Czytelnik portalu MojaOlesnica.pl nagrał tajemniczy obiekt, który latał nad Oleśnicą i wykonywał manewry niedostępne dla współcześnie znanych samolotów.

https://mojaolesnica.pl/32213,tajemniczy-obiekt-latal-nad-olesnica.php?acceptrodo

Tak wyglądał ten obiekt.

Poniżej film.

[...] W miesiącu  marzec, kwiecień 2011 r. według mnie,  widziałem obiekt, który poruszał się z południa na północ w jasny dzień , małe zachmurzenie. Powiedziałem wtedy  żonie i  jakoś  szybko o tym  zapomniałem. Teraz od  kilku  miesięcy  męczy  mnie  ten  widok.Obiekt leciał w stronę  mojego  bloku,  chcąc  zrobić  zdjęcie  poszedłem  na  stronę  północną  bloku  i  w  pewnej  chwili  zobaczyłem  coś!!! /załącznik -mój rysunek wraz  kierunkiem  lotu  i  prawdopodobnie  odlotu  ze  zmianą  kierunku  - na  rysunku/ co  zauważyłem  jako  ślad  na  niebie  w  lewo  w  górę. Nie  byłem  w  stanie  zrobić  zdjęcia!.  Zrobiłem  też 2 zdjęcia  na  działce  syna,  terenu  na  którym  zauważyłem  prostokąt  2x1,5 metra gdzie  była  zgnieciona  trawa  w  jednym  kierunku. Po  obejrzeniu  zdjęć  nie  wiem  dlaczego  są  takie  zakłócenia  -błędy / załącznik 2 zdjęcia /. Pozdrawiam 

[...]

/relację dostaliśmy we wrześniu 2019/

Fragment z wywiadu z Kamilem Sipowiczem dotyczący dziwnych zjawisk i poczucia obecności Kory w jego życiu, po jej śmierci:
 
 
 
- "Słyszy się czasem, że niektóre zwierzęta potrafią dostrzec coś, czego my nie dostrzegamy. A pan po śmierci Kory mówił przecież, że czuje w jakiś sposób jej obecność - nie tyle jej energii, co autentycznej osoby.
- Bo tak jest. Wie pan, właśnie miałem ciekawe przeżycie. Leżałem sobie na leżaku pod wielką cudowną czereśnią i czytałem książkę. I ni stąd, ni zowąd z drzewa wyleciał maleńki ptaszek, który usiadł mi na ręku. Siedział tak z pięć minut, co było zdumiewające, a później zrobił kupkę, taką czerwoną strużkę, i odfrunął. Sprawdzałem w "Atlasie ptaków" i okazało się, że nazywa się śpiewak. Nie wiem, jak to interpretować. W tej chwili, jak jest tak piękna pogoda, przebywam tutaj cały czas i czuję bardzo wyraźnie obecność Kory. Na każdym kroku.
- To pomaga?
- Jakoś pomaga. Jakoś."
 
Wywiad ukazał sie 26 lipca w Onet.pl
link:   https://kultura.onet.pl/muzyka/wywiady-i-artykuly/kora-mija-rok-od-smierci-kory-kamil-sipowicz-wywiad/m51xcj1

[...] Witam Fundację Nautilus i wszystkich czytelników. Jestem Waszą czytelniczką od 10 lat. Chciałabym dzisiaj opowiedzieć historię, która przydarzyła się mi i mojej rodzinie w tamtym roku w Wigilię. Kolacja Wigilijna była raczej skromna i zaprosiliśmy na nią tylko babcię. Razem było nas 5 osób (ja, rodzice, młodsza siostra i babcia). Nie pamiętam dokładnie na którą godzinę ją zaprosiliśmy, w każdym razie przyszła chwilę wcześniej. Mama krzątała się w kuchni, a babcia siadła ze mną na kanapie.

Dawno ją widziałam, bo studiuję daleko od domu. Zachwycona jej super wyglądem powiedziałam "Babciu, ale ty świetnie wyglądasz! Zeszczuplałaś!" na co ona "Niuniu, daj ty spokój, taka gruba jestem, a dupę to mam szeroką jak moja matka na starość" (babcia często narzeka na swoje szerokie biodra). Należy zaznaczyć, że jej mama, tj moja prababcia nie żyje jakieś 30 lat już i nigdy nie miałam okazji jej poznać.

Z moją babcią miała zły kontakt przez całe życie. No i potem jakaś gadka szmatka, w każdym razie po kilku minutach mama zaprosiła nas wszystkich do salonu, bo kolację czas zacząć. Modlitwa, kolęda, opłatek no i siedliśmy do stołu. Oczywiście przy stole jedno wolne miejsce dla nieznajomego gościa (lub duszy zmarłej osoby, różnie to wierzą).

Mama nalała nam barszcz. Zdążyłam nabrać dosłownie jedną łyżkę I NAGLE HUK. Dźwięk jakby ktoś trzasnął jakimś ciężkim przedmiotem o ścianę. Wszyscy aż podskoczyliśmy i zaczęliśmy krzyczeć CO TO BYŁO??? Ja z mamą najodważniejsza, poszłam sprawdzić. Dźwięk był jakby z drugiego końca mieszkania, ale mimo wszystko bardzo głośny, więc sprawdzałyśmy po kolei pomieszczenia. Przedostatnim pokojem jest mój pokój.

Gdy weszłyśmy do niego niby wszystko było jasne, a jednak totalnie zdurniałyśmy: na łóżku leżał mój mały kwiatek, który stoi normalnie na parapecie nad nim. To nie jest takie typowe łóżko, tylko rozkładana kanapa. Od razu przy parapecie jest oparcie tej kanapy, które jest miękkie, obite materiałem z wypełnieniem, oparcie to jest dosłownie 10cm poniżej parapetu. Kwiatek więc musiał spaść na miękkie oparcie, a z oparcia na miękką kołdrę. Spadł z małą siłą, bo na kołdrze nie było dużo ziemi. I tu się rodzą dwa pytania:
1. Jak to mogło tak huknąć?!?!?! My dosłownie aż stanęliśmy dęba, bo to był huk jakby ktoś tą ceramiczną doniczką, a nawet i większą niż ta, cisnął o ścianę z impetem. Ogólnie dźwięk trudny do opisania, ale bardzo głośny.
2. Dlaczego on w ogóle się przewrócił? Skoro stał tyle lat i nic nie wskazywało na to, że się kiedyś wywróci.
Od razu wtedy przypomniała mi się rozmowa z babcią i to jak powiedziała, że prababcia miała "szeroką dupę". Prababcia chyba się wkurzyła nieźle, przy okazji dając znać, że jednak gdzieś tam istnieje, po drugiej stronie. I tak też wszyscy stwierdziliśmy, że prababcia o sobie nam przypomniała. Potem było babci głupio, że wspomniała ją w taki sposób akurat w Wigilię.
Co Państwo o tym sądzą? Czy moja teoria może być prawdziwa? Słyszałam historie związane właśnie z duchami i głośnymi dźwiękami, które nie miały żadnego źródła. A jeśli chodzi o zezłoszczenie ducha, to p. Jackowski opowiadał kiedyś jak zezłościł ducha sołtysa, by ten wskazał mu gdzie leży jego ciało. Pozdrawiam Was i czytelników serdecznie!

[dane do wiad. FN]

[...] Mój ojciec całe życie był zdrowy. Zmarł na pierwsza chorobę-raka płuc w wieku 66 lat. Kiedyś powiedział mi, że jak umrze, a będzie mógł-to mi powie jak tam jest. Umarł o godz. 12.30 i już pierwszej nocy miałam sen, że czeka na mnie w pewnym znanym nam miejscu i gdy podeszłam do niego zaczął mówić: powiedz matce, że ciepło mi w tych kalesonach, tu jest normalne życie (2x powtórzył), wtedy ja spytałam: tata, co mogę dla Ciebie zrobić? modlić się? czy to coś pomaga?

Wtedy odpowiedział mi machnąwszy od niechcenia ręką, że pomaga, tym na dole. Przez następne miesiące tata śnił mi sie co kilka dni i mówił co słychać u rodziny (na Tamtym świecie),. Dużo wiadomości zrozumiałam, gdy już były nieaktualne. Po kilku latach wyczytałam gdzieś, że jakiś skandynawski mnich twierdził, że Oni nazywają nas "ci na dole".

[dane do wiad. FN]

/opis trafił do FN 14.09.2019/

[...] Dzień dobry, już od jakiegoś czasu przekazuję Państwu w nieregularnych odstępach informacje dot. wspomnień mojego syna. Postanowiłem dziś do Państwa napisać po przeczytaniu tego artykułu:

https://nautilus.org.pl/artykuly,3805,jasnowidz-krzysztof-jackowski-o-swojej-wizji-tego-co-jest-po.html

To co mogę dodać od siebie to fakt, że to o czym Państwo piszą i powiedział Pan Jackowski, to że po tamtej stronie kreujemy swój świat pokrywa się ze wspomnieniami Franka, jego "nieba", które było "remizą". W tej "remizie" jak mówi można było robić wszystko (w historii korespondencji mogą Państwo o tym przeczytać).

I jeszcze jedna ważna rzecz. Chyba najważnejsza. Poruszyła mnie kwestia tego domu, że nasz prawdziwy dom jest po tamtej stronie, a tutaj jesteśmy tylko na chwilę żeby zebrać doświadczenia. Postanowiłem wczoraj zrobić mały eksperyment. Przy śniadaniu zapytałem Franka czy pamięta "niebo" i swoją "remizę". Powiedział, że tak, że pamięta wszystko i nawet swojego "starego tatę". Zadałem mu więc pytanie "Franio, a gdzie jest Twój prawdziwy dom? Tutaj z mamą i tatą czy tam w remizie?". Franek odpowiedział od razu bez cienia jakiejkowiek wątpliwości (cytuję): "Tam. Tęsknię za nim". Zamurowało mnie. Tak po ludzku. Po prostu.

pozdrawiam
Tomek

wt., 4 gru 2018 o 14:24 Fundacja NAUTILUS <nautilus@nautilus.org.pl> napisał(a):
Bardzo dziękujemy za e-mail.
Oczywiście ma Pan rację – odgrywa Pan w tym wszystkim bardzo ważną rolę i na pewno dołączył Pan cegiełkę do wielkiego procesu zmian na Ziemi.
Pzdr
FN

[...] Dzień dobry, chciałabym opowiedzieć o zdarzeniu, które miało miejsce 3 lata temu. Zdaję sobie sprawę z tego, że zabrzmi infantylnie, nieprawdziwie. Mój mąż poddał w wątpliwość moją chwilową poczytalność, dlatego znajomym nie opowiadam :).
Dwa lata temu w weekend oglądaliśmy z mężem film dokumentalny o Elvisie Presleyu. W poniedziałek w pracy, stojąc przy regale z książkami, rozmyślałam o Michale Milowiczu, aktorze który mimo braku warunków, świetnie potrafi naśladować Elvisa. Jasny blondyn w ubranku Elvisa ... to trzeba zobaczyć.

No więc stoję przy regale z książkami, intensywnie myślę o Milowiczu, czy nadal naśladuje Presleya, czy gra w filmach, czy woli seriale, a może na deskach teatru, może moglibyśmy z mężem pójść do teatru "na" Milowicza, w tym momencie słyszę cichy sygnał mojego telefonu. Odbieram: "Cześć mówi Michał, czy mogłabyś pamiętać o mnie przy obsadzie do tego nowego serialu."

Ja milczę, bo nie wiem kto mówi, no i przecież co ja  mam wspólnego z filmem, kinem czy teatrem"
"Pamiętasz mnie, to ja Michał Milowicz, wiesz że grałem w Sąsiadach"
Wydukałam, że to pomyłka. Pan Michał przeprosił i się rozłączył.
Nogi się pode mną ugięły, poczułam się jak wybranka losu. No bo kto przeżył coś tak nieprawdopodobnego.

 
Fundację Nautilius odkrył mój  mąż  miesiąc temu. Razem przeczytaliśmy kilka tekstów, obejrzeliśmy filmy z Panem Krzysztofem Jackowskim. Wydaje mi się, że Państwa rola jest niezwykle trudna.  Cieszę się, że mogę komuś o tym opowiedzieć bez posądzania o chorobę, konfabulację itp. Na zakończenie dodam, że nie leczę się na żadne choroby, nie mam tendencji do fantazjowania.
Chociaż takie rzeczy może pewnie stwierdzić ktoś postronny.:). Nie mam nic wspólnego z filmem i światem kina, ani z aktorami. Nie mam ani jednego znajomego uprawiającego tę profesję.
Nie myślałam, że opowiem o tym zdarzeniu jeszcze komuś. A może pan Michał Milowicz pamięta to zdarzenie?
Niestety, nie zachowałam ówczesnego telefonu, zmieniłam numer, czyli sprawa jest nie do udowodnienia, ale czuję olbrzymią przyjemność, że mogłam uczestniczyć w takiej niezwykłej przypadkowości.
Dziękuję i pozdrawiam,
[dane do wiad. FN]

/opis trafił do FN 11 września 2019/

Fantastyczna historia… wierzymy Pani, bo podobne "rekordy świata w zbiegach okoliczności" mamy w swoim archiwum. Jak to tłumaczyć? Całkowicie niewytłumaczalne. Historia trafia do naszego archiwum,  a także do naszego działu XXI PIĘTRO (całkowicie anonimowo).
Musiała Pani nawiązać kontakt z Milowiczem, ale… nieprawdopodobna historia, której wyjaśnić nie sposób.
Pozdrawiamy
FN

Ta wiadomość została wysłana przez Fundację Nautilus.
Copyright © 1999-2019 FN. Wszelkie prawa zastrzeżone.

[...] Po napisaniu postu do artykułu o Michale Milowiczu spotkałem go na ulicy. Praktycznie stanąłem z nim twarzą w twarz. Fundacja może zweryfikować tą historię. Żałuję, ze nie zrobiłem zdjęcia ale mogę podać szczegóły, które mogą to uwiarygodnić.

[dane do wiad. FN]

[...] Witam serdecznie, już kilka razy przysyłałam do Państwa swoje historie. Dziś chcę opisać jedną, która miała miejsce kilka lat temu. Zastanawiałam się, czy ją opisywać, ponieważ dotyczy po części spraw wrażliwych z mojego punktu widzenia, więc opiszę tylko jej najważniejszy wątek.

Cztery lata temu stracił życie mój kuzyn, bliski pokrewieństwem. W związku z jego śmiercią wydarzyło się trochę rzeczy cierpkich dla rodziny, w tym również i dla mnie. Byłam zła na niego, ponieważ przez bardzo długi czas przed śmiercią się nie odzywał i unikał jakichkolwiek kontaktów z nami. Gdy miałam jechać na jego pogrzeb, to wydarzyło się po kolei kilka dziwnych rzeczy, które uniemożliwiły mi wyjazd. M. in. był to zerwany pasek rozrządu w aucie (na kilka dni przed pogrzebem). Przez cały czas miałam odczucie, że coś jest nie w porządku i odczuwałam na kuzyna wewnętrzną złość. Zaznaczam, że nie widziałam się z nim dobre kilka lat.

Po pogrzebie - już jakiś czas po, kuzyn mi się przyśnił. Najciekawsze jest to, że we śnie był dla mnie żywy, w ogóle nie myślałam o tym, że jego już nie ma. Przyjechał mnie odwiedzić jakimś ciemnym samochodem. Gdy wysiadał, miał na sobie ciemną skórzaną kurtkę. Szliśmy razem na spacer i do sklepu, dużo rozmawialiśmy. We śnie pokazał mi również czarne dżinsy i czarne, skórzane, sznurowane buty, lekko starte na palcach. Zanim się przebudziłam zadałam mu pytanie, czy ma już prawo jazdy. Po tym pytaniu zrobił dość dziwną minę (tak jakby - pytasz o rzeczy oczywiste) i prawie w tym samym momencie się obudziłam.

Po przebudzeniu nie byłam już na niego zła. Złość całkowicie ode mnie odeszła. Jednak, na tym historia jeszcze się nie kończy - później rozmawiałam przez internet z moim drugim kuzynem - jego bratem, który mieszka poza granicami Polski. Dokładnie opisałam mu sen, który mi się przyśnił. Powiedział, że ubrania się zgadzają, ponieważ umarły kuzyn na życia dokładnie tak ubierał się do pracy, a pracował jako kierowca.

Nie jest to mój pierwszy sen, gdy zmarli pokazują mi kilka elementów, lub podają jakąś konkretną informację, którą później jestem w stanie zweryfikować w rzeczywistości. Stąd mam pewność, że nie zwariowałam, a takie rzeczy istnieją na tym świecie, choć oczywiście nie wszyscy ludzie w nie wierzą. Pozdrawiam Redakcję i wszystkich czytelników, proszę też o nie ujawnianie mojego pseudonimu, ani danych kontaktowych.

[dane do wiad. FN]

/wiadomość dostaliśmy 10 września 2019/

Witam Kapitanat i Załogę,

Być może to nie znaczące , ale moja 74 letnia mama która rzadko ma jakiekolwiek sny powiedziała mi ,że dziś 09.09.2019
miała bardzo realistyczny sen o wojnie. Do domu dobijali się żołnierze z karabinami wycelowanymi w nią.

Szukali w tym śnie męszczyzn ,ale moja mama która była bardzo przestraszona w tym śnie mówiła im, że jest sama w domu i nikogo innego nie ma razem z nią... Widziała bardzo dużo żołnierzy w zielonych mundurach na podwórku moich rodziców.

Na drodze stało wiele czołgów ,a żołnierze przeszukiwali wieś. Tak się w tym śnie wystraszyła że nie pamięta czy została przy życiu czy zginęła. Sen był tak realistyczny ,że obudziła się w nocy i do rana nie potrafiła zasnąć .

Pozdrawiam

Stały czytelnik Nautilusa

[...] Szanowna Redakcjo,
Powody napisania mojego  listu do Państwa  są dwa, po pierwsze BARDZO WAM DZIĘKUJĘ że JESTEŚCIE, bo dzięki waszej pracy ludzie tacy jak ja , chcący spoglądać troszkę szerzej  na świat  i nasze istnienie nie czują się wyobcowani  czy wręcz zdziwaczali. Po drugie chciałabym podzielić się zrobionymi  prze zemnie zdjęciami. Pierwsze zdjęcie dotyczy ujęcia  w lesie (nr 9) , na którym coś widzę ale nie jestem pewna co …czy tylko sobie dorabiam?

Pozostałe zdjęcia są związane z odejściem mojego ukochanego owczarka ,taka terapia zaaplikowana przez siostrę , która  poradziła mi robić zdjęcia: „a jak będą orbs, to znaczy że on wciąż jest z tobą”. I były, prawie zawsze uchwycone w okolicy mojego drugiego psa, tak jakby nadal  się z nim bawił…(zdjęcie nr 6 i 7).Ale oprócz wielu orbs, szczególnie kiedy było mi wyjątkowo smutno i  mówiłam do mojego utraconego przyjaciela o swojej  tęsknocie , na zdjęciach pojawiły się „dymki, chmurki….” Np. zdjęcie 1, 2, 3 zrobione w tej samej minucie, muszę jeszcze dodać, że jak  „klikałam” zdjęcie nr 1 to miałam fizyczne uczucie jakby w tej sekundzie zmieniła się gęstość powietrza , taki swoisty ucisk. Pozostałe zdjęcia podobna geneza i choć może tak wyglądać to podczas robienia zdjęcia nr 8 śnieg prószył bardzo delikatni i nie było wiatru.,

Serdecznie pozdrawiam

[dane do wiad. FN]

/zdjęcie przysłane przez naszą czytelniczkę poniżej/

Pięknie dziękujemy za opis i przysłane zdjęcia. Absolutnie wiemy o tym, że duchy naszych "mniejszych braci" powracają do nas po swojej fizycznej śmierci - przygotowujemy o tym oddzielny tekst. Zdjęcia tzw. tajemniczej mgły są o tyle ciekawe, że z naszego doświadczenia wynika, że to zagadkowe i wykazujące inteligencję zjawisko potrafi na przykład formować ludzkie lub inne twarze. Fragment jednego ze zdjęć wskazuje, że tak mogło być także w tym przypadku (poniżej).

[...] Chciałbym opisać dziwne zjawisko które zaobserwowałem 17 lipca 2003 roku około godziny 20.45 w małym miasteczku koło Poznania. Kiedy wyjrzałem przez okno (z którego widok rozpościera się w kierunku północno - wschodnim) zauważyłem na niebie (na wysokości ok. 500 m) jasną pomarańczową kulę wielkości gwiazdy obserwowanej gołym okiem w nocy, ale możliwość iż jest to ciało niebieskie wykluczyłem ponieważ było jeszcze za jasno a niebo było pochmurne. Z zaciekawieniem obserwowałem ten obiekt przez ok. 15 minut, po tym czasie zaczął powoli przemieszczać się w kierunku północno - zachodnim, z początku wolno, z czasem zaczął przyśpieszać a po ok. 1.30 min. zupełnie zniknął, zupełnie jakby się rozpłynął w powietrzu. Możliwość iż był to np. śmigłowiec z jakąś lampą umieszczoną na dziobie także wykluczam ponieważ obiekt był stosunkowo mały i nie słyszałem żadnych dźwięków wskazujących na pracę silnika. Obiekt pasował do opisów "świetlistych kul" pojawiających się na polach na których na następny dzień znajdowano piktogramy, aczkolwiek nie zanotowano pojawienia się na pobliskich polach żadnych piktogramów.                                                                                                                                                                            

Z poważaniem [dane do wiad. FN]

Poniżej jeszcze jedna relacja o dawnej obserwacji UFO, która przyszła na pokład okrętu Nautilus 24 kwietnia 2018. /pięknie dziękujemy za ciepłe słowa pod naszym adresem!/

Witam
Od jakiegoś czasu jestem Waszą czytelniczką. Wykonujecie fenomenalną pracę i bardzo ciekawą. Długo zastanawiałam się czy poinformować Was o jednorazowym wydarzeniu którego świadkiem był mój mąż. Jest on ode mnie o 19 lat starszy i nie potrafi obsługiwać komputera więc siłą rzeczy robię to ja. Było to zjawisko na tyle nietypowe że zapadło ono w pamięć.
Był czerwiec 2013 roku, Gdańsk.
Mój mąż ma problemy ze snem i często budzi się w nocy i schodzi na papierosa. Tej nocy było wyjątkowo ciepło dlatego zdecydował się wyjść na taras (domek szeregowy). Była 2.00 w nocy. Siedział w ciemności (fotel skierowany na południe) przy blasku księżyca. Po jakimś czasie wysoko na czarnym niebie nadleciał z lewej strony z niewyobrażalną prędkością obiekt który na ułamek sekundy zatrzymał się w miejscu i wystrzelił pod kątem prostym w górę gdzie zniknął.

Wszystko trwało dosłownie sekundy zarówno jego pojawienie się jak i zniknięcie. Był na tyle wyraźny że mąż zdawał sobie sprawę iż jest to nienaturalny obiekt. Natomiast nagła zmiana kierunku w górę pod kątem prostym oszołomiła go. Nie jest to może sensacyjna opowieść ale dała nam dużo do myślenia. Teraz obydwoje jesteśmy otwarci na temat UFO. Pozdrawiam serdecznie całą załogę Nautilusa.
[dane do wiad. FN]
PS Podaję również numer telefonu męża jeśli byłaby potrzeba potwierdzenia opowieści. :)

[...] Cześć, jestem słuchaczem programów radiowych, no może nie tak do końca radiowych , bo odsłuchuję te programy z Waszej strony, tak jest dla mnie lepiej , bo w sobotę nie zawsze można przysiąść i posłuchać.
    Mam taką historię, którą każdy by raczej za bajkę wziął, no ale to w końcu rodzinna historia, opowiedział mi ojciec, a jemu jego ojciec, mój dziadek, który umarł przed moimi narodzinami , wiec znam go tylko ze zdjęć. Dziadek służył w Legionach Piłsudskiego, został wzięty do niewoli i wywieziony na Syberię, jednak wrócił do ojczyzny po jakimś czasie.
We Władywostoku się znalazł, tam dojechał,  chciał stamtąd uciec przez Chiny do kraju, lecz w rezultacie dojechał przez Rosję na Węgry i do Polski, można było wtedy jeździć tylko jedną strację na zachód , więc ta droga do ojczyzny była długa. Wysiadał ciągle z pociągu i czekał na następny pociąg, był zaopatrzony w suche mięso i suchy chleb.

    We Władywostoku pracował u młynarza, młynarz miał psa, zauważył dziadek , że ten pies nic nie je, nie szczeka nawet, był mały i czarny i tylko wparuje się we wszystkich a najwięcej w niego.
    Kiedyś siedział z domownikami w pokoju, wtem młynarz powiedział , że musi iść, bo ktoś kradnie mu ziarno. Młynarz wszedł do młyna , i rzeczywiśćie ktoś ładował ziarno do worka, był to siąsiad. Młynarz powiedział by  worek  wziął  i stanął w kącie z nim, tak też zrobił , stał tak przez długi czas, nie mógł się ruszyć, stał jak sparaliżowany, stał tak długo,po jakimś czasie młynarz powiedział , by wysypał ziarno i poszedł stąd, żeby już nigdy tu nie wrócił.

      Dziadek się bardzo zdziwił, skąd młynarz wiedział , że ktoś jest w młynie, że go ktoś okrada. Młynarz mu powiedział, że ma pakt zawarty z diabłem, dlatego wie. Dziadek powiedział, że chciałby zobaczyć diabła, na to młynarz, że nie bo jakby go zobaczył, to by od razu umarł ze starachu, ale dziadek na to, że jeśli będzie wiedział że to diabeł, to nie przestraszy się.
      Kiedyś dziadek pracował w młynie , jak codzień i zobaczył jak z kół młyna , tam gdzie się oba koła stykają zębami, wynurza się ręka, potem druga , głowa aż stanął przed nim ktoś, jakaś postać. Powiedział do niego , że jest samym Antychrystem, po czym zniknął, jakby się rozpuścił , pozostał po nim tylko dym. Dziadek powiedział , że czuł jak wszystkie włosy stają mu dęba, po tym wydarzeniu przez  jakiś czas siedział tylko , jakby otłumaniony, nie mógł dojść do siebie.
       Też mówił, coś o tym psie co się tak wpatrywał w niego. Przyszła do domu żona młynarza z cerkwi, z wodą święconą , a dzidek patrząc na tego psa , wziął tą wodę i polał psa , mówiąc co tak cicho siedziesz, coś ty jaki diabeł, polał go wodą i wtedy słychać było tylko wielki huk, jakby wystrzał z armaty, przyleciał młynarz z pola i powiedział coś ty zrobił, coś ty zrobił. Dziadek się dowiedział , że ten pies to duch młynarza. Nie wiem tylko , czy dziadek wiedział już o pakcie z diabłem , czy nie.
        
        Czy to prawda , to nie wiem, ale to jak mówię opowieść rodzinna , dziadek na Syberii dużo przeszedł, poznał ten kraj, przed I soborem watykańskim podobno bywały różne niewyjaśnione zjawiska na ziemi.

[dane do wiad. FN]

[...]Szanowna FN! Chciałem wam przedstawić co zaobserwowałem. Często zdarza mi się znaleźć jakieś pieniądze, gdy zrobię jakiś dobry uczynek. Znajduję je tego samego dania gdy zrobię coś dobrego. Nominał zależy od wagi czynu. Zdarzało mi się też znajdywać pieniądze, gdy ktoś mnie obrażał a ja nie odpowiadałem na to tym samym. Znajdowałem wtedy następnego dnia 50 gr i 10 gr albo tego samego dnia 50 gr i 20 gr (w różnych miejscach).

Najwyższy nominał jaki znalazłem na ziemi na drodze do domu to był banknot 20 zł. Myślę , że w ten sposób Bóg pokazuje nam, jaki nasz uczynek albo postępowanie uznaje za cenne, choć nie chodzę z pewnych względów do kościoła. Do napisania tego listu skłoniło mnie to, że właśnie dziś znalazłem monetę 1 gr, za pewien uczynek. Muszę powiedzieć przy tym, że nie jestem osobą zbyt religijną i nie chcę się mieszać w żadne wyznania, choć w Boga wierzę. [...]

[…] Drogi Nautilusie! Moja młodsza o jedenaście lat siostra parę lat po nagłej i niespodziewanej śmierci mamy miała proroczy sen. Przyjechała samochodem pod dom ,w którym mieszkali rodzice i widzi, że w kuchni pali się światło a ojciec przecież jest w pracy. Biegnie do mieszkania ,widzi mamę siedzącą przy stole i mówi do niej :

- Mamo… przecież ty umarłaś… skąd się tu wzięłaś?!

Mama: - opowiadasz bzdury, ja wcale nie umarłam, ja byłam na wycieczce z moją siostrą [zmarłą 9 lat wcześniej] i z moim bratem [żyjącym w tym czasie]. Płynęliśmy statkiem i na pełnym morzu brat nam uciekł. Zepsuł nam całą wycieczkę. Ja sobie z nim porozmawiam.

 A mamy brat właśnie walczył ze śmiercią. Miał rozlaną ślepą kiszkę i zapalenie otrzewnej. W końcu wykaraskał się z tego, ale nie na długo. Za parę lat dostał raka i zmarł.

Tym razem ich wycieczka doszła do skutku.

Drugi dziwny sen mojej siostry.

 Jest w domu rodziców i ktoś dzwoni do drzwi. Otwiera i widzi mamę z bukietem róż.

- Mamo, skąd się wzięłaś, przecież nie żyjesz?! - mówi .

A mama na to :

-Pracuję w pięknym ogrodzie, zajmuję się różami. Ja tutaj [ na Ziemi ] już zostanę ale teraz-popatrzyła się na zegarek -śpieszę się.

Myślę, że czekało ją już ponowne wcielenie i przyszła o tym powiedzieć.

Serdecznie pozdrawiam. Barbara

Szanowni Państwo.
Od kilku lat jestem stałym czytelnikiem Waszego serwisu internetowego. Zbieram się od dłuższego już czasu (od 2004 roku) z napisaniem tego e-mail'a. ------------------------------------------------------------
W lutym 2004 roku jechałem wraz z moim kolegą na pogrzeb naszego wspólnego znajomego do Konina.
Pogoda była nieprzyjemna. Droga pokryta była bruzdami zamrożonego śniegu. Jechaliśmy bardzo wolno.
W odległości ok. 20 - 30 km od celu podróży zauważyłem, że z lewej strony drogi czeka duży czarny
samochód terenowy z zamiarem włączenia się do ruchu. Po chwili go minęliśmy.

Nagle w lusterku zobaczyłem, że ten pojazd bardzo szybko zbliża się do naszego samochodu.
Po chwili poczułem silne centralne uderzenie w tylni zderzak. Strasznie mnie to zdenerwowało, ponieważ był to nowy Ford Mondeo, którego kupiłem cztery miesiące wcześniej. Spojrzałem ponownie w lusterko i miałem już siarczyście zakląć, ale wtedy zamarłem. Zobaczyłem w lusterku, że ten dziwny pojazd zaczął się jakby oddalać od nas na wstecznym biegu.
Szybkość cofania tego pojazdu była nieprawdopodobna!!!. Sekundę później zobaczyłem w lusterku drogę dwupasmową,
a na niej w oddali naszego "prześladowcę" poruszającego się wśród wielu innych pojazdów
w normalnym ruchu drogowym.

TAM NIE MA I NIGDY NIE BYŁO DWUPASMÓWKI !!! DROGA, KTÓRĄ SIĘ PORUSZALIŚMY BYŁA NORMALNĄ PODRZĘDNĄ DROGĄ ASFALTOWĄ. Nie wiem na ile sekund straciłem jakby świadomość. Mój kolega był blady i nic nie komentował.
Dojechaliśmy do Konina. Zatrzymałem pojazd na pierwszym napotkanym parkingu. Wyszedłem, aby sprawdzić szkody.
I tu kolejny szok: NIC NIE ZOSTAŁO USZKODZONE!!!

Byłem tym faktem bardzo poruszony. Nie byłem w stanie dalej prowadzić samochodu. Poprosiłem więc mojego towarzysza o dalszą jazdę. Nie rozmawialiśmy wcale o tym zdarzeniu.  Baliśmy się o tym mówić, aby nie wyjść przed sobą na idiotów.
Po roku na imprezie firmowej przełamałem się i nawiązałem w rozmowie z moim kolegą  do owego zdarzenia.
Wszystko potwierdziliśmy i postanowiliśmy zachować to w tajemnicy.
 
Czy były to nasze halucynacje?
Może ktoś inny przeżył podobną sytuację?
Co o tym sądzicie?
 
z poważaniem
[dane do wiad. FN]