwykle pogodna brunetka, która  mnie zachęca bym z nią gdzieś poszedł. Ja w tym momencie razem z nią  staję na cmentarzu  nad  rodzinnym  grobem w którym  pochowany jest nasz ojciec. Mówię do niej –ty nie wiesz  co się  u nas dzieje- i pokazuje jej  grób ,w którym miała być pochowana siostra. Ona, jakby to nie było ważne macha ręką i  namawia  mnie bym jednak poszedł  za nią, mówi  coś ci pokaże mówi. W tym  momencie  znajduję się jak gdyby w innym kraju. Stoimy  przed  domem, ja zaglądam  przez okno –widzę  sąsiada, chcąc zobaczyć więcej, moja  głowa przechodzi przez szybę i widzę całą kuchnię(pokój) w nim żona  sąsiada. W tym czasie  sąsiedzi  przebywali w USA i tam mieszkali. Sen  się  urywa, powraca smutna  rzeczywistość, w czasie  której trudno  rozpamiętywać  co ten sen  oznaczał. Ówczesny  stan mojej wiedzy na temat „rzeczywistości tego i tamtego świata” dopuszczał  upatrywać się  w osobie  zdrowej i ruchliwej wesołej  trzydziestolatki  moją  umierającą siostrą, która  jak  wcześniej  zauważyłem  zwiększała  deficyt miłości   mojej rodziny  przez 62 lata. Ale co miała  oznaczać ta astralna wizyta  u moich sąsiadów  w Stanach. Po jakimś  czasie  przyszła mi do głowy dziwna koincydencja. Otóż  śmierć mojego ojca  była nagła, na polnej drodze(bramy wieczności są wszędzie) Pierwszymi , którzy zauważyli, że ojciec przewrócił się  i umiera  byli właśnie owi sąsiedzi.
 

  W niedługim czasie  po tym jak siostra przeszła do świata „wszelkich możliwości” tak ja wierzę, ten ziemski turnus wzrastania w duchu opuścił ,też w trybie przyspieszonym  mój  starszy  brat. Brat był  raczej sceptyczny  w stosunku do dziwnych zdarzeń określanych  jako  paranormalne. To co mi się wydarzyło w  rocznicę  śmierci brata niewątpliwie  do takich  należy. Wracając  z pracy do domu (dojeżdżałem wówczas autobusem)   myślałem  o tej  rocznicy, w pewnym momencie zadzwonił  telefon- wyświetla  się nr telefonu brata- słyszę tylko szum. Pomyślałem sobie, bratowa korzystając z telefonu brata próbuje  się  ze mną kontaktować. Jako, że śpieszyłem się by zdążyć na autobus –nie oddzwaniałem. Wsiadając do autobusu  w momencie  kiedy moja  noga  stanęła  na stopniu  autobusu- dzwoni  telefon, numer  ten sam- brata. Trzeci raz telefon  dzwoni, kiedy wysiadam z autobusu Po  powrocie  do  domu  dzwonię do bratowej z  telefonu stacjonarnego z pytaniem  czy  nie  dzwoniła z  telefonu  brata. I  tutaj  mamy historię najciekawszą. Brat  pracował w  pewnym stowarzyszeniu użyteczności publicznej, w którym  jednym z jego zadań  było prowadzenie księgowości finansowej.

Za namową znajomego branży telefonii komórkowej wszedł w posiadanie  aparatu telefonicznego , korzystając jak sądził  z  umowy i abonamentu  rozliczanego  przez stowarzyszenie. Tej  umowy nie  zaakceptował  prezes stwierdzając, iż jest to pańska sprawa. Niezbyt długo korzystał z tego  telefonu, galopująca choroba i szybka śmierć sprawiła ,że inne sprawy  stały się ważniejsze. Rachunki jednak zaczęły się pojawiać, i w pertraktacjach z operatorem  w zaistniałej sytuacji-rodzina  podjęła decyzję odłożyć telefon, nie  używając go do czasu wygaśnięcia  umowy. I tak  się  stało, aparat w momencie kiedy do mnie dzwonił –leżał  bez baterii   w szafie miedzy bielizną., Ale historii tej jeszcze nie koniec. Dzwonienie  powtórzyło się  jeszcze  dwukrotnie na drugi dzień  i trzeci. By nadać jej większej niesamowitości, dzwonienie  trzykrotne przez te trzy dni  miało miejsce nie w określonym (choć zbliżonym ) czasie lecz  miało miejsce sytuacyjne –przechodząc obok tej samej ławki na skwerze , stawiając nogę na stopniu autobusu. Na trzeci dzień  jeż w domu, mówię  do żony- brat się  spóźnia i tym momencie  głuchy telefon  dzwoni. W opinii  ze znawcami telefonii  opisana  historia   nie  mogła  mieć  miejsca.- a jednak miała .
     

Zdarzeń  z pogranicza lub raczej z za granicy przez racjonalistów określanych jako  nie możliwe, ciąg dalszy:.
W środowisku wiejskim, zresztą nie tylko, mamy  do czynienia  z ludźmi  nadużywającymi alkohol. W moim przypadku  nieco młodszy ode mnie kolega w niedzielne późne  popołudnie będąc  w stanie wskazującym na znaczne spożycie trunku zażyczył sobie bym go odwiózł do domu. Ponieważ mieszkał na tzw.  odludziu, nieco wzburzony powiedziałem-dobrze odwiozę cię, ale słono za to zapłacisz i to „ od ręki” bo jutro umrzesz!!.  W drodze  przyszła  mi myśl, zrobię tak  -przed moim domem  stoi ponad  stuletnia  kaplica mszalna. Wiedziałem, że  mój pasażer  z praktykowaniem wiary w której się  urodził i którą  będąc młodzieńcem praktykował-jest na bakier. W zbliżającym się miesiącu maju zaciągnę go za „ten transport”   na odmówienie litanii loretańskiej . (Pustej – bo młodzi, którzy kiedyś byli trzonem modlitewnych skupień-dziś mają inne obiekty celebracji) Zamiaru tego nie  wypowiedziałem do niego- w tym stanie  nie było sensu Jakie nazajutrz było moje przerażenie, kiedy usłyszałem  wiadomość- Staszek nie żyje-tak miał  na imię. Historii tej jeszcze nie koniec. Minęło jakieś trzy tygodnie- był już maj, W nocy ok. godz. drugiej obudzony potrzebą fizjologiczną, wracając z łazienki  widzę, że drogą biegnącą  obok kaplicy przemieszcza się  bezszelestnie śnieżnobiała kula świetlna –pomyślałem UFO, ORBS, i nagle na wysokości kaplicy, też bez  jakiś odgłosów biała kula rozsypuje się na  wielobarwne  cząstki -fajerwerki przy tym bledną. Odległość okna ,z którego to wszystko obserwowałem –jakieś  25 m. Co to było – Duch Staszka?

  Bywają sny, których rozumienie  nadejdzie  w czasie, lub też  już  nadeszło, lecz nie potrafiliśmy ich odczytać. Czy ten sen już  się urzeczywistnił  w przeżytych zdarzeniach, czy  też dopiero się wyłoni?.-Śni mi się szpital, ale jakoś inaczej wyposażony, zdecydowanie mniej aparatury. Obsługa przesiąknięta empatyczną wrażliwością na  każdy ruch chorego- to daje mi się odczuć.. Na moje  zdziwienie co ja tu robię, natychmiast obok mnie pojawiają się  dwie istoty-jakby człekokształtne. Jedna  z nich mówi mi „musisz przejść przez tą chorobę, ale nie bój się my ci pomożemy przez nią przejść-tyle sen.
Czy sen ten już się urzeczywistnił tego nie wiem, ale czym był przeżyty epizod chorobowy?

Po od kleszczowej infekcji związanej z boreliozą(wcześniej nabytą) z ropiejącą raną wielkości jajka, zapaleniem płuc –w środku lata, kilkutygodniowa kuracja antybiotykowa pozwoliła na to, że stanąłem na nogi. Ale ropień nie chce znikać, dodatkowo pod tzw pachą –węzły chłonne pojawił się  drugi duży ropień. Pojawiają się obawy, że może to być coś gorszego. I pewnego wieczoru, położyłem się do łóżka, jeszcze nie było mowy o zaśnięciu- leżąc na przeciwnym boku czuję jak od ramienia do łokcia coś się przesuwa, wydając przy tym  charakterystyczny odgłos jaki wydaje  skaner. Zdziwiony spoglądam na rękę i po paru sekundach zjawisko to się powtarza.  Ja określiłem to jako skanowanie, byłem  całkowicie świadomy, bez żadnych leków, oprócz dezynfekujących. Trwało to   około minuty. Po tym zdarzeniu ropień z każdym dniem malał, by po kilkunastu dniach zniknąć zupełnie.

Moje  zapachowe  epizody  miały początek w latach osiemdziesiątych. W tych latach publikacje książkowe  o ojcu Pio były śladowe, dlatego też znalezioną  w antykwariacie broszurkę  opisującą jego fenomen natychmiast kupiłem. W tym okresie dojeżdżałem  do pracy autobusem PKS. Opóźnienia w tym czasie były normą, dlatego czytanie tej broszurki rozpocząłem  na dworcu. Kiedy już w autobusie  zatłoczonym maksymalnie, kończyłem czytanie zdarzyło się coś niezwykłego. Na  końcu tekstu broszurki zamieszczona  była  modlitwa o beatyfikację ojca Pio- w momencie kiedy w modlitwie  czytając ją wypowiedziałem  słowo Amen,  poczułem bardzo intensywny, niezwykły w kompozycji zapach. Zapach przemiły i bardzo intensywny trwał  około minuty. Jak  nagle się pojawił, tak nagle  zniknął. Rozglądając się wokół współpasażerów odniosłem wrażenie, że ten niezwykły zapach czułem tylko ja. Wielokrotnie  analizowałem ten przypadek, biorąc możliwość, że  zapach mógł dochodzić z zewnątrz. Nagłe wyczucie i nagłe  zakończenie, jakby cięciem  i w tych okolicznościach  utwierdziło mnie w przekonaniu, że zapach ten  nie pochodził z przyczyn  naturalnych.

Kilka lat temu, nagle stwierdziłem, że  z dnia  na dzień straciłem  powonienie. Nie wyczuwałem żadnych zapachów, ani przyjemnych, ani też nieprzyjemnych –nawet groźnych dla życia, takich jak ulatniający się gaz, benzyna, amoniak. Badania lekarskie, łącznie z tomografią  nie potrafiły wskazać przyczyny. Leczenie  neurologiczne, otolaryngologiczne, mocnymi lekami sterydowymi nie  przywróciły mi węchu, ani nawet poprawy. Lekarze stwierdzili –musi  pan z tym żyć. Jesienią roku 2016 w podrzeszowskiej Jasionce  miały miejsce dwudniowe rekolekcje charyzmatycznego księdza Johna Bashobory. Postanowiłem  w nich  uczestniczyć. W tych rekolekcjach (konferencje, nauki, modlitwa, msza św.) uczestniczyło  ok.3000 ludzi. Moje  uczestnictwo podyktowane  tym, iż  jako praktykujący katolik chciałem doświadczyć  atmosfery, charyzmatycznej duchowości.  W przeżywaniu  tych rekolekcji i późniejszych refleksji nad wieloma  aspektami  tej  duchowej przygody, nie bez  znaczenia było najbliższe sąsiedztwo osób siedzących obok mnie –a nawet tuż  przede mną. ( ale to byłby inny wątek  również ciekawej  sprawy). Rekolekcje kończyła adoracja Najświętszego sakramentu z modlitwami o uzdrowienie. Intencje  moje  były wielorakie, ponieważ są  w rodzinie  osoby bliskie, które  potrzebują  zdrowia. W końcowej modlitwie uczestnicy trzymają się za ręce, patrząc sobie  w oczy.

Patrząc w oczy osobie siedzącej  naprzeciw (musiała się odwrócić, gdyż z jednej jej strony  było puste  krzesło) mentalnie  starałam się wyobrazić, że przez jej oczy patrzy na mnie Jezus. W pewnym momencie  nie koncentrując na tej części ciała, poczułem jak gdyby coś  mi z nosa zwisało. Poczułem zażenowanie, bo cóż sobie pomyśli o mnie ta osoba, jeśli rzeczywiście coś tam z nosa  zwisa. Druga ręka trzyma inną osobę, więc nie mam możliwości wykonać szarmanckiego ruchu pod nosem. Po skończonych modlitwach, ręka wykonała  ruch sprawdzający-nos okazał się czysty. Kiedy w samochodzie czekając  na wyjazd z parkingu sięgnąłem po mandarynki- szok mandarynka  pięknie zapachniała. Sprawdzam dalej- odświeżacz powietrza też ładnie pachnie. Po powrocie  do domu, pierwsze  kroki kieruję  do łazienki, sprawdzam wody toaletowe  i inne płyny zapachowe- ja  czuję. Na chwilę obecną oceniam stan mego powonienia na ok. 80%.

Dlaczego uważam, że świat jest inny? Opisane przeze mnie przypadki utwierdzają mnie w przekonaniu, że istnieje rzeczywistość, której nie sięga  bezpośrednio nasza percepcja i nie przystaje do obowiązującego paradygmatu. Uważam, że bliżej wyjaśnienia rzeczywistości, którą próbujemy zrozumieć są poeci. Staram się żyć tak by: „Dostrzegać Wszechświat w ziarnku piasku, blask niebios z polnych kwiatów chłonąć, godzinę w splot wieczności zasnuć, ogarnąć dłonią nieskończoność.” W.Blake


                                                                                                                  [dane do wiad. FN]
                                                                                                                       podkarpackie

Bardzo poruszył mnie Wasz artykuł o tym co Obcy mówią o życiu na Ziemi. I ten przykład betoniarki....:-) W komentarzu pod artykułem opisałam Wam moje wnioski z zajmowania się akwarystyką. Bo to kojarzy mi się z cudem życia. A my akwaryści - mamy coś z kosmitów :-) Nie stwarzamy życia, bo to przekaracza nasze skromne możliwości, ale tworzymy planety, czyli akwaria, a na niej odpowiednie warunki dla danych stworzeń i roślin. Jesteśmy niczym Strażnicy tego życia :-) Jak stworzy się daną planetę, czyli akwarium - chce się stworzyć kolejną - dla trochę innych stworzeń i roślin. Jest to niezwykle wciągające...

Przypomina mi się mój sen...

Pamiętam, jak na początku mego snu byłam w jakiś podziemiach. Odbywały się tam prezentacje mulitmedialne dotyczące historii planety Ziemia. Widziałam tam początki życia na ziemi, dinozaury, prehistoryczne lasy z paprociami. Te podziemia to było wnęrze Ziemi, ze wszystkimi warstwami skalnymi itp. Bardzo podobały mi się te prezentacje i byłam ciekawa co będzie dalej. Oczekiwałam na jakieś prezentacje historii ludzkości, ale długi korytarz poprowadził mnie do szatni. Wzięłam stamtąd moje palto i beret. W pobliżu szatni był niewielki sklepik z dewocjonalnami. Kierowana ciekawością ruszyłam w stronę tego sklepiku. Były tam plastikowe różańce, święte obrazki itp. Kupiłam tam plastikową butelkę w kształcie św. Maryji i parę jeszcze innych głupstw.

Zadowolona wyszłam na zewnątrz. Była bardzo wczesna wiosna. W oddali było widać kopuły różnych świątyń. Dumnie wnosiły się ponad horyzont. Mój wzrok przyciągnał przepiękny meczet. To była wspaniała budowla! Ze świętymi Maryjkami w kieszeni podreptałam w jego stronę. Zachwycona pięknem tej światyni, która udekorowana była kolorowymi witrażami weszłam do środka. A tam było jeszcze piękniej, bo przez witraże wpadały snopy światła. Coś wspaniałego. Spojrzałam na cudowne sklepienie tej świątyni. Zachwycające! Nagle w rogu świątyni ujrzałam kulę światła. Ku memu zdziwieniu kula ta wysłała snop światła w moim kierunku i wciągneła mnie do siebie.

Kulę tę sama z siebie nazwałam Bogiem, choć miałam dziwne uczucie, że tych Kul jest znacznie więcej we Wszechświecie. Nie wiem skąd miałam to uczucie.

Była to czysta Inteligencja przewyższająca o miliardy lat naszą ludzką. W jej "ręku" byłam niczym niezdarna rybka, którą wyciągnięto z akwarium. Jednocześnie nie czułam strachu, bo to była ręka "kochającego" Właściciela (???? - nie wiem jak to określić). Byt ten dobrze znałam, bo nie poczułam chęci ucieczki. Było mi z tym Bytem bardzo dobrze niczym z Mądrym Przyjacielem, ale na poziomie Mistrza Duchowego. We wnętrzu Kuli było niczym w lekkiej mgle. Porozumiewaliśmy się ze sobą telepatycznie wysyłając obrazy mentalne. Miałam dziwne uczucie, jakbym siedziala na jego ramieniu i machała nogami jak dziecko na gałęzi jabłoni. Kula ta od razu zapytała się mnie o te święte Maryjki w mojej kieszeni. Bardzo zaskoczyła mnie jej wypowiedź, w dosyć "prebejskim slangu" - "Ależ to są Pierdoły!". "Co ty takie pierdoły kupujesz! Po co ci to wszystko?" "Ależ to jest wizerunek św. Maryji...I zobacz jaki piękny różaniec! ", "Pomaga mi to modlić się do Ciebie! Dlaczego to ci się nie podoba???". Kula wysłała mi kilka obrazów mentalnych ze swoim komentarzem. "Zobacz, ludzie modlą się do mnie w tych swoich świątyniach wielu religii, a ja tam za każdym razem "biję głową w ścianę"! Bo nie o to w tym wszystkim chodzi! Zobacz - ksiądz odbywa celebrę na mszy - a ja biję tam głową w ścianę za każdym razem! Zobacz, że to wszystko oparte jest na Głupstwie i Kłamstwie!" Kula wysłała mi obrazy meczetu oraz z tego, że jest on zbudowany z rur, kabli, betonu. Nie za bardzo zrozumiałam o co Jej chodzi. Podkreśliła ona jeszcze raz, że religie oparte są na kłamstwie i manipulacji. I to, że nie podoba się Jej żadna świątynia!

Zrozpaczona i jednocześnie oburzona, trzesąc ze złości moim moherowym berecikiem na głowie zadałam jej mocne pytanie: "A jaka świątynia podoba ci się najbardziej? Co my ludzie mamy wyznawać? Do czego mamy się modlić? Jak?".

Wówczas Kula wysłała mi obraz mentalny, ale taki, że mogłam się przenieść w przestrzeń przez nią wytworzoną. Znalazłam się na jakimś wiosennym pikniku.

Było tam sporo zaprzyjaźnionych ze sobą ludzi. Różnych ras, religii. Siedzieli oni beztrosko na swoich kocyckach z koszykami piknikowymi. Wszyscy wytwarzali miłą atmosferę. NIkt się nie kłócił, tylko wymieniali się informacjami. "Najważniejszy jest przepływ informacji. Sprawdzanie, dodawanie coś od samego siebie" - mówiła mi Kula w mojej głowie.
Ludzie faktycznie mówili coś o swoich krajach, zwyczajach, jak się im żyje, czego się nauczyli, jakie wynieśli wnioski dla siebie. Nikt się nie wywyższał - to były przyjacielskie rozmowy, na równym poziomie. Wszyscy podjadali jakieś pysznosći ze swoich koszyków częstując się nawzajem. Smakołyki były z różnych krajów, więc rozmowy dotyczyły również tych pyszności. "My robimy taką herbatkę - spróbuj! A u nas piecze się takie ciasteczka - pewnie ci posmakują :-)". Ktoś podał mi kartkę z przepisem na pyszne ciasto. Za bardzo nie wiedziałam co mam z tym zrobić. Wszyscy uśmiechęli się w moją stronę.

Wtedy Kula powiedziała mi wyraźnie w mojej głowie - "wypróbuj ten przepis i dodaj coś od siebie :-) Może to być i błahostka typu jakaś nowa przyprawa - byle to było coś od ciebie. Następnie podaj dalej ten przepis z ową nowością od ciebie. Kolejna osoba niech wypróbuje ten przepis - i niech też doda coś od siebie. Albo coś zmieni. Tak wygląda życia - nieustanne zmiany i dodawanie ulepszeń. Wtedy można coś ciekawego wynaleść i wprowadzić w życie. Ty, oni, wy - wszyscy - w ten sposób tworzycie najpięksniejszą "Świątynię" dla Mnie :-) Rozumiesz?

I w ten sposób mój sen się zakończył....

[e-mail z opisem snu dostaliśmy 22 października 2020, poniżej link do naszego tekstu o 'betoniarce zwanej wszechświatem']

https://www.nautilus.org.pl/artykuly,4011,spotkanie-zespolu-projektu-reguly-gry--prawdopodobienstwo-powstania.html

Witam przesyłam komentarz osoby która przeżyła śmierć kliniczną do artykułu na wp.pl odnośnie umierania.  [...] Należę do tych co przeżyli śmierć kliniczna i to co widziałem i przeżyłem będąc klinicznie martwym tylko ja wiem! Zgoda samo umieranie jest przyjemne tak przyjemne!

Po operacji będąc w śpiączce czułem ogromny ból oddał bym nawet duszę za chwilkę bez bulu prosisz Boga o tę chwilkę i nagle nic nie czujesz ,dosłownie nic! szok!! Zastanawiasz się co się stało? Rozglądasz się w koło i widzisz starców twoich rówieśników i dzieci Oni gdzieś idą mimo że nie ma dróg tak jakby w przestrzeni i widzisz to światło Oni tam idą i Ciebie tam jakaś siła kieruje. Podążam z nimi dochodzę do tunelu a tam siedzący starzec zatrzymuje mnie i każe wracać! Inni przechodzą ja nie mogę pytam Starca czemu???

Odrzekł tylko że mam jeszcze dużo do zrobienia !!! Odwracam się i nagle znowu czuję potworny ból i tylko ból.Po wybudzeniu ze śpiączki dowiaduje się że tak na prawdę to umarłem bo ponad 15 min zanikła praca mojego serca i dopiero po którejś tam defibrylacji udało się Niemieckim lekarzom bo operacje miałem w klinice w Gerlingen/ Sztudgard uruchomić moje serce!. Wiem że mój mózg po zatrzymaniu serca pracuje ludzie wiedzą że umierają!! Ale dopiero po śmierci dowiadują się gdzie ich dusze podążają. Czy do światłości i wiecznego życia - czy do ciemności do wiecznej męki i pogardy. [...]

Dziękujemy za przesłanie tego komentarza znalezionego "pod tekstem na wp.pl o śmierrci klinicznej". Opis samej śmierci fizycznej jest właściwy, ale oczywiście nie zgadzamy się z wnioskami autora na końcu o tym co jest jego zdaniem potem, że "najpierw sąd, a potem albo piekło, albo raj, albo ostatnie czyściec". Faktycznie w Polsce 95 procent tak myśli, ale naszym zdaniem prawda wygląda inaczej i do światła idą wszyscy. Winy i zło faktycznie muszą mieć swój skutek, ale nie w postaci "wiecznej męki". Jest reinkarnacja i to jest właściwe oczyszczenie z błędów i zła. Najsprawiedliwsze i doskonałe.

Przypominamy o wiele ciekawszą relację o śmierci klinicznej dr Jacka Matlaka z Bielska-Białej.

From:[...]
Sent: Sunday, October 18, 2020 4:25 PM
To: nautilus@nautilus.org.pl
Subject: dziwna sytuacja podczas livestreamu Krzysztofa Jackowskiego

Witam
Wczoraj tj. 17.10.2020 Pan Jackowski nagrał audycję pod tytułem "Właściwie nie korzystamy z arsenału mocy jaka nam przysługuje, bo nie mamy o tym pojęcia". Dziś rano oglądałem tę audycję i był moment, w którym jasnowidz odnosił się do siły sprawczej 53:54, następnie w tym konkretnym momencie 54:14 padły słowa "...nie czułem w tym wszystkim głębi dla siebie". W tym momencie, w tych słowach głos Pana Krzysztofa się zmienia. Słychać jakby ktoś jeszcze mówił dokładnie to samo i były dwa różne głosy w tym samym czasie.
Link do filmu: https://www.youtube.com/watch?v=K2UqZQM-BJQ&t=3265s&ab_channel=JASNOWIDZKrzysztofJackowskiOfficial.
Pozdrawiam
[...]

/materiał z K. Jackowskim poniżej/

-----Original Message-----
From:[...]
Sent: Sunday, October 18, 2020 1:07 PM
To: Nautilus
Subject: Duch w Lesie Kabackim

Witam, z tej strony [dane do wiad. FN],mieszkaniec warszawskiego Ursynowa.

Przesyłam film z mojej fotopułapki:

https://www.youtube.com/watch?v=za5QuozvNdM

Film umieszczony na moim amatorskim kanale w serwisie YouTube.

Mieszkam w warszawskiej dzielnicy Ursynów od dziecka i od zawsze jestem miłośnikiem spacerów przyrodniczych, las kabacki mam blisko więc znam go jak własną kieszeń, jak i jego historię.

Las ten pamięta nie tylko morderstwa hitlerowskie z czasów II wojny światowej, ale też morderstwa powojenne, jak i w latach 80 i 90 XX wieku, w końcu to też świadek katastrofy samolotu w 1987 roku.

Film został nakręcony niedaleko właśnie w/w katastrofy samolotu, choć ktokolwiek lub cokolwiek pojawia się na filmie, niekoniecznie musi być związane z tym wydarzeniem.

Wg mnie na filmie widać ewidentnie twarz człowieka, zarys ust, nosa i oczu.
Dodam szczerze, że wiele osób które widziały ten film nie widzi nic.

Kręcę filmy fotopułapką od prawie 3,5 roku, w tym czasie poznałem te sprzęty na wylot, moim zdaniem film jest ciekawy i rzeczywiście może coś w nim być, chociażby ze względu na historię tego lasu i wielu ludzi, którzy tam zginęli.

Pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

[…] Jestem bardzo chory na nowotwór (?) i chciałbym przed śmiercią opowiedzieć co mnie spotkało przed wielu laty. Był to okres kiedy najpierw pojawiła się kometa chyba  Kometa Halleya (miało to miejsce 9 lutego 1986 – przyp. FN), a później jakaś mniejsza ale też widoczna na bezchmurnym wieczornym niebie w kierunku północno-zachodnim patrząc z mojego dawnego mieszkania w Lesznie. Aby lepiej obserwować kometę poszedłem na strych i wybrałem odpowiednie okno.

W pewnej chwili kontem oka z kierunku zachodniego zauważyłem coś jasnego na niebie. Kiedy zwróciłem tam wzrok było już za późno a nade mną przeleciały dwa jasne pastelowe obiekty, w kolorach bladej tęczy, bez okienek, drzwi i świateł. Leciały równolegle ale jeden za drugim w niewielkiej odległości. Moment kiedy przeleciały nad moją głową wynosił ułamki sekund i nie zdążyłem się dokładniej przyjrzeć.

Najpierw osłupiałem, poczułem gęsią skórkę i jeżące się na ciele włosy a potem cofnąłem się w głąb strychu i pobiegłem do pokoju od strony wschodniej ale obiektów już nie zobaczyłem nawet w oddali. Musiały albo szybko się przemieszczać albo ja nie miałem wyczucia czasu przez doznany szok. Całe życie czekałem na coś takiego a kiedy mnie to spotkało wykrztusiłem na głos " niesamowite ".

Jestem zdrowy psychicznie, opowiedziałem o tym tylko żonie i córce gdyż nie chciałem aby patrzono na mnie jak na nawiedzonego ale teraz w obliczu śmierci jest mi to obojętne. […] Pozdrawiam wszystkich którzy to przeczytają.

[dane do wiad. FN] z Leszna

/wiadomość przyszła na pocztę FN 17 października 2020/

WIADOMOŚĆ Z OKRĘTU WWW.NAUTILUS.ORG.PL:
Od: [e-mail do wiad. FN]

Witam serdecznie,to tej pory byłam biernym obserwatorem ale chciałam zapytać, czy zetknęliście się kiedykolwiek z podobną relacją. Na początku Sierpnia wracałam z wakacji drogą S3 (nie byłam kierowcą)po prawej stronie na niebie zobaczyłam helikopter a właściwie jego szkielet gdyż obudowa była jakby z kryształu(nawet pomyślałam w tym momencie o czaszkach z Paracas). Zwlekałam z przekazaniem tej relacji gdyż mi samej trudno zrozumieć,co właściwie widziałam, pozdrawiam Was wszystkich serdecznie- robicie świetną robotę.

Temat: sen o orbach

Witam,

Jako, że niedawno zamieściliście opis snu pewnej kobiety, która skontaktowała się, poprzez sen, ze swoim zmarłym ojcem - ja chciałabym opisać swój sen, który był niezwykły w tym aspekcie, że ukazywał orby.

Mój sen przyśnił mi się kilka miesięcy po odejściu na zawsze ważnej dla mnie osoby.

Śniło mi się, że jestem w domu, gdzie spędziłam swoje dzieciństwo, a dokładnie - w pokoju dziecinnym. Miałam tam swoje ulubione miesce, za moim fotelem a zarazem pod półką z moimi lalkami. Tam często, jako dzieciak, urządzałam swoje "bazy". Śniło mi się, że tam właśnie jestem, i niczym piłeczka od ping-pongu podskakuję do góry. Jestem radosna niczym skowronek i odczuwam niezwykłą lekkość. Nieopodal mnie podskakuje inna kulka, srebrzysta, mieniąca się różnymi kolorami. Jestem nam bardzo wesoło. Czuję, że ta kulka jest szczęśliwa i odczuwa wielką wolność - od bycia w wielu rolach - żony, matki, babki itp. Dobrze nam razem i wesoło sobie podskakujemy, niczym dzieci na skakance.

Nagle zdaję sobie sprawę, że znam tą drugą Kulkę. Pytam się (wysyłając swoją myśl), czy my czasem się nie znamy. Kulka ta zachęca mnie, abym się do niej zbliżyła. Wskazuję, abym zajrzała lepiej w jej srebną powłokę. Dziwi mnie to, ale robię to, o co mnie prosi. Nagle część srebnej powłoki odsuwa się i widzę tam bardzo wyraźny obraz, niczym w telewizorze najlepszej jakości. To wszystko jest takie wielowymiarowe. Widzę tam jakiś las i uciekającą parę, ktrórą jest w latach młodości mój dziadek i babcia. II wojna światowa - uciekają przed Niemcami. Rozpoznaję ich, bo często oglądam albumy rodzinne. Naglę widzę "najazd kamery" na twarz mojej babci. Widzę ją wyraźnie! Naglę wykrzykuję - "To ty jesteś moją Babcią!" . Kula zabłysnęła swoim srebrzystym światłem jakby chciała potwierdzić moje słowa. Dopytuję się Kuli, czy czasem ma "w sobie" inne filmiki - z innych żyć. Ponoć ma tam w sobie inne filmiki...

W końcu pytam się, czy jeżeli umarli mają postać srebrzystej Kuli, to dlaczego ja też mam taką postać, skoro jeszcze nie umarłam. Niestety nie otrzymuję odpowiedzi. Czuję jakieś wibracje i bardzo szybko wpadam do swojego śpiącego ciała i sen mi się urywa...

Jako post scriptum mogę napisać, że wiele lat temu moja babcia opowiadała mi o swoim dawnym znajomym, który interesował się zjawiskami niewyjaśnionymi. U niego zaczęło się to od pewnej nocy, gdy wracał do domu, i przechodził blisko cmentarza. Na murze cmentarnym unosiła się święcąca Kulka. Bardzo zaintrygowało to tego mężczyznę i postanowił sprawdzić co to takiego. Niestety Kulka znikła w głębi ciemnego już wówczas cmentarza. Człowiek ten od tego zdarzenia zaczął zbierać różne ciekawe historie i je spisywał. Nie wiem co stało się potem z jego zebranymi historiami. A szkoda!
[dane do wiad. FN]

/opis snu dostaliśmy 17 października 2020/

[...] Witam, chciałabym się z Państwem podzielić moją historią i tematem snów. Odkąd pamiętam miałam bardzo barwne i realistyczne sny, czasem budziłam się z płaczem czasem się śmiałam z żartów opowiadanych przez sen i zawsze  pamiętałam sny z najdrobniejszymi szczegółami , trzy lata temu umarł mój tata, długo zmagał się z różnymi chorobami i gdy wychodził do szpitala nie odprowadzilam go do drzwi a przez myśl przemknęło mi wtedy, że to może być ten ostatni raz, jednak i tak nie wstałam aby go wyprowadzić.

Faktycznie okazało się że Tata umiera i przetransportowano go do Poznania. Czekaliśmy tydzień na jego śmierć cały ten czas płakałam w dzień i w nocy pamiętam ten czas jak przez mgle mało spałam i można powiedzieć, że żyłam na autopilocie. Gdy jednak zadzwonił telefon z wiadomością że tata zmarł nie wiem poczułam jakby kamień spadł mi z serca i się uśmiechnęłam a później pocieszałam mojego męża, który płakał. Czułam się jak idiotka z uśmiechem na twarzy i przytulajaca płaczącego faceta. Zajęłam się przygotowaniami do pogrzebu i gdy nadszedł dzień pochówku poszliśmy przegnać się z tatą była tam też moja 4 letnia córka która bardzo była zżyta z tatą. Codziennie z nim zostawała. Włożyła mu do trumny różyczkę i zaczęła tak  płakać i chcieć dziadka przytulić że moja koleżanka musiała ja zabrać na zewnątrz.

Po pogrzebie poszliśmy do znajomych na ogród i nie wracaliśmy spać do siebie a spaliśmy u nich w mieszkaniu. Spaliśmy całą trójką na jednym łóżku w nocy przyśnił mi się tata, wchodził po schodach do mieszkania mojej mamy, kiedy był nisko jego twarz wyglądała jak w trumnie miał lekki grymas po rurce do oddychania, oczy zamknięte i zimny wyraz twarzy wchodził powoli a z każdym stopniem wyglądał lepiej aż wreszcie wszedł na górę lekko się potknął i z ulgą przywitał się ze mną i bardzo mocno mnie przytulił.

Wyglądał wtedy tak zdrowo, jasno był zadowolony i powiedział, że ciężko było tutaj wejść, ale kazał tez przekazać mamie i bratu żeby tyle za nim nie płakali, że wszystko jest dobrze a on jest już po drugiej stronie i jest szczęśliwy. Nie chciałam żeby odchodził ale powiedział że jeszcze do mnie przyjdzie i nie może tu na długo być. Zniknął a ja się obudziłam i zaraz cały sen w środku nocy opowiedziałam mężowi. I wszystko było by normalne sen jak wiele w tym temacie. Zasnęliśmy oboje i obudziła nas córka po kilku godzinach.

" Mamusiu odwiedził mnie dziadek nie musimy się przejmować on jest zadowolony, wchodził po schodach do babci Ani wszedł do mieszkania i usiadł na krzesło, bardzo go przytuliłam a dziadek powiedział że włożyłam mu do trumny pięknego kwiatuszka i wtedy pokazałam mu te błyszczące kamyki z cmentarza, dziadek powiedział że są bardzo ładne" musicie Państwo wiedziec, że wtedy serce aż mi zamarło, nie wiem czy to był zwykły zbieg okoliczności że sceneria w naszych snach była aż tak podobna i to jak ona realistycznie o tym mówiła nie jako o śnie tylko że dziadek do niej przyszedł ją pocieszyć.

Obie po tym spotkaniu czulysmy się jakby zdjęto nam ogromny ciężar z serca. Nie wiem po jakim czasie, ale przyśnił mi się tata jeszcze kilka razy, kolejny sen był taki że znów tata przyszedł do mieszkania mojej mamy tym razem zapukał do drzwi a ja otwarlam zdziwiona i mówię do niego, że przecież on nie żyje a wtedy powiedział, że chce mi pokazać jak jest po śmierci. Wziął mnie za rękę i szliśmy przez miasto tak jakby o bardzo wczesnym poranku bo nie było nikogo na ulicach, skręciliśmy w ulicę która prowadziła na cmentarz i wtedy zamieniła się w długi korytarz.

Szliśmy tak trzymając się za dłonie i wtedy pytałam tatę o różne rzeczy jak on się czuje jak to jest umierać a on odpowiadał że samo umieranie nie jest wcale takie złe tylko to co zrobiliśmy na ziemi źle dla kogoś to właśnie tu z drugiej strony musimy poprawić. I wtedy pokazał mi przykład. Weszliśmy do jakiegoś pokoju normalny umeblowany pokój w ciepłych kolorach tata stał na środku tego pokoju rozejrzał się i powiedział " no Stasiu, faktycznie miałeś bardzo ładny pokój, bardzo mi się tu podoba" po czym chwycił mnie za rękę i poszliśmy tunelem z powrotem a on powiedzial, że złe słowa musimy tu tak jakby odkupić miłymi słowami, musimy powiedzieć coś miłego jeśli powiedzieliśmy kiedyś coś złego.

I dodał że mam żyć tak aby nie krzywdzić innych. Nie jestem osobą wierzącą chociaż byłam wychowywana w wierze. Myślę że sny to taki pośredni świat w którym na chwilę możemy być razem ze zmarlymi. Czasem nawet bardzo chciałam żeby tata do mnie przyszedł i prosiłam żeby mi się przyśnił, przychodzil, ale mówił że nie mogę go już tak męczyć i nie mogę go tak często o to prosić bo w końcu muszę dać mu odejsc.

Teraz nawet jak myślę o tacie nie proszę aby przychodził chociaż tęsknię za rozmowami z nim we śnie. Takich snów było więcej, ale to za dużo opowiadania na jeden wpis. Dodam tylko, że tata nie był jedyną zmarłą osoba, która do mnie przychodziła we śnie. Śnił mi się również mój zmarły dziadek i koleżanka każdy miał mi coś do przekazania jakby nie zdążyli powiedzieć tego za życia. Koleżanka również śniła mi się na klatce schodowej. To wszystko z mojej strony, mam nadzieję że to rzuci trochę inne światło na śmierc naszych bliskich. Pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

Opis snu dostaliśmy 15 października 2020. Za wszystkie nadesłane historie do FN pięknie dziękujemy.

[...] Szanowna Fundacjo, Chciałem opisać do XXI pietra pewne wydarzenie, o którym do dziś opowiada się w mojej rodzinie, a czego świadkami był mój ojciec z bratem i ich trzeci kolega, kiedy byli nastolatkami. Było to wiele lat temu jak ustaliłem prawdopodobnie w 1980 roku. Mój ojciec miał 14 lat, a jego brat 13. Było lato, bardzo ciepłe dni sierpnia. Postanowili spędzić noc w starym, opuszczonym domu tuż pod lasem, a zainspirował ich do tego jakiś horror obejrzany w telewizji. Pomyśleli, że będzie fajnie zobaczyć ducha na żywo. Kupili świeczki, wzięli jakieś koce i poszli we trójkę dla zgrywy do tego domu. Nie miał okien, szyb, w dachu była dziura i oczywiście nikt w nim nie mieszkał od 12 lat, od kiedy zmarł ostatni z rodziny S., starszy i schorowany człowiek.

Kiedy tylko zapadła ciemność, nagle jak opisywał mój już dziś nieżyjący ojciec stało się przeraźliwie zimno, a potem wszyscy usłyszeli głos „Dzień dobry szanownym panom, nazywam się Jezus”. Głos był tak wyraźny, jakby ktoś był w pomieszczeniu, gdzie zrobili sobie legowisko do spania. Nie był przyjemny, a raczej charkliwy, mocny i męski głos. Oczywiście rzucili wszystko i natychmiast uciekli z tego domu. O tym, jak bardzo ich to całe wydarzenie wystraszyło może świadczyć to, że przez kilka dni bali się wrócić po koce, które przynieśli z domów do tej rudery i zostawili na podłodze. Nie wiem, czy kiedyś mieliście podobną historię, ale na wszelki wypadek postanowiłem ją wam opisać.
Pozdrawiam z Bydgoszczy
[dane do wiad. FN]

From: […]
Sent: Saturday, October 10, 2020 1:59 PM
To: FN
Subject: RING

RING
Długo zabierałam się do napisania tego listu mam nadzieje na jego publikacje.. Chciałabym w końcu przedstawić na łamach nautilusa drobne "wydarzenie" a właściwie dialog który odbyłam z "diabłem" 16 grudnia 2018 roku
Zjawił się nagle w nocy jako ciemna postać i powiedział mi wskazując ręką na siebie
"Czy wiesz kim ja jestem?" odrzekłam "NIE" a on na to "To ja - Lucyfer"
W dalszej części nastąpił jego monolog gdyż po 1 ja byłam zbyt zszokowana po drugie ON tylko mówił i nie odpowiadał
Twierdził jak bardzo pragnie stanąć NA RINGU z Jezusem Chrystusem powtórzył on to kilka razy "że musi stoczyć z nim walkę na ringu" , że chciałby z nim wygrać ale niestety on jest silniejszy...  oraz wulgarnie wyraził swoje zdanie o Maryi stwierdzając że jest to k. która oddawała się współżyciu z rzymskim legionami.
Trwało to wszystko może 5, 10 minut po czym zniknął a ja nie wiedziałam co mam myśleć o tym wszystkim....
Pozdrawiam, […]

Dziękujemy za wszystkie relacje nadsyłane do działu XXI PIĘTRO – TWOJA HISTORIA. Prosimy pamiętać, że po ‘tamtej stronie’ nie jest samo dobro, ale bardzo dużo mętnych, czy nawet wręcz złych i złośliwych bytów, które bardzo chętnie lubią się podszywać pod różne znane postacie. Bez wstydu przedstawiają się przerażonym taką manifestacją ludzi jako „Napoleon, Hitler, Matka Boska czy choćby Jezus”, ale z prawdą ma to niewiele wspólnego. To jeden z powodów, dla których od zawsze odradzamy wszelkie zabawy w wywoływanie duchów. Kiedy coś się pojawi, to przeważnie nie jest to ten byt, który był przywoływany. Lepiej nie otwierać tych drzwi, bo chce przez nie chętnie przejść coś, co później jest bardzo trudno wygonić.

Szanowna Redakcjo!
Zacznę od tego, że odwiedzam Waszą stronę właściwie od początku jej istnienia. Z zainteresowaniem  czytam większość artykułów i "listów do redakcji". Wiele z nich potwierdza moje postrzeganie rzeczywistości i niewyjaśnionych zjawisk jakie w niej zachodzą i tylko z niektórymi, oczywiście nielicznymi, ostro bym polemizował.

Zanim przejdę do sedna sprawy, z którą chciałbym się z Wami podzielić i poprosić o jakiekolwiek wyjaśnienie tego czego doświadczyłem, wspomnę od kogo zaraziłem się zainteresowaniem astronautyką , UFO i tematami  związanymi z parapsychologią, reinkarnacją czy religiami w ogóle. Tak się szczęśliwie stało, że w latach 70-tych szwagrem moim został P. Andrzej Trepka z Wisły. Pisarz, dziennikarz i popularyzator nauki. Jeśli dobrze pamiętam był też wespół ze Stanisławem Lemem i Krzysztofem Boruniem założycielem Polskiego Towarzystwa Astronautycznego. Ta trójka była również prekursorami powojennej literatury SF. Artykuły o UFO, wtedy w Polsce powszechnie używano określenia - NOL-e (Niezidentyfikowane Obiekty Latające), Andrzej zaczął pisać już w latach 50- tych. W jego prywatnym archiwum  widziałem kolekcję kilkuset artykułów  opisujących sprawę NOL-i . Kilkadziesiąt z nich, tych wskazanych przez autora, przeczytałem osobiście. Przez te kilkadziesiąt lat, w czasie naszych corocznych urlopowych  spotkań, wiedliśmy wielogodzinne dyskusje na te tematy. Głównie dotyczące zjawisk związanych z UFO, reinkarnacją czy ingerencją "obcych" w stworzenie istoty rzeczywiście myślącej ( poprzez zmiany w  kodzie genetycznym przyspieszenie ewolucji człowieka). U niego miałem też dostęp do publikacji niedostępnych u nas w Polsce a poruszających te właśnie tematy, artykułów i szerszych publikacji francuskich i niemieckich. Wielokrotnie widziałem na nocnym niebie zjawiska, które trudno zrozumieć a tym bardziej zrozumiale wytłumaczyć. O tym też dyskutowaliśmy. Wielokrotnie Andrzej namawiał mnie bym to wszystko opisał i przesłał do Was lub do innych stowarzyszeń na co dzień zajmującymi tymi zjawiskami. Zawsze odmawiałem, twierdząc, że za mało wiem i za mało doświadczyłem by się tym z innymi dzielić.
Decyzję o tym by do Was napisać i podzielić się swoim niepokojem podjąłem po kilkumiesięcznych rozważaniach, pisać - nie pisać. Ostatecznie moje wątpliwości rozwiał wnuk.

A więc do rzeczy.

Już w latach mojej młodości zacząłem doświadczać czegoś, co w żaden sposób nie potrafiłem sobie racjonalnie wyjaśnić. Byłem młody, wysportowany radośnie i  pozytywnie patrzący na świat ( to mi pozostało do dzisiaj), a jednak często, nagle ni stąd ni zowąd, bez żadnej konkretnej przyczyny  ogarniał mnie wielki niepokój i przekonanie, że coś się nie ciekawego wydarzy. Niekiedy aż mnie skręcało, innym razem było to odczucie zdecydowanie łagodniejsze. I rzeczywiście w tych dniach miały miejsce różne zdarzenia, złe lub dobre. Próbowałem to sobie w jakiś sposób wyjaśnić, jednak nie potrafiłem. Gdy podjąłem pracę zawodową, zauważyłem, jak moi znacznie starsi współpracownicy często narzekali, że kiepsko się czują, są jakoś tak podekscytowani, podminowani czy czy wręcz przesadnie nerwowi. Wyjaśniali to
zmianami pogody. Wówczas wytłumaczyłem sobie, że widocznie ja, młody,  odczuwam każdą zmianę pogody podobnie jak oni i przestałem na to zwracać uwagę.

Wiele lat później miały miejsca wydarzenia, które kazały mi zweryfikować to moje przekonanie o wpływie pogody. Opiszę te najważniejsze. Jedno z nich wydarzyło się na początku lat 90- tych na przełomie roku. Tuż przed gwiazdką wracałem samochodem  z pracy do domu i dojeżdżając do krzyżówki usłyszałem głośny huk, zgrzyt gniecionego, rozrywanego metalu i brzęk sypiącego się szkła z rozbitego okna. To wszystko działo się z mojej lewej strony. Jak to mówią młodzieżowcy- dałem ostro po hamulcach, na moje szczęście nikt za mną nie  jechał i spojrzałem na lewo- nic nawet jednego samochodu, zero pojazdów.

Przez kilkanaście dni  doświadczałem tego prawie codziennie. I jeszcze jedno, w tym wszystkim chyba najważniejsze - pojawiło się we mnie takie wewnętrzne  przekonanie, że mnie się nic nie stanie. Nie będę nawet draśnięty.  Opowiedziałem o tym najpierw rodzinie a później znajomym, jednak gdy ci ostatni zaczęli spoglądać na mnie jak na wariata, przestałem wspominać o tym komukolwiek. Jakieś trzy tygodnie później, był już styczeń, jechałem do gdańska na spotkanie z inwestorem, z którym miałem podpisać umowę produkcyjną. Zima tamtego roku nie była zimą w całym tego słowa znaczeniu. Bardziej przypominała mokrą  jesień z niewielkimi nocnymi przymrozkami. Nie jechałem szybko, wyjechałem wcześniej by się nie spieszyć. Po minięciu Piły pojawiła się mżawka, niewielka ale jednak była.

Więc co kilka kilometrów lekko naciskałem na hamulec by sprawdzić jak się zachowuje auto. Czy przypadkiem nie jest ślisko. Za Lędyczkiem sprawdzałem ostatni raz , wszystko było ok. Dojechałem do miejsca gdzie droga łagodnym, lewym łukiem skręcała w kierunku niedalekiego mostu. Na liczniku miałem nieco ponad 70 km więc puściłem gaz by trochę zwolnić (przedni napęd) i się zaczęło. Rzucało mną na wszystkie strony, kilkukrotnie przedtem doświadczyłem poślizgu, jednak nigdy takiego. Nie pomagało nic.

Ani odpowiednie kręcenie kierownicą, ani dodawanie gazu. Samochód tańczył tak jak chciał. W pewnym momencie, widząc gwałtownie zbliżające  się balustrady mostu, przebiegło mi przez myśl pytanie- jak ja się między nimi zmieszczę?. Moment później uderzyłem lewą stroną auta w słup balustrady. Usłyszałem huk, zgrzyt metalu i brzęk sypiących się rozbitych szyb. A później- cisza, słyszałem tylko lekki pomruk silnika. Uderzenie sprawiło, że wgniotło mnie z fotelem do środka tak, że oparłem się o fotel pasażera. Miałem totalnie rozbity cały lewy bok. Drzwi przednie, tylne, podłoga i dach. Wyszedłem z auta przez drzwi pasażera. Gdy stanąłem na asfalcie, nogi mi się rozjechały. Byłem na mokrym lodzie. Obszedłem auto dookoła i włączyłem światła awaryjne.

Stałem i patrzyłem na wrak samochodu i pomyślałem sobie- Boże, przecież ja właśnie to wszystko słyszałem. Jakieś pół godziny później zaczęły pojawiać się kolejne samochody. To byli pracownicy jadący do Człuchowa na 6-tą do pracy. Zatrzymywali się dobre sto metrów przed mostem i pieszo podbiegali poboczem do mnie. Gdy zobaczyli auto- kilku z nich z wrażenia solidnie zaklęło. Na dodatek nikt z przybyłych nie chciał mi uwierzyć, że podróżowałem sam. Szukali dodatkowych okryć, teczek, czegoś co by potwierdziło że był jeszcze ktoś inny. W głowie im się nie mieściło, że przy takim uderzeniu mnie się nic nie stało, nawet nie byłem draśnięty, tym bardziej trudno im było w to uwierzyć, ponieważ w tym samym miejscu dwa tygodnie wcześniej a dokładnie dwa dni przed gwiazdką wpadł w poślizg  Niemiec jadący z żoną do krewnych na święta. On zginął, żona przeżyła. Potwierdziła to policja gdy spisywali protokół z tego zdarzenia.

Drugie wydarzenie, również niezrozumiałe dla mnie miało miejsce dwa lata później, Pewnej  nocy miałem ni to sen ni to jakąś senną wizję. Tak próbuję sobie to wytłumaczyć. Śniło mi się, że z córką jedziemy do Poznania odebrać wygraną w totka. Jeszcze tego samego dnia wymogłem na niej by poszła i wypełniła kupon. Zrobiła to i już w poniedziałek jechaliśmy odebrać wygraną. Wprawdzie nie była to super wygrana jednak takiej kwoty w kolekturach już nie wypłacano. I teraz najważniejsze. Nigdy nie byłem nawet w pobliżu budynku w którym mieściła się dyrekcja totka w Poznaniu, jednak gdy stanęliśmy na parkingu i wyszedłem z auta, zdębiałem. Dokładnie ten budynek w tym otoczeniu widziałem w moim śnie. Jestem budowlańcem, więc doskonale zapamiętuje i rozpoznaje charakterystyczne budowle i ich otoczenie.

By się więcej nie rozpisywać przedstawię to co mnie najbardziej nurtuje.
Na początku tego roku, było to mniej więcej w pierwszej dekadzie stycznia, gdy jeszcze nie miałem zielonego pojęcia o koronawirusie i związanej z nim pandemii, miałem sen ( może to należy traktować jako wizję?- nie mam pojęcia). Sen który mnie przeraził i sprawił, że ten strach ciągle trwa.

Z góry widziałem nie znane mi miasto, patrzyłem  na otaczające mnie ulice jakby z jakiegoś balkonu albo dachu wysokiego budynku. Widziałem mnóstwo martwych ludzi leżących na chodnikach, Ulicami przejeżdżały jakieś odkryte auta i  mężczyźni zbierali leżące dookoła zwłoki i ładowali je na przyczepy. Widziałem kobiety i mężczyzn opłakujących prawdopodobnie bliskich. Jedni klęczeli inno chodzili dookoła jakby bez celu. A najgorszy był ten głośny płacz, a właściwie to nie był płacz to był gwałtowny trudny do  powstrzymania szloch. On dominował nad całym tym miastem. Mimo, że był to dzień bez chmur i mgły  nie widziałem słońca, Wszystko dookoła było jakby przemalowane na szaro. W tym obrazie nie było nic radosnego, dominowała rozpacz i smutek. To nie był krótki sen, wydawało mi się, że ciągnie się strasznie długo.  Obudziłem się przerażony i prawdę mówiąc nie chciałem  już zasnąć, bałem się, że zobaczę i przeżyję  to wszystko ponownie.

I ostatnie przeżycie o który chciałbym Wam powiedzieć.

Jakieś dwa miesiące później znów doświadczyłem czegoś dziwnego. Stałem na wzgórzu ( moje miasto otaczają wzgórza- morena czołowa) i patrzyłem wydawało mi się, że na południe. Byłem sam. Dzień był zwyczajny, słoneczny. Nagle daleko na horyzoncie na wprost mnie pojawiła się potworna chmura dymu i ognia. Z każdą chwilą potężniała i przyspieszała, zauważyłem , że ogień zanika a dym staje się coraz bardziej czarny. Zbliżająca się chmura zajęła już cały horyzont na wprost mnie. Zrobiło się mroczno i niesamowicie cicho. Patrzyłem na ten przerażający twór, który zbliżał się w niesamowitym tempie i w tym momencie dotarło  do mnie, że za chwilę zginę. Po prostu umrę i koniec. Wtedy w myślach wypowiedziałem prośbę (cytuję dosłownie)- niech mi wybaczą wszyscy ci którym świadomie lub nieświadomie   wyrządziłem krzywdę. Gdy to wypowiedziałem chmura zatrzymała się i najpierw bardzo wolno, później niesamowicie przyspieszając cofnęła się aż do całkowitego zniknięcia.

Szanowna Redakcjo.
Gdyby ktokolwiek z Was lub z Waszych znajomych pomógł by mi wyjaśnić dlaczego miewam takie przeczucia i sny i czy są to tylko senne majaki nad którymi należałoby przejść bez głębszej analizy i zastanawiania się, będę wdzięczny.
Pozdrawiam
Proszę moje dane zachować do swojej wiadomości.
Jeszcze raz pozdrawiam i życzę wielu sukcesów w odkrywaniu tego co jeszcze nieodkryte. Powodzenia. 

[...] Dzień dobry. Jestem uczestnikiem Waszego portalu praktycznie od zawsze ale dopiero dzisiaj odważyłem się aby do Was napisać. Temat, który od jakiegoś czasu dręczy i na który nie mogę znaleźć odpowiedzi dotyczy osób mijanych na ulicy.
Z jednej strony, zupełnie obce osoby, zupełnie nowe nieznajome twarze ale zdarzają mi się sytuacje i to wcale nie rzadko, że wydaje mi się, że ja te osoby doskonale znam i one również powinny mnie znać.

Są to ludzie w różnym wieku. Trochę mi niefajnie z tym, bo przecież nie podejdę do kogoś zupełnie obcego i nie powiem mu, “cześć, znamy się ale ty pewnie tego nie pamiętasz”. Nie podejdę, chociaż jakiś wewnętrzny głos mówi mi, że powinienem.
Często jest tak, że idąc ulicą nagle odczuwam jakąś straszną potrzebę wejścia do np. sklepu, do którego w ogóle nie chciałem wchodzić i to najczęściej właśnie w takich sytuacjach ma wrażenie, że ludzie, których tam spotykam są mi w jakiś dziwny sposób “bliscy”.
 
O ile takie sprawy dzieją się w mojej najbliższej okolicy, jestem w stanie to nawet zrozumieć i sobie wytłumaczyć ale najdziwniejsze co mnie spotkało i ma związek z tym co napisałem powyżej wydarzyło się w kwietniu tego roku podczas przymusowej pracy zdalnej wynikającej z pandemii.
Podczas przymusowej pracy zdalnej, nie czarujmy się, miałem więcej czasu niż zwykle i z żoną często oglądaliśmy filmy czy seriale z platform VOD.
 
Głównie żona wybierała tytuły. Jednak gdy przerzucała kolejne pozycje, przy jednej coś mi mówiło “wybierz ten”. Co ciekawe nawet nie do końca wiedziałem o czym on jest. Gdzieś mi się kiedyś ten tytuł na ucho rzucił ale wówczas nie miałem “takiego parcia” aby koniecznie go włączyć. W końcu zaczęliśmy oglądać. Nigdy nie byłem fanem aktorów, nie kolekcjonowałem zdjęć, nie wieszałem plakatów. Od filmów bardziej interesuję się muzyką.
Jednak gdy w którymś momencie pojawiła się pewna aktorka pochodzenia brazylijskiego, poczułem się tak jakbym dostał z łokcia między oczy. Znowu to samo. Od razu wyjaśnię, nie było to żadne zauroczenie (trochę za stary na to jestem). Było to to samo uczucie, które czasami towarzyszy mi przy mijaniu obcych ludzi. Sprawdziłem od razu, czy przypadkiem nie widziałem już jej w innych produkcjach ale nie. Filmografie ma nawet sporą ale żadnego z tych filmów nigdy wcześniej nie widziałem.
 
Teraz sedno sprawy, czyli moje pytanie.
 
O ile spotykani ludzie w przeszłości mogli być moimi bliskimi (kiedyś wyczytałem, że dusze w kolejnych wcieleniach “osadzają się” w jakiś sposób, “blisko siebie”) to czy możliwym jest aby osoba, którą zobaczyłem w telewizorze, w filmie który powstał na drugim końcu świata, w innej strefie czasowej, osoba z zupełnie innego obszaru kulturowego (no może nie do końca bo teraz mieszka w stanach) też kiedyś w przeszłości była jakoś ze mną związana?


Pozdrawiam
[...]

Witamy,
Jak najbardziej – to jest możliwe. Oczywiście sprawdzenie tego wymagałoby regresji hipnotycznej itp., ale oczywiście Pana intuicja mogła okazać się w tej kwestii najważniejszym kryterium.
Dziękujemy za ciekawy opis. Zachowamy go sobie.
Pzdr
FN

Ta wiadomość została wysłana przez Fundację Nautilus.
Copyright © 1999-2020 FN. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Witam serdecznie,
czytałam historie załogantów dotyczące zdarzeń synchronicznych i przypomniał mi się sen, składający się z dwóch jakby zupełnie odrębnych obrazów. Nie wiem czy istnieje coś takiego jak sen synchroniczny ale ten złożony sen śnił mi się dwukrotnie . Było to dość dawno , tak około 28 lat temu ( obecnie mam 42 lata ) , nie pamiętam jaka była przerwa pomiędzy snem a jego powtórzeniem ale pamiętam doskonale jego treść .

Pierwsza jego część : czerwony punkt przemieszczający się po kafelkach w kuchni nad zlewem w okolicach baterii ściennej ( w naszym domu) , część druga : bydło wpadające do wielkiego zapadliska ziemnego o kształcie okręgu . Ale to nie koniec tej historii, pamiętam też jakie było moje ogromne zdziwienie po kilku latach, kiedy mój młodszy brat kupił sobie breloczek z laserem i dokładnie nad zlewem w kuchni wyświetlił czerwoną plamkę przesuwającą się po kafelkach. Od razu skojarzyłam wtedy fakty - przecież dokładnie taki obraz ( dokładnie w tym samym miejscu) śnił mi się i to dwa razy (wcześniej w ogóle nie miałam do czynienia z laserem) ! Na szczęście druga część tego snu pozostała tylko przerażającym snem, ale całość utkwiła mi w pamięci na stałe.

Serdecznie pozdrawiam całą załogę FN.

[dane do wiad. FN]

Szanowna FN, Pozwalam sobie opisać coś z mojego życia, a robię to po raz pierwszy i nigdzie tego jeszcze nie opowiadałem. Tamta historia jest dla mnie dowodem, że to coś co nazywacie zdarzeniemi synchronicznymi naprawdę istnieje i też to przeżyłem. Nie wiem, jak można by uznać to za zbieg okoliczności, bo ja sobie tego nie wyobrażam.
Mam 67 lat i jestem emerytowanym lekarzem. Jako młody chłopak w wieku 10 lat zostałem napadnięty i bardzo ciężko pobity przez dwóch bandytów, choć byli to chłopcy 15 letni, czyli niewiele starsi ode mnie. Do dziś mam kłopoty z widzeniem na lewe oko. Leżałem w szpitalu i moje oko zostało cudem odratowane. Sprawcy zostali schwytani i sąd rodzinny skierował ich do tzw. poprawczaka, ale bardzo szybko z niego wyszli. Dokładnie pamiętałem obu z nich, ich nazwiska i imiona. Przez kilka lat miałem uraz psychiczny i bałem się wychodzić z domu, chodziłem na terapię, ale to też niewiele pomagało. Wreszcie zdecydowałem się pójść na medycynę, którą skończyłem i zostałem lekarzem.
To były czasy, że pracę podejmowało się w małych miastach, gdzie akurat były lekarskie wakaty. I tak było ze mną, zacząłem pracować w małym mieście na Śląsku. Był 1979 rok, kiedy do naszego szpitala przywieziono ludzi z wypadku samochodowego. Jeden z nich miał uszkodzony kręgosłup, a także mocno pokancerowaną twarz, w tym miał kłopoty z prawidłowym widzeniem. Ci mężczyźni po prostu przejeżdżali przez moje miasto, mieszkali w drugim końcu Polski. Do szpitala w którym pracowałem trafili w ten sposób, że przywiozła ich karetka. Proszę sobie wyobrazić, że jednym z nich był mój oprawca z dzieciństwa, który uszkodził mi oko! Dosłownie nie wierzyłem, że to się dzieje naprawdę. On mnie nie poznał, ale ja jego oczywiście poznałem od razu. Ze zdenerwowania zaczęły mi się trząść ręce. Poprosiłem kolegę, aby mnie zastąpił, bo nie byłem wtedy w stanie operować tego człowieka. Wiem, że wyszedł z wypadku, ale już nigdy nie powróci do pełnej sprawności. Ile razy myślałem nad tym wydarzeniem, to nawet nie zliczę. Nie potrafię tego zrozumieć, co mi się przydarzyło. Ktoś powie przypadek, ale proszę mi wybaczyć, ale to nie był przypadek. Po przeczytaniu w serwisie nautilusa o zjawiskach synchronicznych uznałem, że muszę to wreszcie komuś przesłać i opisać.
Robicie dobrą robotę, zmieniacie poglądy wielu ludzi. Tak trzymać.
[dane do wiad. FN]

OD FN
Pięknie dziękujemy za opis wydarzenia. O czymś podobnym było w jednym z odcinków dokumentalnej serii „Jasnowidz na tropie zbrodni”. Prosimy posłuchać wypowiedzi jednego z jasnowidzów – Scota Russela Hilla o człowieku, który go skrzywdził w dzieciństwie. Bardzo podobna historia!




[XXI PIĘTRO] Szanowna FN,

W odniesieniu do opisanego zdarzenia synchronicznego i ciekawego zdjęcia pomidora, chciałabym opisać moje zdarzenie synchroniczne które miało miejsce 2 lub 3 lata temu i które mi bardzo zapadło w pamięć. To był październikowy weekend, przepiękny słoneczny dzień bardzo ciepły, jechałam samochodem na Mokotów po dziadków których miałam zawieść na działkę, pamiętam że mimo pięknej pogody byłam mega zdołowana, to nie był najlepszy okres mojego życia kłopoty w pracy w związku, same czarne myśli kotłowały się po mojej głowie, myślałam o tym że jest mi ciężko, że nie mam rozwiązania dla moich problemów, czułam ścisk w gardle i że zaraz się rozpłaczę w głos z tej bezradności. I dojeżdżam do skrzyżowania, staje na czerwonym świetle, patrzę przed siebie i mój wzrok przyciąga wielki czarny napis "...się jakoś ułoży''. To był ten moment gdzie poczułam powiew kosmosu na plecach.
(P.s. Napis był częścią reklamy kołder i poduszek sklepu Ikea, reklama zawieszona była na przeciwległym budynku po drugiej stronie skrzyżowania w całości napis brzmiał "Czy się jakoś ułoży" ale sama reklama zawieszona była jakby pod kątem i z mojej perspektywy słowa "Czy" w ogóle nie było widać, musiałam się dobrze przyjrzeć co uczyniłam chwilę po tym jak wyszłam z szoku)

pozdrawiam was serdecznie
[dane do wiad. FN]

Link do publikacji w naszym dziale XXI PIĘTRO, o którym wspomniała czytelniczka serwisu.
https://www.nautilus.org.pl/xxi-pietro,1157,28-wrzesnia-2020--zdarzenie-synchroniczne-i-ciekawostka-na-zdjeciach.html

Witam szanowną FN , Jako stały czytelnik od czasu do czasu do Was piszę. Dziś mam dwie rzeczy.

1.    Po przeczytaniu ostatniego wpisu w Dzienniku pokładowym postawnowiłem przesłać opis "zbiegu okoliczności", który mnie spotkał dwa lata temu.
2.    W załączniku pomidor z mojej tegorocznej uprawy. Właśnie miałem go zjeść, gdy zauważyłem, że ciekawie pękła mu skórka ;)

Oto więc "moje" zdarzenie synchroniczne.

Aby dobrze nakreślić sytuację, muszę napisać dwa słowa o sobie. Oprócz oczywiście zjawisk niewyjaśnionych mam dwie główne pasje - grę na perkusji i jazdę na rowerze. I choć w obu dziedzinach jestem amatorem, ważne jest to, że w mojej świadomości identyfikuję siebie jako perkusistę i rowerzystę.

W latach 2014-2018 regularnie jeździłem na rowerze kilka razy w tygodniu, zawsze około godz. 22:00-23:00 ( to dziwna pora, bo ciemo, wiem, ale praca plus pewne inne obowiązki nie pozwalały mi na aktywność fizyczną o bardziej przyzwoitej porze). Oczywiście miałem sprawne oświetlenie.  21 lipca 2018 r. była sobota. Podczas takiej przejażdżki doszło do kolizji. Najechał na mnie skuter, gdy mnie wyprzedzał. Jak się później okazało, kierujący - chłopak w wieku bodajże 21 lat  - był pijany (miał ponad 2 promile) i po prostu zasnął podczas jazdy. Szczęśliwie tylko mnie potrącił z boku, tak że wyszedłem ze zdarzenia bez szwanku. Ale mogło go znieść o 10 cm bardziej w prawo i wtedy mogło być różnie...

Dalsze szczegóły - telefon na 112, interwencja wszystkich służb, alkomat itd. - w tej historii nie są ważne. Ważne jest to, że dość mocno całe zdarzenie przeżyłem i byłem w lekkim szoku przez kilka następnych dni.
I teraz najciekawsze.
Znacznie większego szoku doznałem zaraz w poniedziałek 23 lipca 2018 r., gdy jeszcze miałem w głowie na świeżo moje zdarzenie. Jedną z wiadomości dnia w mediach (wielokrotnie powtarzaną) była ta, że „podczas jazdy na rowerze zginął w wypadku perkusista”. Gdy to usłyszałem po raz pierwszy (już nie pamiętam, w radiu czy w TV), nogi się pode mną ugięły, bo poczułem, że właśnie stało się coś dziwnego, co nie jest tylko przypadkiem.
(Perkusistą, który zginął tego dnia, był Grzegorz Grzyb (https://www.gala.pl/artykul/grzegorz-grzyb-nie-zyje-perkusista-zginal-w-wypadku-zdjecia-180723055352,  https://jastrzabpost.pl/newsy/grzegorz-grzyb-nie-zyje-przyczyny-smierci-zmarl-muzyk-edyty-gorniak_670997.html#galeria0).

Uzupełnienie - 5 listopada 2018 r.

Na tym miałem zakończyć tę relację, jednak życie dopisało jeszcze inny kontekst.
Dwa tygodnie później dostałem wezwanie na policję, by złożyć zeznania na temat mojego wypadku. Gdy wracałem z komisariatu, wstąpiłem „tak przy okazji” i właściwie "bez powodu" do sklepu. Spotkałem w nim znajomą, której nie widziałem od kilku lat. Przez chwilę powspominaliśmy dawne czasy i wspólnych znajomych, po czym się rozstaliśmy i więcej się z nią już nie zobaczyłem. A niedługo potem, na początku listopada 2018 r. ta osoba nagle zmarła.
Można więc wysnuć teorię, że mój wypadek na rowerze zdarzył się (tylko lub także) po to, żebym w odpowiednim momencie znalazł się w sklepie i spotkał się z tą osobą, póki jeszcze żyła.

I jeszcze jedno uzupełnienie - listopad 2018 r.

To już może będzie "naciągane", jednak jakoś łączy się z całą resztą.
W piątek był pogrzeb wspomnianej wyżej znajomej, niestety nie udało mi się być do samego końca. Dlatego zaraz w niedzielę wybrałem się po raz pierwszy na jej grób. A w tę samą niedzielę wieczorem dowiedziałem się, że zmarł (nie znam okoliczności śmierci) znany mi z widzenia mieszkaniec mojej miejscowości, młody chłopak, dwadzieścia kilka lat. A jaki to ma związek z tematem? W lokalnej orkiestrze był on perkusistą...

To tyle. Może te sytuacje nie mają żadnego związku, ale ja miałem wtedy wrażenie, że ktoś specjalnie poukładał te klocki.
                
Pozdrawiam,
[...]
W razie publikacji proszę o anonimowość.

/wiadomość i opis  dostaliśmy 28 września 2020, poniżej zdjęcia pomidora dołączone do e-maila/

[...] Bardzo się ucieszyłem zamieszczonym filmem, który został przysłany Fundacji, z Mysłowic. Szczerze gratuluję autorowi filmu uchwycenia tego zjawiska. A teraz do rzeczy: Mieszkam w Świebodzicach i widziałem „toczka w toczkę” podobną „rzecz” w 2018 roku – w dzień. Do dziś zachodziłem w głowę, co to mogło być. Obserwowałem nawet latające stada gołębi (naiwność), mając nadzieję, że może one rozwiążą zagadkę, która nie dawała mi spokoju  i dlatego, gdy zobaczyłem film – ucieszyłem się niezmiernie. Chciałem swego czasu nawet napisać do Nautilusa, ale nie umiejąc wytłumaczyć, co widziałem, zarzuciłem zamiar, ale jak widać – „na wszystko jest swój czas”.  

Spisuję swoje sny i spisuję także niezwykłe rzeczy które mi się przydarzają, dlatego przekopiuję z mego notatnika stary zapis tego zdarzenia:
 
26.08.2018. O godzinie 19.15 podszedłem do okna w kuchni (południowy wschód). Na niebie burzowa, bardzo ciemna chmura, odcinająca się od reszty nieba. Na jej krawędzi coś błyska, a wygląda jakby było tam stado gołębi stojące praktycznie w miejscu i błyskające jasnym, metalicznym odbiciem, jakby ktoś puszczał „zajączki”. Nie błyskają jednocześnie, tylko co chwila inny punkt. Zawołałem żonę i oboje zastanawialiśmy się dłuższy czas, co to jest. Żona poradziła, abym wziął lornetkę i wyszedł na balkon. Poszedłem na piętro do syna po lornetkę. Zanim znalazłem, trwało to jeszcze chwilę. Kiedy wyszedłem na balkon, „stadko” przesunęło się bardzo nieznacznie na wschód i zaczęło znikać (jakby rozpływało się w przestrzeni), Widziałem jeszcze 2 punkty, ale tak, jakby to nie życzyło sobie mojej obserwacji przez lornetkę. Przykładając ją do oczu, widziałem jak i te dwa punkty ukryły się.

Wspominając to zdarzenie, śmiałem się w duchu, że widziałem płanetników, których ludzie w zamierzchłych czasach jakoby widywali wśród burzowych chmur.

Życzę mojej kochanej Fundacji wytrwałości w tym, co robi.
Wszystkiego najlepszego!
[dane do wiad. FN]

Płanetnik (inne nazwy: chmurnik, obłocznik) – postać z wierzeń słowiańskich, demoniczna lub półdemoniczna istota uosabiająca zjawiska atmosferyczne.

/poniżej kilka grafik "płanetników" z naszego archiwum FN/

[...] Dzień dobry, Z ciekawością, ale i wielkim zaskoczeniem oraz zdumieniem przeczytałem historię przesłaną przez czytelniczkę w dniu 21.09.2020 r. i opublikowaną dzisiaj przez FN w dziale XXI Piętro pod tytułem "SEN O BOGU - WIELKIEJ MANDALI".

Ku mojemu zdziwieniu autorka tekstu m.in. napisała, że parę lat temu w jej śnie był obecny prof. Ambroży Kleks i przekazywał jej różne informacje. Otóż ja również miałem wiele lat temu sen, w którym pojawił się prof. Ambroży Kleks w postaci mentora.W tym śnie byłem atakowany przez jakiś zły byt (demona, ducha).

Czułem, że chce on wejść we mnie i przejąć kontrolę nad moim ciałem. We śnie czułem, jak "to coś" cały czas zwiększa presję i stopniowo wdziera się do mojej głowy. Panowałem jeszcze nad swoim ciałem i mogłem podejmować decyzje, ale czułem się coraz cięższy i słabłem. Można to porównać do sytuacji chorej osoby, która czuje jak postępuje choroba, co wiąże się z coraz większym osłabieniem organizmu.

Gdy sytuacja zaczęła robić się dla mnie niebezpieczna byłem akurat z kolegami poza domem (jak to się dawniej mówiło: na dworze/na podwórku). Nagle pojawiła mi się myśl, że na końcu ulicy mieszka Pan Kleks i on mi pomoże. Jednocześnie trochę się zdziwiłem skąd on się tu wziął. Niezależnie od tego moi koledzy również zaproponowali taką opcję działania, tak jakby wszystkim było wiadome, że Pan Kleks jest w stanie mi pomóc. Wszyscy uważali go za mentora, coś w stylu mnicha o wielkiej mądrości.

Poszliśmy pod jego dom. Zadzwoniliśmy do drzwi, a po chwili wyszedł na schody i spojrzał na mnie. Razem z kolegami powiedziałem mu co mi jest i czy coś może zaradzić w tej sytuacji. Wówczas Pan Kleks chwilę się zadumał i rzekł do mnie jedno zdanie cyt."IDŹCIE O WSCHODZIE SŁOŃCA NAD BRZEG MORZA, BO STAMTĄD ZAWSZE IDĄ DOBRE DUSZE". Te słowa wryły mi się w pamięć i mimo, że minęło wiele lat to pamiętam je tak jakbym przed chwilą miał ten sen. Tymczasem we śnie niedaleko było morze więc razem z kolegami poszedłem tuż przed wschodem słońca na plażę.

Choć Pan Kleks nie mówił tego bezpośrednio w słowach to jednak wiedziałem (jakby od niego przekaz telepatyczny), że muszę stanąć na piasku tuż przy linii brzegowej morza, tak aby woda docierała do palców stóp. Ponadto miałem stać wyprostowany w lekkim rozkroku, z rękoma wyciągniętymi na boki, otwartymi dłońmi skierowanymi w stronę morza, wypiętą klatką piersiową, zamkniętymi oczami i twarzą zwróconą w kierunku miejsca, gdzie będzie wschodzić słońce. Ponadto miałem robić głębokie wdechy.

Tak też uczyniłem i w momencie, gdy słońce zaczęło wschodzić poczułem, że od strony morza zaczyna się coś dziać. Choć miałem zamknięte oczy to mimo to "widziałem" jak w coraz większych ilościach tuż nad taflą wody sunęły duchy z morza w stronę lądu. Zdawałem sobie sprawę, że ich ilość się cały czas zwiększa i robi się coraz gęściej. Ja w tym momencie czułem się już bardzo źle z powodu działań złego bytu, który cały czas mnie atakował i już siedział w moim ciele. Czułem, że dobre duchy idące od strony morza co chwila sunął koło mnie, ale w związku z tym, że ulegają zagęszczeniu to zaczynają już mnie muskać po wyciągniętych rękach.

W pewnej chwili poczułem, że następuje bezpośrednie "zderzenie" z jednym z duchów, na którego drodze stałem. Poczułem, jak zaczyna przechodzić przez moje ciało i wypychać zły byt. Zły byt nie był w stanie w żaden sposób stawić mu oporu. W tym momencie w blasku wschodzącego słońca poczułem, że dobry duch przechodzi przeze mnie i wypycha złego. Miałem wrażenie, że go ze sobą zabrał. W tym momencie poczułem, że robię się niesamowicie lekki i natychmiast wracają mi siły życiowe. Poczułem się jak przysłowiowy młody Bóg. Wiedziałem, że jestem już bezpieczny i wszystko jest OK. Byłem bardzo wdzięczny Panu Kleksowi za pomoc. Można powiedzieć, że odbyłem rytuał oczyszczenia.

Sen odebrałem, jako cenną radę. Zapamiętałem dokładnie słowa Pana Kleksa tak jakby były ważne nie tylko we śnie, ale także w dalszym życiu. W kontakcie z nim czułem, że jest wielką osobą. Ma potężną wiedzę i dużą moc. Nawet miałem i mam do tej pory wrażenie, że we śnie byt, który przybrał formę Pana Kleksa zrobił to tylko dlatego, że łatwiej była mi ta postać przyswajalna i zrozumiała.

Dane do wiadomości FN.

Pozdrawiam,
[...]

/opis snu i email dostaliśmy 23 września 2020/

Parę lat temu miałam bardzo ciekawy sen - bardziej nadający się na scenariusz filmowy aniżeli na samo "zapisanie i schowanie do szuflady". Poza tym bardzo chętnie podzielę się mądrością z niego płynącą.

śniło mi się, że jestem w przestrzeni przez siebie stworzonej w celach relaksacyjnych. Leżę na pięknej leśnej polanie, w oddali mój leśny domek, a spoza drzew dochodzi szum morskich fal. Jestem w trakcie mojej relaksacji, a właściwie leżenia i gapienia się na przepływające na niebie obłoki. Jest mi bardzo dobrze, jak na wakacjach. Wiem, że to tylko sen i ja go za pomocą mojego umysłu stworzyłam.

Naglę czuję, że ktoś Bardzo Ważny przyszedł tutaj i chce z mną pogadać. Podejrzewam kto i jednocześnie się jego boję.

Zdecydowałam się na przerwanie tego błogiego nicnierobienia i pójście w stronę morza, gdzie ktoś na mnie czeka. Z biegiem lecę po wydmie i wpadam z hukiem na piękną i spokojną plażę. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu widzę...Pana Profesora Ambrożego Kleksa! Chyba zrobiłam głupią minę, bo profesor się serdecznie roześmiał i powitał po przyjacielsku, jakbyśmy się znali kupę lat. Próbuję wydusić z siebie pytanie - "jak to możliwe, że tutaj przyszedłeś? Jak zmieściłeś się tutaj? Do mojej maleńkiej przestrzeni?" "Dlaczego ja???? Przecież nikim nie jestem...".

Pan Profesor serdecznie ujął mnie za rękę, a jeden z jego złotych piegów zabłysnął w słońcu. Zaczął mi coś opowiadać o fizyce kwantowej i jakiś strunach światła, czy coś w tym stylu. Wykład w sam raz dla Einsteina, nie dla mnie :-). Potem powiedział mi, że zawsze chciał ze mną pogadać - wysyłał mi te "dziwne sny" jak chociażby te z Maryją w lesie w obecności moich pradziadktów. A ja po prostu z tego snu zwiałam :-) Przecież nie jestem "kościółkowa - sam dobrze o tym wiesz" - powiedziałam z wyrzutem.
Potem w kolejnym śnie przyszedł do mnie Jezus. Zupełnie inny od tych postaci przedstawianych przez kościół - zmęczony długą wędrówką, z wplecionymi muszelkami i warkoczykami, z hipnotyzującymi oczyma, jakby poznał całą mądrość świata. Ja oczywiście "rozwaliłam system" pytając się, czy Pan Bóg ma poczucie humoru :-)

Przez dłuższy czas chodziliśmy sobie po plaży i rozmawialiśmy ze sobą jak starzy przyjaciele. Nagle ujrzałam jakieś molo na morzu i ludzi w białych szatach. Profesor poinformował mnie, że to ludzie, którzy wkrótce mają dostać nowe życie na Ziemi. Tłoczyli się oni na tym molo i puszcali papierowe stateczki. Podeszłam do nich chcąć się temu przyjrzeć. Niestety w międzyczasie zgubiłam Profesora. Nigdzie nie mogłam go znaleść. Pytałam się nerwowo ludzi, czy może go ktoś widział. Jakiś człowiek wskazał mi palcem przechodzących mnichów buddyjskich. Doradził mi, abym tam sprawdziła.

Z lekkim strachem weszłam pomiędzy owych modlących się mnichów, którzy weszli do jakieś, zdaje się, buddyjskiej świątyni. Nagle zostałam sama w tym tajemniczym budynku. Widziałam na ścianach jakieś niewyraźne malowidła, bo zasłaniał mi je jakiś dym z kadzideł, czy coś. W centrum był jakby ołtarz, ale inny niż w kościołach katolickich. Stał tam wielki obraz, ale zamiast jakieś postaci ludzkiej, tłoczyły się tam wszystkie kolory tęczy. Przepiękne barwy, które żyły i pulsowały. Trójwymiarowy obraz wciągnąl mnie do środka. Gdybym miała dodać tutaj jakąś ściężkę dźwiękową, to byłby mój ulubiony utwór Enigmy "Temple of Love". W tym rytmie pulsowały te kolory, pochodzące ze Światła. Nagle do głowy wpadło mi pytanie - "co jest najważniejsze w Zyciu?" Kolory zamigotały a odpowiedź była jakby polifoniczna - "Najważniejsze jest Zrozumienie".

Nagle z Tęczy wyłoniły się mgławice, galaktyki, cały Wszechświat. Przed oczyma ujrzałam również małe rośliny, rośliny, zwierzęta - to wszystko pochodzi z tego Źródła. Tego wielkiego Egragatora Energii. Ja jestem tylko malutką iskierką tego wszystkiego. Całą swoją istotą odczułam Wielkość tej Olbrzymiej Energii - aż dziw, że mnie "nie zmiotło" w tym śnie. Obudziłam się cała zlana potem i przerażona. Ja "wyskoczyłam" z tego Wilkiego Egregatora i nagle znalazłam się w moim Ziemskim ciele, powracająca z dziwnego snu.


Serdecznie pozdrawiam,

[dane do wiad. FN]

/wiadomość i opis dostaliśmy 21 września 2020/

Opis snu nawiązujący do tego wpisu w XXI PIĘTRZE

https://www.nautilus.org.pl/xxi-pietro,1155,23-wrzesnia-2020--sen-sprzed-lat-i-prof-ambrozy-kleks.html